ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Chapter 1
"ฮ้าววว~~ หลับสบายจัง" เด็กสาวคนหนึ่งบิดขึ้เกียจอยู่บนเตียงของเธอ และก็มีคนมาเคาะประตูห้องเธอ
"คุณหนูคร๊าบ~! ตื่นได้แล้วครับ!" เสียงของเด็กหนุ่มคนหนึ่งเรียกเด็กสาวอยู่หน้าห้องของเธอ ซึ่งเธอรำคาญเด็กหนุ่มคนนี้มาก เธอจึงปาหมอนใส่ประตูแล้วตะโกนบอกเด็กหนุ่ม
"ฉันตื่นแล้ว! เดี๋ยวฉันออกไป! นายจะไปทำอะไรก็ไปสิ! ฉัน-รำ-คาญ!!!" เด็กหนุ่มได้ยินเสียงของเด็กสาวจึงตกใจจึงรีบไปหาอะไรทำทันที
...................................................................................................................................
ผมเดินออกมาจากหน้าห้องของคุณหนู ผมรู้สึกเศร้านิดๆที่คุณหนูรำคาญผมเพราะตั้งแต่ที่ผมทำงานที่บ้านของเธอ เธอก็
กลั่นแกล้งผมสารพัดที่จะนึกออก ผมล่ะสงสัยจริงๆว่าผมไปทำอะไรให้เธอเกลียดนักเกลียดหนา เฮ้อ...จะทำยังไงเธอถึงจะ
ชอบผมกันนะ แต่เรื่องนั้นช่างมันก่อนเถอะไปหาอะไรทำดีกว่า
"ทำอะไรดีนะ...อ๊ะ..." ผมมองสำรวจไปรอบๆบ้านและก็เจอของบางอย่างที่สวยมากๆ ผมเลยหยิบมาเช็ดแล้วก็มีเสียงเด็กสาว
คนหนึ่งตะโกนห้าม เจ้าของเสียงนั้นคือ คุณหนูของผมนั่นเอง
"อย่าแตะต้องมันนะ!!" เธอกระโจนใส่ผม ผมตั้งหลักไม่ทันจึงเซแล้วล้ม
"นี่!นาย! ฉันบอกกี่ครั้งแล้วว่าอย่ามาแตะต้องของของฉัน!" ฌะอตะคอกใส่ผม
"ฉ...ฉันขอโทษ..." ผมพูดไม่ทันขาดคำก็มีของเหลวเย็นๆสาดใส่หน้าผม เธอสาดน้ำใส่หน้าผม ผมมองหน้าเธอ เธอจ้องหน้า
ผม
"มองหน้ามีปัญหารึไง?" เธอถามผม ผมเงียบไปชั่วขณะแล้วผมก็หลบหน้าเธอ
"ฉันถามไม่ได้ยินรึไง!! นายมองหน้าฉันมีปัญหารึไง!?!" เธอกระชากคอเสื้อผมแล้วเขย่าผมไปมาอย่างแรงจนผมทนไม่ไหว
ผมจึงจับข้อมือของเธอแล้วบีบ
"เธอหยุดด่าฉันได้รึยัง" ผมถามเธอด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา เธอเงียบไม่ตอบผม ผมจึงถามเธออีกครั้งด้วยการตะคอกแล้วบีบ
ข้อมือของเธอแรงขึ้น
"โอ๊ย! ฉันเจ็บนะ!" เธอร้อง ผมได้ยินเช่นนั้นจึงบีบข้อมือเธอแรงขึ้นอีกจนเธอเริ่มเจ็บ แต่เธอก็ยังกัดฟันทนผมต่อไป และแล้ว
ผมก็เริ่มรู้สึกตัวว่าผมกำลังบีบข้อมือของเธอแรงขึ้นเรื่อยๆจนมือของเธอซีดขาว ผมจึงคลายมือออก เธอจึงสะบัดข้อมือของ
เธอให้หลุดจากมือของผม แล้ววิ่งขึ้นห้องไป
"นี่...ฉันทำอะไรลงไปเนี่ย" ผมถามตัวเองซ้ำแล้วซ้ำเล่า ผมจึงนั่งกุมเข่าพิงกำแพงข้างๆห้องครัวแต่แล้วซักพักก็มีเสียงกระจก
