คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : DDD! 01 : แล้วเราก็ได้พบกัน...อีกครั้ง!
DDD! 1
แล้วเราก็ได้พบกัน...อีกครั้ง!
!+!+!+!+!
“ !@#$%^&^%$#@#$%$#@#$^^^&#@# ” ร่างกายของผมสั่นเทา เลือดในหลอดที่ถูกส่งไปเลี้ยงตามร่างกายมันหายไปไหนหมด แต่ผมยังไม่ตายครับ เพราะผมยังคงได้ยินเสียงอุทานเป็นภาษาอีนัมปาตาซึ่งผมเองนี่แหละพึ่งสปีคออกไปด้วยความช็อคกับภาพที่เห็นข้างหน้าและสภาพตัวเองที่เหมือนนายแบบนิตยสาร "เสือป่าปลุกใจเสือป่า(ด้วยกันเอง)" บวกกับเสียงหัวใจที่เต้นกำลังเต้นอย่างรุนแรง ตึกตัก ตึกตึก ตึกตูก ตูดตูด ตูดกู T^T
“อรุณสวัสดิ์ บั่มบั๊ม”
ผมพยายามตั้งสติอีกครั้ง พุทโธ ธัมโม อารหัง สัมมา สัมพุทโธ สัมพุท เดชอุดม เฮ่ย ไม่ใช่! แล้วยกมือทั้งสองข้างที่อ่อนเปลี้ยไร้เรี่ยวแรงขึ้นมาขยี้ตาอีกครั้ง
“อรุณสวัสดิ์ บั่มบั๊ม”
มันยังอยู่ครับพ่อแม่พี่น้อง!
แล้ว “มัน” ที่ผมพูดถึงน่ะ เป็นผู้ชายซะด้วย...
ฮึ่ม! เอาก็เอาวะ ลูกผู้ชายอกสามศอกอย่างผมจะไปกลัวอะไรกับการที่มีผู้ชายที่ไหนก็ไม่รู้...แต่หุ่นฟิตแอ่นด์เฟิร์มหล่อเหลาราวกับพระเอกหนังจีนที่ชื่อว่าอะไรนะ..ช้างกูอยู่ไหน? มานอนใส่บ็อกเซอร์ตัวเดียวเปล่าเปลี่ยวกายาบนเตียงคู่เตียงเดียวกัน
ก็แค่นี้เอง... ค่าย รด. ผมก็ผ่านมาแล้ว แก้ผ้าเล่นน้ำตกกับเพื่อนผมก็ทำมาแล้ว นอนเบียดกระเทยในเต็นท์ เอ่อ..อันนี้...ผมก็ทำมาแล้ว (ถึงมันจะไม่ใช่เรื่องที่ควรจะเล่าก็เถอะ)
แล้วมันจะมีอะไรสยองกว่านี้อีกล่ะ!
ใช่ครับ! มันโคตรจะไม่น่ากลัวเลย ...ถ้าผมไม่ได้อยู่ในชุดวันเกิดน่ะนะ! T{}T
“คะคุณ...เป็นใครน่ะ” ในที่สุดผมก็สามารถรวบรวมกำลังภายในจนกลั่นกรองออกมาเป็นคำพูดได้ (เยส! -_-b )
“หึ นึกว่าจะพูดภาษาไทยไม่ได้ซะแล้ว” ชายปริศนายิ้มหยันมุมปาก แต่คุณรู้มั้ย...นั่นน่ะเพิ่มอัตราความสยองขึ้นอีกสองเท่าตัว!
“ผมถามว่าคุณเป็นใคร!”
