คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Intro
นี่นะหรือจุดจบของการแย่งชิง... จะแน่ใจได้อย่างไรว่าของที่เรากำลังแย่ชิงกันอยู่จะเป็นสิ่งที่นำความสุขมาให้... ถ้าคุณเป็นผู้ชนะแล้วคุณจะได้อะไร... และถ้าคุณแพ้คุณต้องสูญเสียอะไรบ้าง... มันคุ้มแน่หรือที่จะเอาชีวิตตนเองมาแลกกับการแข่งขัน... คุณต้องสูญเสียคนที่คุณรักและไว้ใจไปอย่างนั้นหรือ... ไม่มีมิตรแท้ในการแข่งขัน... ในโลกนี้ไม่มีใครจริงใจกันสักคน... คนที่คุณที่คิดว่าดีที่สุดคุณเอาอะไรมาตัดสินเขา... และคนที่คิดว่าร้ายกาจที่สุดคุณจะรู้ได้อย่างไร... ไม่มีใครเลวที่สุดในโลก... และไม่มีคนดีที่สุดในโลกเช่นกัน...
ประโยคเหล่านี้และอีกหลายๆประโยคถูกผมบรรจงใช้นิ้วเขียนเขียนลงบนพื้นที่เต็มไปด้วยฝุ่นของห้องขัง จริงๆแล้วข้อหาฆ่าคนตายไม่จำเป็นต้องจับมาขังเดี่ยวขนาดนี้ก็ได้... แต่ที่ผมเป็นแบบนี้เพราะผมคิดว่าชีวิตผมสูญเสียทุกอย่างจนสิ้นแล้ว... ทุกอย่างที่ผมทำลงไปมันเพื่ออะไรกัน... อยากชนะจนทำอะไรโง่ๆ สุดท้ายผมไม่เหลืออะไรสักอย่าง แม้แต่ชีวิตของคนที่ผมรัก...
วันแรกที่ผมมาที่นี่ผมเป็นนิ่งเงียบเพราะผมรู้สึกเสียใจกับเหตุการณ์ก่อนหน้านี้มากและตกใจช็อกมากเช่นกัน มันทำเอาผมประสาทแทบเสีย แต่ที่ยิ่งไปกว่านั้น คือการรับรู้ข่าวสารเครื่องบินตกของคนที่ผมรักทั้งสองในเวลาต่อมา... ผมพยายามคิดว่ามันไม่ใช่แม้ผมจะรู้ว่าพวกเค้าเดินทางกันไฟท์นั้นจริงๆ แต่เมื่อรายชื่อผู้เสียชีวิตออกมาผมรู้สึกยิ่งกว่าการประสาทเสียอีก ผมรู้สึกว่าโลกนี้ไม่เหลืออะไรเลยนอกจากชีวิตตัวเอง ไม่สิ... แม้แต่ชีวิตของผมเองก็ไม่เหลือ หมดสิ้นอิสระ และอนาคต เมื่อผมย้อนกลับไปคิดทบทวนกับสิ่งที่ผ่านมา ผมจึงรู้และเข้าใจแล้วว่า ผมนี่แหละ โง่ที่สุดในโลกเลย
การเข้ามาอยู่ที่นี่นอกจากจะเป็นอะไรที่แย่ที่สุดเท่าที่ผมเคยเจอแล้ว ยังอยู่ในสถานการณ์ที่อันตรายสุดขีดด้วย ก็อย่างที่บอกผมเอาแต่เงียบๆในช่วงแรกและนั่นยิ่งทำให้คนที่นี่หมั่นไส้ผมและมักจะแกล้งผมเสมอ ผมไม่ได้หมายถึงการแกล้งกันแบบเด็กๆนะ แต่ผมกำลังหมายถึงการแกล้งเขม่นผม ไม่พอใจผม ด่าผม และกระทืบผม รวมไปถึงการทำร้ายร่างกายจนผมเลือดอาบด้วยของมีคมที่พวกเขาจะหากันได้ด้วย พวกนั้นเส้นใหญ่และคงอยู่ที่นี่กันมานานจนรู้ทางหนีทีไล่ จนไม่มีใครเอาผิดเขาได้ ที่ตอนนั้นผมยอมผมคิดเพียงแค่สักวันพวกเขาจะกลับมาเยี่ยมผมและแค่ผมได้เห็นหน้าพวกเขาผมก็มีกำลังใจที่จะอยู่ที่นี่ต่อแล้ว ผมยังต้องมีชีวิตต่อไป เพื่อเจอหน้าคนที่ผมรักทั้งสองอีกครั้ง...