แตกแล้วตามด้วยเสียงกรีดร้องของเมย์ ผมลืมบอกไปใช่ไหมว่า เมย์คือชื่อคุณหนูของผม ผมจึงรีบวิ่งขึ้นไปชั้นบนและตรง
ไปที่ห้องของเมย์ทันที
"เมย์! ได้ยินฉันมั้ย!? เฮ้!!" ผมเคาะประตูห้องของเมย์อยู่หลายครั้ง แต่ก็ไม่มีเสียงตอบรับจากเมย์ ผมจึงตัดสินใจพังประตู
ทันที และผมก็เห็นสภาพห้องของเมย์ มันก็ดูเป็นปกติ ก็แค่มีกระจกร่วงลงมาแตกก็เท่านั้น แต่ที่น่าเป็นห่วงก็คือ ผมเห็นร่าง
ของเมย์นอนนิ่งอยู่ข้างๆเศษกระจกพวกนั้น ผมจึงเดินเข้าไปหาเธออย่างรวดเร็ว ผมเขย่าตัวเธอหลายครั้งแต่เธอก็นิ่ง ผมเห็น
ท่าไม่ดีจึงนำเมย์ส่งโรงพยาบาลทันที
"คุณหมอครับ! ช่วยเพื่อนผมที!" ผมตะโกน แล้วก็มีหมอท่านหนึ่งมาดูอาการของเมย์แล้วบอกให้นำตัวเมย์เข้าห้อง ไอ.ซี.ยู
ทันที ผ่านไปไม่นานนัก คุณหมอก็ออกมาจากห้อง ไอ.ซี.ยู ผมจึงตรงเข้าไปหาหมอโดยทันที
"คุณหมอครับ! เธอเป็นไงบ้างครับ!?" ผมถามคุณหมออย่างร้อนรน แล้วคำตอบที่ไดจากหมอทำให้ผมใจเย็นลงมาก
"เธอปลอดภัยแล้วครับ แต่ผมต้องให้น้ำเกลือเธอก่อนนะครับ เพราะสภาพร่างกายของเธอพักผ่อนน้อยมาก" ผมตอบตกลง
กับคุณหมอไป แล้วเมย์ก็ถูกย้ายไปห้องคนไข้ปกติ ผมไปเยี่ยมเธอพร้อมกับดอกไม้ช่อหนึ่ง ผมเข้าไปในห้องของเธออย่าง
เงียบๆเพราะเมย์หลับอยู่ ผมจึงเอาดอกไม้ไปใส่ไว้ในแจกันแล้วจึงเอากลับมาวางไว้ที่เดิม
"หิวน้ำจัง...."เสียงของเมย์แหบพร่า ผมจึงไปเอาน้ำมาจากตู้เย็นรินน้ำใส่แก้วให้เมย์ดื่ม
"อาการเป็นไงบ้างครับ...คุณหนู" ผมถามเมย์
"ฉันเวียนหัวนิดหน่อย ว่าแต่เกิดอะไรขึ้นหรอ แล้วฉันอยู่ที่ไหน" เธอถามผมแบบว่าผมตอบไม่ทัน
"เธออยู่ที่โรงพยาบาล ฉันไม่รู้หรอกว่าเกิดอะไรขึ้นกับเธอ แต่เธอปลอดภัยก็ดีแล้ว" ผมยิ้มให้เธอ แล้วเธอจึงขอนอนพักต่อ
ผมเห็นว่าเธอหลับไปแล้ว จึงไปหาอะไรเย็นดื่มแก้ความเหนื่อยล้า
"อืมม...หาลาเต้ดื่มดีกว่า..ร้านกาแฟอยู่ไหนกันน้า.." ผมเดินหาแล้วก็ไปเจอเข้าร้านหนึ่ง ผมเลยสั่งลาเต้ใส่นมเยอะๆดื่ม
"อร่อยจังแฮะ..มาซื้อบ่อยๆดีกว่า" ผมพึมพำๆ แล้วก็กลับขึ้นห้องไป ผมเฝ้าเธอจนผมหลับไป
"คุณหนูคร๊าบ~! ตื่นได้แล้วครับ!" เสียงของเด็กหนุ่มคนหนึ่งเรียกเด็กสาวอยู่หน้าห้องของเธอ ซึ่งเธอรำคาญเด็กหนุ่มคนนี้มาก เธอจึงปาหมอนใส่ประตูแล้วตะโกนบอกเด็กหนุ่ม
"ฉันตื่นแล้ว! เดี๋ยวฉันออกไป! นายจะไปทำอะไรก็ไปสิ! ฉัน-รำ-คาญ!!!" เด็กหนุ่มได้ยินเสียงของเด็กสาวจึงตกใจจึงรีบไปหาอะไรทำทันที
...................................................................................................................................
