ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ
บทนำ
ท่ามกลางความสับสนอลหม่านและความวุ่นวาย การก่อจลาจลเริ่มต้นขึ้น มีทั้งการฉกชิงวิ่งราว การวางเพลิง อำนาจอิทธิพลมืดเริ่มแผ่กระจาย ท่ามกลายเสียงกรีดร้องอันตื่นตระหนกที่ดังไปทั่วสารทิศ ชายหนุ่มหน้าตาคมสันเดินอย่างเร่งรีบ กลิ่นฉุนของควันไฟโชยตามลมมาแตะจมูก แต่ชายหนุ่มหาได้สนใจไม่ เขากลับยิ่งเร่งฝีเท้าก้าวผ่านบ้านเรือนซึ่งอาบไปด้วยเปลวเพลิงอย่างรวดเร็ว จิตใจของชายหนุ่มยามนี้นึกประหวัดถึงเพียงการกลับไปหาภรรยาที่รักผู้ซึ่งกำลังตั้งท้องอ่อนๆเพื่อแจ้งข่าวสำคัญ ขณะที่เดินอยู่นั้นเอง สะเก็ดไฟร้อนๆกระเด็นพุ่งตรงมายังชายหนุ่มผู้นั้น แต่เพียงแค่เขายกมือขึ้น สะเก็ดไฟดวงนั้นก็สลายไปโดยไม่ระคายผิวของเขาแม้แต่น้อย นามของชายหนุ่มผู้นี้คือ คิน จอมเวทย์ผู้พิทักษ์วารีนั่นเอง
ในที่สุด ด้วยเวลาไม่นานนัก คิน ก็พาตัวเองมาหยุดอยู่หน้าบ้านหลังหนึ่งซึ่งตั้งห่างออกมาจากหมู่บ้านที่เกิดการจลาจลไม่ไกลนัก บริเวณรอบๆบ้านมีกระถางดอกไม้หลากสี ส่งกลิ่นหอมอ่อนๆตั้งเรียงรายบ่งบอกนิสัยรักธรรมชาติของผู้เป็นเจ้าของได้เป็นอย่างดี ถึดออกจากตัวบ้านไปไม่มากเป็นลำธารสายเล็กๆ น้ำภายในลำธารใสสะอาดราวกับกระจกแก้ว แสงแดดยามเย็นทอประกายอ่อนๆมายังผิวน้ำเกิดแสงระยิบระยับ ภาพที่งดงามจนยากจะบรรยายนี้เป็นภาพที่คินเห็นจนเจนตาและเขาจะหยุดมองภาพเหล่านี้ทุกวันอย่างมิรู้เบื่อ คงจะมีแค่วันนี้กระมังที่เขารีบเปิดประตูเข้าไปในตัวบ้าน โดยไม่แม้จะหยุดชมสิ่งที่ธรรมชาติรังสรรค์
“อาการของเจ้าเป็นเยี่ยงใดบ้างฤา คาเรนเธีย” คินถามทักภรรยาด้วยความเป็นห่วงทันทีที่ก้าวเข้ามาในตัวบ้าน
“ข้ามิเป็นไรดอก ลูกของเราโตขึ้นทุกวัน เห็นทีคงเกิดมาเป็นคนเข้มแข็งเยี่ยงท่าน” เสียงหวานๆของผู้เป็นภรรยาตอบกลับ ใบหน้าของหญิงสาวระบายด้วยรอยยิ้มอ่อนๆ อันเป็นนิสัยประจำ ทำเอาชายหนุ่มเผลอมองตามรอยยิ้มด้วยความหลงใหล รอยยิ้มนี้เองสินะที่ทำให้เขาตกหลุมรักหญิงสาวตรงหน้าคนนี้อย่างถอนตัวไม่ขึ้น รอยยิ้มนี้เองที่คอยให้กำลังใจเขาเสมอมา แต่แล้วสีหน้าของชายหนุ่มก็เปลี่ยนเป็นเครียดขรึม เมื่อนึกถึงเรื่องที่นำมาบอกภรรยา
“ข้าเกรงว่าจักไม่เห็นวันนั้นนะสิ” ชายหนุ่มเอ่ยเสียงเครียด
“เกิดเหตุอันใด ใยท่านจึงพูดกับข้าเยี่ยงนี้” คาเรนเธีย เอ่ยถาม นัยน์ตาของเธอฉายแววหวาดหวั่น
“เจ้าคงรู้ว่าข้ามีภารกิจที่จักต้องกระทำ และยามนี้เวลาแห่งการเริ่มต้นภารกิจนั้นก็ถูกกำหนดแล้วให้เป็นวันนี้”
“เร็วขนาดนั้นเชียวฤา”
