คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Chapter1 >>> รักล้นใจยัยตัวแสบ
“เยอึนทางนี้ เหนื่อยมั้ย?” ร่างบางพูดขณะที่มือทั้งสองข้างถือผ้าขนหนูผืนเล็กกับขวดน้ำมาให้ร่างสูงที่เพิ่งเดินผ่านฝูงแฟนคลับของตัวเองมาหลังจากเล่นบาสเสร็จ ก็แหงล่ะกว่าจะได้เป็นแฟนกับปาร์คเยอึนดาวเด่นประจำมหาลัยน่ะมันช่างยากเย็นเหลือเกินไหนจะต้องคอยหลบแฟนคลับเยอึนอีก แต่พอเยอึนป่าวประกาศบอกไปทั่วว่า คนนี้ของข้อยเท่านั้นแหละ ซอนเยก็แทบจะเอาหน้ามุดดินทันทีกลัวแฟนคลับเยอึนจะโกรธเอา แต่ดีที่แฟนคลับของทางเยอึนเข้าใจเลยทำให้ไม่เกิดปัญหาอะไร
“นิดหน่อยน่ะ แค่เห็นหน้าเธอก็หายเหนื่อยและ” ร่างสูงเล่นทียอดคำหวานใส่ ทำให้ร่างบางตรงหน้านี่อายตัวแทบม้วน
“มานี่สิ เดี๋ยวชั้นเช็ดเหงื่อให้” เยอึนว่าง่ายเดินเข้าไปใกล้ๆให้ซอนเยได้เช็ดอย่างสะดวกโดยที่ไม่สนใจสายตาของผู้คนแถวนั้นเลยรวมถึงยูบินที่ยืนอยู่ข้างๆด้วย สายตาที่ร้อนผ่าวเธออยากจะเป็นคนคนนั้นซะเหลือเกิน แต่มันก็ทำได้แค่มองเค้าสองคนรักกัน เราก็เป็นได้แค่นี้แหละ เพื่อนคนนึง…
“เอ้อ นี่ซอนเยเดี๋ยวชั้นจะอยู่ซ้อมบาสต่อ ให้ยูบินไปส่งที่บ้านเธอเลยก็ได้นะ”
“เพิ่งจะซ้อมไปเองนะเยอึนจะซ้อมต่ออีกแล้วหรอ?” ร่างบางเริ่มน้ำเสียงงอนๆ
“เอาน่าซอนเย ยังไงเยอึนก็คงไม่หนีเธอไปหาสาวที่ไหนหรอกนะ” ยูบินพูดขึ้นมา
“ลองไปสิ ชั้นจะไปตบๆให้ถึงที่เลย”
“โอ้วว ไม่มีอย่างงั้นแน่นอนจ้ะที่รัก”
“จะไปกันได้รึยังอ่ะ” ยูบินพูดขึ้นมาขัดจังหวะ
“งั้นชั้นฝากซอนเยด้วยนะยูบิน”
“ยูบินเลี้ยว” ร่างบางหันหน้าไปบอกยูบินที่กำลังจะตรงไปบ้านของเธอ
“แต่นี่มันทางไปคอนโดเยอึนนี่” ยูบินขมวดคิ้วก่อนจะมองตอบ
“แล้วใครบอกว่าชั้นจะกลับบ้านแบบที่เยอึนบอกล่ะ” ร่างบางแสยะยิ้มที่มุมปาก ยูบินไม่ขัดขืนอะไรเธอทำตามที่ซอนเยบอกทุกอย่าง แม้ตัวเธอเองจะเจ็บสักแค่ไหนก็ตาม
“ส่งชั้นแค่นี้ก็พอแล้วยูบิน”
“เอางั้นหรอ งั้นชั้นไปก่อนนะ”
“จ้ะ ขับรถดีๆนะ” ซอนเยยิ้มให้ยูบินก่อนจะเดินขึ้นห้องของเยอึนไป
‘ชั้นอยากเป็นเค้าจัง’ ยูบินคิดในใจพรางมองร่างบางออกไปสุดสายตา
“นี่ยัยติ๋มยังไม่กลับอีกหรอ” ลิมที่เห็นซอนมีนั่งเหม่อจึงเอ่ยถามออกไป
“ยังอ่ะ”
“แล้วรอใครอยู่”
“ก็รอยัยเปาน่ะสิ บอกว่าจะมารอป่านนี้ยังไม่มาเลยเนี่ย” ซอนมีพูดอย่างหัวเสียน้อยๆ คนอะไรบอกจะมารอแต่เธอเองดันเป็นฝ่ายมารอซะนี่
“ฮ่าๆๆ ชั้นว่าเดี๋ยวก็มาแหละ ยัยเปาอาจจะติดสาว เอ๊ย!! ติดธุระอยู่ก็ได้ แฮ่ๆ”
“แต่นี่มันนานมากเลยนะลิม”
“เอาน่าเดี๋ยวยัยเปาก็มา นี่ชั้นกลับก่อนนะ” ซอนมีพยักหน้าให้น้อยๆก่อนจะกลับมามองหน้ายัยซาลาเปาเหมือนเดิม
“นี่ก็ใกล้จะมืดแล้ว ทำไมยัยเปายังไม่มาอีกเนี่ย” ซอนมีที่มองออกไปบริเวณรอบๆว่าทำไมยิ่งมืดมันยิ่งน่ากลัวนัก โดยที่เธอไม่ทันสังเกตใครบางคนเลยก่อนที่จะ….
