ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : เรื่องประหลาด
ในคืนที่มืดมิด ไม่มีแม้แต่แสงจากดวงดาว ..... มีเด็กหนุ่มคนหนึ่งอายุประมาณ 17 ปี ผมซอยยาวประบ่าสีทอง นัยน์ตาสีฟ้า แต่ดูบางทีก็อาจจะมองว่าเป็นสีม่วงก็ได้  รูปร่างผอม แต่หุ่นดี สูงประมาณ183 ซม. หน้าตาดีหล่อเหลาทีเดียว แต่มีบางมุมทำให้มองว่าหน้าหวานคล้ายผู้หญิง กำลังจ้องมองท้องฟ้าอย่างหงอยเหงา อยู่ที่ระเบียงห้องนอนของเขาเอง
‘ทำไมคืนนี้มันถึงน่าเบื่ออย่างนี้นะ....เฮ้อ’
เขามองไปบนท้องฟ้าที่ว่างเปล่านานมาก จนรู้สึกง่วง จึงคิดจะไปนอนหลับ แต่มันก็น่าง่วงอยู่หลอก พอดูนาฬิกาอีกที มันก็เกือบจะห้าทุ่มแล้วนี่
‘เฮ้ย ! อะไรเนี่ย นี่เรายืนมองท้องฟ้าแบบนี้อยู่เกือบ 2 ชั่วโมงเชียวหรอ....เป็นไรของเราวะเนี่ย’ เขาคิดอย่างงุนงง ....ก็ใครที่ไหนมันจะมายืนจ้องท้องฟ้าอยู่เกือบ2 ชม.เล่า บ้าแน่ๆ หรือไม่ก็......ว่างจัด
เขารีบขึ้นเตียงนอน แต่จู่ๆก็มีลมพัดแรงจนหน้าต่างปิดเปิดดัง ปัง ปัง ผ้ามานพลิ้วไหวรุนแรงด้วยแรงลม ....  เขารีบหันมามองอย่างรวดเร็วด้วยความสงสัยว่าทำไม จู่ๆก็มีพายุพัดแรงในเวลาแบบนี้  แต่ในเมื่อถ้าธรรมชาติมันอยากให้เป็นแบบนี้ก็คงต้องเป็นไปตามนั้นละนะ
เขาลุกจากเตียงเพื่อที่จะปิดหน้าต่าง แต่แล้วอยู่ๆก็มีแสงสว่างวาบขึ้นจนรู้สึกแสบตา เขาพยายามมองอีกครั้งก็เห็นว่ามันเป็นลูกแก้วนั่นเอง......ลูกแก้วขนาดเท่าลูกปิงปองสีฟ้าสดใส ......แสงของมันเท่าให้เขารู้สึกอบอุ่นมาก แต่ความรู้สึกนั้นโดนแทนที่ด้วยความตกใจเพราะลูกแก้วนั่น.....หรือสิ่งที่เขาคิดว่าเป็นลูกแก้วนั่นแหละ ดันพุ่งตรงมาหาเขาด้วยความเร็วมาก....พอๆกะเวลาที่เขาปล่อยจรวดขึ้นสู่อวกาศเชียวล่ะ
‘นี่มันอะไรเนี่ย...  เฮ้ย เฮ้ย!! อย่าพุ่งมาทางชั้นซีฟะ’ เขาพูดก่อนจะหมดสติไป
‘ทำไมคืนนี้มันถึงน่าเบื่ออย่างนี้นะ....เฮ้อ’
เขามองไปบนท้องฟ้าที่ว่างเปล่านานมาก จนรู้สึกง่วง จึงคิดจะไปนอนหลับ แต่มันก็น่าง่วงอยู่หลอก พอดูนาฬิกาอีกที มันก็เกือบจะห้าทุ่มแล้วนี่
‘เฮ้ย ! อะไรเนี่ย นี่เรายืนมองท้องฟ้าแบบนี้อยู่เกือบ 2 ชั่วโมงเชียวหรอ....เป็นไรของเราวะเนี่ย’ เขาคิดอย่างงุนงง ....ก็ใครที่ไหนมันจะมายืนจ้องท้องฟ้าอยู่เกือบ2 ชม.เล่า บ้าแน่ๆ หรือไม่ก็......ว่างจัด
เขารีบขึ้นเตียงนอน แต่จู่ๆก็มีลมพัดแรงจนหน้าต่างปิดเปิดดัง ปัง ปัง ผ้ามานพลิ้วไหวรุนแรงด้วยแรงลม ....  เขารีบหันมามองอย่างรวดเร็วด้วยความสงสัยว่าทำไม จู่ๆก็มีพายุพัดแรงในเวลาแบบนี้  แต่ในเมื่อถ้าธรรมชาติมันอยากให้เป็นแบบนี้ก็คงต้องเป็นไปตามนั้นละนะ
เขาลุกจากเตียงเพื่อที่จะปิดหน้าต่าง แต่แล้วอยู่ๆก็มีแสงสว่างวาบขึ้นจนรู้สึกแสบตา เขาพยายามมองอีกครั้งก็เห็นว่ามันเป็นลูกแก้วนั่นเอง......ลูกแก้วขนาดเท่าลูกปิงปองสีฟ้าสดใส ......แสงของมันเท่าให้เขารู้สึกอบอุ่นมาก แต่ความรู้สึกนั้นโดนแทนที่ด้วยความตกใจเพราะลูกแก้วนั่น.....หรือสิ่งที่เขาคิดว่าเป็นลูกแก้วนั่นแหละ ดันพุ่งตรงมาหาเขาด้วยความเร็วมาก....พอๆกะเวลาที่เขาปล่อยจรวดขึ้นสู่อวกาศเชียวล่ะ
‘นี่มันอะไรเนี่ย...  เฮ้ย เฮ้ย!! อย่าพุ่งมาทางชั้นซีฟะ’ เขาพูดก่อนจะหมดสติไป
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น