คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : 1st No, It doesn't love at first sight
เฮ้ กรี๊ดดด!
...อะไรเนี่ย
กรี๊ดดด!
“แข่งบาส ต้องกรี๊ดขนาดนี้เลยเหรอวะ” ผมหันไปถามเพื่อนสาวที่รักที่ลากจูงผมมาดูการแข่งบาสเก็ตบอล ก็เข้าใจว่าแฟนมันลงแข่งด้วย แต่มันกลับตั้งหน้าตั้งตาดูแต่ในสนามไม่สนใจผมเลย สายตามันดูคล้ายจะพุ่งลงไปขย้ำนักกีฬาพวกนั้นแล้ว แถมเสียงกรีดร้องของคนทั้งอัฒจรรย์เข้าไปอีก ผมล่ะนับถือสมาธิพวกนักกีฬาในสนามจริงๆ “ไอ้เปรี้ยว ตอบกูหน่อยฮัลโหล” ผมพยายามเรียกมันอีกครั้ง และ ได้ผลครับ!
“โอ้ย อะไรกี้” มันหันมาเหวี่ยงใส่ผมหนึ่งทีก่อนจะกลับไปกรี๊ดต่อ
“กรี๊ดทำไมวะ”
“เฮ้อ... กี้!” มันพ่นลมหายใจแรงๆ เหมือนกำลังกลั้นอารมณ์ “มอง! มองลงไปค่ะคนดี ดูสิ เหล่าชายหนุ่มที่บ้าคลั่งกำลังต่อสู้กันอย่างดุเดือดในสนาม หยาดเหงื่อแรงกายทั้งหมดทุ่มไปที่ลูกบอลนั่น กรี๊ดดด! พี่ชลขา”
“บ้าผู้ชาย” ผมด่าหลังจากที่มันอธิบายด้วยท่าทางและสายตาประหลาดๆ แต่มันก็ไม่ได้สะทกสะท้านอะไร
“รู้อยู่แล้วไม่ใช่เหรอ ดูเป็นเพื่อนกูไปเถอะ กรี๊ดดด”
“เออ” ยอมมันเลยครับ ในเมื่อมันไม่สนใจผมก็ไม่มีอะไรให้ต้องสนใจมันกลับ ผมเลยลองกวาดสายตาไปทั่วสนาม ชักเริ่มเห็นด้วยกับไอ้เปรี้ยวแล้วสิ นักกีฬาแต่ละคนหน้าตาดีทั้งนั้น ผมเริ่มสังเกตเห็นอะไรแปลกๆ “เปรี้ยวๆ พี่คนนั้น...” ผมสะกิดแล้วชี้ให้มันดูอะไรบางอย่างในสนาม
“ฮะ ฮ่าๆๆๆ โอ้ย เอกลักษณ์เขาล่ะ”
“ใครวะ? ฮ่าๆๆ”
“พี่พีส เพื่อนแฟนกูไง ไม่รู้จักเหรอ หนุ่มฮอตเลยน้า”
“ไม่ว่ะ ฮ่าๆ” คนที่เปรี้ยวบอกว่าชื่อพี่พีส เป็นผู้ชายตัวสูง ผิวเกือบๆขาว ดูหล่อ ผอมแต่เก้งก้าง ตอนที่ผมหันไปเจอ พี่เขากำลังกางแขนแล้วทำมือเป็นคลื่นกันอีกฝั่งที่เลี้ยงลูกเข้ามา เหมือนว่าคนทั้งโรงยิมก็สังเกตเห็น ก็เลยพากันหัวเราะครืน “แข่งบาสนะเว้ย ไม่ใช่ชิงร้อย โอ้ย ฮ่าๆๆ”
“ไม่ดูละ บ๊งบาส ดูพี่พีสดีกว่า ผู้ชายอะไรหล่อแล้วยังตลก” และตอนนี้มันหันไปจ้องแต่พี่พีสคนเดียวเลยครับ ผมเลยต้องทำตามโดยอัตโนมัติ
และกว่าจะรู้สึกตัว ผมก็ละสายตาจากพี่พีสไม่ได้ซะแล้ว
“เฮ้ย รีบไปไหน เพิ่งแข่งจบนะเว่ย” ผมพยายามรั้งมือไอ้เปรี้ยวไว้ขณะที่มันกำลังลากผมออกมาจากโรงยิม “จะไปไหน?” ผมถามอีกครั้ง มันชะงักแล้วหันมองซ้ายมองขวา ทำหน้าเจ้าเล่ห์ ก่อนจะเข้ามากระซิบข้างๆหู
