คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : os - bunny chanchan
bunny chanchan
couple krisyeol
“ฟู่ววว”
ผมเลื่อนอ่านข้อความนับสิบที่ถูกส่งมาในโทรศัพท์เครื่องบาง ก่อนที่มันจะถูกโยนลงไปนอนแหมะอยู่ที่เตียงกว้าง เพราะจากการอ่านข้อความขาเข้านับสิบที่ส่งเข้ามาดูคร่าวๆแล้ว มันก็ไม่เห็นจะมีแม้แต่วี่แววของใครบางคนที่ผมอยากจะเห็นเลยซักนิด
ตาคมเหลือบไปมองเหล่ากล่องของขวัญที่ถูกห่อด้วยกระดาษสีสวยพร้อมกับของตกแต่งบนกล่องมากมายที่วางกองรวมๆกันอยู่ที่ข้างเตียง... ของขวัญพวกนี้มันก็ไม่ใช่อะไรมากหรอก วันเกิดมันก็ต้องมีกล่องของขวัญอยู่คู่ด้วยเป็นเรื่องธรรมดา เป็นการถือซะว่า พวกเจ้าของกล่องของขวัญเหล่านั้นส่งของมาร่วมแสดงความดีใจที่ผมหมดอายุไขที่จะอยู่บนโลกนี้ลดไปอีก 1 ปี
แต่ของใครบางคอที่เฝ้ารอมาตั้งนานก็ไม่เห็นจะมีเลยแฮะ...
อา... วันนี้วันเกิดผม วันที่ผมเกิดมาลืมตาดูโลกจนวันนี้ อายุ 22 ปี
มีคนมากมายส่งข้อความมาแสดงความยินดีที่ผมได้แก่ขึ้นอีกปีกับผมมากมายทั้งข้อความในโทรศัพท์ ทวิตเตอร์ เฟสบุ๊ค อ่านแล้วมันก็... ถ้าถามว่ารู้สึกดีมั้ย ก็ดีนั่นแหละ ที่เรามีคนรักมากมายขนาดนั้น... แต่ก็นะ... เพราะผมรอของเหล่านี้จากคนๆนึงมากกว่า...
ไม่ต้องมีของขวัญ... โผล่มาแค่ตัว พูดด้วยให้ได้ยินเสียง แค่นี้ก็ถือว่าดีแล้วนะ
คนที่ผมไม่ได้เห็นหน้ามาเป็นอาทิตย์ .
อยู่ดีๆก็หายไปไม่ติดต่อมา ไม่โทรมา โทรไปก็ไม่รับสาย .
ผมจะถูกแฟนทิ้งในวันเกิดของตัวเองหรือยังไงกันฮะ ?
โถ่... ปาร์ค ชานยอล... พี่หวังว่านายจะไม่ใจร้ายกับพี่ในวันเกิดพี่หรอกนะที่รัก ~~
วันเกิดของผมที่เป็นคนรักของตัวเองแท้ๆกลับหายหน้าหายตาไปไหนก็ไม่รู้ทั้งอาทิตย์ มาหาก็ไม่มาหาทั้งๆที่ปกติตื่นเช้ามาจะต้องเห็นหน้าหวานๆของเจ้าตัวยุ่งลอยไปลอยมาอยู่ในห้องครัว พร้อมกับกลิ่นอาหารเช้าที่ลอยฟลุ้งมาแตะจมูก แต่อาทิตย์นี้กลับไม่มี... โทรมาหาบ้างมั้ยก็ไม่เลยซักนิด โทรไปก็ไม่รับหรือไม่ก็ปิดเครื่อง ไปหาที่บ้านก็ไม่เจอ
หวังว่าจะไม่มีเรื่องดราม่ารับวันครบรอบอายุ 22 ปี หรอกนะ...
ถ้าเป็นอย่างนั้นจริงๆคงเป็นเรื่องที่ตลกที่สุดในโลก...
ผมล้มตัวลงนอนบนเตียงนุ่ม หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาวางแหมะลงบนหน้าอก ตั้งหน้าตั้งตารอเสียงสัญญาณเตือนว่าจะมีข้อความหรือใครโทรมาบ้างหรือเปล่า... แต่เจ้าโทรศัพท์เครื่องเล็กก็ยังคงนิ่งเฉย ตอนนี้เวลา 2 ทุ่ม 47 นาที... อีกไม่กี่ชั่วโมงก็จะหมดวันนี้แล้ว...