“ใช่ และข้าได้ไตร่ตรองอย่างถี่ถ้วนแล้วว่า ข้าคงไม่อาจปล่อยเจ้าทิ้งไว้เพียงลำพังกับการจลาจลซึ่งนับวันจะยิ่งทวีความรุนแรง ณ แห่งนี้ได้ และข้าก็มิอาจพาเจ้าร่วมเดินทางเสี่ยงอันตรายไปกับข้าเช่นเดียวกัน ข้าคงจักต้องส่งเจ้าและลูกในท้องไปหลบภัยที่อื่นก่อน” คิน เอ่ยขึ้นด้วยความหนักใจ
“ท่านจักส่งข้าไปหนใด ข้ามิอาจอยู่ได้หากปราศจากท่าน ท่านเองก็ย่อมรู้อยู่”
“เจ้าไม่ต้องห่วง หากเรามีวาสนาคงจักได้อยู่ร่วมกันอีก” คินปลอบภรรยาด้วยหัวใจอันหนักอึ้ง เขาวาดมือเป็นวงกลมช้าๆ วงกลมที่เขาวาดเริ่มส่งประกายสีฟ้าเรื่อเรืองออกมา
“คาเรน ข้าอยากให้เจ้าดูแลตัวเองกับลูกให้ดี จำไว้นะคาเรน ว่า ผู้ชายที่ชื่อ คิน คนนี้จักรักเจ้าเสมอไม่ว่าเจ้าจักอยู่หนใด” คินพูดต่อเมื่อเห็นภรรยาของเขานิ่งเงียบ เขาปลดสร้อยที่มีจี้คริสตัลรูปหยดน้ำสวมให้คาเรนเธีย บัดนี้ดวงตาของหญิงสาวรื้นไปด้วยน้ำตา เธอโผกอดคิน ก่อนจะก้าวเท้าเข้าไปในวงกลมที่คินวาดขึ้น แม้ร่างของเธอจะลับสายตาไปแล้วแต่กลิ่นหอมกรุ่นของเธอยังคงอบอวลอยู่ในห้อง เสียงกระซิบของคาเรนเธียยังคงก้องในโสตประสาทของคิน
“ท่านต้องรักษาตัวเช่นเดียวกันนะคิน ท่านจักเป็นบุคคลเดียวที่อยู่ในหัวใจข้าตอนนี้และตลอดไป”ชายหนุ่มทิ้งตัวลงกับพื้นห้องด้วยความอ่อนแรง ขณะเดียวกันคาเรนเธียก็ก้าวเข้าสู่ดินแดนใหม่ซึ่งเธอไม่รู้จัก หากแต่พวกเรารู้จักกันในนาม “โลกมนุษย์”
To be continue…
ท่ามกลางความสับสนอลหม่านและความวุ่นวาย การก่อจลาจลเริ่มต้นขึ้น มีทั้งการฉกชิงวิ่งราว การวางเพลิง อำนาจอิทธิพลมืดเริ่มแผ่กระจาย ท่ามกลายเสียงกรีดร้องอันตื่นตระหนกที่ดังไปทั่วสารทิศ ชายหนุ่มหน้าตาคมสันเดินอย่างเร่งรีบ กลิ่นฉุนของควันไฟโชยตามลมมาแตะจมูก แต่ชายหนุ่มหาได้สนใจไม่ เขากลับยิ่งเร่งฝีเท้าก้าวผ่านบ้านเรือนซึ่งอาบไปด้วยเปลวเพลิงอย่างรวดเร็ว จิตใจของชายหนุ่มยามนี้นึกประหวัดถึงเพียงการกลับไปหาภรรยาที่รักผู้ซึ่งกำลังตั้งท้องอ่อนๆเพื่อแจ้งข่าวสำคัญ ขณะที่เดินอยู่นั้นเอง สะเก็ดไฟร้อนๆกระเด็นพุ่งตรงมายังชายหนุ่มผู้นั้น แต่เพียงแค่เขายกมือขึ้น สะเก็ดไฟดวงนั้นก็สลายไปโดยไม่ระคายผิวของเขาแม้แต่น้อย นามของชายหนุ่มผู้นี้คือ คิน จอมเวทย์ผู้พิทักษ์วารีนั่นเอง
ในที่สุด ด้วยเวลาไม่นานนัก คิน ก็พาตัวเองมาหยุดอยู่หน้าบ้านหลังหนึ่งซึ่งตั้งห่างออกมาจากหมู่บ้านที่เกิดการจลาจลไม่ไกลนัก บริเวณรอบๆบ้านมีกระถางดอกไม้หลากสี ส่งกลิ่นหอมอ่อนๆตั้งเรียงรายบ่งบอกนิสัยรักธรรมชาติของผู้เป็นเจ้าของได้เป็นอย่างดี ถึดออกจากตัวบ้านไปไม่มากเป็นลำธารสายเล็กๆ น้ำภายในลำธารใสสะอาดราวกับกระจกแก้ว แสงแดดยามเย็นทอประกายอ่อนๆมายังผิวน้ำเกิดแสงระยิบระยับ ภาพที่งดงามจนยากจะบรรยายนี้เป็นภาพที่คินเห็นจนเจนตาและเขาจะหยุดมองภาพเหล่านี้ทุกวันอย่างมิรู้เบื่อ คงจะมีแค่วันนี้กระมังที่เขารีบเปิดประตูเข้าไปในตัวบ้าน โดยไม่แม้จะหยุดชมสิ่งที่ธรรมชาติรังสรรค์
