คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : นี่เป็นความฝันใช่ไหม ถ้าใช่ก็ช่วยปลุกให้ตื่นเร็วๆหน่อยเถอะ
ตอนที่หนึ่ง : นี่เป็นความฝันใช่ไหม ถ้าใช่ก็ช่วยปลุกให้ตื่นเร็วๆหน่อยเถอะ
เธอคนนั้นที่โดดเด่นจากผู้หญิงทั่วไป
เธอคนนั้นผู้มีเกศาสีแดงราวกับเพลิงกำลังมอดไหม้
เธอคนนั้นผู้มีดวงตายาวรีสีเขียวสดใส
**เธอคนนั้นผู้ที่สามารถจับชายหนุ่มทั้งสองผู้เป็นศัตรูกันให้มาเต้นรำอย่างสง่างามท่ามกลางผู้คนนับร้อยได้**
‘ลิลี่ เอฟเวนส์’
เจมส์ พอตเตอร์คนดังกำลังร้อนรน…… มือของเขาในตอนนี้อยู่ไม่นิ่งและมักจะไปเกาะบนหัวอยู่ตลอดเวลา ปากก็ขมุบขมิบเหมือนพูดอะไรอยู่คนเดียว สาเหตุก็มาจากเด็กผู้หญิงที่มีชื่อว่าลิลี่ เอฟเวนส์ !!! ท่วงท่าทีที่สง่าของเธอนั้นมักทำให้เขาเคลิบเคลิ้มเป็นที่สุด แต่ไม่ใช่สำหรับตอนนี้เลย! ในตอนนี้ เจมส์กลับชิงชังท่าทีนั่นเป็นอย่างมาก….มากจนตัวเขาเองไม่คิดว่าจะทำได้ เพราะเมื่อวันก่อนนั่นเอง….
ห้องโถงกลางของฮอกวอตส์ในตอนนี้แน่นขนัดไปด้วยนักเรียนทั้ง4บ้าน และเหล่าอาจารย์ทั้งหมด เพราะจู่ๆก็มีการเรียกนักเรียนทุกคนให้มาประชุมใหญ่จากศาสตราจารย์ดัมเบิลดอร์ หัวข้อของการประชุมในครั้งนี้นั้นแน่นอนว่ายังไม่มีใครรู้ นอกจากศาสตราจารย์บางคนที่แอบยิ้มกรุ้มกริ่มอย่างมีเลศนัย
แกร๊ง… แกร๊ง… แกร๊ง…
เสียงซุบซิบที่อื้ออึงในห้องโถงได้เงียบลง เมื่อศาสตราจารย์ดัมเบิลดอร์ได้ลุกขึ้นจากเก้าอี้สีทองตัวใหญ่หลังโต๊ะกลางสูง และเคาะช้อนคันยาวบนแก้วทองตรงหน้า จนเกิดเสียงใสกังวานไปทั่ว ผมและเคราสีเงินยาวของเขาทอแสงสว่างโดดเด่นพอๆกับพวกผี ก่อนที่เจมส์จะหยุดเล่นปาลูกเหม็นกับซิเรียสนั้นเขาก็กล่าวขึ้น
“เอาล่ะ” เขากระแอมเล็กน้อย “สาเหตุที่ฉันต้องรบกวนเวลาพักผ่อนตอนเย็นอันสงบสุขของพวกเธอเป็นเพราะมีเรื่องที่พวกเธอควรจะรู้…..สำหรับคริสมาสต์ปีนี้”
เสียงโห่ร้องดังมาจากทั่วทุกสารทิศ ทั้งที่ตาแก่ตรงหน้ายังไม่ทันบอกซักแอะว่าจะเกิดอะไรขึ้น ซึ่งคนนำโห่คนแรกมันก็เจมส์ พอตเตอร์คนเดิมนี่แหละ แล้วอัลบัส ดัมเบิลดอร์ก็ยกมือทั้งสองข้างขึ้นเป็นเชิงขอความสงบอีกครั้ง