“โถ่ ใจเย็นครับ...นี่จำกันไม่ได้หรือไง” รอยยิ้มนั้นเปลี่ยนเป็นรอยยิ้มแบบยิ้มเจ้าเล่ห์ ชายแปลกหน้าเขยิบร่างกายกำยำของเขาเข้ามา มือหนาสำผัสแผ่วเบาที่แก้มข้างซ้ายของร่างโปร่ง ในขณะที่ร่างโปร่งตัวเกร็งแข็งทื่อทำอะไรไม่ถูก ก่อนที่เขาจะได้ยินประโยคที่น่ากลัวที่สุดในชีวิตจากปากของชายหนุ่มแปลกหน้า เขายื่นใบหน้ามากระซิบที่ข้างหูผม
“เมื่อคืนยังสนุกด้วยกันอยู่เลย”
ผ่างงงงง...คำพูดผ่าซากจากปากชายเปลื้องผ้าที่อยู่ข้างหน้ากลายเป็นอาวุธทางจิตใจที่ร้ายกาจที่สุดเท่าที่ผมเคยเจอ ทุกสิ่งทุกอย่างในหัวสมองผมพังทลายลงในชั่วพริบตา แต่หัวสมองกลับด้านชามืดสนิท มันเป็นเพราะฤทธิ์ของแอลกอฮอล์เมื่อคืนเท่านั้นเองหรือ
“นะนี่...ไม่จริงใช่มั้ย” ถามไปทั้งๆที่หัวสมองยังคงปิดกั้น ถามไปทั้งๆที่ไม่อยากได้ยินคำตอบ แต่ในใจผมก็แอบหวังว่าเหตุการณ์ทั้งหมดเป็นแค่ความฝันและพอลืมตาขึ้นทุกอย่างจะถูกลืม พ่อครับ แม่ครับ ผมขอโทษที่ผิดสัญญาแอบไปกินเหล้ากับเพื่อน (จะอินโนเซ็นต์ไปไหน) แต่พ่อกับแม่รู้มั้ยครับว่าเมื่อคืน...ผมน่ะ...ผมน่ะ...
“หึๆๆ ก็ไม่จริงน่ะสิ”
เฮ่ย นี่ประสาทหูผมพังไปแล้วหรือเปล่า -_-”
“ฮ่าๆๆ ก็มันไม่จริงน่ะสิ”
นี่ประสาทหูผมพัง หรือไอ้บ้าที่นั่งหัวเราะอยู่นี่มันประสาทแดรกไปแล้วครับ
“ฮ่าๆๆ เมิงจำกรูไม่ได้จริงๆด้วย บั่มบั๊ม ฮ่าๆๆๆๆ” มันหัวเราะต่ออย่างสะใจ สรรพนามที่แสดงความคุ้นเคยหลุดออกมาจากปากไอ้คนที่หน้าตาเหมือนผู้ดีจีน
“หยุด เลิกเรียกชื่อกรูแบบนั้น แล้วตกลงเมิงเป็นใคร” ในเมื่อไอ้บ้านี่มีสิทธิ์ขึ้นกรูเมิงกับผม มีหรือที่ผมจะยอม ผมเอื้อมแขนทั้งสองไปจับไม่สิ...เรียกว่าตะคุบดีกว่า ที่ไหล่เพื่อให้มันหยุดหัวเราะ ก็ยิ่งมันหัวเราะ เตียงก็ยิ่งสั่น ผมก็เลยยิ่งจะประสาทแดรกเข้าไปใหญ่
“เฮ่ย ใจเย็นดิบั่มบั๊ม ไม่เห็นต้องเอาหนอนน้อยมาขู่กรูเลย”
ปรี๊ดดดด...เป็นครั้งที่สองที่คำพูดไอ้นี่ทำให้ระบบเลือดในร่างกายผมปั่นป่วน แต่ครั้งนี้มันกลับไหลขึ้นหน้าซอกซอนทุกรูขุมขนซะจนหน้าใสๆของผมร้อนจี๋ขึ้นในชั่วพริบตาเดียวเลยน่ะสิครับ เท่านั่นยังไม่พอไอ้สายตาติดหื่นที่มองมายังน้องชายที่แสนจะขี้อายของผมมันคืออะไร!
ผมดึงผ้าห่มที่พึ่งจะหลุดออกไปกลับมา สูดหายใจเฮือกใหญ่อีกครั้ง ฮึ่ยย ไอ้บ้านี่มันมีของ!
