คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : บทที่1 พบพาน นายซาตาน (met the Zatan)
......5ปีก่อน ที่จังหวัด นครราชสีมา
ครับ....ผมก็ไม่รู้ว่าจะแนะนำตัวว่าอะไรนะคับ คือผม ชื่อ แทน คับ ตอนนี้ชีวิตผมกำลังเข้าสู่หัวเลี้ยวหัวต่อของชีวิตแล้วใช่ครับ ผมเป็นนักเรียนที่กำลังจะเตรียม แอดมิดชั่นแล้ว เรียกได้ว่า ผมเองก็มีจุดมุ่งหมายแล้วล่ะครับว่าในชิวิตนี้ผมจะมุ่งไปทางไหน
“แม่ครับ ผมเลือกที่เรียนได้แล้วนะครับ ต่อไปนี้แม่จะได้ไม่ต้องบ่นผมปากเปียกปากแฉะอีกแล้วน้า ”ผมกระโดดกอดแม่เอาไว้
“เอ้า ที่ไหนล่ะ พ่อลูกชายตัวดี แล้วก็อย่าเกาะแม่แบบนั้น แม่ทำกับข้าวอยู่ อยากโดนกระทะตี หัว ? ”
“แหมะ แม่นี่ไง ตอนไม่เลือกก็บ่นผมทุกวัน แล้วพอเลือก ก็ยังบ่น เอ๊ะ เดี๋ยวก็ไม่เรียนซะเลยนิ ”
“อ้าว ไอ้ลูกเวร แกจะไม่เรียนใช่ไหม จะได้บอกพ่อแก ว่า ไม่ต้องส่งมันเรียนแล้วมันปีกกล้าขาแข็งจะทำงานแล้ว” แม่ผมหน้างอ นิดๆ ก็อย่างนี้แหละครับ แม่ผม
“ โหย พูดเล่นนิดเดียวเอง ผมจะไปเรียน ที่ มหาลัย S คับ คณะ นิเทศศาสตร์ คับแม่ ”
“ ก็กะเอาไว้แล้วล่ะนะ เพราะ ดูท่าทาง แกคงจะไม่สอบแอดใช่ไหม? เอาเถอะ เลือกดีแล้วใช่ไหมล่ะ ฉันจะได้บอกแกถูกรายนั้นเขาอยากให้แกเรียนหมอ ด้วยซ้ำไป เห้อ สงสัย ต้องเก็บเงินแล้วล่ะ ต่อไปคงไส้แห้ง ” แม่พูดแบบนี้ตีกับผมเลยมะ เหอะ เป็นดาราดังวันไหนนะ จะเชิดใส่แม่ให้ดู หึหึ5 55+ บ้าไปแล้วผม
“ไปๆๆ แม่จำทำกับข้าวแล้ว ไปเล่นคอมของแกเลยไป แล้วจะกินข้าวบ้านไหมเนี่ย? “
“ไม่ทานค้าบ ผมนัดเพื่อนไว้ “ ว่าแล้วผมก็รีบวิ่งออกจากบ้านเลย ทันที
ผมรีบออกจากบ้าน แล้วโหนรถเมล์ไปยังที่หมาย.ทันที เห้ย 11.45 น. ไอ้บ้านัท มันนัดผม 11 โมงนี่หว่า ตายห่าแล้ว รีบไปแล้ว ว่าแล้วผมก็กระโดดขึ้นรถเมล์แล้วรีบตรงไปยังที่นัด
@ the shopping mall
“โถ่เว้ย....สายแล้ว “ ผมวิ่งหน้าตั้งรีบวิ่งไปหาไอ้เพื่อนซี้ สุดฤทธิ์
ปัก !!!
