คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Chapter 1 : Patel
“นี่มึงมาสายนะรู้มั้ยวะไอ้พาเทล..” ไอ้นาเนียร์ที่นั่งบนเคาร์เตอร์บาร์ ในมือถือแอลกอฮอล์ชนิดหนึ่งอยู่ส่วนปากก็ด่าผม
“เชี่ย...กูนัดมึงตอนสองทุ่ม นี่เพิ่งทุ่มห้าสิบเก้า =__= ” ผมตอบหน้าตาย คือนิสัยไอ้นาเนียร์เนี่ยจะชอบมาก่อนนัดชั่วโมงนึงพอมาแล้วก็นั่งโวยวายว่าคนอื่นมาช้า ทั้งๆที่มันต่างหากที่มาเร็ว
“เออว่ะ จริงด้วย แล้วนี่ไอ้ไบโอ ไอ้ฮาชิ ไอ้เพนท์นี่เมื่อไหร่จะมาวะ” นาเนียร์ทำหน้าเซ็งๆก่อนยกแก้วเหล้าเทใส่ปากแบบวันช็อต
“แล้วกูจะรู้มั้ยวะ เดี๋ยวมันก็มา” ผมบอกนาเนียร์ก่อนหันไปยิ้มมุมปากให้สาวที่ยืนอยู่ตรงข้ามกับผม บอดี้เธอเพอร์เฟ็คมาก คืนนี้โชคดีอีกแล้ว หึ
“กูเคยบอกมึงแล้วนี่ว่าหน้ามึงแม่งโคตรชั่วร้ายอ่ะ” ไอ้ไบโอที่เพิ่งมาถึงกัดผมมาแต่ไกล แต่ผมก็ไม่ได้ปฏิเสธหรอก ก็มันเรื่องจริงนี่
“ไม่เจอกันนาน เจ้าชู้เหมือนเดิมเลยนะมึง” ฮาชิที่กอดคอเพนท์มาแขวะผมอีกคน ทีนี้ก็มาครบองค์ประชุมกันสักที
พวกเราเป็นเพื่อนกันตั้งแต่สมัยประถมครับ ตั้งแต่เรียนจบกันไปก็นานๆทีจะได้เจอกันครับเพราะไอ้พวกนี้มันก็แยกย้ายไปทำเรื่องของตัวเองกันหมด ผมเองก็เหมือนกัน.... แต่วันนี้เป็นวันที่พวกมันและผมว่างตรงกันเลยมากันได้
“เลิกทำหน้าแบบนั้นทีเถอะไอ้เชี่ยพาเทล แค่มึงยืนเฉยๆสาวๆก็พร้อมจะมาเป็นของมึงเกือบทั่วทั้งโลกแล้ว นี่ยังมายืนทำหล่ออีก กูเกลียดมึงจริงๆ = =” ไอ้ไบโอที่พอเหล้าเข้าปาก ปากก็ทำงานกัดผมทันที
“อิจฉากูล่ะสิ หึๆ” ผมยิ้มมุมปากให้มัน
“โถๆ ไบโอไม่ต้องอิจฉาหรอกมึงอ่ะ มึงเองก็ใช่ย่อย” ไอ้นาร์เนียจัดการตบหัวไบโอไปเต็มๆหนึ่งดอก
“ใช่มะ นาร์เนียที่รักของกู” ไบโอยิ้มตาหยี แล้วเอามือกอดเอวนาร์เนีย ซึ่งมันก็ตอบสนองทันทีด้วยฝ่าเท้าใส่ท้องไบโอเต็มๆ
“ลามปามนะมึงไอ้เชี่ยไบโอ” นาร์เนียขึ้นเสียง
“พวกมึงรู้จักมารยาทกันบ้างสิวะ หัดยืนนิ่งๆเหมือนไอ้เพนท์กับไอ้พาเทลบ้าง” ฮาชิพูดขึ้นมาบ้าง ผมไม่ได้ยืนเงียบๆ ผมกำลังดูเธอเต้นต่างหาก ตั้งใจจะยั่วผมโดยตรงเลยนะนั่น พอเห็นผมมองก็หันมายิ้มมุมปากให้ หึ แบบนี้คงต้องตอบสนองกันหน่อย