“มึง...ชอบพี่พีสใช่ป่ะ”
“ไม่ตรงคำถาม ไม่ตอบ” ผมเบือนหน้าหนี
“จะพาไปหา เห็นมองพี่เค้าไม่วางตาเลย” และมันคงสังเกตเห็นตัวหนังสือเขียนอยู่บนหน้าผากผมว่า ‘ไปเอาความคิดนี้มาจากไหน’ ล่ะมั้ง เลยชิงตอบก่อน
“มั่วละเปรี้ยว” ผมรีบสะบัดมือมันแล้วจ้ำอ้าวออกไปอีกทาง แต่มันไวกว่าครับ แรงเยอะกว่าผมด้วย ผู้หญิงอะไรเนี่ย มันเลยกระชากแขนผมให้ไปกับมันจนได้
“เอาดีๆ พาไปไหน ไปทำไม” ผมถามเสียงเข้ม มันหันมายิ้มแหยๆใส่
“โทษที จริงๆกูจะมาหาพี่ชล”
“บอกดีๆก็ได้ กูไปกับมึงอยู่แล้ว” ถ้ามันบอกว่าจะมาหาแฟน ผมก็ตามมาสบายๆแล้ว ไม่ต้องเสียแรงลาก ปล่อยคาร์บอนไดออกไซด์ โลกร้อน มันปล่อยแขนผมแล้วเดินนำไปที่ห้องพักนักกีฬาก่อน ผมเลยก้าวไปเรื่อยปล่อยให้มันไปก่อน
“เร็วๆ” มันหันมาเร่ง ก่อนที่มันจะเดินเข้าไปในห้องแบบไม่ขออนุญาต ผมได้ยินเสียงโวยวายของพวกนักกีฬา จู่ๆก็มีผู้หญิงแปลกหน้าเดินเข้าไปเถล่อถล่า ตกใจก็ไม่แปลกหรอกครับ “ไอ้กี้ ทำอะไรอยู่ กูอายมาเร็วๆ” มันเดินหน้าแดงออกมาหาผมเลยครับ ก่อนจะคว้าแขนผมไปยืนตั้งสติอยู่หน้าห้อง
“เป็นไง เจอของดี ฮ่าๆๆ” พอได้ยินมันยิ่งหน้าแดงใหญ่เลยครับ ไม่อยากคิดเลยว่ามันเห็นอะไร
“เออ” ขวัญมันคงกลับมาแล้ว มันเลยเปิดประตูเข้าไป พอดีกับที่พี่พีสเปิดประตู
“อ้าว... เปรี้ยว” พี่พีสทำหน้างงหน่อยๆ เปรี้ยวเลยไหว้พี่พีส ผมเลยไหว้พี่พีสด้วยอีกคน
“พี่พีส พี่ชลอยู่ไหนอ่ะ” แล้วมันก็ถามถึงแฟนตัวเอง
“อ๋อ เมื่อกี้มันบอกจะออกไปหาเปรี้ยวนะ คลาดกันอ่ะดิ”
“ว้า... กะจะมาเซอร์ไพร์ซซะหน่อย” เปรี้ยวมันคงวางแผนไว้ดีมากและคงคิดว่าจะไม่พลาด พอพลาดแล้วหน้าจ๋อยเป็นหมาหงอยเลย
“พลาดแล้วคนเก่ง” พี่พีสลูบหัวปลอบไอ้เปรี้ยวเบาๆ “นี่จะไปเที่ยวต่อใช่ป่ะ พี่ไปด้วย”
“ไปทำไมคะ เป็นกขค.เหรอ รายได้ดีมั้ยคะ” เปรี้ยวเปลี่ยนจากหน้าจ๋อยเป็นกวนใส่ มือพี่พีสที่ลูบหัวมันอยู่เลยสำเร็จโทษด้วยการตบหัวหนึ่งที
“ไอ้บ้า” พอได้ด่าคนแล้วพี่พีสก็เอียงคอมามองผมที่อยู่หลังเปรี้ยว “เพื่อนเปรี้ยวชื่ออะไรครับ ไม่คิดจะแนะนำตัวเองหน่อยเหรอ” พี่มันทำเสียงหงอยๆที่ประโยคสุดท้าย
“ห๊ะ.. ลัคกี้ครับ” จู่ๆพี่พีสก็ถาม ก็งงสิครับ ผมกำลังจ้องหน้าพี่แกอยู่เลย “ขอโทษทีครับ”
