รักนิรันดร์

ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ

บทนำ
 

          ความมืดปกคลุมไปทั่วบริเวณ เมื่อพระอาทิตย์ตกพ้นขอบฟ้าไป ดวงดาวนับล้านต่างพากันทอแสงระยิบระยับ เพื่อให้ความสว่างแก่โลกมนุษย์ แต่แสงที่สุกสว่างที่สุดนั้นไฉนจะใช่ดวงดาวแต่กลับเป็นดวงจันทร์สีเหลืองนวลที่มีเพียงครึ่งเสี้ยวและดวงเดียว แต่สามารถให้ความสว่างมากมายหลายเท่า
 

          "แสงใดจะสู้แสงจันทราเช่นนี้ได้"เสียงพึมพำทุ้มห้าวอันแสนเบา ดังเล็ดลอดออกมาจากปากของชายหนุ่ม ที่นั่งมองดวงจันทร์อยู่บนหลังคาของบ้านหลังหนึ่ง
 

          เมื่อสายลมยามค่ำพัดผ่านตัวชายหนุ่ม ผมซอยสั้นสีขาวที่จัดทรงมาอย่างดีต้องยุ่งเกือบจะเหมือนเดิม ใบหน้าคมเข้มและหล่อเหลาไม่ได้บูดเบี้ยวเพราะความหนาวแต่อย่างใด หน้าของเขายังคงอยู่อิริยาบถเดิมทุกประการ นัยน์ตาคมประดุจเหยี่ยวมองไปที่ดวงจันทร์อย่างเฉยชาและไม่รู้สึกรู้สาอะไร
 

          "ช่วยด้วยค่ะ..."เสียงร้องขอความช่วยเหลือของหญิงสาวดังขึ้นจากที่ไกลๆ แต่เขาก็ไม่ใส่ใจนอกจากมองดูดวงจันทร์ต่อไป
 

          "ช่วยด้วยค่ะ ช่วยด้วย ใครก็ได้ช่วยด้วยค่ะ"เสียงของเธอเริ่มดังขึ้น พร้อมกับที่การปรากฏตัวของหญิงสาวผมดำยาวร่างบาง ถูกชายฉกรรจ์ประมาณคนสองคนวิ่งตามมาติดๆ 
 

          "โอ๊ย"เธอล้มลงไปบนพื้น ทำให้พวกชายฉกรรจ์วิ่งตามเธอมาทัน พวกมันหยุดหอบหายใจก่อนจะเดินตรงมาทางหญิงสาวที่นั่งตัวสั่น
 

          "ฮะ ฮะ ฮ่า" เสียงหัวเราะดังกึกก้องไปทั่วบริเวณพร้อมกับจับมือของเธอขึ้นมา แล้วกอดเอาไว้ "ไม่คิดว่าจะได้ตัวมาง่ายๆขนาดนี้"และสูดความหอมจากตัวของหญิงสาว เธอพยายามเขยิบออกทันทีแต่ก็ออกไปไม่ได้ เพราะถูกชายฉกรรจ์จับเอาไว้
 

          "ปล่อยฉันน่ะ ไอ้พวกบ้า"
 

          "โอ๊ย โอ๊ยด่าว่าที่สามีแบบนี้ไม่ได้น่ะ"
 

          "ฉันไม่มีทางมีสามีแบบพวกแกหรอก วิปริต บ้ากาม"
 

          "โธ่... น่าสงสารจริงๆ คงอายล่ะสิ"
 

          "ปล่อยฉันน่ะ"และพยายามดิ้นออกจากพรรณนาการของพวกนั้นอย่างสุดชีวิต
 

          "ถ้าปล่อยเธอก็หนีน่ะสิ จะปล่อยของงามๆแบบนี้ไม่ได้หรอก" พวกนั้น 2 คนหัวเราะร่าอย่างมีชัย เธอยังคงพยายามหนีออกจากมือชายฉกรรจ์
 

          "ใครก็ได้ช่วยด้วย"เพราะไม่สามารถหนีได้ เธอก็ใช้เสียงร้องขอความช่วยเหลือจากใครบางคน
 

