ทัวร์นี้มีรักรออยู่นะครับ!!(เอกฮุน)^^~

ลำดับตอนที่ #1 : 1.1 แกล้ง

ท่ามกลางฝูงชนที่เดินเบียดเสียดกันนั้น เด็กหนุ่มตัวสูงโย่งคนหนึ่งพยายามชะเง้อมองหาคนที่พาเขามาในที่แห่งนี้ ด้วยความที่คนเยอะจนแทบจะยืนบนเท้ากันทำให้เขาต้องผลัดหลงกับไกด์กิตติมศักดิ์ เด็กหนุ่มไหลไปตามผู้คนจนในที่สุดเขาก็หลุดออกมา ตาเรียวสวยมองซ้ายขวาอย่างงงงวย เขาหลุดออกมาอยู่ที่ไหนกันล่ะเนี่ย เด็กหนุ่มเดินเข้าไปที่ร้านขายเสื้อผ้าโดยมีสายตาวิบวับของสาวๆแถวนั้นมองตามไปด้วย เขาเอ่ยถามแม่ค้าสาว หน้าตาจิ้มลิ้มอย่างสุภาพถึงสถานที่ที่ตัวเองยืนอยู่ แต่ท่าทางแม่ค้าสาวคนนี้จะฟังเขาไม่ค่อยรู้เรื่อง

                “อะไรนะ คุณ...พูดถึงอะไร-__-;;”

                “Where is here???” ภาษาอังกฤษสำเนียงแปลกๆของเด็กหนุ่มทำแม่ค้าสาวขมวดคิ้วมุ่น เขาเกาหัวแกรกๆอย่างไม่รู้จะทำยังไง

                “ฮุน!!! หายไปไหนมา ฉันตามหาตั้งนาน”เสียงเรียกที่คุ้นเคยทำให้เด็กหนุ่มหันไปมองอย่างดีใจ ชายหนุ่มคนที่เรียยกเขาเดินเข้ามาตีแขนเขาอย่างคาดโทษ

                “พี่นั่นล่ะที่จู่ๆก็หายไป ตอนผมมองหาพี่ไม่เจอ ผมแทบร้องไห้แล้วนะ” เด็กหนุ่มเบ้ปากพลางก้มหน้าเหมือนจะร้องไห้ ทำให้คนเป็นพี่รู้สึกหมั่นเขี้ยวจนต้องยีผมนุ่มนั่นเล่น

                “เด็กน้อยขี้แย...^^”

                “ไม่ต้องมาเล่นเลย สรุปว่าพี่หายไปไหนมากันแน่ ~*~” ฮุนปัดมือที่กำลังทำลายทรงผมของเขาออกเบาๆ

                “ฉันแค่แวะดูขนมแป๊บเดียว หันมาอีกที นายก็หายไปซะแล้ว ฉันต่างหากที่ต้องเป็นคนถามนาย ว่านายหายไปไหนมา”

                “ผมโดนคนอื่นเบียดให้เดินออกมา จนมาโผล่ตรงนี้อ่ะ”

                “อืมมม... วันนี้คนเยอะกว่าทุกวัน ฉันว่าเรากลับกันดีกว่า คนเยอะขนาดนี้คงซื้อของไม่ถนัดหรอก”

                คนเป็นพี่หมุนตัวเตรียมจะเดินไปที่รถ แต่มือนิ่มๆของอีกคนคว้าแขนเขาเอาไว้ซะก่อน คิ้วเข้มขมวดเข้าหากันเมื่อหันมาเห็นรอยยิ้มอ้อนๆของอีกฝ่าย

                “พี่ไอร์ฮะ ผมยังไม่อยากกลับอ่ะ เราไปขี่รถเล่นกันก่อนนะ ^^~”

