คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Love Bakery ตอนที่1 : ซุป'ตาร์
Love Bakeryตอนที่1 :ซุป'ตาร์
"ขออภัยที่ให้รอนาน ทานให้อร่อยนะฮะ"
“โตโน่การประชุมเรื่องอัลบั้มใหม่ต้องเลื่อนออกไปก่อนนะ พอดีพี่บอยป่วยหนักเลยเข้าอ๊อฟฟิศไม่ได้” พี่แนนผู้ดูแลของผมเดินเข้ามาบอกผมที่นั่งเล่นเกมส์ในไอแพดอยู่ในห้อง
“อ้าว แล้วเลื่อนเป็นเมื่อไหร่ละครับ”ผมเงยหน้าขึ้นจากเกมส์ที่กำลังเล่นอยู่ไปมอง ผู้จัดการสาวหล่อของผม
“พี่ก็ไม่แน่ใจเพราะพี่บอยไม่เคยป่วยหนักขนาดนี้มาก่อน แต่คิดว่าไม่น่าจะเลื่อนออกไปเยอะนะ”พี่แนนพูดพร้อมกับนั่งลงบนเก้าอี้ตรงข้ามผม
“แล้วนี่เรียนภาษาไปถึงไหนแล้วละ อีกเดี๋ยวก็ต้องทำอัลบั้มแล้วใหม่แล้วนะ แล้วก็หวังว่านายคงเลิกพูดอังกฤษสำเนียงอีสานไปแล้วนะ--”ดูพี่แกสิครับ พี่แนนเป็นคนมีอารมณ์ขันนะฮะแต่เวลาที่พี่แกก็เข้าโหมดจริงจัง บางครั้งก็ทำผมกลัวไปเลย
“แค่นี้ผมก็จะได้กินหนังสือภาษาอังกฤษแทนข้าวแล้วนะพี่ ขอผมพักมั่ง”
“เฮ้อ! ถ้างั้นเดี๋ยวพี่พาไปเลี้ยงเค้กแล้วกัน เห็นว่ามีร้านเค้กเปิดใหม่ตรงข้ามตึกนี่เองพี่ยังไม่เคยไปกินเลยกะว่าจะไปลองหลายรอบและแต่ไม่ค่อยว่าง”
“ไปๆพี่ผมก็ว่าจะไปอยู่เหมือนกัน”
“โอ้โห พอบอกจะพาไปเลี้ยงนี้ตาเป็นมันเลยนะ”แล้วผมกับพี่แนนก็เดินออกจากห้องเพื่อไปขึ้นลิฟแต่ระหว่างทางก็เจอกับผู้หญิงที่ผมไม่อยากเจอที่สุดในช่วงนี้ 'วิว' --!
“อ้าว โตโน่จะไปไหนหรอคะ”วิวที่ยืนอยู่หน้าลิฟทักทายผม
“วันนี้ผมว่างก็เลยกะว่าจะไปนั่งทานเค้กเปิดใหม่ตรงข้ามนี้น่ะครับ^^”ต้อแหลฉุดๆ
“อุ้ยหรอคะ วิวก็ว่าจะไปกินเหมือนกันแต่วันนี้วิวไม่ว่างแล้วสิต้องขึ้นไปทำธุระข้างบน แต่วันหลังเราต้องไปทานด้วยกันให้ได้นะคะ”ห้ะ! นางพูดเหมือนผมชวนนางเลย= =;
ติ้ง!
“อ้ะ โตโน่ลิฟมาแล้วไปกันเหอะ ไปก่อนนะคะน้องวิว”พี่แนนขัดขึ้นมาพร้อมกับดึงตัวผมเข้าไปในลิฟ
“ฉันละไม่ชอบยัยนางเอกนั่นเลยจริงๆ วันๆเอาแต่ประจบคนนู้นทีคนนี้ที=*=”
“โห พี่อย่าไปนึกถึงเค้าเลยปล่อยๆเค้าไปเถอะ”จริงๆผมก็ไม่ได้คิดต่างจากพี่แนนหรอกฮะเพราะวันๆหล่อนก็ไม่ได้ทำอะไรอย่างที่พี่แนนว่าจริงๆ
“นายน่ะระวังไว้เถอะโตโน่ นางยิ่งดูเหมือนจะจับโน่อยู่ด้วย”
“โอ้ยยยยย คนอย่างผมไม่มีอะไรหน้าค้นหาหรอกฮะ”ผมพูแล้วหัวเราะออกมาเบาๆ
“นางแค่ต้องการเงินไปให้ศัลยแพทย์เสกพลาสติกเข้าไปในตัวนางก็เท่านั้นแหละ-*-”
“อุ๊บ=X= 55555555555”แล้วผมกับพี่แนนก็ระเบิดหัวเราะลูกใหญ่ออกมาพร้อมกัน
ต้ิง!