          "ร้องให้จนตายก็ไม่มีใครได้ยินหรอก"ชายอีกคนพูดขึ้นขัดคอเธอ
 

          "งั้นทำไมฉันได้ยินล่ะ"ทั้งหมดต่างมองไปที่ผู้พูด ทุกคนมองอย่างตกใจก่อนที่จะแปรเปลี่ยนเป็นความรู้สึกหลายๆอย่าง 

          ชายฉกรรจ์แสดงออกอย่างชัดเจนเลยว่ารำคาญเขา แต่หญิงสาวกลับคิดว่าตัวเองมีทางรอดแล้ว    

          "แกต้องกะ..."ยังไม่ทันที่ชายฉกรรจ์จะพูดจบหญิงสาวก็ขัดขึ้นมาเสียก่อน

          "ช่วยฉันด้วยเถอะค่ะ... ได้โปรด...."เธอขอร้องอ้อนวอนสายตาที่มองไปทางเขาเสมือนว่าเขาเป็นพระเจ้าที่สามารถสั่งชีวิตใครก็ได้ น้ำตาของเธอไหลลงมา สายตาของเขาเหมือนกับว่าไม่อยากจะช่วยหรือไม่ก็ไม่รู้สึกอะไรเลย ทำให้เธอเริ่มหมดความหวังลงไป

          "หน็อยนังนี่..."เขาหง้างมือจะตบเธอแต่ผู้มาใหม่กลับห้ามเอาไว้ก่อน

          "จะทำอะไรน่ะ"

          "แกยุ่งอะไรด้วย เรื่องของผัวๆเมียๆคนอื่นห้ามยุ่ง"

          "ไม่ใช่ ฉันไม่ได้เป็นอะไรกับคนอย่างแกหรอก"

          "เดี๋ยวก็เป็นแล้วจ๊ะ"เขายิ้มอย่างเจ้าเล่ห์

          "ปล่อยเธอสะ"

          "ฮะ... เมื่อกี้แกว่ายังไงน่ะ"พวกมันทำท่าทางเหมือนไม่เชื่อในคำพูดของเขา เขาจึงพูดอีกที

          "ปล่อยเธอสะ"

          "ถ้าอยากให้ปล่อย ก็มาทำเองดิ"พูดจบก็ผลักตัวเธอไปให้กับชายอีกคนที่ตามมาด้วย และเดินตรงมาทางเขาที่ยืนนิ่งราวเสาไฟฟ้า มันชูกำบั้นแล้วกำลังจะต่อยหน้าเขา แต่เขาก็เสยเข้าที่คางของมันทันที ทำให้มันล้มลงไปกองกับพื้น แล้วมองมาที่เขาด้วยความเครียดแค้น

          "หน็อยแก ทำแสบมากน่ะ"ก่อนที่จะตะลุมบอมใส่เขาทันที แต่ดูเหมือนว่าเขาจะเป็นฝ่ายได้เปรียบ
     
          ชายอีกคนเมื่อเห็นว่าพวกโดนทำร้ายจึงเข้าไปช่วยอีกคน แต่ไม่ว่าจะเพิ่มมาเป็น 2 คนแล้วก็ไม่สามารถทำให้เขาบาดเจ็บแม้เพียงแต่ปลายนิ้วเลยด้วยซ้ำ

           หลังจากนั้นไม่นานพวกมันก็นอนแน่นิ่งอยู่กลางถนน เขามองฝีมือตัวเองด้วยสายตาที่ธรรมดา และกำลังจะเดินกลับไป ถ้าเธอไม่เรียกเสียก่อน

           "เดี๋ยวค่ะ..."

           "อะไร"
 
           "คะ คะ... คือว่า ขอบคุณมากๆค่ะ ที่ช่วยฉันเอาไว้"

           "ไม่จำเป็นต้องขอบคุณเพราะฉันไม่ได้ต้องการที่จะช่วยเธอ"

           "เอ๋..."

           "ถ้ามีเรื่องจะพูดแค่นี้ ฉันไปก่อนน่ะ"เขาพูดด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความเย็นชา ก่อนที่จะเดินออกไปทิ้งไว้เพียงเธอที่อยู่ท่อมกลางถนนแต่เพียงผู้เดียว...