“กรุณาสงบสติอารมณ์ไว้นักเรียนทั้งหลาย(สายตาของเขาแลไปที่เจมส์อย่างจงใจ)สิ่งที่ฉันจะบอกก็คือ คริสมาสต์ปีนี้ ฮอก- วอตส์คงการจัดงานเลี้ยงเอาไว้เหมือนเดิมทุกประการ แต่ในครั้งนี้ ศาสตราจารย์ทุกคนได้ลงมติเห็นชัดกันแล้วว่าจะมีการจัดงานเต้นรำขึ้นมาเพิ่มด้วย!...กรุณาฟังก่อนคุณพอตเตอร์และคุณแบล็ก….ซึ่งนักเรียนทุกคนจะต้องมีคู่เต้นรำเป็นของตัวเอง พวกเธอมีเวลาหาคู่ไปงานอีกหนึ่งสัปดาห์ก่อนงานจะเริ่มวันเสาร์นะ และอย่าลืมไปลงชื่อกับศาสตราจารย์ประจำบ้านด้วยล่ะ ไม่มีคำถามใช่มั้ย?รายละเอียดที่เหลือศาสตราจารย์ประจำบ้านก็จะแจ้งอีกทีเช่นกัน ที่ฉันจะพูดก็มีเพียงเท่านี้แหละ ถ้างั้นสุขสันต์วันคริสมาสต์ล่วงหน้า! ขอบใจ”
เขาค่อยๆเดินออกไป ทุกคนตบมือและโห่ร้องเสียงก้อง ขณะนั้น เจมส์ก็พยายามสบตากับลิลี่ทันที แต่ไม่ค่อยจะมีผลเสียเท่าไหร่ เพราะเธอเดินออกไปกับเพื่อนของเธอเสียแล้ว
“ฉันคิดว่านายเลือกคู่ได้แล้ว ใช่ไหมเขาแหลม?” ซิเรียสแบล็กหันมาแยกเขี้ยวให้ เจมส์จึงละสายตามาจากลิลี่ทันที “อ้อ เอ่อ..ช่าย!!เลือกได้แล้ว แต่ไม่รู้ว่าเธอจะเลือกฉันไหม ฮ่าๆแล้วนายล่ะเท้าปุย สนใจแม่สาวเลือดบริสุทธิ์คนไหนบ้างมั้ย?” ซิเรียสทำหน้าเบ้(แต่ก็ยังหล่อ)เมื่อได้ยินคำว่าเลือดบริสุทธิ์ แล้วส่ายหน้าเบาๆ “ฉันว่าฉันจะแหกประเพณีว่ะเจมส์….” เขาเปลี่ยนจากสรรพนามชื่อเล่นมาเป็นชื่อจริงอย่างจริงจัง นั่นทำให้เพื่อนร่วมโต๊ะกริฟฟินดอร์บางคนหันมามองด้วยความใคร่รู้…
“ฉันจะเลือกผู้ชาย”
เคร้ง!!!
เจมส์ทำส้อมที่ตนเองเสกให้ลอยขึ้นหล่นโครม จะมีอะไรทำให้เขาแหลมผู้นี้ตกใจไปกว่า ‘ซิเรียสไปงานเต้นรำกับผู้ชาย’!?
“เอิ่ม…ฮะๆๆๆไอ้คุณแบล็ก ผมว่าคุณคงจะง่วงแล้วล่ะว่ะครับ! ไปงานกะผู้ชายเนี่ยนะ? แล้วหนุ่มน้อยผู้ไหนที่สามารถมาครองใจนายได้ล่ะ”เจมส์ถามอย่างเหลืออด
“รีมัส ลูปิน….”ซิเรียสพูดเบาจนแทบกระซิบ ให้เจมส์ได้ยินเพียงคนเดียว ซึ่งเด็กหนุ่มผมสีดำฟูยุ่งได้ช็อคค้าง แล้วหันไปมองลูปินอย่างช้าๆ
จันทร์เจ้างั้นเหรอ?
เจ้านี่เนี่ยนะ?
สวยเหรอ?น่ารักเหรอ?มีดีตรงไหนกัน?
เมื่อเจมส์ค่อยๆพินิจเรือนร่างบอบบางของลูปินแล้วก็พบว่า เพื่อนสนิทอันดับสามของเขาคนนี้มีเรือนผมสีน้ำตาลอ่อนระต้นคอระหงส์ ผิวก็ขาวอมชมพูเหมือนผิวของทารก หน้าตา….อืม….ก็ถือว่าสวยใช้ได้นะ เฮ้ยเดี๋ยว! นี่เขาชมเพื่อนผู้ชายด้วยกันว่าสวยงั้นเหรอ???
“เงียบเชียวเขาแหลม ช็อคล่ะสิ ฮ่าๆ นายจะวิจารณ์ยังไงฉันไม่สนหรอก ก็จันทร์เจ้าน่ะออกจะ….”