“ว๊ายยยยยยยย!!!!” เสียงตกใจเมื่อโซฮีเข้ามารวบตัวเธออย่างไม่ทันตั้งตัว
“ชู่วๆ ชั้นเองๆ ยัยติ๋ม”
“ยัยซาลาเปาบ้า เห็นมั้ยเนี่ยว่าชั้นตกใจ ฮึ่ย” ซอนมีทำท่ากำหมัดใสโซฮีก่อนจะหันหลังกอดอกให้
“โอ๋ๆๆ อย่างอนเลยนะคนดี น้าๆที่รักจุ๊บๆ >3<” โซฮีทำท่าจะจุ๊บซอนมี
“อะแฮ่มๆ หวานจังเลยนะไอเปา” ร่างสูงที่มาทันช็อตหวานนั้นเปยขึ้น
“เอ่อ พะ พี่เยอึน หวัดดีค่ะพี่เยอึน” ซอนมีพูดแก้เขิน
“หวัดดีจ้ะซอนมี” เยอึนยิ้มออกไปให้ซอนมีบางๆ
“อ้าวนี่พี่ยังไม่กลับอีกหรอเนี่ย?”
“กำลังจะกลับแล้ว”
“แล้วพี่ซอนเยล่ะ ไม่กลับด้วยกันหรอพี่”
“พอดีชั้นมีซ้อมอ่ะเลยให้ซอนเยกลับไปก่อน งั้นชั้นกลับก่อนนะเหนียวตัวไปหมดล้ะ” ร่างสูงทำท่าจับแขนตัวเองก่อนจะเดินไปที่รถคันหรูของตัวเองเพื่อขับไปคอนโด
“พี่เยอึนนี่เท่เนอะ” ซอนมีทำท่าเพ้อฝัน
“ก็แน่ล่ะสาวกรี๊ดเยอะซะขนาดนั้น”
“นั่นสิเสียดาย”
“นี่ยัยติ๋มน้อยๆหน่อย พี่เยอึนเค้ามีแฟนแล้ว”
“รู้แล้วล่ะน่า ชั้นจะไปชอบคนมีแฟนทำไมกันเล่า”
“ดีแล้ว งั้นกลับบ้านกัน”
“ก็ไปสิ”
ร่างสูงเข้าห้องมาโดยที่ไม่ได้เข้าไปในห้องนอน เธอเดินไปห้องน้ำเพื่อชำระร่างกายที่มีแต่เหงื่อเพื่อให้สดชื่นทันที
“เฮ้อ เมื่อยชะมัดเลย” หลังจากออกมาจากห้องน้ำแล้ว เธอจึงเดินไปหยิบโทรศัพท์เพื่อกดเบอร์โทรหาคนรักของเธอ
You’re my wonder wonder love~
เสียงรอสายนี้มันทำให้ร่างสูงยิ่งแปลกใจเข้าไปใหญ่เพราะเสียงเรียกเข้านี้มันเป็นเสียงเรียกเข้าของคนรักของเธอ
แล้วมันมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง…
“เสียงมันมาจากห้องนอนนี่” ร่างสูงตัดสายทิ้งก่อนจะเปิดประตูห้องออก ทันใดนั้นเธอเห็นคนรักของเธอนอนหลับคุ้ดคู้อยู่บนเตียงนอนของเธอ ก่อนเธอเองจะหย่อนร่างกายของเธอนั่งข้างๆร่างบาง
“ขี้เซาจริงๆ ดื้อซะด้วยสิบอกให้กลับบ้านแต่ดันมาคอนโดชั้นยูบินนี่ก็นะ” ร่างสูงอมยิ้มมือก็จับแก้มเนียนนั้นวนไปมาทำให้ร่างบางรู้สึกไม่สบายตัวเหมือนมีใครมารบกวนการนอนของเธอ
“อื้อ อา เยอึนกลับมาแล้วหรอ” ร่างบางงัวเงียตอบกลับนั่นยิ่งทำให้ร่างสูงอดที่จะยิ้มออกมาไม่ได้
“ถ้าไม่กลับมาจะเห็นคนดื้อบนเตียงชั้นหรอ”
“ชั้นไม่ได้ดื้อนะ”
“ไม่ดื้อแล้วทำไมชั้นบอกให้เธอกลับบ้านถึงไม่กลับ ฮึ้”
“ก็ชั้นไม่อยากกลับอ่ะ”
“ยูบินนี่ก็อีกคนบอกให้ไปส่งบ้านแต่พามาที่นี่ซะงั้น [ ยูบ:เกี่ยวไรกะตูฟะ? ]”
“อย่าไปโทษยูบินเลย ชั้นบอกให้เค้ามาส่งชั้นที่นี่เองแหละ”
“เธอนี่จริงๆเลยนะ”
“ก็ชั้นคิดถึงเธอนี่นา หรือว่าเธอไม่คิดถึงชั้นล่ะ” ร่างบางพูดอย่างน้อยใจ
“ชั้นก็คิดถึงเธอเหมือนกันแหละ”
“งั้นคืนนี้ให้ชั้นนอนที่นี่นะ”
มาแล้วกับตอนแรก แอบมาโปรโมทเพลงของสาวๆด้วย ไรเตอร์ชอบเพลงนี้น้า Wonder Love ดูภาษาญี่ปุ่นสาวๆเราเป๊ะเนอะ ทูเยก็ร้องเพราะ บินลิมก็แร็พโดนใจ ><
ความคิดเห็น