“โอ้ย” คนบ้าอะไรเนี่ยยิ่งรีบๆอยู่ มาชนกันได้
“ขอโทษ ครับ “ ผมรีบบอกอย่างปัดๆไป
“หึ “ ชายคนนั้นส่งเสียงในลำคอ
ผมตั้งท่าจะวิ่งออก แต่ สิ่งที่ทำให้ผมตกใจ คือ ชายร่างสูงที่อยู่ตรงหน้า ดึงแขนผมไว้
“เห้ย....อะไรอีกวะก็ขอโทษไปแล้วนิ” ผมโวยวายเล็กน้อย
“หึ คิดว่าชนคนอย่างฉันแล้วจะรอดไปง่าย?” น้ำเสียงเย็นยะเยือก....ส่งมาถึงผม
“อะไรเนี่ย” ผมเงยหน้ามองกับชายที่ส่งเสียงมา
โอ้พระเจ้าช่วย กล้วย ทอด ถ้ามันจะหล่อขนาดนี้ ชายที่อยู่ตรงหน้าผม หล่อขั้นเทพ ยิ่งกว่า พี่ดัม ปกรณ์โลม อีก จมูกโด่งเป็นสัน ดวงตาเรียวลึกน่าค้นหานั้น ดึงดูดผมไว้ ผิวสีขาว นั้น...มันช่างเข้ากับใบหน้านั้นจริง ช่างราวกับประติมากรรมจริงๆ เห้ยไม่ใช่เวลามาชื่นชมความหล่อของมันนี่หว่า ไอ้นัท มันรอผมอยู่
“ถามว่าฉันจะเอายังไงเหรอ หึหึ ถามได้ดีนี่ ถ้าฉันตอบแล้วนายจะให้ไหมล่ะ?”
“แล้วนะ..นายจะเอาไรล่ะวะ “ ผมถามเสียงสั่นเล็กๆ มันหล่อจริงๆอ่า อ้ากขนาดผมชายแท้ๆ(เหรอ)ยังแอบใจเต้นเลยนะเนี่ย
“เอานายไง” เขาตอบสีหน้าตาย
“ได้ดิ เห้ย ว่าไงนะ” ผมหูฝาดหรือเปล่า เอาผม หมายถึง กะดึ๊กกะดึ๋ยกันน่ะเหรอ
“ดี ตกลงง่ายดีนิ งั้นไปกันเลย “ ว่าแล้วหมอนั่นก็ดึงผมเข้าไปแล้วลากไป เห้ย ง่ายขนาดนั้นเลยเหรอวะ
“ เออ ไปก็ไปดิ “ ผมแสร้งตอบ รอมันเผลอก่อนแม่ จะวิ่งให้โลกไม่ลืมเลย คอยดู
หมอนั่นลากผมไปจนถึง ห้องน้ำ เห้ย ห้องน้ำเหรอ ลากมาทำไม
“นี่เมริงลากกูมานี่ทำไม เมริงว่ากูจะง่ายขนาดนั้นเลยเหรอ?” ผมถาม
“หรือนายไม่ง่ายล่ะ “ โหย ขอชกมันซะทีเหอะ
พลั่ก ผมชกมัน แต่ท่าทีสะทกสะท้านหาได้เกิดกับหมอนั่นไม่ เหอะ ซวยแล้วผม
“แรงดี แต่ยังต้องปรับปรุงจังหวะ และการออกท่านะ”
“เออ รู้ แต่ปล่อยผมเถอะ ขอร้องนะครับ ผมนัดเพื่อนไว้ “
“ได้สิ ถ้านายทำให้ฉันพอใจ ฉันก็จะปล่อย แถมยังมีค่าขนมนิดๆหน่อยๆให้นายกลับบ้านด้วย”
ได้ยินแบบนี้ผมก็อึ้ง เจ็บมากครับ เขาถือว่ารวยมาจากไหนหรือไง ถึงคิดว่าเงิน หรือ กำลัง จะเอาทุกอย่างไปเป็นของเขาได้สาบานได้ ผมไม่เคยเจอใคร ที่มักง่าย คิดอะไรตื้นๆเท่าเขามาก่อนเลย
“ฝันไปเถอะ เชิญกลับไปฝัน ของคุณต่อเถอะ ผมไม่ว่างมาเสวนา กับคนที่เห็นคนอื่นเป็นผักปลา ที่เลือกซื้อได้ตามซุปเปอร์มาเก็ตหรอกนะ ชีวิตคนๆนึงนะไม่ใช่ ผักปลา จะได้เอาเงิน กับกำลัง เข้าแลกแล้วจะได้เสมอไปหรอกนะ เชิญคุณใช้ความคิดแบบนั้น ในโลกแคบๆของคุณต่อไปเถอะ”
ผมว่าเพราะเหลืออดจริงๆ คิดแบบนี้สินะ นางเอกในนิยาย เลยกลายเป็นรองตลอด เหอะ ฉลาดจริงๆ คิดได้อย่างนั้นผมก็ก้าวเดินฉับๆออกมาจากหมอนั่น โถ่เว้ย อารมณ์เสียจริงๆ แต่หมอนั่นไม่ตามมาแฮะ สงสัยคิดได้
“ไอ้แทน ไอ้เพื่อนเวร กูนัดเมริงกี่โมง แล้ว นี่กี่โมง” นัท มันด่าผม ย้ำ ด่าเลยด่าผมยับเลย
“เออ รู้แล้ว ขอโทษ” ผมไม่คิดจะเล่าเรื่องที่ผมเจอให้ นัทมันฟังหรอก ขืนมันรู้มันได้ซักผมจนรำคาญแน่เลย
“แล้วนายชื่ออะไร “
“ไอ้นัท เมริงนี่บ้าหรือเปล่าด่ากูปาวๆแล้วมาถามว่ากูชื่อไร” ผมอารมณ์เสียมาก
“เปล่านะเว้ย ฉันไม่ได้พูด “
อ้าว แล้วเสียงใคร
“ฉันเอง”
ฉันเอง ฉันไหนล่ะวะ ผมหันไปตามเสียง
จุ๊บ...