                “อือ...” เพราะสายตาอ้อนๆคู่นั้น ทำให้เอกต้องพยักหน้าอนุญาตอย่างเสียไม่ได้

                ฮุนรับหมวกกันน็อคสีฟ้าที่คนขับส่งให้อย่างดีใจ เหมือนเด็กได้ของเล่นถูกใจ อากาศของที่นี่ในตอนค่ำแบบนี้ เขาว่ามันน่าขี่รถเล่นจะตายไป แสงไฟตามร้านค้ายามค่ำคืนดูสวยแปลกตาดีสำหรับคนต่างชาติอย่างเขา    ฮุนมองหลังกว้างๆของคนขับอย่างสุขใจ ที่เขามาอยู่ที่นี้ก็เพราะคำชวนเล่นๆของคนที่เขาเรียกจนติดปากว่าพี่ไอ แต่ถึงจะเป็นคำชวนเล่นๆ พี่ชายที่เขานับถือก็ยังดูแลเขาอย่างดี กลิ่นหอมอ่อนๆที่ลอยมาตามแรงลมของคนตรงหน้า หอมซะจนฮุนอยากให้เวลามันผ่านไปช้าๆ

                “นายพอใจหรือยัง ฉันหิวข้าวแล้วนะ -O-!!” จู่ๆคนที่เขาแอบจ้องอยู่นานก็เอี่ยวตัวมาถามอย่างไม่ปี่มีขลุ่ย แม้จะเฉียดแก้มนุ่มๆนั่นไปเพียงนิดเดียว ก็เล่นเอาฮุนใจสั่น

                “เอ่อ... ถ้าพี่หิวแล้ว เรากลับกันเลยก็ได้ฮะ -///-;;” ฮุนแอบถอนหายใจอย่างเสียดาย เขายังไม่ได้อยากกลับ แต่ก็ไม่อยากขัดใจคนหิว เพราะเดี๋ยวจะเป็นเรื่องใหญ่

                หลังจากกลับมาถึงบ้านของไอร์ ฮุนก็แยกตัวมาอาบน้ำ ขณะที่ไอร์ก็รีบพุ่งเข้าครัวหาของกินแทบจะทันที ฮุนเช็ดผมเปียกของตัวเองจนเริ่มจะแห้ง ก่อนจะเดินเข้ามาหาไอร์ในครัว เขายืนมองท่าทางการกินเหมือนอดอยากของไอพลางแอบหัวเราะเบาๆ คนที่กำลังก้มหน้าก้มตากินได้ยินเสียงหัวเราะคิกคัก ค่อยๆเงยหน้าขึ้นมามอง ไอร์ชี้มือไปที่ตู้เย็นเป็นเชิงใช้ให้ฮุนหยิบขวดน้ำให้ ฮุนบู้ปากแต่ก็เดินนไปเปิดตู้เย็นหยิบขวดน้ำมาส่งให้ไอร์

                “พี่นี่เห็นหน้าผมเป็นต้องใช้เลยนะ ^^~” ถึงปากจะพูดแบบนั้น แต่หากคนตรงหน้าไม่ใช้เขา เขาคงจะโมโหมากกว่า

                “นายไม่ต้องมาบ่นเลย เดี๋ยวพาเที่ยวเป็นการตอบแทน คุ้มเกินคุ้มเลยนะเนี่ย ^^” ว่าพลางยกน้ำขึ้นดื่ม

                “เหอะ... ผมมาที่นี่วันนี้วันที่สอง ยังไม่ได้เที่ยวที่ไหนเป็นชิ้นเป็นอันเลย ขนาดไปตลาดนัดคนก็ยังเยอะจนเราผลัดหลงกัน -___-:”

                “เอาน่า งั้นพรุ่งนี้นายอยากไปไหน ฉันจะพาไป โอเค.มั้ย”

                “จริงเหรอ งั้นพาผมไปเที่ยวทะเลได้มั้ยฮะ เขาว่าทะเลที่เมืองไทยสวยมากเลยนี่ ^O^~”

                “เอางั้นเหรอ อืมมม... แต่ฉันว่าตอนนี้นายมากินข้าวก่อนดีกว่า อร่อยจนฉันหยุดกินไม่ได้เลยเนี่ย” ไอร์ว่าพลางลุกขึ้นไปตักข้าวมาให้เจ้าเด็กที่กำลังยิ้มกว้างอยู่ตรงข้ามเขา

