คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Intro [ แกไขคำผิด ]
ณ คฤหาสน์ฮิบาริ
“ แฮก! แฮก ! แฮก ! “ เสียงหอบหายใจอยากเหนื่อยอ่อนดังอย่างต่อเนื่องราวกับจะขาดอากาศตายเสียให้ได้ ร่างบางวิ่งไปเรื่อยๆมุ่งตรงออกไปทางข้างหน้า มือขวากุมหัวไหล่บางข้างซ้ายแน่น ความเจ็บปวดจากการถูกยิงแล่นพล่านทั่วกายบาง ส่งผลให้ร่างบางทรุดลงกับพื้นแต่พยายามพยุงลำตัวพิงกำแพงสีขาวที่บันนี้ถูกเคลือบไปด้วยสีเลือดสดไปเสียแล้ว
“ ปัง ! ปัง ! ปัง ! “ หากยังไม่ทันได้พักให้หายเหนื่อย เสียงสาดกระสุนจำนวนมากที่ดังขึ้นเริ่มใกล้เข้ามาเรื่อยๆ ร่างเล็กรีบชันกายลุกขึ้นอย่างยากลำบาก ก่อนจะออกตัววิ่งมุ่งตรงไปยังข้างหน้า
“ ............ “ เมื่อวิ่งมาเลื่อยๆก่อนจะหยุดอยู่หน้าโกดังในขนาดใหญ่ แห่งหนึ่งในตัวคฤหาสน์ ร่างบางคิดชั่งใจอยู่ครู่ใหญ่ หากแต่เสียงปืนที่ตามมาใกล้ๆนั้นทำให้แทบจะไม่ต้องคิดอะไรเลย ร่างบางรีบสาวเท้าด้วยความเร็วสูงสุดเท่าที่จะวิ่งไหวเข้าไปในโกดังทันที
ภายในโกดังนั้นไร้แสงสว่างด้วยสิ้นเชิง มีเพียงแสงจันทร์ที่ส่องผ่านเข้ามาพอให้เห็นทางได้บาง แต่ก็แค่สลัวๆเท่านั้น ร่างบางรีบวิ่งเข้าไปข้างใน ก่อนจะหลบอยู่หลังกล่องไม้มากมายที่เรียงซ้อนกันจนสูงพอที่จะบังกายได้มิด
“ มันไปไหนแล้ววะ? “ เสียงพูดคุยของบุคคลที่ทำให้ร่างบางนี้ต้องหนีหัวซุกหัวซุนขนาดนี้ ร่างบางพยายามเงียหูฟังการสนทนาของบุคคลภายนอก แม้จะได้ยินไม่ค่อยชัดก็ตาม
“ เอาไงดีครับนาย? “ เสียงเท้าอีกเสียงดังขึ้น ก่อนที่เสียงชายกลุ่มนั้นจะถามเสียงสั่นๆ คาดว่าบุคคลที่เดินมานั้นคงจะเป็นมันแน่ๆ ' ฮิบาริ เคียวยะ '
“ ............ “ เสียงภายนอกเงียบหายไปพักใหญ่ เหมือนกำลังมีแผนการอะไรสักอย่าง หากแต่ร่างบางก็ได้แค่สงสัยเท่านั้นหากจะขยับตัวเพื่อเข้าใกล้กว่านี้คงไม่ได้แล้ว
“ พวกแกกระจายไปปิดทางเข้าทั้ง 2 ทางให้ทั่ว สำรวจให้ทั่วว่าอยู่ที่ไหนแล้วมารายงานฉัน “ เสียงทุ้มที่ดังขึ้นเรียบๆแต่แฝงไปด้วยพลังอำนาจยิ่ง สั่งขึ้นกับเหล่าลูกน้อง
“ ครับ “ เสียงเหล่าลูกน้องขานรับ เตรียมตัวแยกย้ายตามคำสั่ง หากยังไม่ทันไรเสียงที่ดังขึ้นในโกดังทำให้เรียกความสนใจเหล่าพวกนั้น
ตุบ! อุ๊บ!
ร่างบางที่ตั้งใจจะก้าวถอยหลังไปให้ลึกกว่านี้สักหน่อยกลับพลาดเพราะดันเผลอไปชนเข้ากับฝาไม้เข้า ร่างบางรีบเอามือตะคุบปากปิดเสียงให้เงียบที่สุด เหงื่อเม็ดโตผุดพายขึ้นเต็มกายบาง หัวใจเต้นรัวราวกับจะทะลุออกมานอกเป้าอย่างไงอย่างงัน มือไม้เย็นเฉียบ
กึก!
เสียงชักปืนดังขึ้นอย่างต่อเนื่อง พร้อมกับเสียงย่างก้าวจำนวนมากที่กำลังเดินเข้ามาในโกดังช้าๆ ไล่ปากปืนไปตามทิศทางอย่างระมัดระวัง เสียงฝีเท้าค่อยๆไล่มายังตามทางที่ร่างบางซ้อนตัวอยู่ ก่อนที่ทุกอย่างจะเลวร้ายไปกว่านี้สายตาก็กวาดไปพบกับกล่องและฝากล่องไม้ขนาดกำลังดีที่สามารถนำตัวยัดลงไปได้ไม่ยากนัก ร่างบางยิ้มน้อยๆเมื่อกำลังพบกับแสงสว่างทางสุดท้าย
กึก!!
