- สุ ด รั ก - MinYul (SNSD & SHINEE)

ลำดับตอนที่ #1 : บทที่ ๑

บทที่ ๑



 

 

          หากแสงแดดที่สาดส่องดับไป ความมืดจะครอบงำทันใด หัวใจไร้รักมันสะอื้นไห้ กับเจ้าของที่โดดเดี่ยวเดียวดาย มือกุมหัวใจทั้งน้ำตา

 

 

 

          ดาวิกากดปิดปากกา จบไปอีกเรื่องแล้วสินะยัยดา… เธอเป็นคนเก่งเธอผ่านการเขียนบทละครมามากกว่าสิบเรื่องจนเป็นนักเขียนที่คนส่วนใหญ่รู้จักเธอดี เธอสวย สวยมาก ทั้งๆที่ผ่านการคัดเลืกการเป็นนักแสดงแต่เธอก็ละมันไปทุกครั้งเพราะความใฝ่ฝันของเธอคือการได้เป็นนักเขียน และนี่เป็นสิ่งที่เธอพอใจ เธอใช้ชีวิตแบบคนทั่วไปไม่เบียดเบียนใครนอกเสียจากพ่อหนุ่มรูปหล่อบ้านข้างๆที่ชอบมาเบียดเบียนเธอก่อนเสียมากกว่า ดาวิกาเดินออกไปหน้าบ้านก่อนจะชะเง้อไปมองอีกคนที่กำลังวุ่นกับการถ่ายรูปดอกไม้ หญิงสาวจ้องมองพรางอมยิ้ม ไม่ได้รู้ตัวเลยว่ากำลังถูกอีกคนถ่ายรูปเธออยู่

‘คุณครับจะแอบบมองอีกนานไหมครับ’ ชายหนุ่มละกล้องออกจากหน้า ใบหน้าคมคายส่งยิ้มหวานให้กับดาวิกา แต่อีกคนกลับเบ้หน้าใส่เขาเสียอย่างนั้น

‘ใครแอบดูกัน ฉันยังไม่เห็นมีใครเลย มั่วแล้วคุณๆ’ ดาวิกาลอยหน้าลอยตา เรวัตร เจ้าของใบหน้าคมคายเดินมาหยุดที่ริมรั้วก่อนจะยื่นกล้องให้ดาวิกาดู

‘นี่ไงครับ คุณกำลังมองอยู่ดูสิยิ้มหวานให้ซะด้วย’ ดาวิกาเบิกตาโต ใบหน้าแดงระเรื่อด้วยความอาย ก็เล่นโดนจับโกหกได้ซะขนาดนี้ ส่วนเรวัตรก็ยิ้มอย่างถูกใจ

 

          ดาวิกาชิ่งเดินหนีเรวัตรออกมา เพราะนี่ก็ใกล้ได้เวลาที่เจ้ามาวินน้องชายตัวแสบจะกลับจากโรงเรียนแล้ว ดาวิกาเดินออกมารอน้องชายหน้าบ้าน ก่อนรถประจำจะมาจอดเทียบ เด็กชายตัวเล็กวิ่งลงมากระโดดกอดพี่สาว

‘ว๊าย มาวิน หนักขึ้นเยอะเลยนะนี่’ ดาวิการ้องเสียงหลง น้องชายตัวแสบหัวเราะร่า

‘พี่ดา มาวินหิว’ มาวินบอกพี่สาวตาอ้อน

‘พี่เตรียมอาหารไว้ให้แล้วรีบเข้าบ้านกันเถอะ’ ดาวิกาพาน้องชายเข้าบ้าน  สองพี่น้องคุยเล่นกันอย่างสนุกสนาน บ้านข้างๆที่อยู่คนเดียวได้ยินสองพี่น้องคุยกันเสียงดังเลยแอบออกมาย่องดู ผู้หญิงอะไรสวยก็สวย ได้ข่าวว่าเป็นนักเขียนด้วย แต่ทำไม…ปากจัด ถือตัว เสียเหลือเกินถ้าเป็นผู้หญิงทั่วๆไปนี่เค้าคงจีบไปแล้วแต่นี่…ไม่น่าละถึงไม่เห็นมีแฟนซะที นึกไปก็ยิ้มขำ แต่ทำไมต้องไปคิดถึงผู้หญิงคนนั้นด้วยนะ ไม่เข้าเรื่องซะเลย 

 

.
.
. 
 