“เห้ย ล้อเล่น ฮ่าๆๆ พี่พีสนะ ป่ะ! ไปกันเหอะ เปรี้ยว ลัคกี้” พูดจบพี่พีสก็เดินล้วงกระเป๋าเดินช้าๆ รอผมกับเปรี้ยวที่ล้วงโทรศัพท์ออกมาหาพี่ชลแฟนมัน
“เปรี้ยว ทางนี้ๆ” แฟนไอ้เปรี้ยวโบกมือเรียกพวกเราอยู่หน้าลานไอซ์สเก็ตครับ เราโทรนัดกันเมื่อกี้แล้วว่าจะมาเล่นไอซ์สเก็ตกัน
“คนไหนชวนเลี้ยงนะ” ตอนนี้หน้าเปรี้ยวมีแต่แววเจ้าเล่ห์ครับ ถูกแฟนชวนมาเล่นอย่างงี้มีเหรอมันจะยอมควักตัง ขูดรีดให้เต็มที่
“เออ พี่ยอม ฮ่าๆๆ กี้เดี๋ยวพี่เลี้ยงแกด้วย” ผมยิ้มรับเลยครับ ของฟรี
“กูด้วยใช่ป่ะ ฮิฮิ” พี่พีสยิ้มตาหยี ถามหาโอกาสที่จะได้เล่นฟรีบ้าง
“มึงอ่ะเหรอ ไปขอหม่าม๊ามึงไป ฮ่าๆๆ” พี่พีสทำปากจู๋หน้ายู่ใส่พี่ชล น่ารักดี แต่ก็ยอมล้วงกระเป๋าตังออกมา “มาๆ พี่ครับ ชั่วโมงนึงสี่คนครับ ล็อกเกอร์ด้วย”
“ค่ะ... นี่ค่ะ รวมค่ารองเท้าแล้วนะคะ” พอพี่ชลยื่นเงินให้ เราก็ยืนรอสักพัก แล้วพนักงานก็ยื่นบัตรพร้อมกุญแจล็อกเกอร์ให้พี่ชล แล้วเราสี่คนก็แตะบัตรเข้าไป ผมกับไอ้เปรี้ยวมองตากันแว๊บนึง รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ของมันโผล่มาอีกแล้ว รู้กันครับ มันกับผมเลยรีบเดินไปใส่รองเท้าสเก็ต
“ช่างพวกพี่มันนะ กูมีเรื่องจะคุย” พวกพี่คงเล่นเป็นล่ะมั้ง เห็นจ่ายตังอะไรคล่องเชียว เราสองคนเลยไม่สนใจเลยครับ วันนี้ลานโล่งมาก เพราะยังเป็นวันเรียนอยู่ และพอรองเท้าแตะลานไอ้เปรี้ยวก็ได้ใจมันวิ่งโชว์เทคนิคใหญ่เลย ผมก็ไม่ยอมแพ้ครับ รีบวิ่งตามมันไปจับมือแล้วก็วิ่งไปตามลานด้วยกัน อวดเทคนิคกันหน่อย
“พวกนั้นเล่นเป็นใช่ป่ะ” เปรี้ยวทำหน้าสงสัย ผมเลยพยักเพยิดไปทางพวกพี่ที่ยังใส่รองเท้าสเก็ตอยู่
“ใส่ช้าขนาดนั้นอ่ะนะ” มันยิ้มมุมปาก พอแฟนมันหันมามันก็แลบลิ้นใส่ แล้วพวกพี่มันก็ค่อยๆเดินมาอย่างเท่ห์เลยครับ แต่พอรองเท้าแตะน้ำแข็งพี่ชลก็ไถลล้มก่อนเลย ผมกับไอ้เปรี้ยวหัวเราะลั่น แฟนไอ้เปรี้ยวเลยชี้หน้ามาที่พวกผมอย่างโกรธๆ แต่พวกผมไม่สนใจ สเก็ตผ่านหน้าพี่มันไป
“อ๊ะ แปปนึงนะ” สงสัยมันคงนึกขึ้นได้ว่าควรช่วยแฟนตัวเอง เลยวิ่งกลับไปหา แต่เปล่าเลยครับ มันกลับไปเบรกให้เกล็ดน้ำแข็งกระเด็นใส่แฟน พี่ชลงี้หน้าเหวอเลย ส่วนไอ้เปรี้ยวกับพี่พีสก็หัวเราะกันใหญ่ แล้วมันก็กลับมาวิ่งกับผมต่อ พี่ชลคงอยากจะแก้แค้นแต่ก็ยังวิ่งไม่เป็น เลยล้มอยู่หลายรอบ ฮ่าๆๆ ผมวิ่งไปมองดูพี่พีสไป ดูเหมือนพี่พีสคงเลเวลเดียวกับเพื่อนเขาแหละครับ ล้มด้วยกันทั้งคู่