เห้ย มันอะไรเนี่ย มันมาจุ๊บ ผมเฉยเลย อึ้ง ช๊อค...............
“พี่โต้ “ ไม่ใช่เสียงผมนะ (อย่าดีใจไป) เสียงไอ้นัท เรียกชื่อ หมอนั่น เรียกได้ว่า อึ้ง ปนกับความเคารพ ผสมปนเปไปหมดแล้วมันรู้จักไอ้นรกแตกนี่ได้ไงเนี่ย
“ไอ้บ้า ทำอะไรเนี่ย” ผมตกใจสุดชิวิต
“ทำอะไรล่ะ ก็เรียกค่ามัดจำไง โตแล้วนี่ยังต้องให้พูดอะไรเยอะแยะ” ไอ้คุณพี่โต้ ตอบด้วยเสียงราบเรียบ แต่กวนโทสะ เบื้องล่างผมอย่างที่สุด
“โว้ย ไอ้บ้าเอ้ย ไม่ไหวแล้ว ไปตายที่ไหนก็ไปซะ”
“เดี๋ยวๆ ไอ้แทน ใจเย็นๆดิ เป็นอะไรเมริง บ้า หรือผีเข้าไปแล้วหรือไง ใจเย็นๆดิ”ไอ้นัทปรามผมเสียงสั่นเล็กๆ
“ เหอะ แกไม่เห็นที่มันทำกับฉันหรือไง ไอ้ชั่วเอ้ย เลิกยิ้ม แบบนั้นซะทีโว้ย “ ผมโมโหสุดๆ
“เห็น สิวะ ตำตาขนาดนี้ แต่แกรู้อะไรหรือเปล่า พี่โต้น่ะ เขาเป็นรุ่นพี่สาขาเดียวกันกับแก มหาลัย S นะเว้ย ถ้าเมริงไม่อยากมีปัญหาก็ยอมๆเขาไปเหอะ แค่หอมแก้มเอง เพื่อนกันก็ทำได้ เชื่อเพื่อนคนนี้ดิวะ” นัทบอกผม พร้อมกับสลับมองพี่โต้อย่างหวาดๆ
“หึ เพื่อนนายนี่หูตากว้างไกลดีนะ แต่ยังไม่ดีพอ แต่บอกก่อนว่า ตอนนี้ฉันรู้แล้วล่ะ ว่านายเป็นรุ่นน้องของสาขาฉัน เจอกันอีกทีในมหาลัยนะคับ สุดหล่อ” หมอนั่นยักคิ้วให้ผมก่อน หันหลังกลับ กวนโมโหผมจริงๆ
“อ้อ อีกอย่าง หึหึ พรหมจรรย์ของนายน่ะ ฉันจะเอา ! ลาล่ะครับที่รัก”
“เห้ย หมอนั่นว่าไงนะ ? “
“เขาบอกว่าเขาจะเอาพรหมจรรย์แกน่ะ”
“อ้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก” ผมกับไอ้นัท รวมหัวกัน กรี๊ด(เอ่อ ผู้ชายกรี๊ด ?)
To be continue
ความคิดเห็น