ย้อนกลับไปเมื่อเกือบสามปีก่อน
 

          ดาวิกายืนรดน้ำต้นไม้อยู่ ก็จะร้องเพลงไปด้วยอย่างมีความสุข แต่ทว่า…

‘หมาที่ไหนหอนวะนี่ คนจะหลับจะนอน’ เสียงดังออกมาจากบ้านข้างๆ ดาวิกาสะดุ้งเฮือกกับคำวิจารณ์ มองค้อนไปที่บ้านอีกหลัง

‘หมาอะไรจะสวยขนาดนี้ยะ’ บ่นพึมพัมกับตัวเอง ก่อนจะสาดน้ำใส่อีกบ้าน

 

สาดใส่จนคิดว่าคงจะแฉะพอตัว พอใจตัวเอง แล้วก็สะบัดผมเดินเข้าบ้านไปแต่ยังไม่ทันไรก็มีเสียงกดออดดัง ดาวิกามองออกมา เห็นผู้ชายยืนอยู่ สงสัยจะเป็นไอ้บ้าข้างบ้านที่เพิ่งย้ายมาเป็นแน่ เดินปั้นหน้าบูดบึ้งออกไปต้อนรับ อีกคนก็ปั้นหน้าขรึมกลับมา

‘นี่คุณกรุณารับผิดชอบผมด้วย’ ชายหนุ่มชูรูปถ่ายที่เปียกน้ำจนหมึกเละให้อีกคนดู

‘ไม่ทราบว่ามีอะไรรึป่าวคะ’ ดาวิกาปั้นหน้ายิ้มใสซื่อ

‘ก็คุณฉีดน้ำเข้ามาในบ้านผมจนโดนพวกรูปที่ผมเอามาตั้งไว้เละหมดแล้วนี่ไง’ ชายคนนั้นยังคงปั้นหน้าขรึม

‘อุ๊ย ไม่ใช่ฉันหรอกคะ คงจะเป็นหมามากกว่าฉันละมั้งคะคุณ’ ดาวิกาอมยิ้ม เน้นคำว่าหมาไปเต็มๆ เรวัตรสะดุ้งสงสัยว่าหมาที่ว่าจะเป็นแม่สาวคนนี้ละสิ

‘หรอครับงั้นหมาบ้านคุณคงจะหลายตัวนะสิครับ ร้องเพลงทีดังไปยั้นห้องนอนผมเลย’ เรวัตรได้ทีเอาคืน

‘นี่คุณ จะมาหาเรื่องฉันใช่ไหมนี่’ ดาวิกาเริ่มหงุดหงิดกับคนตรงหน้า ยืนเท้าเอวอย่างหาเรื่อง ชายหนุ่มยิ้วกวนโอ๊ย ก่อนจะเดินมาประชิดตัวดาวิการีบถอยห่าง

‘ป่าวครับ’ พูดจบก็เดินกลับไปบ้านตัวเอง นี่เค้าเป็นโรคประสาทร หรือ เป็นพวกโรคจิตรึป่าวนี่ ดาวิการีบวิ่งเข้าบ้านตัวเอง หลังจากนั้นสองคนก้เริ่มกลายเป็นคู่กัดกันอย่างเต็มตัว ทั้งแหย่แซว ทั้งพูดจาแขวะ แต่น่าแปลกที่ชอบคิดถึงกันอยู่บ่อยๆ

 

          ค่ำคืนที่ดวงดาวเกลื่อนท้องฟ้า ดวงจันทร์ยิ้มรับลมหนาว ดาวิกานั่งเขียนบทประพันธ์ของตัวเอง โดยมีมาวินนอนอยู่ข้างๆ

 

