คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : LoVe :: Young! 1 [Chanbaek] 50%
YOUNG..
TALK :: คือว่าหลังจากที่แต่งแนวดร่ามาไปแล้วเราถึงได้รู้ว่า
เรายังแต่งไม่เก่งพอไม่สามารถที่จะมาดร่ามาได้ = =
จึงของดโปรเจคไว้ก่อนมาแต่งแบบกุ๊กกิ๊กน่ารักแทน
แหะๆ ฝากด้วยนะคะ ^[++]^
“ เอ่อ..”
“ มีอะไรรึปล่าว” หมอนั่นเงยหน้าจากจอไอโฟนของตัวเองแล้วมาพูดกับผม หลังจากนั่งเล่นมา ‘หนึ่ง’ ชั่วโมง
“ เอ่ออ..อ่อ! หิวยังกินไรมั้ย? ” ชาลยอลเอียงหัวเล็กน้อย ถามว่าผู้รู้ชื่อเด็กคนนี้ได้ไงน่ะหรอผมจะเล่าเหตุการณ์ตามลำดับให้ฟังแล้วกัน
“ หิวแล้ว! ทำไรให้กินหน่อย ” หลังจากไปทำอะไรให้มันกินก่อน..
ติ้งหน่องง !
“ มาแล้วๆๆ” ผมรีบวิ่งอย่างไม่คิดชีวิตจนเกือบจะสะดุดหัวทิ่มโต๊ะอยู่แล้ว ถามว่าทำไรอยู่แต่งตัวอยู่ครับ รีบมากเลยใส่มาแค่เสื้อตัวใหญ่แค่นั้น เซ็กซี่หล่ะสิ ฮ่าๆๆ
“ ว่าไง..อ้าวลู่ฮานมีอะไรรึปล่าว ” ผมถามเพื่อนรักถ้าไม่มีเรื่องจริงๆแม่งไม่มาหรอกอีเนี่ย = = เรื่องเดือดร้อนหล่ะกูคนแรก
“ เอ่อ..คือเราขอฝากเด็กไว้หน่อยได้มั้ยอะ”
“ เด็กอะไร! ถ้ามึงจะมาฝากเพื่อหลบพี่คริสอะกูไม่รับ” และผมกำลังจะปิดประตูใส่หน้ามันถ้าไม่ติดที่ มันวิ่งเข้ามาผลักสุดแรงแล้วเดินเข้าห้องผมหน้าตาเฉย
“ ไม่ใช่หลบพี่คริสแต่ว่าฉันต้องกลับจีนตอนนี้! กลับมาเกาหลีอีกก็เดือนหน้า ฉันฝากเด็กข้างบ้านฉันหน่อย แม่มันฝากไว้กับฉันอีกต่อนึงค่าเลี้ยงดูไม่ต้องมันโตดูแลตัวเองได้แล้ว แค่ให้ที่แดก ที่นอน มันก็พอนะแบคนะ ฉันไม่มีพี่พึ่งแล้วอะ” เอ่ออ...เรื่องมึงกลับจีนกูเข้าใจแต่ที่มึงไม่มีที่พึ่งนี่มันยังไงวะ ได้ข่าวมึงมีเพื่อนในกลุ่มรวมกูเนี้ย หกคน กิ๊ก สิบสอง นี่ยังไม่รวมอีพวกไปอ่อยๆเค้าไว้นะ หน่อยยยย! อี..อี หมดคำด่าแล้วโว้ยยยย
“ มึงบอกมันดูแลตัวเองได้? แล้วไม่ให้แม่งอยู่บ้านวะ” ผมถามเพื่อนของผมอย่างไม่เข้าใจนัก
“ แม่งเสือกขี้กลัวอะดิ ” มันก้มมากระซิบกับผมให้ได้ยินกันแค่สองคน สงสัยคงกลัวน้องมันได้ยิน = =
“ จะมาอยู่กี่เดือน?”