                ไอร์แอบยิ้มขำเจ้าเด็กขี้อ้อน ก่อนจะวางจานข้าวให้กับฮุน อาหารที่อยู่ตรงหน้าเยอะซะจนฮุนไม่รู้จะเลือกกินอันไหนดี สุดท้ายไอร์เลยตักน้ำพริกคำโตให้พร้อมๆกับซ่อนรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ไว้อย่างมิดชิด ฮุนยิ้มน้อยๆก่อนจะตักข้าวกับน้ำพริกใส่ปากเคี้ยวอย่างอารมณ์ดี และในไม่กี่วินาทีต่อมารอยยิ้มกว้างๆนั่นก็เหือดหายไป ใบหน้าขาวๆของฮุนเริ่มเปลี่ยนเป็นสีแดงระเรือ เหงื่อผุดพรายเต็มใบหน้า คว้าขวดน้ำที่ไอร์ดื่มค้างไว้มาดื่มอย่างรวดเร็ว แต่ก็ไม่ได้ทำให้ความเผ็ดมันลดลงเลยแม้แต่นิดเดียว

                “หึหึหึ ^^~” ฮุนหันขวับมามองคนที่แกล้งเขาตาขวาง ก่อนจะตวาดใส่ไอร์เสียงดังลั่น

                “พี่แกล้งผมเหรอ มันเผ็ดมากเลยนะ!!!”

                “หึหึหึ นายอย่าเสียงดังสิ พ่อกับแม่ฉันได้ตื่นมาด่าเรากันพอดี” ไอร์เอ่ยติดตลก แต่ก็ทำให้ฮุนเบาเสียงลงอย่างนึกขึ้นได้

                “ทำไมพี่ชอบแกล้งผมนักล่ะเนี่ย อย่าให้ถึงทีผมบ้างละกัน~^~!!”

                “หึหึหึ~”

                กระเป๋าเป้ใบใหญ่ของฮุนถูกโยนไปไว้ที่กระบะหลังรถ ตามด้วยกระเป๋าเป้ของไอร์ ฮุนโค้งให้พ่อกับแม่ของไอร์ก่อนจะเดินไปรอที่รถ ตาคมสวยมองคนที่กำลังกอดแม่อย่างชื่นชม ไอร์หอมแก้มแม่ฟอดใหญ่ก่อนจะเดินมาที่รถ ไอร์ขึ้นรถประจำที่คนขับโดยที่นั่งข้างๆเป็นฮุน ไอร์ยื่นถุงขนมตาลเจ้าอร่อยที่แม่เขาซื้อมาให้กินระหว่างทางให้กับฮุน เขาเปิดถุงดูขนมหน้าตาแปลกตา และยังไม่กล้าจะหยิบเข้าปาก เพราะกลัวจะโดนแกล้งอีกหน

                “ทำไม กลัวฉันจะแกล้งสอดไส้พริกไว้ในขนมเหรอ ^^” คนให้ถามกลั้วหัวเราะ ฮุนยิ้มแห้งๆ ไม่ได้ตอบอะไร แต่คนถามก็พอจะเดาคำตอบได้

                “กินไปเหอะ ฉันไม่ได้ใส่อะไรแปลกปลอมลงไปหรอก”

                ฮุนหยิบขนมตาลเข้าปากอย่างว่าง่าย ถึงแม้เขาจะรู้สึกว่ากลิ่นมันแปลกแต่ก็ต้องยอมรับเรื่องความอร่อย จนกินหมดไปหลายชิ้น

                “พี่ฮะ ว่าแต่เราจะไปที่ไหนกันเหรอ”

                “ก็ไปทะเลไง นายอยากไปทะเลไม่ใช่เหรอ ยังจะมาถามอีก ~__~;”