ป๊อก ป๊อก ป๊อก     เสียงวัตถุแข็งดังกระทบหน้าต่างห้องนอน ดาวิกาเดินไปเปิด นึกว่าจะอะไรที่ไหน ที่แท้ก็นายเรวัตรคนข้างบ้านนั่นเอง ดาวิกายืนกอดอกมองเรวัตรกวักมือเรียกให้อีกคนลงมาหาที่รั้ว ช่วยไม่ได้นิเค้าเรียกแล้วไม่ไปก็จะหาว่าหยิ่ง ดาวิกา เดินออกไปพบเรวัตรชุดนอนสีชมพูพลิ้วตามสายลม แก้มระเรื่อของหญิงสาว ดุยังไงก็สวย แถมยังเรียกแรงดึงดูดจากสายตาอีกคนได้ดีเยี่ยมเลยทีเดียว

‘มีอะไร’ แต่น้ำเสียงนั้นมันกลับแตกต่างจากหน้าตาสาวสวยอย่างดาวิกา เรวัตรยืนมองดาวิกาไม่ได้พูดอะไร เห็นว่าเค้านิ่งดาวิกาเลยเอามือปัดผ่านหน้าอีกคนไปมา

‘นี่นายเรวัตร เรียกฉันลงมาแล้วไม่พูดไม่จาเนี่ยะ กวนประสารทกันใช่ไหม’ ตะหวาดแว๊ดใส่ เรวัตรกลับยิ้มให้ ดาวิกามุ่ยหน้าทำท่าจะเดินหนี แต่เรวัตรเรียกเอาไว้ก่อน

‘เดี๋ยวก่อนสิคุณที่เรียกลงมาดึกๆดื่นคิดว่าผมอยากเห็นคุณกับไอ้ชุดหวานๆนี่นักรึไงครับแม่นักเขียน’ เรวัตรแซว

‘นี่ ถ้าจะมาหลอกด่าว่าชุดไม่สวยก็กลับไปนอนดูดนมไป๊ไอ้หนู’ ดาวิกาปัดมือไล่

‘เรียกมาเพราะมีเรื่องให้ช่วยต่างหากละคุณ’ ดาวิกาเลิกคิ้ว ช่วยหรอ? นายนี่เนี่ยนะจะมาขอให้เธอช่วย

‘จะให้ช่วยอะไรละ’ ดาวิกาถาม ไม่ใช่ว่าอยากให้หรอกนะยะ

‘คุณเย็บผ้าเป็นไหม’ เรวัตรถาม ดาวิกาพยักหน้า

‘เป็นสิ กุลสตรีนะต้องเรียนเย็บผ้า และฝีมือการเย็บผ้าของฉันเนี่ยก็โปรพอๆกับการเขียนนิยายเลยละ ฮ่าๆ’ ชื่นชมตัวเองเรวัตรส่ายหน้าเอือม ยิ้มตลก

‘งั้นช่วยเย็บให้ทีสิ่คุณ’ ยื่นผ้าเช็ดหน้าให้อีกคน ดาวิการับมา ผ้าก็ไม่ขาด ดูเหมือนว่าเป็นของใหม่ซะด้วย

‘นี่ผ้ามันก็ดูปกตินิ’ ดาวิกาเอ่ย

‘ผมไม่ได้ให้คุณเอาไปเย็บแก้ชำรุด แต่ช่วยปักชื่อให้ที’ชี้แจงแถลงไขให้ดาวิกาอ้าปากหวอพยักหน้า

‘แล้วจะปักว่าอะไรละ’ เรวัตรยืนนิ่งคิดอยู่ซักครู่หนึ่ง

‘เอ่อ…แล้วแต่คุณแล้วกัน แค่ให้รู้ว่านี่ผ้าผมก็พอ’ เรวัตรบอก

‘อือๆ จะรีบทำให้นะ อ้อนายเรวัตร…’ ดาวิกาเรียก เรวัตรเลิกคิ้ว

‘ค่าจ้างละ…’ แบมือรอค่าเย็บ เรวัตรยื่นมือมาตีดังแป๊ะ ดาวิกาสะดุ้งกรีดเสียงแว๊ดออกมา