“ ตกลงมึงรับแล้วนะ” ลู่ฮานเขย่าแขนผมอย่างไม่กลัวว่ามันจะหัก ข้างเดียวไม่ว่านี่สองข้างตัวผมสั่นคลอนไปทั่วร่าง ให้ตายสิ! ผมตัวเล็กกว่ามันอีกนะ
“ กูยังไม่ได้ตกลง...” มันไม่ฟังผมพูดแต่กลับไปดึงมือใครบางคนเข้ามาในห้องของผมแล้วแนะนำตัวอย่างเสร็จสรรพ
“ เอาหล่ะ! ในเมื่อมึงก็ตกลงแล้ว(?) กูจะแนะนำน้องชายข้างบ้านสุดที่รักให้มึงฟัง” ผมพยักหน้าให้ลู่ฮานก่อนหันไปมองหน้าเด็กที่ต้องมาอยู่กับผม
“ นี่คือ ชานยอล เป็นเด็ก ม.5 อายุ 17 อยู่โรงเรียนโมซ่าสคูลล ซึ่งแน่นอนมึงต้องไปส่งมันทุกวัน เวลา 7.30 น. และมันเป็นเด็กที่กวนตีนรับมือกับมันเหอะกูเชื่อมึงทำได้ มันแพ้นมหวานและก็ๆๆ อะไรก็ไม่รู้จำไม่ได้ไม่ต้องห่วงอาการแพ้ไม่ร้ายแรงมากแค่จะเป็นไข้สูงแค่นั้นเอง และสิ่งสุดท้ายที่กูจะบอกมึงก็คือมึงจะต้องนอนกอดมันทุกคืนเพราะมันกลัวมากกก! สิ่งที่กูต้องการจะบอกมึงก็มีแค่นี้โชคดีนะแล้วก็ดูแลน้องกูให้ดีดีด้วยบ๊ายบายยยยย จุ๊ฟ! ” ผมยืนฟังมันตาโตตั้งแต่มันเป็นเด็ก ม.5 ผมหันไปมองมันและแน่นอนชานยอลก็มองผมอยู่ ผมมองกลับมาหาลู่ฮานอีกครั้งมันก็ไปเปลี่ยนป็นเรื่องอาการแพ้อะไรก็ไม่รู้ก่อนหน้านั้นไม่ได้ฟัง ผมยังอึนอยู่จนกระทั่งมันมาจุ๊บแก้มแล้วเดินออกจากห้องของผมไป
“ เดี๊ยวๆ เสี่ยวลู่!!!” ผมตะโกนออกไปแต่ก็ไม่ทันแล้วมันเดินออกไปไกลมากแล้ว
“ นาย ! นายชื่ออะไรนะ”
“ ชานยอล...ปาร์ค ชานยอล” ชานยอลงั้นหรอ
“ นายจะมาอยู่กับฉันนานแค่ไหน”
“ ผมอยู่กับพี่นานแค่ไหนไม่รู้แต่ว่าผมต้องอยู่กับพี่ลู่สามเดือน” ชานยอลตอบกลับมา ผมเอานิ้วจิ้มปากอย่างไม่มีอะไรทำคิด
“ อ่อเสี่ยวลู่ไปจีน 1 เดือน..นายต้องอยู่กับฉันเดือนนึงสินะ” ผมแบมือแล้วใช้กำปั้นแบบตั้งทุบลงไปเบาๆตอนคิดออก
“ อือ คงงั้นมั้ง ”
“ ฉันแบคฮยอนนะ” ผมยื่นมือไปเพื่อเช็คแฮนด์ตามธรรมเนียมคนฝรั่ง ฮะๆ แค่อยากลองเล่นบ้าง ซึ่งชานยอลก็ยอมแต่โดยดีโดยที่ทำหน้า งง หน่อยๆแต่ก็ยอมเอามือมาจับกับผมด้วย ผมยิ้มกว้างทันทีและเด็กคนนี้ก็ยิ้มตามผมแต่ไม่กว้างเท่าผมหรอก เราเขย่ามือกันไปพักใหญ่ก็มันสนุกนี่ ฮะๆ
“ เออนี่แบคฮยอน!”
“ ห้ะ!” เมื่อกี้มันเรียกผมว่าไงนะ แบคฮยอน อย่างเดียวงั้นหรอ
“ อยู่บ้าน..”
“ ??”
“ ใส่ชุดอย่างงี้ตลอดเลยหรอ”
“ ก็ใช่หน่ะสิ...เอ๊ะ!” ผมก้มลงไปมองชุดตัวเอง เห้ยยย! ไม่ใช่ๆๆ
“ จริงหรออ” เด็กบ้านั่นมันทำหน้าหื่นใส่อะ T^T ไม่น้า ผมส่ายหน้าจนหัวแทบหลุดทำรูปกากบาทให้มันแล้วรีบวิ่งเข้าไปเปลี่ยนชุดอย่างรวดเร็ว
มันก็เป็นอย่างที่เล่ามาข้างต้นแหละครับ เสี่ยวลู่นะเสี่ยวลู่ ไม่น่าเล๊ยยยย! ผมเริ่มไม่ไว้ใจมันเพราะหน้ามันนั่นแหละ ตอนนี้ผมก็กำลังทำเบค่อนทอดหล่ะครับ ผมหน่ะช๊อบชอบเบค่อนทอดบ้านเลยมีแต่เบค่อน ตอนนี้ไอเด็กบ้าชาลยอลมันไปคุยโทรศัพท์อยู่ครับ ปล่อยมันไปเหอะ เฮ้ย! เบค่อนจะเกรียมอยู่แล้วมัวแต่เม้าท์เพลิน เดี๊ยวทอดไข่ดาวด้วยดีกว่า ไส้กรอกด้วยดีมะ เบรกฟัสแม่งง ฮ่าๆ
โครม! เพล้ง!