“สวย”
“ใช่! สวยมาก….เดี๋ยว ถ้าฟังไม่ผิดตะกี้นายว่าไงนะ?”
ก่อนที่เจมส์จะรู้ตัว ปากเวรของเขาก็เผลอพูดออกไปว่าจันทร์เจ้า ‘สวย’ เสียแล้ว! เพื่อไม่ให้เข้าใจผิดไปกว่านี้ เจมส์จึงลุกขึ้นพรวดจากโต๊ะของกริฟฟินดอร์ที่แทบไม่มีคนเหลือแล้วทันที
“เอ่อ โทษทีเท้าปุย วันนี้ฉันเพลียๆนิดหน่อยน่ะ นายรอกลับพร้อมกับจันทร์เจ้าละกัน ฉันไปล่ะ” พอพูดจบ เจมส์ก็กึ่งเดินกึ่งวิ่งออกไปทันที โดยไม่สนใจซิเรียสที่ล้อเลียนเสียงของเขาว่า “ฉันเพลียๆนิดหน่อยน่ะ=3=” และทิ้งเขาไว้ในห้องโถง
เจมส์เดินออกมาอย่างไร้วิญญาณ …..‘เพื่อนเขาเป็นเกย์งั้นเหรอ?” …..“หรือซิเรียสแค่จะเล่นสนุกๆ?”….. คำถามนี้วนเวียนอยู่ในหัวของเขาตลอดโดยที่ไม่ได้คำตอบดีๆซักที ใครมันจะไปกล้าถามตรงๆล่ะว่า “เฮ้ยเท้าปุย แกวิปริตไปรักกับจันทร์เจ้าเหรอวะ?” ถ้าถามออกไป ซิเรียสกับเขาอาจจะมีจุดจบคือตัดความสัมพันธ์กันก็ได้
และแล้วราวกับสวรรค์ปลอบใจ เขาก็ได้เห็นลิลี่ เอฟเวนส์ เด็กสาวที่มีผมดกหนาสีแดง และดวงตาสีเขียวยืนรับลมอยู่ตรงระเบียงข้างหอคอยกริฟฟินดอร์คนเดียว ช่างเป็นเวลาเหมาะเจาะเสียจริงที่จะชวนเธอไปงานเลี้ยง แต่ระหว่างนั้น คนๆหนึ่งที่ไม่น่าจะโผล่ขึ้นมาในสมองตอนนี้ก็ปรากฎขึ้น
‘แล้วเจ้าสนิฟเวลลัสหัวมันเยิ้มล่ะ มันจะคู่กับใคร?’
จู่ๆคำถามนี้ก็โผล่ขึ้นมาในสมองใสๆของเขา เจมส์จึงสะบัดมันออกไปอย่างหงุดหงิด ทำไมเขาต้องไปคิดถึงเจ้านั่นด้วยล่ะ มันจะไปกับใครก็ไม่เกี่ยวกับเขาอยู่ดีนี่นา จากนั้นเจมส์จึงเดินตรงไปยังลิลี่ มือข้างหนึ่งย้ายไปอยู่บนหัวโดยอัตโนมัติ
“สายันต์สวัสดิ์ เอฟเวนส์” เขาดัดเสียงให้ทุ้มลงอย่างน่าฟัง เด็กสาวผมสีแดงจึงหันมาประจันหน้า
“สายันต์สวัสดิ์เช่นกัน พอตเตอร์” เธอถอยห่างออกมาเล็กน้อย “มีธุระอะไร?”
เจมส์คาดเดาไว้แล้วว่าจะเกิดสถานการณ์แบบนี้ สไตล์ของเขาต้องใจเย็นๆ ค่อยปูทางให้สวยหวาน แล้วค่อยทะลวงไปทีเดียว รับรอง สาวติดแน่!!
“เย็นนี้อากาศดีว่ามั้ย?” เขาเอนตัวพิงกับระเบียงอย่างสบายๆ “สนใจไปเดินเล่น….”