‘ไอ้บ้า’ ตะโกนใส่หน้าอีกคนก่อนจะวิ่งขึ้นบ้านไป เรวัตรหัวเราะ โอ้…มือยัยดาวิกาอะไรนี่ก็นุ่มดีเหมือนกันนะ แต่เมื่อกี้คงจะตีแรงไปหน่อย     ฝ่ายดาวิกาที่ขึ้นมาบนห้องก็วางผ้าเช็ดหน้าไว้บนหัวเตียงก่อนจะลงมือเขียนบทละครต่อ เจ้าตัวมัวแต่วุ่นกับงานตัวเองจนเวลาล่วงไปถึงตีสองดาวิกาเพิ่งจะเขียนบทละครจบไปแค่สามตอน เหลือบเห็นผ้าเช็ดหน้าที่ตัวเองลืมไว้ เดินไปหยิบขึ้นมา ผ้าหอมใช้ได้เลยนะนี่ หญิงสาวเดินมานั่งที่เตียงพรางคิดว่าจะปักอะไรลงไปดีให้เหมาะกับค่าจ้างของเรวัตร ถ้าจะปักแค่คำว่าเรวัตรก็คงจะดูดีเกินไป … นั่งคิดไปคิดมา หรือจะเอา ไอ้บ้า เอ หรือจะเป็นโรคจิต หรือ…

‘เฮ้อ…สงสัยจะต้องเป็นคำว่า คิดไม่ออก แทนแล้วละมั้ง’ พึมพัมกับตัวเอง เดินไปหยิบกล่องเข็มมา ดาวิกาค่อยๆปักเข็มลงบนผ้าอย่างเบามือ อย่างกับว่ากลัวผ้าจะเจ็บยังไงยังงั้น สุดท้ายชื่อบนผ้าก็ตระหง่าด้วยคำว่า ‘ไอ้บ้า’ 

ต่อ...



 

 

          เช้าวันต่อมาดาวิกาตื่นแต่เช้าตรู่เพื่อเข้าไปทำธุระที่สำนักพิมพ์ เธอจึงตัดสินใจเอาผ้าเช็ดหน้าพร้อมกระดาษโน๊ตไปไว้ที่ตู้รับจดหมายหน้าบ้านของเรวัตรแทนที่จะรอเอาไปให้ด้วยตัวเอง ดาวิกาส่งมาวินขึ้นรถไปโรงเรียกก่อนจะเดินทางไปสำนักพิมพ์ อากาศแจ่มใสต้อนรับวันใหม่ ถึงจะได้นอนไม่มากแต่ก็รู้สึกสดชื่นกว่าปกติ ดาวิกาเดินเข้าไปในสำนักพิมพ์พร้อมไฟล์งานละครเรื่องใหม่ที่เพิ่งจะแต่งเสร็จหมาดๆ มองด้วยความภาคภูมิใจ จนเดินไปชนเข้ากับใครบางคน 

‘ว๊าย’ อุทานออกมา ด้วยความตกใจทำให้ไฟล์งานในมือหล่นร่วงกระจัดกระจาย ดาวิการีบก้มเก็บ ก่อนอีกคนจะก้มมาช่วยเธอเก็บ ดาวิกาเงยหน้ามองยิ้มๆ อีกคนก้ยิ้มกลับ

‘ฉันต้องรีบไปแล้วละคะ ขอโทษที่เดินชนนะคะ’ ดาวิกาบอกก่อนจะรีบวิ่งไปยังห้อง บ.ก. หอบหิ้วผลงานชิ้นใหม่มา พนักงานต่างกรูกันมาชื่นชมความสามารถของเธอ ส่วนคุณสมาร์ท บ.ก. สุดหล่อก็ได้แต่นั่งหน้านิ่งกอดอกมองหญิงสาวที่กำลังถูกรายล้อม

‘แฮ่ม’ กระแอมเสียงทำให้พนักงานคนอื่นๆรีบกลับเข้าไปทำงานตามปกติ ดาวิกายิ้มขำ

‘สวัสดีค่ะคุณ บ.ก.’ ดาวิกาเอ่ยทักทาย สมาร์ทพยักหน้าก่อนจะผายมือเชิญให้ดาวิกานั่ง หญิงสาวยื่นไฟล์งานให้เจ้านาย