“เมิง...” มือขวาผมถูกยกขึ้นมากุมขมับ ในขณะที่มือซ้ายถูกยกขึ้นไปชี้หน้าผู้ต้องหา "ตกลงเมิงเป็นใคร” น้ำเสียงผมอ่อนลงเพราะความอาย
“ใจร้ายว่ะ เมิงจำกรูไม่ได้จริงๆด้วย" เขาถอดหายใจ หน้าเจื่อนลงเล็กน้อย "กรูเพื่อนสมัยอนุบาลเมิงไง"
ก้า~ ก้า~ ก้า~
นี่คือเสียงในจินตนาการผมเองครับ ถ้าแถวนี้มีกาได้มันคงร้องไปแล้ว
โถ พี่น้องครับ! ขอถามหน่อยเถอะ ใครมันจะไปจำเพื่อนสมัยอนุบาล ไม่ดิ แค่ประถมก็พอ ได้ครบทุกคนล่ะครับ ไอ้น่าหล่อนี่ท่าจะเพี้ยน
เมื่อเห็นการเปลี่ยนแปลงบนหน้าใสๆสไตล์เกาหลีรุ่นน้องนิชคุณของผม จากเหยื่อที่โดนกระทำรุนแรงทางเพศกำลังชี้ตัวผู้ต้องหา มาเป็นควายหลงนารับประทานหญ้าผิดสัดส่วน ชายแปลกหน้าจึงถอนหายใจหน่ายๆแล้วอธิบายต่อ
"เฮ้อ ก็สมัยก่อนพ่อแม่เมิงชอบเอาเมิงมาปล่อยไว้บ้านกรู ตอนที่เมิงมาหาญาติในกรุงเทพไง”
คำพูดจากปากคนแปลกหน้าถูกเล่นย้อนกลับราวกับซีดีเพลงในหัวผม 2-3รอบ ในสมองจากที่เคยว่างเปล่า กลับมีภาพของเด็กชายคนหนึ่งซึ่งเลือนลางเต็มที แต่ซาวด์เอฟเฟ็คท์ประกอบฉากนั้นยังคงดังก้องชัดเจน
"บั่มบั๊ม ขอดูปิกาจู้เมิงหน่อยดิ๊"
ใช่ครับ มันคือไอ้เด็กนรกที่พูดกรูเมิงตั้งแต่ยังไม่ขึ้นชั้นประถม! แถมมีนิสัยเสียคือชอบขอดูหนอนน้อยชาวบ้านอีก!
ผมเป็นคนเชียงใหม่ครับ พึ่งจะย้ายเข้ามากรุงเทพได้เป็นปีที่ 2 นี่แหละ เพราะผมสอบเข้ามหาลัยในกรุงเทพได้ อิอิ เทพล่ะซี่ ฮ่าๆ แต่นั่นไม่ใช่ประเด็นครับ สมัยก่อน(ก่อนมากๆ)ผมต้องเข้ากรุงเทพทุกเดือนมาเยี่ยมทวดที่โรงพยาบาล แต่ตอนนั้นเราไม่มีที่พัก พ่อกับแม่ก็เลยพาผมไปพักกับครอบครัวของเพื่อนพวกท่านสมัยเรียนมหาลัยที่เชียงใหม่
และตอนนั้นเอง เด็กชายบั่มบั๊มผู้ใสซื่อบริสุทธิ์ก็ได้มารู้จักกับเด็กชายเฟม...ไอ้เด็กเวรคนนั้นนั่นแหละ แต่พอทวดเสีย ผมก็ไม่ได้เจอเด็กชายเฟมคนนั้นอีกเลย มาเจอตัวเป็นๆอีกทีก็กลายเป็นนายเฟมไปเรียบร้อยแล้ว
เวลาผ่านไป...แต่ความนรกยังอยู่
“ไอ้เฟม!”
ไอ้เฟมคลี่ยิ้มเมื่อผมเรียกชื่อมัน (อีกครั้งในรอบ10ปี)
“เชดโด้ เมิงจำกรูได้แล้ว” พูดจบมันก็ยื่นกำมือแล้วยื่นมาข้างหน้าผม ทันใดนั้นสัญชาติญาณก็บอกให้ผมทุบกำปั้นไปบนมือข้างนั้นเบาๆ เหมือนที่เคยทำสมัยก่อน แล้วก็ "คัมไป” ทั้งผมและมันเอากำปั้นมาชนกันเลียนแบบพวกผู้ใหญ่เวลากินเบียร์ ไอ้เฟมมันกร่างแต่เด็กครับ แต่เรื่องบงเรื่องเบียร์นี่ ผู้ใหญ่ดีๆที่ไหนจะให้เด็กแตะล่ะ มันคงเก็บกดเลยเอามาทำเป็นโค้ดลับระหว่างผมกับมัน