แต่ความคิดเหล่านั้นก็ต้องพังทลายเมื่อผมรับรู้ข่าวนั้นและผมแทบจะเสียสติทันทีเพราะผมเสียใจจนไม่รู้จะพูดยังไง ผมเริ่มหาความหมายและเหตุผลที่จะมีชีวิตต่อไม่เจอ แต่ผมก็ไม่คิดจะฆ่าตัวตายหรอกนะ ผมแค่... ไม่สนใจชีวิตที่เหลือของผมก็เท่านั้น
จากที่ผมเคยเงียบผมก็กลับกลายมาเป็นทะเลาะกับพวกเขา... ผมใช้อารมณ์ในการดำรงชีวิตจนเป็นเรื่อง ผมเอาความโกรธ ความแค้น ความรู้สึกไม่ดีทุกอย่างมาลงกับคนที่ผมกระทืบเค้า พูดเหมือนผมแรงแต่ถึงผมไม่ทำเค้าเค้าก็จะเป็นฝ่ายทำผม ที่ผมทำไปก็เพราะอารมณ์เท่านั้น ผมกระทืบเค้าจนซี่โครงหักและเริ่มก่อเรื่องไปเรื่อยอย่างอยู่ไม่สุข ทำไมผมถึงกลายเป็นคนแบบนี้ล่ะ? ทั้งที่ก่อนหน้านี้ผมไม่ใช่แบบนี้เลย นี่ไม่ใช่ตัวตนผม แต่นี่มันคือตัวตนของคนที่โดนความรู้สึกเกลียดชังและเครียดแค้นยัดอยู่เต็มสมองต่างหาก ผมเริ่มรู้สึกไม่ใช่ตัวเองและผมชักไม่ปกติเข้าไปทุกที แต่ก่อนที่ผมจะทำเรื่องแย่ๆไปมากกว่านี้ผมก็ถูกจับขังเดี่ยวเสียก่อน ผมเข้ามานอนที่นี่ได้เป็นอาทิตย์แล้วนะ... ผมนี่เก่งเป็นบ้าเลย หึหึ
ตลอดสัปดาห์ที่ผมอยู่ในห้องนี้มาผมเริ่มได้คิดอะไรมากมายและเริ่มทบทวนตัวเองกับเรื่องที่ผ่านมา ไม่มีใครผิดเลย ผมโทษใครไม่ได้สักคน เพราะผมนี่แหละที่โง่ที่สุดในเกมนี้ และคนโง่ย่อมแพ้เป็นธรรมดา...
ผมพึ่งคิดได้นะ ว่าไม่มีใครดีกับเราที่สุด และไม่มีใครร้ายกับเราจนถึงที่สุดเช่นกัน บางทีการทำเลวก็มีเหตุผล แต่การทำดีกลับมีเหตุผลที่น่ากลัวยิ่งกว่า... ผมไม่มีทางรู้ได้เลยว่าใครดีใครร้าย...
คนดี...ไม่ใช่คนดี คนเลว...น่าสงสาร
คนดี...หักหลัง คนเลว...ไม่ใช่คนเลว
คนดี...ฉลาด คนเลว...โง่
ส่วนผม ... โง่เกินคน
แค่อินโทรยังฟังแล้วหดหู่และปวดตับเบย555
รีดเดอร์ใจแข็งๆกันหน่อยน้า~ ไม่งั้นเดี๋ยวอ่านกันไม่จบและไม่รอด
เป็นรักสี่เศร้า เป็นอะไรที่ต้องใช้วิจารณญาณ18+ เหมือนแรงเงากันเลยทีเดียว(?) 555
ไม่ได้หยาบคายหรืออะไร แต่อาจมีการกระทำอะไรที่ดูไม่เหมาะสมต่างหาก55
คอมเม้นกันด้วยนะจ๊ะ ไรต์จะได้มีกำลังใจอัพต่อแล้วก็จะได้รู้ฟีดแบคด้วย
ถ้าไม่ดียังไงแนะนำด้วยนะจ๊า~ ขอบคุณค่า~~
ความคิดเห็น