                “ผมหมายถึงว่า... เราจะไปทะเลที่ไหนต่างหาก พี่จะกวนประสาทผมทำไมเนี่ย” ฮุนถอนหายใจเซ็งๆ

                “ฮ่าๆ ก็เวลานายทำหน้าเหมือนเด็กโดนแย่งขนมมันน่ารักดีนี่ ^O^~” ไอร์พูดออกไปเหมือนไม่ได้คิดอะไร แต่นั่นก็ทำให้คนฟังถึงกับพูดอะไรไม่ออก

                “อะไร เงียบแบบนี้ งอนฉันเหรอ ฮ่าๆๆๆ” ไอร์หัวเราะร่า ในขณะที่ฮุนเมินหน้าไปมองวิวข้างทาง ถ้าหากเขาฟังไม่ผิด คนที่กำลังหัวเราะร่าอยู่ตอนนี้ พึ่งชมว่าเขาน่ารัก -///-;;

                ไอร์หยุดขำแล้วเหลือบมองหน้าคนที่นั่งข้างๆเขา ใบหน้าเรียบเฉยไม่แสดงอารมณ์ใดๆ มีเพียงแก้มที่แดงระเรือเท่านั้นที่บ่งบอกถึงความเป็นคนสุขภาพดี คิ้วเข้มขมวดมุ่นอย่างงงในอาการที่เงียบไปอย่างกะทันหันของคนข้างๆ และเหมือนฮุนจะรู้สึกได้ว่าไอร์แอบมองอยู่ จึงละสายตาจากวิวข้างทางมาสบสายตาคม

                “จ้องอะไรของพี่ หน้าผมมีอะไรผิดปกติอย่างนั้นเหรอ O_O??” ฮุนเอ่ยถามด้วยความงง พลางลูบแก้มตัวเองเพื่อหาสิ่งผิดปกติบนใบหน้า

                “ก็นายเงียบไป ฉันก็นึกว่านายงอน ตกลงว่าไม่ได้งอนใช่มั้ย ถ้างอนฉันจะได้เลี้ยวกลับบ้านซะตอนนี้”

                “ไม่ได้นะ มาถึงขนาดนี้แล้วจะกลับได้ยังไง ผมไม่ได้งอนพี่สักหน่อย ห้ามเลี้ยวกลับนะ” ฮุนเอะอะโวยวายเหมือนเด็ก จนไอร์ต้องระเบิดหัวเราะอีกรอบ

                “นายจะทำให้ฉันมีตีนกาเพิ่มขึ้นใช่มั้ยเนี่ย ชอบทำให้ฉันหัวเราะซะจริง” ว่าพลางยีผมดำขลับเล่นอย่างหมั่นเขี้ยว ฮุนปัดมือของไอร์ออกก่อจะเซตผมใหม่

                “พี่ขับรถไปเลยนะ แล้วอย่ายุ่งกับผมของผมอีก เสียทรงหมดเลยเนี่ย ~3~!!”

                แม้จะพยายามตั้งใจขับรถเท่าไร แต่การแกล้งคนข้างๆก็สนุกเกินกว่าจะหยุดได้ ฮุนจึงต้องทนจัดทรงผมใหม่ไปตลอดการเดินทาง ไม่นานนักท้องทะเลกว้างไกลก็ปรากฏแก่สายตาของฮุน เขาร้องว้าวไปตลอดทางที่มองเห็นท้องทะเล มันสวยอย่างที่มีคนบอกไว้จริงๆ เขาอยากจะวิ่งลงไปลุยน้ำจะแย่อยู่แล้วตอนนี้

                “เฮ้ๆ นายอย่ายื่นหน้าออกไปนะ มันอันตราย ~O~!!” ไอร์ดึงคอเสื้อเด็กซนให้เขาเอาหัวกลับเข้ามาในรถ แล้วมองขู่ตาเขียว ฮุนยิ้มแห้งๆ ก่อนหันกลับไปตื่นเต้นต่อ