“อาการของเจ้าเป็นเยี่ยงใดบ้างฤา คาเรนเธีย” คินถามทักภรรยาด้วยความเป็นห่วงทันทีที่ก้าวเข้ามาในตัวบ้าน
“ข้ามิเป็นไรดอก ลูกของเราโตขึ้นทุกวัน เห็นทีคงเกิดมาเป็นคนเข้มแข็งเยี่ยงท่าน” เสียงหวานๆของผู้เป็นภรรยาตอบกลับ ใบหน้าของหญิงสาวระบายด้วยรอยยิ้มอ่อนๆ อันเป็นนิสัยประจำ ทำเอาชายหนุ่มเผลอมองตามรอยยิ้มด้วยความหลงใหล รอยยิ้มนี้เองสินะที่ทำให้เขาตกหลุมรักหญิงสาวตรงหน้าคนนี้อย่างถอนตัวไม่ขึ้น รอยยิ้มนี้เองที่คอยให้กำลังใจเขาเสมอมา แต่แล้วสีหน้าของชายหนุ่มก็เปลี่ยนเป็นเครียดขรึม เมื่อนึกถึงเรื่องที่นำมาบอกภรรยา
“ข้าเกรงว่าจักไม่เห็นวันนั้นนะสิ” ชายหนุ่มเอ่ยเสียงเครียด
“เกิดเหตุอันใด ใยท่านจึงพูดกับข้าเยี่ยงนี้” คาเรนเธีย เอ่ยถาม นัยน์ตาของเธอฉายแววหวาดหวั่น
“เจ้าคงรู้ว่าข้ามีภารกิจที่จักต้องกระทำ และยามนี้เวลาแห่งการเริ่มต้นภารกิจนั้นก็ถูกกำหนดแล้วให้เป็นวันนี้”
“เร็วขนาดนั้นเชียวฤา”
“ใช่ และข้าได้ไตร่ตรองอย่างถี่ถ้วนแล้วว่า ข้าคงไม่อาจปล่อยเจ้าทิ้งไว้เพียงลำพังกับการจลาจลซึ่งนับวันจะยิ่งทวีความรุนแรง ณ แห่งนี้ได้ และข้าก็มิอาจพาเจ้าร่วมเดินทางเสี่ยงอันตรายไปกับข้าเช่นเดียวกัน ข้าคงจักต้องส่งเจ้าและลูกในท้องไปหลบภัยที่อื่นก่อน” คิน เอ่ยขึ้นด้วยความหนักใจ
“ท่านจักส่งข้าไปหนใด ข้ามิอาจอยู่ได้หากปราศจากท่าน ท่านเองก็ย่อมรู้อยู่”
“เจ้าไม่ต้องห่วง หากเรามีวาสนาคงจักได้อยู่ร่วมกันอีก” คินปลอบภรรยาด้วยหัวใจอันหนักอึ้ง เขาวาดมือเป็นวงกลมช้าๆ วงกลมที่เขาวาดเริ่มส่งประกายสีฟ้าเรื่อเรืองออกมา
“คาเรน ข้าอยากให้เจ้าดูแลตัวเองกับลูกให้ดี จำไว้นะคาเรน ว่า ผู้ชายที่ชื่อ คิน คนนี้จักรักเจ้าเสมอไม่ว่าเจ้าจักอยู่หนใด” คินพูดต่อเมื่อเห็นภรรยาของเขานิ่งเงียบ เขาปลดสร้อยที่มีจี้คริสตัลรูปหยดน้ำสวมให้คาเรนเธีย บัดนี้ดวงตาของหญิงสาวรื้นไปด้วยน้ำตา เธอโผกอดคิน ก่อนจะก้าวเท้าเข้าไปในวงกลมที่คินวาดขึ้น แม้ร่างของเธอจะลับสายตาไปแล้วแต่กลิ่นหอมกรุ่นของเธอยังคงอบอวลอยู่ในห้อง เสียงกระซิบของคาเรนเธียยังคงก้องในโสตประสาทของคิน
“ท่านต้องรักษาตัวเช่นเดียวกันนะคิน ท่านจักเป็นบุคคลเดียวที่อยู่ในหัวใจข้าตอนนี้และตลอดไป”ชายหนุ่มทิ้งตัวลงกับพื้นห้องด้วยความอ่อนแรง ขณะเดียวกันคาเรนเธียก็ก้าวเข้าสู่ดินแดนใหม่ซึ่งเธอไม่รู้จัก หากแต่พวกเรารู้จักกันในนาม “โลกมนุษย์”
To be continue…
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น