“เชี่ย ปัญญาอ่อนสัด ฮ่าๆๆ” ถึงจะพูดแบบนี้แต่มันก็น่าแปลกใจที่ผมยังจำอะไรแบบนี้ได้
“เมิงก็ทำเหมือนกันแหละ อย่าบ่น ฮ่าๆๆ” พูดจบไอ้เฟมไอ้เฟมก็ลุกขึ้นบิดขี้เกียจ "กูไปอาบน้ำก่อน”
“เฮ่ย เดี๋ยวสิ” ยังพูดกันไม่ทันรู้เรื่องเลยว่ามันมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง
ไอ้เฟมหันกลับมายิ้มเจ้าเล่ห์ “อยากอาบน้ำกับกรูรึไง”
“ไอ้เอี้ย ไม่ใช่แล้ว” เอาวะ รอมันอาบน้ำเสร็จแล้วค่อยถามก็ได้ "จะอาบก็ไปเลยไป"
“หึๆ จริงๆ กรูไม่ได้ว่าอะไรนะ เพราะกรูเห็น ของ เมิง หมด แล้ว” ไอ้เฟมพูดย้ำๆพร้อมกับลดระดับสายตาลงไปยังจุดลับลวงพรางใต้ผ้าห่มของผมอีกครั้ง
“เฮ่ย ไอ้เอี้ย อย่าบอกนะว่าเมิงเป็นเกย์” และสัญชาติญาณก็บอกให้ผมกอดผ้าห่มอย่างแน่นหนา
“ฮ่าๆๆๆ นี่เมิงจะเชื่อกรูทุกเรื่องเลยมั้ย” ไอ้เฟมระเบิดหัวเราะแล้วเริ่มทำการค้นตู้เสื้อผ้าของผม
“ผ้าเช็ดตัวล่ะก็ อยู่ลิ้นชักชั้นกลาง” ผมรีบบอกก่อนที่ไอ้เฟมจะค้นตู้เละจนต้องจัดตู้ใหม่
“อ้อ ขอบใจ” มันหยิบผ้าขนหนูสีน้ำตาลออกมาแล้วพาดไว้ที่บ่า "ตอนนี้กรูยังไม่เป็นหรอก" มันพูดเสียงเรียบแล้วหันมาทำหน้าเจ้าเล่ห์ใส่ผมอีกครั้ง "แต่อีกหน่อยน่ะไม่แน่ ระวังประตูหลังดีๆนะเมิง ฮ่าๆๆๆ”
พูดจบไอ้บ้าเฟมก็เดินตัวปลิวออกไป แต่มันยังแหกปากร้องเพลงกวนประสาทผมจนถึงวินาทีสุดท้าย "เธอจะมีใจรึเปล่า~ เธอเคยมองมาที่ฉันรึเปล่า~ ที่เราเป็นอยู่น้าาาน คืออะรายยย~”
ความนรกเมิงทนกว่าโนเกียอีกนะ
“ไอ้เชี่ยเอ๊ย กวนประสาทจริงเมิง!” ผมทำได้แค่บ่นกับตัวเอง เพราะตอนนี้ไอ้บ้านั่นมันเข้าไปอาบน้ำเรียบร้อยแล้ว
เอ่อ...ยังจะทันมั้ยถ้าผมอยากจะขอแนะนำตัวซักนิดซักหน่อย ผมนายบดินทร์ มีสุข อายุ 19ปี ชื่อเล่น บัมพ์ (BUMP) แต่บังเอิญว่าสมัยเด็กๆ พ่อกับแม่ชอบเรียบว่า บั่มบั๊ม ทำให้เพื่อนวัยไม่เกินประถมของผมทุกคนเรียกผมแบบนั้น แต่ขอโทษเหอะ ตอนนี้หนุ่มหน้าตาดีดีกรีเด็กวิศวะปี 2 หล่อๆเฟี้ยวๆแบบนี้จะให้คนเรียกว่าบั่มบั๊มก็กระไรอยู่ เพราะฉะนั้น กรุณาเรียกผมว่าบัมพ์ สั้นๆ ง่ายๆ ดีกว่าเยอะเลยจริงมั้ยครับ อิอิ สถานะตอนนี้น่ะหรอ...พึ่งจะโสดเมื่อวานตอนบ่ายสามครึ่ง เธอทิ้งผมไปหาคนที่ดีกว่าซะแล้ว ดีกว่าทุกอย่างเลย...เอ่อ พอได้แล้ว เค้าไม่เลือกเราก็คือจบครับ จบเป็นจบ และถ้าถามผมว่ากินเหล้าครั้งแรกเมื่อไหร่...ก็พึ่งจะเคยกินเมื่อคืนนี้เองแหละครับ
!+!+!+!+!
<< 2Bcontinue >>
1 comment = 1 กำลังใจ <3
ขอบคุณครับ
ความคิดเห็น