“ไม่ ขอบคุณ” ลิลี่สวนกลับอย่างรู้ทัน ราวกับรู้อยู่แล้วว่าเจมส์มาเพื่ออะไร “และขอถามอีกครั้ง มีธุระอะไรเหรอพอตเตอร์ ถ้าเธอไม่มีฉันว่าฉันคงต้องขอตัวไปทำการบ้าน…”
“ไม่!ไม่!ฉันมี….” เจมส์ พอตเตอร์คนเก่งชักลนลาน นี่มันไม่ใช่บรรยากาศที่เขาหวังไว้เลยแม้แต่น้อย “เธอ…สนใจไปงานเลี้ยงกับฉันไหม?” ราวกับพยาธิในท้องกรีดร้องอย่างโหยหวน เขาถามเร็วเกินไปโดยไม่ให้เธอได้ปรับตัวเลย บรรยากาศไม่ดีเลยสักนิด แบบนี้มันเหมือนกับรีบเอื้อมมือไปจับลูกสนิชทั้งๆที่ยังห่างอีกตั้งเมตรนึงชัดๆ!
“ไม่ล่ะ ขอบคุณ” เธอตอบแบบไม่ต้องคิด ส่วนเจมส์ในตอนนี้แทบกระอักเลือดตายใต้ต้นแมนเดรก จะน่าอับอายแค่ไหนถ้าทุกคนรู้ว่าเขาถูกปฏิเสธคำเชิญไปงานเลี้ยงวันคริสมาสต์ สมองของเขาสั่งการให้ตื๊อจนถึงที่สุด….เฮ้อ ไม่เท่เอาซะเลย
“ทำไมล่ะเอฟเวนส์!?” เจมส์ครวญคราง “เธอน่ะปฏิเสธคำชวนของฉันมาตลอดเลยนะ! ครั้งนั้นที่ชวนไปเดินเล่นที่ฮอกมี้ดส์ก็ด้วย”
“เพราะฉันไม่อยากไปกับเธอ พอตเตอร์ มีคนที่ฉันคิดว่าน่าจะชวนไปแล้ว หมดธุระแล้วใช่ไหม ถ้าอย่างนั้น…..”
“ขอร้องล่ะ!! เธอจะไปกับไอ้สนิฟเวลลัสล่ะสิ หมอนั่นมีดีตรงไหนกันหา?” เจมส์พบว่าการพยายามรักษาระดับเสียงไม่ให้สั่นนั้นยากมาก ความเคียดแค้นมุ่งตรงไปที่เซเวอร์รัส สเนปอย่างไร้เหตุผล
“ฉันไม่ได้คิดจะชวนเซเวอร์รัส สเนปหรือสนิฟเวลลัสของเธอเลยพอตเตอร์” เธอตอบอย่างรำคาญแล้วถอยห่างมามากกว่าเดิม “โอ๊ะ! จริงสิ”
ลิลี่ทำท่าเหมือนเพิ่งนึกอะไรออกจึงหันมาประจันหน้าตรงๆกัยเจมส์อีกครั้งหนึ่ง รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ที่เจมส์ไม่คิดว่าคนอย่างเธอจะทำได้ผุดขึ้นมาบนใบหน้าหวาน
“ถ้างั้น…ทำข้อแลกเปลี่ยนกับฉันมั้ยล่ะพอตเตอร์” เธอเว้นช่วงให้เจมส์สงสัย
“ข้อแลกเปลี่ยนอะไรเหรอ?”
เด็กสาวใช้มือสางผมดีแดงยาวสลวยไปด้านหลังอย่างสง่างาม ชวนให้หลงไหล รอยยิ้มที่แต่งแต้มบนใบหน้านั้นดูเป็นรอยยิ้มที่วิกลจริต แต่กระนั้นมันก็ยังทำให้เจมส์เคลิบเคลิ้มได้เหมือนเดิม
“ฉันจะไปเที่ยวกับเธอในคราวหน้า(เจมส์เก็บรอยยิ้มที่ล้นปรี่เอาไว้ไม่ทัน) แต่ในงานเต้นรำครั้งนี้……”
“ครั้งนี้?” เจมส์ถามซ้ำ เร่งให้เธอเสนอข้อแลกเปลี่ยนมาไวๆ จะให้ทำอะไรก็ได้ถ้าแลกกับการได้ไปเที่ยวกับลิลี่ เอฟเวนส์คนนี้
ใบหน้าซีดเผือดที่กำลังโกรธเกรี้ยวของเซเวอร์รัส สเนปผุดขึ้นมาในสมองอย่างรวดเร็ว ใช่…หมอนั่นต้องอิจฉาฉันแน่ๆ มันจะต้องมองมาที่ฉันอย่างละสายตาไม่ได้ด้วยความริษยาแน่ๆ… แต่ชั่ววินาทีเดียวก่อนที่ลิลี่จะพูดต่อ เขาเห็นรอยยิ้มของเธอยิ่งบิดเบี้ยวเข้าไปอีก