อา... ไม่เข้าใจจริงๆ ชานยอลเป็นอะไรกันนะ จริงๆแล้วที่รักของผมติดผมออกจะตาย โถ่... จะทิ้งกันไปก็ช่วยโผล่หน้ามาหาหน่อยไม่ได้หรือยังไงกันนะ ไม่รู้หรือไงว่าพี่ไม่ได้เห็นหน้านายแล้วพี่ใกล้จะบ้าขึ้นทุกทีๆน่ะฮะ
ผมหลับตาพริ้ม ยิ้มหวานๆของปาร์คชานยอลลอยวนเวียนอยู่ในหัวตลอดเวลาและทุกๆวัน ไม่ว่าผมจะนั่ง จะนอน กินข้าว เข้าห้องน้ำ หรือทำอย่างอื่น... คิดถึงเสียงทุ้มต่ำที่ชอบอ้อนเวลาผมสนใจอย่างอื่นมากกว่าตัวเค้า ร่างสูงชะลูด แต่หุ่นกลับผอมเพรียวและดูบอบบางน่าทะนุถนอม ที่ชอบโถมตัวกระโดดกอดผมจนแทบล้ม เพราะความสูงของเราทั้งคู่ก็ห่างกันไม่มากเสียเท่าไหร่ แล้วก็จะชอบอ้อนนั่นอ้อนนี่ถูไถหัวไปมาที่หน้าอกเวลาที่ผมกำลังโกรธหรือไม่พอใจการกระทำของเค้า เค้าชอบทำเอาผมใจอ่อนยวบยาบ... ทำหน้าแบบนั้น บวกกับตากลมโตที่เยิ้มไปด้วยน้ำใส ใครโกรธลงก็โคตรใจแข็งแบบสุดๆนะผมว่า...
ไม่รู้ว่าเผลอหลับไปตอนไหน นาฬิกาสีชมพูลายกระต่ายน้อยที่ชานยอลเป็นคนเลือกแล้วบังคับให้เอามาไว้ในห้องอยู่ข้างเตียง มันกำลังบอกเวลาว่าตอนนี้มันประมาณ 4 ทุ่มได้แล้ว เสียงกุกกักจากนอกห้องนอนทำให้ผมเผลอสะดุ้งตื่นจากนิทราชองตัวเอง
ใคร ? ... โจรหรือยังไง หรือว่าผี... ผมว่าผมรอบคอบเสมอนะ ประตูหน้าต่างทุกบานผมไม่เคยเปิดทิ้งไว้ ไอผีน่ะไม่เท่าไหร่ ถ้าเป็นโจรขึ้นมาน่ะน่ากลัวที่สุดเลยนะ
ผมค่อยๆเดินย่องออกไปจากห้องนอน ผมไม่ได้ถืออะไรออกไปป้องกันตัวเลยแม้แต่อย่างเดียว มีแต่ขา มือที่สั่นเทา ตัว และหัวใจดวงน้อยๆที่เต้นกระหน่ำรัวเหมือนกลองก็แค่นี้แหละ
หันมองทางซ้ายทีขวาที แต่ก็ไม่เห็นว่าจะมีอะไรที่ผิดปกติซักนิด ผมกลืนน้ำลายลงคอดังเอื้อก ไรขนที่แขนเริ่มพากันลุกเกรียว ตาเรียวคมพยายามมองหาต้นตอของเสียงที่เกิดขึ้นแต่ก็หาไม่เจอ... มีอะไรโผล่มาคงช็อคตายคาบ้านแน่ๆ...
แต่ก็ไปสะดุดกึกกับกล่องของขวัญใบโตที่ห่อด้วยกระดาษสีชมพูหวานสดใส ผูกด้วยโบว์สีฟ้าสดใส กล่องของขวัญใบโตขยับเล็กน้อยเพราะแรงสะเทือนจากสิ่งของด้านในที่กำลังเคลื่อนที่อยู่ในนั้นก่อนจะหยุดเงียบ พอลองก้าวเดินเข้าไปใกล้ๆกล่องนี้ก็รู้สึกว่าขนาดความสูงของกล่องมันพอๆกับตัวของผมเลยทีเดียว
แต่ก็ต้องมานั่งคิดกับตัวเองว่ากล่องของขวัญใบนี้มันเป็นของใคร ? ทำไมเข้ามาอยู่ที่นี่ได้ยังไง ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน ? ถ้าลองเปิดมันผมจะเป็นอะไรหรือเปล่า มันจะเหมือนในหนังที่ชอบดูอยู่บ่อยๆมั้ย พอเปิดไปแล้วจะเจอเรื่องไม่คาดคิดเสมอ บางทีอาจจะเป็นระเบิด สาวสวยหุ่นอวบอั๊น ขนมเค้กรสเริศ ผี ตุ๊กตาติดสลิงหน้าคล้ายผีที่เด้งออกมา หรือไม่ก็อาจจะเป็นเงินสดจำนวนหลายล้านวอน...