แล้วบทสนทนาของผมกับพี่แนนก็ต้องจบลงเมื่อประตูลิฟเปิดออก ผมกับพี่แนนเดินออกมาจากลิฟแล้วรีบเดินออกจากตึกไปร้านเค้กที่ว่าอย่างรวดเร็ว ระหว่างทางก็มีแต่คนมองมาที่ผมและพี่แนนค่อนข้างเยอะ อาจจะเป็นเพราะผมเป็นถึงซุป'ตาร์ที่กำลังมาแรงและมีคนคอยจับตามองมากในตอนนี้ แต่ผมก็ไม่เคยคิดว่าผมพิเศษกว่าใครที่ไหนผมก็ยังเป็นภาคินที่ต้องทำงานหาเงินเเละใช้ชีวิตเหมือนคนทั่วไป
ตอนนี้ผมกับพี่แนนยืนอยู่หน้าร้านเค้กเป้าหมาย พี่แนนเปิดประตูเข้าไปแล้วเดินไปนั่งโต๊ะที่อยู่เกือบในสุดของร้านตามแบบฉบับซุป'ตาร์ที่ต้องหลบซ่อนเป็นธรรมดา
“โน่เอาไรเดี๋ยวพี่ไปสั่งให้?”พี่แนนเอ่ยขึ้นพร้อมลุกขึ้นจากเก้าอี้
“เอาสตอเบอร์รี่ชีสเค้ก กับคาปูฯครับผม/^^”ผมพูดเสียงดังฟังชัดและทำท่าตะเบะ พี่แนนทำหน้าเนือยๆก่อนจะเดินไปสั่งเค้ก ส่วนผมก็นั่งรออยู่ที่โต๊ะแล้วมองสำรวจไปทั่วๆร้าน
ร้านนี้เป็นร้านกึ่งเบเกอรี่และคาเฟ่ที่ค่อนข้างใหญ่และมีพื้นที่ มีทั้งโซนที่เอาไว้ขายพวกขนมปังและเบเกอรี่ต่างๆ และก็มีโซนที่เป็นคาเฟ่คือมีโต๊ะเก้าอี้สำหรับลูกคนและมีของหวานกับพวกเครื่องไว้บริการ ผมว่าร้านนี้ตกแต่งได้ตีตลาดคนทุกเพศทุกวัยมากเลยเพราะโซนคาเฟ่ก็ได้แบ่งพื้นที่ออกไปอีก โต๊ะยาวๆสำหรับสังสันต์เหมาะสำหรับกลุ่มเพื่อน โต๊ะขนาดกลางที่เหมาะสำหรับครอบครัวเล็กๆ และโต๊ะเดี่ยว 2 เก้าอี้สำหรับคนที่มาเป็นคู่แบบผมกับพี่แนน ร้านนี้ถูกตกแต่งในสไตล์ที่เป็นกันเองสบายๆไม่หรูหราจนเกินไปเหมือนร้านที่ผมเคยไม่กินบ่อยๆ
“คนเยอะมาก!”พี่แนนบ่นทันทีที่เดินมาถึงโต๊ะ
“ก็อย่างงี้แหละพี่ ร้านเปิดใหม่ลูกค้าก็ต้องเห่อเป็นธรรมดา”
“พี่ว่าร้านนี้ตกแต่งสวยดีนะ เค้กก็เยอะท่าทางน่ากินทั้งนั้นเลยด้วย”ทำไมผมถึงเห็นความระยิบระยับในตาพี่แนนได้มากถึงขนาดนี้= =;
“เค้กกับเครื่องดื่มที่สั่งได้แล้วคร้าบ!!~”ผมเงยหน้าขึ้นไปมองเจ้าของเสียงที่เป็นพนักงานเสิร์ฟชายหน้าตายิ้มแย้มรูปร่างเล็ก หน้าตาน่ารักที่กำลังวางเค้กและเครื่องดื่มลงบนโต๊ะ
“ขออภัยที่ทำให้รอนาน ทานให้อร่อยนะฮะ”แล้วเค้าก็รีบเดินกลับเข้าไปหลังเคาท์เตอร์ด้วยความร่าเริง คนอะไรเนี่ยยิ้มน่ารักชะมัด
“โน่...โตโน่...ไอ้โน่!”
“...!?”
“พี่เรียกตั้งนานไม่ได้ยินหรอเนี่ย? แล้วนี่ก็มองอยู่นั่นแหละ จะตามเข้าไปของเบอร์เค้าเลยมั้ย?”เสียงพี่แนนทำให้ผมตื่นจากภวัง
“บ้าหรอพี่น้องเค้าเป็นผู้ชาย แล้วที่สำคัญผมก็ไม่ได้มองตามน้องเค้าด้วยผมมองเค้กในตู้ต่างหาก”ผมแก้ตัวแล้วชี้ไปทางตู้โชว์เค้กที่มีเค้กหลากหลายสีสันวางเรียงกันอยู่
“หราาาาา”
“^^;”ผมไม่สนใจเสียงแซวจากพี่แนน และก้มหน้ากินเค้กสตอเบอร์รี่ตรงหน้า อืมมมมมมม อร่อย!!! รสหวานอมเปรี้ยวนี่แหละคือเค้กสตอเบอร์รี่ของแท้!!
“ฟินขนาดนั้นเลย?”
“โหย อร่อยนะพี่ลองมะ?”ผมตักเค้กของตัวเองแล้วยื่นไปให้พี่แนน
“ไม่เอาย่ะ ฉันกลัวเป็นข่าว”
“ชิ =3=”
“ว่าแต่น้องเค้าก็น่ารักนะเว้ยโน่”
“อืม”ผมก็ว่างั้นแหละฮะ ผู้ชายอะไรยิ้มแล้วน่ารักชะมัด ผิวขาวๆดวงตากลมโตบวกกับจมูกโด่งๆนั่น มันชั่งเข้ากับปากและแก้มสีชมพูระเรื่อเป็นธรรมชาติ และรอยยิ้มนั่นอีก ผมได้เห็นใบหน้าของเค้าแค่ไม่กี่วินาทีแต่มันก็สามารถทำให้ผมจำมันได้อย่างแม่นยำ
แต่...
ทำไมผมต้องจำมันด้วยล่ะ...!?
-Pitchin-
ฟิคเรื่องแรก...ไม่รู้จะชอบแนวนี้กันรึป่าวอ่าา
ยังไงก็ฝากติชมและติดตามกันด้วยนะคะ^^
ความคิดเห็น