คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ปฐมบท - คำสัญญาใต้ต้นชิดาเระซากุระ (Rewrite)
ปฐมบท – คำสัญญาใต้ต้นชิดาเระซากุระ
ชิดาเระซากุระกลีบสีขาวอมชมพูบานสะพรั่งเป็นพวงห้อยระย้า พัดปลิวไปตามสายลมที่โชยพัดมาอย่างแผ่วเบา...รอบด้านปูด้วยพื้นหญ้านุ่มสีเขียวชอุ่ม...ด้านข้างคือธารน้ำใสสะอาด
ใต้ต้นชิดาเระซากุระสีหวานมีร่างเพรียวบางของหญิงสาววัย 17 ปี ในชุดมิโกะนั่งพิงลำต้นสีน้ำตาลเข้มขนาดใหญ่ด้วยใบหน้าอันผ่อนคลาย บนกิ่งก้านขนาดใหญ่ที่แผ่กิ่งแข็งแรงกิ่งหนึ่งที่อยู่สูงจากพื้นดินกำลังดีมีร่างของชายหนุ่มในชุดฮากามะสีดำสนิท กำลังนั่งมองร่างบางที่นั่งหลับตาอยู่ใต้ต้นชิดาเระซากุระด้วยรอยยิ้มบางเบาที่แสนอ่อนโยนที่หาดูได้ยากยิ่ง...
‘นี่...เจ้าน่ะ’
เสียงหวานใสกังวานเอ่ยเอื้อนออกมาจากริมฝีปากบางสีซากุระอย่างแผ่วเบา แต่ก็สามารถทำให้ชายหนุ่มที่กึ่งนั่งกึ่งนอนบนกิ่งก้านขนาดใหญ่ได้ยิน
‘หืม...?’
‘เจ้าน่ะ...ชื่ออะไรเหรอ?’
‘นามของข้าน่ะเหรอ?...เจ้าไม่จำเป็นต้องรู้หรอก’
‘ทำไมล่ะ? ข้าอยากที่จะจดจำชื่อของเจ้าไว้นะ’
‘หากเจ้ารู้...ซักวันตัวเจ้าจะเดือดร้อน’
‘…?’
‘หึ’
ชายหนุ่มหัวเราะในลำคอเล็กน้อยเมื่อเห็นใบหน้าฉงนของหญิงสาว ก่อนจะหย่อนกายลงมาจากกิ่งขนาดใหญ่ที่นั่งอยู่ มายืนพิงลำต้นสีน้ำตาลเข้มข้างๆ ร่างบางแทนแล้วหันไปสบตากับดวงตาสีน้ำเงินสวยของเธอ
‘แต่ถ้าเจ้าอยากรู้ถึงขนาดนั้น...ข้าก็มีข้อแลกเปลี่ยน’
‘…??’
‘นั่นก็คือ...เมื่อใดที่ถึงเวลาที่จำเป็น หากเจ้ายังคงจดจำเรื่องราวของข้าได้...เวลานั้นข้าจะบอกนามของข้าให้เจ้าได้รับรู้’
‘จริงๆ น่ะเหรอ??’
‘อืม...แต่ว่า’
‘หืม?’
‘หากเจ้าลืมเลือนเรื่องราวของข้าไป...ข้าจะไม่บอกเจ้า’
‘เอ๊!? เจ้าจะผิดคำรึ?’
‘หึๆ ไม่ต้องเป็นห่วง หากเจ้าลืม...ข้าจะทำให้เจ้าจดจำได้เอง...’
‘เจ้า...สัญญาแล้วนะ’
‘...ข้าสัญญา...ฮิโตมิ’
ร่างบางเม้มปากแน่นมีท่าทีลังเลอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะยื่นนิ้วก้อยของตนไปตรงหน้าของชายหนุ่ม ร่างสูงกว่านิ่งไปชั่วครู่ก่อนจะยื่นนิ้วก้อยของตนไปเกี่ยวสัมผัสกับนิ้วนั่น
แทนคำสัญญาภายใต้ต้นชิดาเระซากุระ...ต้นไม้ที่เป็นดั่งตัวแทนแห่งความทรงจำอันแสนล้ำค่าของทั้งสอง...
...ทั้งรอยยิ้มแสนสดใสและดวงตากลมโตสีน้ำเงินสวยแสนงดงาม...กับรอยยิ้มอันบางเบาแต่อบอุ่นและดวงตาคมกริบสีแดงสดแสนอ่อนโยน...
...รวมทั้งความรู้สึกสุขและอบอุ่นไปถึงขั้วของหัวใจทั้งสองดวง...
+++++++++++++++++++++++++++
อีกแล้ว...ความฝันนี้อีกแล้ว ทำไมกันนะ? ทั้งๆ ที่จำอะไรไม่ได้เลยแท้ๆ แต่ทำไมถึงรู้สึกคุ้นเคยขนาดนี้...
ทั้งความรู้สึกที่อบอุ่นในหัวใจ...ทั้งคำพูดที่ราวกับเคยพูดมาก่อนเมื่อนานมาแล้ว...อีกทั้งน้ำเสียงของคนๆ นั้นก็แสนจะคุ้นเคยและแสนคิดถึง...
แต่กลับจำอะไรไม่ได้เลย...หัวสมองมันขาวโพลนไปหมดเลย...
...แล้วทำไม...ถึงมองไม่เห็นภาพใบหน้าของคนๆ นั้นเลย...
...ทำไมถึงราวกับถูกบดบังด้วยอะไรซักอย่าง...
.
.
.
.
.
หากว่า...
ซากุระ...คือ ความบริสุทธิ์ งดงามและแสนบอบบาง...ซึ่งเป็นตัวแทนของเธอ
แล้วตัวของเขาล่ะ?
จะสามารถเปรียบเปรยกับสิ่งใดได้กัน?
ตัวของเธอนั้นแสนบริสุทธิ์...ราวกับสีขาวที่แสนสะอาดและไร้มลทินใดๆ มาปะปน...
แต่ตัวของเขานั้นน่าสะพรึงกลัว...ราวกับสีดำที่แสนมืดมิดและย้อมสรรพสิ่งรอบกายให้เป็นสีดำ...
ราวกับสีขาวและสีดำที่แสนแตกต่าง...ดังเส้นขนานที่ไม่มีวันมาบรรจบเป็นเส้นเดียวกันได้เลยแม้แต่น้อย...
...ไม่มีวันมาบรรจบกันได้นิจนิรันดร์...
ความคิดเห็น