เฮ้ยเกิดไรขึ้นน! ผมรีบวางไข่ทีกำลังจะตอกปิดไฟที่ตั้งไว้แล้ววิ่งออกไปพร้อมผ้ากันเปื้อนทันที และสิ่งที่ปรากฏตรงหน้าก็คือ ชานยอลที่นั่งยองๆลงกับพื้นมือทึ้งผมอยู่อย่างนั้น ข้างมีเศษแจกันกับโต๊ะทั้งตัวกองอยู่ระเนระนาดผมวิ่งอ้อมสิ่งกีดขวางไปหาชานยอลทันที
“ เป็นอะไรไปหน่ะ ชานยอล ” ผมลูบหัวเค้า ชานยอลจึงเงยหน้าขึ้นมามองสีหน้าเค้าไม่มีเลย เค้าโผกอดผมทันที
“ แบคฮยอน ” เค้าพูดเสียงอู้อี้เพราะซุกผ้ากันเปื้อนผมอยู่
“ เป็นอะไรไหนบอกพี่ซิ”
“ ผม..ผมสอบตก” ห้ะ! แค่สอบตกถึงขั้นต้องพังข้างของเลยหรอ =[]= เด็กนี่มันไม่ธรรมดาแล้วแหละอย่างงี้
“ แค่นี้เนี้ยนะ!แล้วนายดูสิ่งที่นายทำถ้าทำอย่างงี้ก็ช่วยไปทำอะไรที่มันมีสาระกว่านี้ได้มั้ยแล้ว อุ๊บ! อ่อยอี้” ก่อนที่ผมจะโวยวายอย่างรุนแรงมันก็เอามือมาปิดปากผมไว้
“ แบคฮยอนฟังผมนะวิชานี้เป็นวิชาภาษาอังกฤษซึ่งผมทุ่มเทกับมันมากแต่ว่าผมกลับสอบวิชานี้ตกผมถึงเครียดขนาดนี้ไงเข้าใจหน่อยเถอะนะ” เมื่อผมสงบแล้วเค้าถึงค่อยๆปล่อยมือออกจากปากผม
“ เออๆๆ! ไปกินข้าวก่อนตอนนี้แล้วมาเก็บกวาดให้เรียบร้อยด้วยนะเข้าใจมั้ย” ผมสะบัดมือไล่มันด้วยอาการปลงสุดชีวิต มันพยักหน้าแล้วเดินอ้อมเศษแจกันไปเพื่อเข้าครัว ส่วนผมก็เดินตามมันเข้าไปเหมือนกันเพื่อไปกินนมมั่ง
“ แบคฮยอน! ”
“ ว่า ” ผมถามพลางหยิบแก้วน้ำกับนมในตู้เย็น
“ สอนอังกฤษให้หน่อยสิ ” ผมหันไปมองคนถามด้วยความสงสัย นึกไงมาให้สอนให้ไม่อยากจะบอกภาษาอังกฤษผมเนี่ยระดับสุดยอดเลยนะจะบอกให้ หึหึ..
“ อือ!ได้สิ ”
“ จริงนะ! ” ผมไม่ตอบแต่กลับดื่มนมที่รินเสร็จแล้วเข้าไปแทน
“ อือๆๆ!” ผมตอบมันไปส่งๆเพราะนมที่กำลังอมเต็มอยู่ในปากเนี่ยแหละ
“ งั้นวันนี้ผมล้างจานให้นะ ” ผมชูนิ้วโป้งไปให้มันแล้วเริ่มกลืนนมทีละนิด ทำไมต้องทำอย่างงี้ผมก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน
“ เออ ชานยอลเมื่อกี้กินอะไรไปบ้างหน่ะ ”
“ เบค่อนกับข้าว ” ให้มันได้อย่างงี้สิผมมองไปที่ไข่ยังนอนแอ้งแม้งรอตอกอยู่เลย = =
“ เพราะนายแหละ ” ผมชี้นิ้วไปที่หน้าของชานยอลแล้วกระโดดขึ้นนั่งบนเคาน์เตอร์ทำกับข้าวตรงข้ามกับซิงค์
“ เออ! แบคฮยอนเรียนปีเดียวกับพี่ลู่ป่ะ ”
“ ใช่..เออ! ชานยอลนายต้องเรียกฉันว่าพี่ด้วยสิ ทำไมไม่เรียก ห้ะ!!” ชานยอลเช็ดมือกับผ้าที่แขวนอยู่ที่ผนังตรงหน้า แล้วหันหน้ามาหาผมเอาแขนพิงเคาน์เตอร์ข้างหลัง
“ ก็ไม่อยากเรียก ” ผมอ้าปากค้างทันที ไอบ้า ไม่อยากนี่มันหมายความว่าไงวะ!
“ ต้องเรียกสิเพราะฉันเป็นพี่นาย ”
“ ก็ไม่ได้อยากให้เป็นพี่หนิ !!!”
“ ???? ”
50%
ความคิดเห็น