‘นี่คะ ฉันทุ่มเทมากๆเลยนะคะหวังว่าจะผ่านนะคะ บ.ก.’ ดาวิกายิ้ม สมาร์ทรบไฟล์งานละครไปก่อนจะค่อยๆเปิดดูทีละหน้า เงยหน้ามามองอีกคน พยักหน้าน้อย ดาวิกายิ้มอย่างดีใจ

‘อ้อเดี๋ยวสิครับคุณดาอย่าเพิ่งดีใจมากสิคุณ ผมขอเวลาอ่านอีกวันสองวัน แล้วจะบอกคุณนะ’ ดาวิกาพยักหน้า

‘งั้นดาลาละค่ะ’ ดาวิกาไหว้ลา

‘เอ่อ…คุณดา เย็นนี้ว่างไหมครับ’ ดาวิกาเลิกคิ้ว ‘คะ..’ 

‘ผมถามว่าคุณว่างหรือป่าว’ สมาร์ทย้ำคำถามอีกครั้ง

‘อ้อ ค่ะ ว่างค่ะ บ.ก.’ ดาวิกาตอบ

‘ไปดูหนังกันไหม’สมาร์ทถาม มองหน้าหญิงสาวดาวิกามีอาการตกใจนิดหน่อย แหมอย่างบ.ก.สมาร์ทอุตว่าห์มาชวนฉันดูหนังเลยหรือนี่

‘ไม่ไป…    ได้ยังไงละคะ บ.ก. ชวนฉันเลยนะนี่’ ดาวิกาพูดขำ สมาร์ทยิ้มให้

‘แล้วผมจะโทรไปหาคุณอีกทีนะครับ’ ดาวิกาพยักหน้ายิ้ม ก่อนจะเดินออกไปจากห้องทำงานของสมาร์ท  แต่ก็ต้องแปลกใจที่มีอีกคนยืนมองเธออยู่ ดาวิกาพยายามไม่สนใจเดินเลี่ยงแต่ข้อมือเล็กก็ถูกจับไว้ก่อน

‘คุณครับ’ ผู้ชายรูปร่างโปร่งหน้าตาดีเรียกดาวิกา อ้อ ใช้แล้วเค้าคือคนที่เธอเดินชนก่อนจะมาหาสมาร์ท ดาวิกายิ้มให้นิดๆ

‘มีอะไรรึป่าวคะ’ เอ่ยปากถามอย่างสุภาพ

‘คุณลืมอะไรไว้รึป่าวครับ’ ดาวิกาเลิกคิ้วพรางสำรวจตัวเอง ก็ไม่เห็นว่าจะลืมอะไรนิ

‘คุณลืมนี่…ไว้ที่ผมน่ะ’ ชายคนนั้นชี้ไปที่อกข้างซ้าย ดาวิกาหน้าแดง นี่คือวิธีการจีบสาวของผู้ชายหรือป่าวนะ

‘เอ่อ’ แค่นี้ก็รู้สึกอาย พูดอะไรไม่ออกแล้วดาวิกาก้มหน้าหลบ

‘แล้วอย่าลืมมาเอาคืนไปละครับ หรือถ้าจะเต็มใจฝากไว้กับผมก็ยินดีนะครับ’ ก้มกระซิบข้างหูสาวสวย ดาวิกาผงะแทบจะมุดลงดินพร้อมกับใบหน้าที่แดงระเรื่อที่ลามมาถึงใบหู ตั้งแต่เกิดมาก็เพิ่งเคยโดนผู้ชายรุกรานก็อีวันนี้แหละยัยดาเอ๊ย คิดอยู่ในใจ ขาเรียวรีบจ้ำอ้าวไปที่จอดรถ  ก่อนจะตรงไปยังบ้านตัวเอง

 

- นักเขียน -

Chapter2 Coming Soon~

ไม่มีอะไรจะพูดนอกจาก...ฝากฟิคเรื่องนี้ด้วยนะคะ ' '-








 

THE★ FARRY