คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ตอนที่ 1
ติ๊ก....ติ๊ก....ติ๊ก.....ติ๊ก
เสียงนาฬิกาดังขึ้นภายในความเงียบสงบของค่ำคืนในห้องนอนของเด็กหนุ่มผมสีน้ำตาลเข้นที่กำลังนอนซุกอยู่ในผ้าห่ม 2 ชั้น อันหนาทึบ เพื่อป้องกันความหนาวเน็บจากข้างนอกในยามค่ำคืน
“กริ๊ง~”เสียงโทรศัพท์สีขาวดังขึ้น เด็กหนุ่มผู้หลับใหลผลิกตัวอย่างหงุดหงิดก่อนที่จะลืมตาขึ้นแล้วลุกขึ้นจากเตียงพลางมองไปยังนาฬิกา 3.46 น. ใครกันโทรมาเวลานี้ เด็กหนุ่มคิดแล้วหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดรับแล้วซุกตัวลงกับผ้าห่มหนาเช่นเดิม
“ฮัลโหลครับ อัลโครเบอร์พูดครับ”เด็กหนุ่มตอบเสียงงัวเงียแล้วพยายามที่จะลืมตาขึ้นมา ก็นี้มันตี3ใครๆก็ต้องง่วงเป็นธรรมดา
“อัล!!นี้แม่นะ”เด็กหนุ่มฉีกยิ้มอย่างร่าเริงแล้วลุกขึ้นนั่ง ก็เค้าไม่ได้คุยกับผู้เป็นแม่มาเป็น 1 เดือนแล้ว 1เดือนราวกับ1ปีที่เขาต้องอดทนรอพ่อกับแม่ที่ไปเฝ้าคุณยายที่ป่วยหนักที่ต่างจังหวัดทิ้งให้เค้าต้องอยู่คนเดียว อยู่อย่างลำพัง ซึ่งจะมีเงินโอนมาถึงเขาทุกๆวันอาทิตย์
“แม่ครับคุณยายเขา....”อัลเลือกที่จะไม่พูดเพราะว่าถ้าผู้เป็นแม่โทรมาหาเขาครั้งแรกในรอบเดือนต้องเป็นเรื่องที่ไม่ดีมากแน่ๆ
“ฮึก....จะยายเขาเสียแล้ว..ฮือ...อัล..รีบมานะลูกยายเค้ารอลูกอยู่ ฮึกๆ”น้ำเสียงของผู้เป็นแม่ดูสั่นเทาก่อนที่จะวางสายไป อัลนั่งเงียบอยู่บนเตียง เพราะอะไรกัน...ทั้งๆที่เค้าเป็นหลานที่คุณยายเกลียดมากแท้ๆทั้งๆที่เขาก็เกลียดคุณยายเช่นกัน แต่ทำไม คนอย่าอัลต้องรู้สึกเศร้าด้วยนะ อัลล้มตัวลงนอนซุกกับผ้าห่มอุ่นๆ น้ำตาใสๆเออล้นดวงตาสีฟ้าคู่สวย อัลหลับตาลงแล้วเอาหน้าซุกกับหมอนร้องไห้เงียบๆ….
ผมลืมตาขึ้นในยามเช้าหลังจากที่ผ่านศึกหนักจนดวงตาบวมช้ำจากการร้องไห้ผมก็รีบอาบน้ำแต่งตัวให้เรียบร้อยเพื่อที่จะไปงานศพของคุณยายผู้เป็นที่รัก - - ผมไม่อยากไปแต่ยังไงก็ต้องไปสินะเพราะหลานสุดเฮงซวยอย่างผมทำผิดกับคุณยายไว้เยอะ อย่างเช่น ตอน 9 ขวบ ผมวิ่งไล่กัดหมาแถวบ้านคุณยายจนเดือดร้อนกันไปหมด - - ตอนอายุ 10 ขวบผมดันไปทำไหปลาร้าสุดที่รักของยายแตกเข้าพออายุ 11 ผมก็เลิกยุ่งกับยายโดยตรงเพราะผมวิ่งรื้อของบ้านยายจนหมดสภาพ วันนั้นโดนตีจนตูดลาย ผมกับยายเลย.....เอ่อ ไม่กินเส้นกันเท่าไหร่
ผมพยายามลากกระเป๋าใบโตลงมาจากบันไดบ้าน ทำไมเด็กอายุ 13 อย่างผมต้องมาขนของแบบนี้กัน ........
“แท็กซี่ครับจอดๆ”ผมโบกมือเรียกแท็กซี่คันสีน้ำเงินใหม่เอี่ยม รถคันงามถูกใจผมค่อยๆเคลือนตัวมาจอดหน้าบ้านผมกระจกสีใสเลือนลงช้าๆ อ๊าก!!สีสวยอย่างเดียงคงไม่ไหวลุงคนนี้ดำโครตๆใบหน้าขรุขระเต็มใบด้วยเม็ดสิว ดูไปดูมาเหมือนกับมันอาจจะมีน้ำเมือกสีเขียวๆไหลออกมาได้ ผมเลิกสนใจคุณลุงคนขับรถแล้วยัดกระเป๋าใบโตลงบนเบาะก่อนผมจะตามเข้าไปนั่งทางเบาะหลัง
“ไปสนามบินครับลุง”ผมมองออกไปยังนอกหน้าต่างรถผมดูผู้คนมามายในเมืองที่กำลังวุ่นวายสุดขีด นี้สินะโลกเรา
“หนูกำลังจะไปไหนเหรอ”คุณลุงตัวดำเอ่ยถามพลางส่งยิ้มผ่านทางกระจกมาให้ผม เอ่อ...ขอประทานโทษฟันลุงดำมากครับ
“ไปสนามบินไงครับ”
“ไม่ใช่ๆจะเดินทางไปที่ไหนต่างหากละ”อ้อลุงแกจะถามผมแบบนี้งั้นเหรอ
“ไปแอลฟาเน็ตครับลุง”ใช่แล้วแอลฟาเน็ตชื่อเมืองเล็กๆที่เป็นหมู่เกาะที่มีทะเลล้อมรอบดูไปดูมาสวยงามจริงๆผู้คนที่นั้นก็เป็นมิตร ยกเว้นยายผม - - ท่านเหมือนเป็นบ้าไม่เคยสุงสิงกับใครซักคน คุณลุงคนขับรถเงียบลงผมก็เหนื่อยมามากจากกระเป๋าสีฟ้าใบโต ผมหลับตาลงแล้วปล่อยให้ร่างกายเป็นไปตามธรรมชาติ
“หนูๆถึงแล้วๆ”ผมค่อยๆลืมตาขึ้นแล้วจ่ายเงินให้ลุงตัวดำแล้วจัดการเสียแรงกับการลากกระเป๋าใบโตลงรถก่อนที่จะลากมันเข้าไปในสนามบินจ่ายตั๋วเรียบร้องแล้วเดินขึ้นเคื่องบินคันใหญ่ไปแน่นอนผมขึ้นไปพอได้นั่งผมก็หลับสิ.....
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
นี้คือการแต่งแนวแฟนตาซีเรื่องแรกของกระผม หากมีข้อผิดพลาดตกหล่นตรงไหนบอกผมด้วยนะครับ ^^
ความคิดเห็น