“ไม่ช่วยจริงเหรอ” ผมมองพวกพี่เขาอย่างสงสาร และคอยส่งเสียงคุยกับเปรี้ยวไปด้วย
“ไม่อ่ะ ปล่อยมันไป ฮ่าๆๆ บอกให้หัดด้วยกันแต่แรกไม่เชื่อ พอทีนี้อยากจะเล่น แกล้งซะหน่อย” มันยิ้มตาหยีเลยครับ คงสะใจมาก เราสองคนยังสเก็ตไปเรื่อยๆ จนผมนึกอะไรบางอย่างทีลืมไปออก
“ก่อนเข้าลานมึงบอกจะพูดอะไรกับกู”
“อ๋อ... เรื่องพี่พีสน่ะ” งงครับ พี่พีสทำไม
“ทำไมวะ”
“กูเห็นมึงมองเขาบ่อยๆ แววตามึงเหมือนสาวน้อยในการ์ตูนตาหวานมากเลยอ่ะ” หน้าผมร้อนขึ้นมาเลยครับ “แน่ะ หน้าแดงเลย กิ๊วๆ”
“บ้าแล้ว” ผมก้มหน้ามองรองเท้าสเก็ตตัวเอง เลี่ยงจากสายตาจับผิดของไอ้เปรี้ยว
“อย่ามาหลบตา กูรู้ว่ามึงคิดอะไรอยู่ เอ้า ยินดีต้อนรับสู่รายการเปรี้ยววี่เกิดมาซุยค่ะ คุณชอบพี่พีสใช่ไหมคะ” เปรี้ยวเปิดรายการอย่างที่มันชอบทำก่อนที่มันจะถามตรงๆ มันเป็นคนบ้าๆที่ไม่ค่อยมีระบบกรองคำพูดสักเท่าไหร่ครับ
“เอ่อ... ผมอยากให้โฟกัสเรื่องงานก่อนนะครับ” รับมุขมันซะหน่อย มันหัวเราะลั่นเลยครับ แต่แปปเดียวมันก็กลับมาจ้องตาผมต่อ “เออ ชอบ กูชอบพี่เค้า” ผมยอมรับอย่างง่ายดาย ก็มันชอบจริงๆนี่ครับ แล้วกับเพื่อนสนิทจะปิดไปทำไมกันล่ะ
“ชอบแบบไหนวะ” มันดูตื่นเต้นเป็นพิเศษกับเรื่องนี้ เพราะมันเชียร์ผมกับเพื่อนแฟนมัน(คนอื่นที่ไม่ใช่พี่พีส)มานานแล้ว มันคงอยากลองไปเดทเป็นคู่ตามความฝันเพี้ยนๆของมัน
“มีตัวเลือกมะ” มันทำท่าคิดหนักอยู่พักนึง เราสองเลยยังคงสเก็ตกันไปเรื่อยๆ ตอนนี้มีแค่เสียงของรองเท้าสเก็ตครูดกับพื้นน้ำแข็งเท่านั้น ผมเริ่มรู้สึกผิดที่เรายังปล่อยรุ่นพี่สองคนหัดเล่นกันเอง แต่ตอนนี้ไอ้เปรี้ยวโฟกัสมาที่เรื่องของผมอย่างเดียว ก็ปล่อยพี่มันไปละกัน
“รักแรกพบป่ะ กับ เอ่อ.. กับ...” มันพูดออกมาหนึ่งคำก่อนจะอึกอัก ทำท่าคิดต่อ ปล่อยมากคิดอีกคงนานแน่ๆ พอได้ตัวเลือกมาหนึ่งแล้วผมเลยรีบชิงตอบก่อน
“ไม่ว่ะ ไม่ใช่ กูว่ามันไม่ใช่รักแรกพบ”
// lสวัสดีครับ เรื่องนี้นิยายเรื่องแรกของผมเลย ชอบตรงไหนไม่ชอบอะไรฝากคอมเม้นท์บอกหน่อยนะครับ :)
ความคิดเห็น