                รถมาหยุดลงที่บ้านพักหลังเล็กๆที่ไอร์โทรมาบอกให้เพื่อนเตรียมไว้ให้ หญิงสาวคนหนึ่งยืนโบกมือให้กับรถของไอร์อย่างตื่นเต้น เธอรีบสวมกอดไอร์ทันทีที่เขาลงจากรถ ฮุนที่ลงมาทีหลังมองภาพตรงหน้างงๆ ไอร์ไม่เคยเล่าเรื่องส่วนตัวให้เขาฟัง แต่เขาก็ไม่เคยคิดว่าไอร์จะมีแฟนแล้วแบบนี้ ดวงตาวาววับในตอนแรกหม่นลงอย่างเห็นได้ชัด

                “ไม่ได้เจอกันนานเลยนะเนี่ย นึกยังไงถึงอยากมาเที่ยวที่รีสอร์ทฉันเนี่ย ^^”

                “พอดีพาเพื่อนที่เป็นนักเทควันโดมาเที่ยวน่ะ เขาอยากมาเที่ยวทะเล เลยพามาซะหน่อย” ไอร์หันมามองฮุนที่กำลังยกเป้ลงจากท้ายรถ

                “คนนั้นน่ะเหรอ ชื่อไรอ่ะ พอดีช่วงนี้ไม่ค่อยได้ดูทีวี เลยไม่รู้จักนักกีฬาเลย”

                “นี่แดฮุน เป็นคนเกาหลี ส่วนนี่ แป้ง เป็นเพื่อนสมัยเรียนมัธยมของฉันเอง ^^” ไอร์กอดคอแป้งอย่างสนิทสนม ฮุนได้แต่ยิ้มบางๆให้แป้งเป็นการทักทาย

                “เอ่อ...ต้องพูดว่าไงนะ อันยองใช่มั้ย อันยองค่ะ คุณแดฮุน ^^” แป้งยกมือไหว้แดฮุนเหมือนตื่นเต้นที่ได้สบตาหนุ่มเกาหลี ทำให้ฮุนต้องโบกมือปฏิเสธอย่างตกใจ

                “ไม่ๆ ผมอายุน้อยกว่าคุณแป้ง พี่ไอร์เคยบอกว่า คนไทยน่ะ ถ้าคนอายุมากไหว้คนอายุน้อยกว่า จะทำให้คนอายุน้อยกว่า อายุสั้น ผมไม่อยากอายุสั้นนะฮะ”

                “อ๋อ... โทษทีค่ะ นึกว่าอายุเท่ากัน แต่ว่าที่ไอร์บอกน่ะ อย่าไปเชื่ออะไรมากเลยนะ ^^~”

                ฮุนมองรอยยิ้มสวยของแป้ง และงงในสิ่งที่เธอพูด แป้งที่รู้ตัวว่าเผลอพูดไทยก็รีบพูดซ้ำเป็นภาษาอังกฤษอย่างคล่องแคล่ว นั่นทำให้ฮุนหันไปมองไอร์อย่างเคืองๆ คนที่ถูกกล่าวถึงตีหน้าเฉยพลางฉวยกระเป๋ามาจากฮุน เดินลิ่วนำเข้าไปในบ้านพัก แป้งหัวเราะขำก่อนเดินเข้าไปพร้อมกับฮุน บ้านที่ทั้งสองคนมาพัก เป็นบ้านชั้นเดียว หลังไม่กว้างมากนัก และอยู่ติดชายหาด ซึ่งเป็นหาดส่วนตัว จึงมีเฉพาะคนที่อยู่บ้านพักหลังถัดๆไปเท่านั้นที่จะเดินผ่านแถวนี้ แป้งเลือกห้องที่จะมองเห็นวิวของท้องทะเลไว้ให้ฮุนกับไอร์ โดยเฉพาะ ก็เพื่อนเธอขอมาทั้งทีนี่นะ จะขัดใจได้ยังไงล่ะ...
 

เรื่องราวจะเป็นยังไงต่อไปนะ

ช่วยติดตามตอนต่อไปกันด้วยนะคะ^^!!