“เธอจะต้องเต้นรำกับเซเวอร์รัส สเนป”
………………
“เธอจะต้องเต้นรำกับเซเวอร์รัส สเนป”
“เธอจะต้องเต้นรำกับเซเวอร์รัส สเนป”
“เธอจะต้องเต้นรำกับเซเวอร์รัส สเนป”
“เธอจะต้องเต้นรำกับเซเวอร์รัส สเนป”
ราวกับกำลังพูดในผนังน้ำแข็ง เสียงของลิลี่ เอฟเวนส์ดังก้องกังวานซ้ำไปซ้ำมาในหัว ด้วยคำว่า“เธอจะต้องเต้นรำกับเซเวอร์รัส สเนป” เจมส์รู้สึกชาไปทั้งตัว ไม่สามารถเปล่งเสียงออกมาจากลำคอที่ตีบตันนี้ได้เลย
“เอายังไงล่ะ เจมส์ พอตเตอร์” ลิลี่หัวเราะ
“เอายังไง…..งั้นรึ?” เจมส์เค้นเสียงออกมาอย่างยากลำบาก เป็นครั้งแรกที่เขารู้สึกอยากสาปแช่งเธอเสียแล้ว
“เที่ยวกับฉัน แต่ต้องเต้นรำกับเซเวอร์รัส” ลิลี่ยืนกอดอกอย่างผู้เหนือกว่า “จะตกลงหรือไม่?”
“ไม่” เจมส์ตอบอย่างไม่ต้องคิด อะไรไปกระตุ้นเธอให้ยื่นข้อเสนอนี้ออกมากัน เห็นว่าความรักที่เขามอบให้มันเป็นเรื่องตลกนักหรือ ผู้คนทั้งฮอกวอตส์จะคิดยังไงกัน เจมส์ พอตเตอร์ผู้โด่งดังและเซเวอร์รัส สเนปหัวมันเยิ้ม ที่เป็นศัตรูกันมานับปี เต้นรำอย่างหวานชื่นเรอะ? แค่คิดขนแขนก็แสตนด์อัพแล้ว!
“ฉันก็ว่างั้น คนอย่างเธอมันขี้ขลาดดีแต่ปากอยู่แล้ว คงไม่กล้าทำหรอก ถ้าอย่างนั้นฉันขอตัว….” ลิลี่หันหลังกลับ
“ไม่!!!เดี๋ยว!!! ฉันตกลง”
“หา?”
“ฉันตกลง เอฟเวนส์ ฉันทำได้อยู่แล้วกะอีเรื่องแค่นี้(แค่นี้จริงๆเหรอ? เจมส์คิดในใจอย่างบ้าคลั่ง) อย่าลืมสัญญาซะล่ะ” เจมส์พูดอย่างมาดมั่น แต่น้ำเสียงทุ้มน่าฟังของเขานั้นได้หายไปตั้งแต่เธอยื่นข้อเสนอแล้ว เขารู้สึกอยากย้อนเวลาใหม่ทั้งหมดตั้งแต่เจอกับซิเรียสเสียจริง วันนี้มันวันที่เท่าไหร่น่ะ ไม่ใช่ศุกร์13หรอกใช่ไหม แล้วทำไมเรื่องซวยๆอันแสนพิลึกพิลั่นมันถาโถมเข้ามาไม่หยุดแบบนี้ล่ะ
“ฉันจะคอยดู พอตเตอร์ ราตรีสวัสดิ์” ลิลี่ เอฟเวนส์จากไปอย่างมีชัยชนะ ทิ้งใหม่พ่อหนุ่มหัวฟูยุ่งยืนค้างอยู่ตรงระเบียงอย่างเดียวดาย
“วันนี้มันวันอะไรกัน?”
คำถามนี้ฉายซ้ำวนเวียนไปมาเหมือนแผ่นเสียงตกร่อง
ดูท่าเจมส์ พอตเตอร์คนดังต้องรีบไปนอนเพื่อตื่นมาจะได้พบว่านี่คือฝันร้ายที่ไม่เป็นจริงเสียแล้วสิ
ถ้างั้นก็ราตรีสวัสดิ์….
จากนั้นไม่รู้ว่านานเท่าไหร่ เจมส์ พอตเตอร์ได้หลับ(น็อค)คาระเบียงไปเสียแล้ว จะมีใครมาปลุกเขาให้ตื่นมาจากฝันร้ายนี่มั้ยนะ?
..............................................................................................
ความคิดเห็น