My book อันตรายหนังสือ ' ต้องสาป '

ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ

���� พระอาทิตย์กำลังจะลับขอบฟ้า ก้อนเมฆสีดำที่เกาะกลุ่มตั้งเค้าอยู่นานก็ได้ปล่อยฝนลงมาปรอย ๆ และคาดว่ามันจะหนักขึ้นเรื่อย ๆ

���� ชายหนุ่มร่างสูง นัยน์ตาสีน้ำเงินเข้มอมม่วงภายใต้เรียวคิ้วสีดำที่รับกับรูปฟหน้าเป็นอย่างดีพร้อมทั้งเรือนผมสีดำสนิทที่ทำให้เขาดูลึกลับและน่าค้นหา ริมฝีปากเรียวบางสีแดงสดสบดพลางกนด่าโชคชะตาของตนเอง

���� เขาออกมาปั่นจักรยานเล่นชมวิวตามข้างทางที่เต็มไปด้วยต้นไม้และดอกไม้ที่เบ่งบานแย้มรับกับแสงอาทิตย์ แต่ในขณะที่กำลังจะกลับบ้านนั้นฝนที่ทำท่าว่าจะตกก็รวมใจกันเทลงมาอย่างพร้อมเพรียง� รถที่แล่นไปมาผ่านเขาก็ทำโคลนกระเซ็นเปื้อนเขาไปทั้งตัว ดังนั้นเขาจึงตัดสินใจ

ขับจักรยานเบนออกจากถนนใหญ่ไปใช้เส้นทางเล็ก ๆ ที่ค่อนข้างจะมืดและเปลี่ยว โดยสองข้างทางนั้นเต็มไปด้วยต้นไม้สูงใหญ่ซึ่งไม่มีรถอื่นแล่นผ่านเลย

���� เขาหวังแค่ว่ามันจะทำให้เขาเดินทางสะดวกยิ่งขึ้น แต่เขาไม่อาจรู้ว่านั่นคือ การตัดสินใจที่ผิดอย่างมหันต์

���� ฝนที่ตกลงมาอยู่นานก็ไม่มีท่าทีว่าจะซาลงแต่มัีนกลับตกหนักขึ้นไปอีก แต่ก็ไม่มีที่พอที่จะให้ชายหนุ่มได้หลบฝนได้ เขายังคงถีบจักรยานไปตามทางเรื่อย ๆ โดยฝ่าแอ่งโคลนโดยที่ไม่อาจรู้ว่ามีเศษแก้วที่แตกกระจายอยู่เต็มพื้น และแล้วเสียงยางก็แตกทันใด

���� ชายหนุ่มถอนหายใจ เดินลงมาจากรถดูความเสียหาย และเขาก็ถอนหายใจอีกเฮือกใหญ่ เนื่องจากยางในของล้อฉีกขาดและมันใหญ่เกินกว่าที่จะปะยางได้ เขาต้องจำใจเดินจูงจักรยานไปตามทรางเรื่อย ๆ เพื่อที่จะหาบ้านใกล้ ๆ ที่พอจะให้เขาได้พักหลบฝนและซ่อมจักยาน

����

���� 2 ชั่วโมงต่อมา

���� ชายหนุ่มเงยหน้าขึ้นแล้วปาดน้ำฝนออกจากนัยน์ตาสีน้ำเงินเข้มอมม่วงของเขา หลังจากที่โดนเม็ดฝนสาดเข้านัยน์ตาจนแสบ รวมทั้งร่างกายที่ตากฝนมานานก็เกิดหนาวจนร่างกายสั่นไปหมด แล้วเขาก็เจอ....

���� เบื้อหน้าของเขาคือบ้านหลังหนึ่งที่ค่อนข้างจะเก่าและรกร้างพอสมควร เขาตัดสินใจหันรถออกจากถนนที่เต็มไปด้วยโคลนมุ่งหน้าไปยังบ้านหลังนั้นหวังจะหาที่พัก และนี่คือการตัดสินใจผิดอีกครั้งของเขา...
���� ทางเดินเต็มไปด้วยหญ้าที่ขึ้นสูงและดูเหมือนจะไม่ได้ตัดมานาน ตอนนี้ฟ้ามืดทั่วท้องฟ้าฝนยังคงยังตกปอย ๆ ไม่มีแสงสว่างออกมาจากบ้านหลังนั้น แต่ยังคงมีแสงดวงจันทร์ที่พอจะให้เขาได้เห็น อะไรบ้าง บ้านหลังนั้นมีขนาดใหญ่และมีปล่องไฟขนาดสูงแต่ไม่มีควันลอยออกมาจากปล่องนั้นเลย
����
���� ก็อก ๆ ๆ ๆ !!
����
���� ชายหนุ่มเคาะประตูบานใหญ่ เสียงเคาะสะท้อนก้องไปทั่วบ้านอันว่างเปล่านั้น แต่ก็ไม่มีใครมาเปิดประตูให้ ชายหนุ่มเอื้อมมือไปจับลูกบิดประตูแล้วก็ต้องแปลกใจที่มันไม่ได้ล็อค เขาก้าวเท้าเข้าไปข้างในความสลัวของห้องโถง
���� "สวัสดีครับ" ชายหนุ่มร้องทักแต่ไม่มีเสียงตอบกลับมา
���� เขาเดินไปยังห้องนั่งเล่น มีโต๊ะและเก้าอี้นวมวางไว้พร้อม แต่มันก็ส่งกลิ่นอับโชยอย่างรุนแรง ทว่าเตาผิงนั้นดูเชื้อเชิญร่างกายอันสั่นเทาของเขาเป็นอย่างมาก ชายหนุมวิ่งฝ่าฝนออกไปยังโรงนาข้างบ้านที่มีทั้งคอกสัตว์และโรงเก็บของ เพื่อไปเก็บเศษฟืนและหญ้าแห้งมาก่อไฟ พอเขาเดินกลับมาที่ห้องนั่งเล่นอีกครั้ง ก็แทบจะทิ้งฟืนที่หอบมาลงด้วยความตกใจ� ที่ตรงนั้น!!� ตรงพื้นทางเดินที่มีฝุ่นจับหนา กลับมีรอยเท้าที่ เปียกโคลนจากตู้ใบหนึ่งที่คล้ายกลับตู้เสื้อผ้าใบใหญ่ เป็นทางเดินยาวมาจนสิ้นสุดยังเก้าอี้นวม ถึงแม้ว่าภายในห้องนั่งเล่นนั้นจะดูค่อนข้างสลัวแต่รอยนั้นกลับมองเห็นได้อย่างชัดเจน