ผมกำลังจะเอื้อมมือไปแตะกล่องของขวัญนั่น แต่เสียงกุกกักจากด้านในที่ดังขึ้นมาอีกครั้งทำเอาผมสะดุ้ง ชักมือของตัวเองกลับไปแทบจะไม่ทัน ก้อนเนื้อในอกเต้นกระหน่ำแรงจนแทบจะระเบิด
แต่ก็ต้องตกใจหนักกว่าเดิม... เมื่อฝากล่องของขวัญใบโตถูกเปิดอกจากฝีมือของสิ่งมีชีวิตบางอย่างที่อยู่ด้านใน ร่างผอมเพรียวคุ้นตาที่ผมคิดถึงมาตลอดหนึ่งอาทิตย์ ค่อยๆพยายามปีนออกจากกล่องใบโตแล้วมายืนยิ้มแฉ่งอยู่หน้าผมที่กำลังงงแบบสุดขีด
เจ้าตัวยุ่งของผมกำลังคิดที่จะทำอะไร ?
หูกระต่าย ? หางกระต่าย ? เสื้อผ้าวับๆแวมๆที่พวกผู้หญิงตามผับบาร์ชอบใส่กัน ?
อ่า... ชานยอล
นายจะเป็นกระต่ายป่ายั่วสวาทฉันหรือยังไงกัน...
“ชาน...”
“คริสเกอฮะ..”
ชานยอลโผเข้ากอดผมจนเซไปทางด้านซ้าย ลมหายใจร้อนๆที่เป่าอยู่ตรงซอกคอในขณะที่เจ้าตัวกำลังอยู่ในชุดล่อตาล่อใจแบบนี้มันไม่ค่อยจะปลอดภัยซักเท่าไหร่หรอกนะ... ไม่รู้หรือยังไง...
“เกอคิดถึงชานยอลรู้ไหม... หายไปไหนมา” ผมถามแล้วใช้มือทั้งสองข้างกุมใบหน้ากลมเล็กให้เข้ามาใกล้จนจมูกของเราทั้งคู่ชิดกัน จากที่ตั้งใจว่าจะจูบให้หายคิดถึงเสียหน่อย แต่เจ้าตัวก็ดันออกแรงดักผมให้ออกห่างแถมยังส่ายหน้ารัวจนคอแทบจะหลุดอีก
“ผมก็คิดถึงเกอฮะ... แต่ว่า...” ชานยอลพูดเว้นจังหวะแล้วออกแรงดึงมือผมให้เดินตามไป รอยยิ้มเจ้าเล่ห์แปลกๆผุดขึ้นมาที่มุมปากของเจ้าตัว
“ไปห้องนอนของเกอกันฮะ...
ผมมีของขวัญวันเกิดมาให้ด้วยน้า~”
“อ๊ะ!... ผม ผมรักเกอ...”
“เกอก็รักชานยอล”
“สุขสันต์วันเกิดนะฮะ”
ไม่ว่าจะเป็นแก้ว แหวน เงิน ทอง ของมีค่า ยศศักดิ์มากมาย ของขวัญราคาแพงๆ ดอกไม้ช่อโตที่คนอื่นๆมอบให้...
“เกอรักชานยอลนะ ขอบคุณนะชานยอล”
มันก็คงจะเทียบค่าอะไรไม่ได้กับปาร์ค ชานยอล... ของขวัญที่ล้ำค่าที่สุดในโลก ของขวัญที่ฟ้าประทานให้กับผม
“ขอบคุณสำหรับของขวัญวันนเกิดนะกระต่ายน้อยที่รัก...”
ว่ามั้ยครับ ?
-FIN-
*EDIT 1/2/13
ความคิดเห็น