ผมเดินออกมาจากหน้าห้องของคุณหนู ผมรู้สึกเศร้านิดๆที่คุณหนูรำคาญผมเพราะตั้งแต่ที่ผมทำงานที่บ้านของเธอ เธอก็
กลั่นแกล้งผมสารพัดที่จะนึกออก ผมล่ะสงสัยจริงๆว่าผมไปทำอะไรให้เธอเกลียดนักเกลียดหนา เฮ้อ...จะทำยังไงเธอถึงจะ
ชอบผมกันนะ แต่เรื่องนั้นช่างมันก่อนเถอะไปหาอะไรทำดีกว่า
"ทำอะไรดีนะ...อ๊ะ..." ผมมองสำรวจไปรอบๆบ้านและก็เจอของบางอย่างที่สวยมากๆ ผมเลยหยิบมาเช็ดแล้วก็มีเสียงเด็กสาว
คนหนึ่งตะโกนห้าม เจ้าของเสียงนั้นคือ คุณหนูของผมนั่นเอง
"อย่าแตะต้องมันนะ!!" เธอกระโจนใส่ผม ผมตั้งหลักไม่ทันจึงเซแล้วล้ม
"นี่!นาย! ฉันบอกกี่ครั้งแล้วว่าอย่ามาแตะต้องของของฉัน!" ฌะอตะคอกใส่ผม
"ฉ...ฉันขอโทษ..." ผมพูดไม่ทันขาดคำก็มีของเหลวเย็นๆสาดใส่หน้าผม เธอสาดน้ำใส่หน้าผม ผมมองหน้าเธอ เธอจ้องหน้า
ผม
"มองหน้ามีปัญหารึไง?" เธอถามผม ผมเงียบไปชั่วขณะแล้วผมก็หลบหน้าเธอ
"ฉันถามไม่ได้ยินรึไง!! นายมองหน้าฉันมีปัญหารึไง!?!" เธอกระชากคอเสื้อผมแล้วเขย่าผมไปมาอย่างแรงจนผมทนไม่ไหว
ผมจึงจับข้อมือของเธอแล้วบีบ
"เธอหยุดด่าฉันได้รึยัง" ผมถามเธอด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา เธอเงียบไม่ตอบผม ผมจึงถามเธออีกครั้งด้วยการตะคอกแล้วบีบ
ข้อมือของเธอแรงขึ้น
"โอ๊ย! ฉันเจ็บนะ!" เธอร้อง ผมได้ยินเช่นนั้นจึงบีบข้อมือเธอแรงขึ้นอีกจนเธอเริ่มเจ็บ แต่เธอก็ยังกัดฟันทนผมต่อไป และแล้ว
ผมก็เริ่มรู้สึกตัวว่าผมกำลังบีบข้อมือของเธอแรงขึ้นเรื่อยๆจนมือของเธอซีดขาว ผมจึงคลายมือออก เธอจึงสะบัดข้อมือของ
เธอให้หลุดจากมือของผม แล้ววิ่งขึ้นห้องไป
"นี่...ฉันทำอะไรลงไปเนี่ย" ผมถามตัวเองซ้ำแล้วซ้ำเล่า ผมจึงนั่งกุมเข่าพิงกำแพงข้างๆห้องครัวแต่แล้วซักพักก็มีเสียงกระจก
แตกแล้วตามด้วยเสียงกรีดร้องของเมย์ ผมลืมบอกไปใช่ไหมว่า เมย์คือชื่อคุณหนูของผม ผมจึงรีบวิ่งขึ้นไปชั้นบนและตรง
ไปที่ห้องของเมย์ทันที