ว่างเปล่า...
เหล่าชายชุดดำค่อยๆลดปลายกระบอกปืนลงทีละคนเมื่อพวกเขาคาดว่าเหยื่อซ้อนกายอยู่ที่นี้แต่เมื่อมาถึงกับไร้แม้แต่เงา พรางสำรวจรอบๆ ก่อนจะพบแค่เพียงรอยเลือดเป็นทางยาวเท่านั้น
“ มันมาซ้อนตัวที่นี้จริงๆครับ แต่มันคงหนีไปได้แล้ว “ ร่างลูกน้องเอยก่อนจะก้มหัวน้อยๆกล่าวกับนายตน ร่างสูงสง่านิ่งเงียบ สายตาเพ่งมองไปที่พื้นที่มีรอยเลือดตกค้างอยู่ พลันสายตาก็ไปเตะกับกล่องขนาดกลางใบหนึ่งเข้า ร่างสูงกระตุกยิ้มเย็นจนคนที่เหลือต่างพากันขนลุกเกลียวไปตามๆกัน
“ คงจะหนีออกไปทางทิศเหนือประตูหลังแล้วละ รีบมุ่งไปยังประตูหลังทางทิศเหนือโดยด่วน “ น้ำเสียงนิ่งๆเอยขึ้น ก่อนเสียงฝีเท้าทั้งหมดจะหายไป เมื่อแน่ใจแล้วว่าพวกนั้นไปกันจนหมดร่างบางที่คุดตัวอยู่ในกล่องไม้ก็ค่อยๆดันฝากล่องออกช้าๆสำรวจโดยทั่ว เมื่อแน่ใจดีแล้วจึงค่อยคลานออกมาช้าๆอย่างยากรำบาก พิษจากบาลแผลเล่นเอาขาแทบพักเลยก็มี
“ หึ! โง่กว่าที่คิดแหะ “ ร่างบางครางในลำคอช้าๆ ก่อนจะเอยประโยคเยาะเย้ย แต่เรื่องนั้นไว้ทีหลัง เรื่องที่สำคัญกว่านั้นคือต้องหาทางออกจากที่นี้ให้ได้เสียก่อน ขณะที่กำลังจะก้าวออกไปนั้นดันไปสะดุดกึกกล่องเข้าจนกล่องล้มลงแต่สิ่งที่กระจายออกมาด้วย เรียกน้ำโหจากเรียวหน้าสวยได้ไม่ยาก ลำตัวบางยองๆก้มลงมองสิ่งที่กระจายออกมาจากกล่องนั้นทันที
“ นี้มัน... “ ร่างบางเอยนิ่งก่อนจะรีบคว้าท่อนเหล็กที่อยู่ใกล้ๆเกะทุกกล่องที่เรียงใกล้ๆหมด ทุกกล่องมีสิ่งที่บรรจุเหมือนกันทุกอย่าง สิ่งที่เขายอมเข้ามาถึงที่ที่แสนอันตรายนี้ ยอมเสี่ยงแทบตาย ตอนนี้หลักฐานทุกอย่างปรากฏตรงหน้าเขาแล้ว
“ อาวุธสงคราม... “ ใช่ ทุกๆกล่องที่เรียงรายเต็มโกดังแห่งนี้บรรจุไปด้วยอาวุธสงครามมากมายมีตั้งแต่ปืนเกือบทุกชนิดจนไปถึงระเบิดหรือแม้แต่กระสุนจำนวนมาก อาวุธทั้งหมดนี้ตีเป็นเงินราวๆ 200 กว่าล้าน เมื่อนำส่งไปขายยังต่างแดน
“ หึ! คิดหรอว่านายจะมาทำให้ประเทศเกิดของฉันมันเลวร้ายไปกว่านี้หนะ!! “ ร่างบางพูดยิ้มๆก่อนจะรีบชันกายลุกรีบหนี แต่ก้าวได้เพียงก้าวเดียวก็ต้องชนกับอะไรบางอย่างเข้า แต่สิ่งที่เห็นแทบทำให้ทรุดลงไปให้ได้ ร่างสูงโปร่งในชุดยูคาตะดำมิด เข้าได้ดีกับร่างสูงโปร่งดูสง่า ใบหน้าที่แสนจะหล่อเหล่าได้รูปดุจเทพบุตรแลดูสง่าแต่ก็แฝงไปด้วยความเย็นชายากจะมองออกว่ากำลังคิดอะไรอยู่
“ ว้าว! ในที่สุดก็หาจนเจอ... นายสินะเจ้าสัตว์กินพืชตัวเล็ก... จะทำอะไรฉันอย่างงันหรอ? “
“.................. “ ยังไม่ทันที่ร่างบางจะได้เอยอะไร เมื่อภาพเหล่านั้นก็ค่อยๆดับวูบลงไปจนหมด....
______________________
เปิดแล้วนะคะ
ตามตรงนะ เรื่องนี้เป็นครั้งแรกที่เขียนแนวนี้
ผิดพลาดตรงไหนก็ขออภัยด้วยนะคะ
ความคิดเห็น