“เฮอะ ไอ้เพนท์กูไม่เถียง แต่ไอ้พาเทลอ่ะกูไม่เชื่อว่ามันจะยืนเฉยๆ” นาเนียร์พูด
“ถ้ามึงรู้ขนาดนั้นแล้ว กูก็ขอตัวละกัน งานเข้าว่ะ” ผมยิ้มเจ้าเล่ห์ก่อนโบกมือลาไอ้สี่ตัว จะไม่ให้ผมรีบไปได้ยังไงก็น้องเค้าตาเยิ้มซะขนาดนั้น
สองวันต่อมา
“นะมึงๆ นี่กูอุตส่าห์มาขอร้องมึงถึงคอนโดเลยนะ เห็นใจกูเหอะ”
ไอ้นาเนียร์ครับ มันมาปลุกผมตอนเช้าด้วยการรัวออดหน้าประตูคอนโดแบบไม่ยั้งเพื่อให้ออกมาพบมันที่หน้าประตู เสื้อมันก็ไม่ให้ผมใส่ =__= เรื่องของเรื่องคือมันจะไปเมกาหนึ่งเดือนซึ่งน้องมันต้องอยู่ที่นี่ต่อเลยต้องเอามาฝากผม
“เอาน้องมึงไปฝากไอ้ไบโอดิ” ผมปฏิเสธ ก็น้องมันเป็นผู้ชาย ถ้าเป็นผู้หญิงผมยอมตกลงไปนานแล้ว..
“ไม่เอา กูไม่ชอบหน้ามัน”
“ไอ้ฮาชิก็ได้” ผมยังปฏิเสธต่อ
“ฮาชิไม่ว่าง”
“ไอ้เพนท์ก็ได้ ทำไมต้องกูวะ” ผมถาม
“กูไม่ฝากไอ้เพนท์หรอก กูกลัวน้องกูเป็นใบ้ กูฝากมึงนี่แหละดีสุดๆแล้ว” ไอ้นาเนียร์ทำหน้าอ้อนวอน
“ไม่เอา ถ้าน้องมึงเป็นผู้หญิงก็ว่าไปอย่าง”
“ก็เพราะน้องกูเป็นผู้ชายไงกูถึงต้องฝากมึง น่ามึงเดือนเดียวเอง เอางี้ มึงอยากได้อะเดี๋ยวกูหาให้” ไอ้นี่พูดแปลกๆ แต่ว่าเสนอมาขนาดนี้..มีเหรอผมจะไม่เอา
“ก็ได้ เห็นแก่มึง ไหนล่ะน้องมึงอ่ะ” ผมถาม
“เดี๋ยวก็มา...นู่นไงมาแล้วๆ”
ไอ้นาเนียร์ชี้ไปที่ลิฟท์ที่เปิดออกมาพอดี เฮ้ย !! ผมอุทานในใจ ไหนมันบอกว่าน้องมันเป็นผู้ชายไงแต่สิ่งที่ผมเห็น ผมแทบไม่อยากเชื่อว่านั่นผู้ชาย ผมไล่สายตามองน้องของนาเนียร์ที่เดินออกมาจากลิฟท์พร้อมกระเป๋าใบใหญ่อย่างอึ้งๆ ผู้ชายอะไรตัวเล็กขาเรียวยาว ผิวขาว ตาโตแก้มป่องหน้าเนียนใส ริมฝีปากบางๆสีแดงสด หน้าเรียวรับกับทรงผม ผมยอมรับว่าไอ้นาเนียร์หน้าหวานแต่น้องมันหวานกว่า เล่นเอาผมใจเต้นไม่เป็นจังหวะเลยแฮะ
นิยายเรื่องแรก ฮ่าาา
เห็นเค้าแต่งนิยายวายเลยอยากแต่งบ้าง 55555
ไม่ชอบหรือว่ายังไงก็ฝากเม้นด้วยน้าาา >O<
ความคิดเห็น