"เมย์! ได้ยินฉันมั้ย!? เฮ้!!" ผมเคาะประตูห้องของเมย์อยู่หลายครั้ง แต่ก็ไม่มีเสียงตอบรับจากเมย์ ผมจึงตัดสินใจพังประตู
ทันที และผมก็เห็นสภาพห้องของเมย์ มันก็ดูเป็นปกติ ก็แค่มีกระจกร่วงลงมาแตกก็เท่านั้น แต่ที่น่าเป็นห่วงก็คือ ผมเห็นร่าง
ของเมย์นอนนิ่งอยู่ข้างๆเศษกระจกพวกนั้น ผมจึงเดินเข้าไปหาเธออย่างรวดเร็ว ผมเขย่าตัวเธอหลายครั้งแต่เธอก็นิ่ง ผมเห็น
ท่าไม่ดีจึงนำเมย์ส่งโรงพยาบาลทันที
"คุณหมอครับ! ช่วยเพื่อนผมที!" ผมตะโกน แล้วก็มีหมอท่านหนึ่งมาดูอาการของเมย์แล้วบอกให้นำตัวเมย์เข้าห้อง ไอ.ซี.ยู
ทันที ผ่านไปไม่นานนัก คุณหมอก็ออกมาจากห้อง ไอ.ซี.ยู ผมจึงตรงเข้าไปหาหมอโดยทันที
"คุณหมอครับ! เธอเป็นไงบ้างครับ!?" ผมถามคุณหมออย่างร้อนรน แล้วคำตอบที่ไดจากหมอทำให้ผมใจเย็นลงมาก
"เธอปลอดภัยแล้วครับ แต่ผมต้องให้น้ำเกลือเธอก่อนนะครับ เพราะสภาพร่างกายของเธอพักผ่อนน้อยมาก" ผมตอบตกลง
กับคุณหมอไป แล้วเมย์ก็ถูกย้ายไปห้องคนไข้ปกติ ผมไปเยี่ยมเธอพร้อมกับดอกไม้ช่อหนึ่ง ผมเข้าไปในห้องของเธออย่าง
เงียบๆเพราะเมย์หลับอยู่ ผมจึงเอาดอกไม้ไปใส่ไว้ในแจกันแล้วจึงเอากลับมาวางไว้ที่เดิม
"หิวน้ำจัง...."เสียงของเมย์แหบพร่า ผมจึงไปเอาน้ำมาจากตู้เย็นรินน้ำใส่แก้วให้เมย์ดื่ม
"อาการเป็นไงบ้างครับ...คุณหนู" ผมถามเมย์
"ฉันเวียนหัวนิดหน่อย ว่าแต่เกิดอะไรขึ้นหรอ แล้วฉันอยู่ที่ไหน" เธอถามผมแบบว่าผมตอบไม่ทัน
"เธออยู่ที่โรงพยาบาล ฉันไม่รู้หรอกว่าเกิดอะไรขึ้นกับเธอ แต่เธอปลอดภัยก็ดีแล้ว" ผมยิ้มให้เธอ แล้วเธอจึงขอนอนพักต่อ
ผมเห็นว่าเธอหลับไปแล้ว จึงไปหาอะไรเย็นดื่มแก้ความเหนื่อยล้า
"อืมม...หาลาเต้ดื่มดีกว่า..ร้านกาแฟอยู่ไหนกันน้า.." ผมเดินหาแล้วก็ไปเจอเข้าร้านหนึ่ง ผมเลยสั่งลาเต้ใส่นมเยอะๆดื่ม
"อร่อยจังแฮะ..มาซื้อบ่อยๆดีกว่า" ผมพึมพำๆ แล้วก็กลับขึ้นห้องไป ผมเฝ้าเธอจนผมหลับไป
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น