[In Wonderland] เชื่อสิ... ผมเป็นอัศวิน(สาว)! //Yaoi

ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ : ลั้ลลา~*(หรือป่าว?)

ซ่า ซ่า~

เสียงฝนที่สาดลงมากระทบร่างกายของผมยังคงดังอยู่อย่างต่อเนื่อง แทรกขึ้นมาด้วยเสียงที่ทำให้ผมเสียใจ...

“หึๆ นายนี่มันโง่จังนะ นี่นายยังไม่รู้อีกเหรอ” หญิงสาวผู้เป็น‘อดีต’แฟนของผมพูดขึ้น

“มะ...ไม่จริง....ใช่ไหม...? ฮาร์ท” ผมหันไปพูดกับฮาร์ททั้งเสียงที่สั่นเครือแบบไม่ปิดบังและพยายามกลั้นน้ำตา

“จริง! จะให้พูดสักกี่รอบกัน ห๊ะ! ฉันน่ะแค่ใช้นาย เป็นของเล่น!” แล้วเธอคนนั้นก็เดินจากไป ตอนนี้คนที่ผมรักที่สุด เธอ...ได้หักหลังผม... เธอได้เดินจากไปแล้ว...น้ำตาที่ไหลออกมา ผมน่ะ ไม่ได้ร้องไห้นะ! อยู่ดีๆมันก็ไหลออกมานี่นา...ดูอนาจจังนะ...ท่ามกลางสายฝนที่สาดลงมามีผู้ชายคนหนึ่ง นั่งน้ำตาไหลนองหน้าถึงจะไม่เห็นเพราะมีสายฝนที่ช่วยกลบเกลื่อน...ถึงจะกลบเกลื่อนน้ำตาได้แต่คงกลบเกลื่อนความจริงที่ว่าผมอ่อนแอไม่ได้อยู่ดี...ผมลุกขึ้นจากจุดนั้น...แล้วได้แค่วิ่ง...วิ่ง...แล้วก็วิ่ง เพียงเพราะอยากจะหนีออกไปจากตรงนี้ หนีให้ไกลที่สุด... ไปที่ไหนก็ได้... ที่ไหนก็ได้...(- -ทำไมดูเป็นนางเอกนิยายจังนะ)

 

หลังจากที่ผมสาวเท้าวิ่งออกไปจากจุดนั้น มาถึงบริเวณที่ไกลพอสมควร โดยไม่รู้ว่าตอนนี้ผมอยู่ที่ไหน และหลังจากที่ผมมองไปรอบๆตัว ตอนนี้ผมรู้สึกว่า ผมอยู่ในป่า... ผมทรุดลงนั่งที่โคนต้นไม่ใหญ่ต้นหนึ่ง....

“ผมมันอ่อนแอ คนรักหักหลังผม... ผมคงไม่ดีพอ” ผมไม่สนว่าจะมีใครมาหาว่าผมบ้า(ก็เพราะมันไม่มีใครอยู่ไง) ผมเพียงแค่พูดกับต้นไม้ มันทำให้ผมรู้สึกว่าบางครั้งต้นไม้มันก็เป็นเพื่อนที่ดีของเราเหมือนกัน...

ฝึบ~

ผมสังเกตเห็นบางอย่าง... มันเป็นอะไรขาวๆ... หลังจากที่ผมมองมันดีๆแล้ว... มันเป็นกระต่าย...

แต่...เอ๋! กระต่ายงั้นเหรอ ผมเจอกระต่ายล่ะ ! ตอนนี้สิ่งที่ผมสนใจมีเพียงแค่ กระต่าย !

ผมตัดสินใจก้าวไปหามัน... ช้าๆ... เมื่อใกล้จะถึงมันก็มี...

“หวัดดีฮะ” เสียง! ใครล่ะ? หันซ้าย...ไม่มี ทางขวาล่ะ...ก็ไม่มีนี่... อ๊ะ ! แล้วใครพูด???

“ผมอยู่ทางนี้” เสียงหวานปริศนาดังขึ้นอีก ไหนๆ หาไม่เจอ ฉันพยายามหันซ้ายหันขวาเพื่อหาต้นเสียง แต่มันไม่มี - -* ...ใครชั่งมาแกล้งฉันกันนะ หรือฉันหูแว่วไปเอง

“พี่สาวฮะ จะหันไปหนาย ~ ผมนี่แหละพูด” ทันทีที่เสียงนั้นดังขึ้นอีกครั้ง ผมรู้สึกดีใจมากที่ไม่ได้เครียดจนประสาทหลอน แต่มันขัดที่ว่า...'พี่สาว'ม่ายยยผมเป็นผู้ชายยย ผมหันไปหาต้นเสียงนั้นทันที...

“เฮ้ย! ...กระ...ต่าย ...มันพูดได้ ...ว๊ากกกกกก !!!” ด้วยความตกใจผมสปริงตัวออกจากรัศมีสิบเมตรของกระต่ายตัวนั้น(มันเวอร์)วางเรื่องคำเรียกพี่สาวไปก่อนละกัน! ...ไม่ๆๆ ผมจะตกใจไม่ได้ฉันต้องตั้งสติไว้ กระต่ายมันพูดไม่ได้ ผมหลอนไปเอง เพราะผมอาจเครียดมากเกินไป

ระหว่างที่กำลังคิดอยู่นั้นก็มีเสียงบ่นพึมพำของเจ้ากระต่ายผีนั่น T^T

            “ได้เวลาแล้วสินะ...”กระต่ายตัวนั้นพูดขึ้นเบาๆ

            “เวลาอะไร” ผมถามขึ้นด้วยความสงสัย โดยลืมไปว่ากลัวอยู่

            “ไปล่ะนะฮะ คุณพี่สุดสวย” มันเรียกผมว่าคุณพี่สุดสวยด้วยล่ะ ดีใจจัง~ ว๊ากกกไม่ใช่แล้วผมเป็นผู้ชายนะ  ผมตัดสินใจไม่เรียกมันว่ากระต่ายผีแล้วแต่คงต้องเรียกว่ากระต่ายวิปริต มันต้องพุดมาจากนรกแน่ๆเลยถึงมองออกว่าผมสวย! ไอ้ต่ายวิปริต

แล้วมันก็วิ่งออกไป... แล้วพระเอกอย่างผมจะยืนต่อให้โง่เรอะ! คิดได้ดังนั้นผมจึงสาวเท่าวิ่งตามเจ้ากระต่ายไป

หลังจากวิ่งตามวัตถุกลมสีขาวได้ไกลพอสมควร ...ก็รู้สึกว่า...ไม่....ไหว...แล้ว ผมไม่มีแรงวิ่งแล้ว...

ฟุบ!

ความรู้สึกเหมือนตกลงไป... แล้วสติก็พลันดับวูบ

 

นุ่มจังอ่า... เตียงบ้านผมนี่มันนุ่มจัง... แต่...นี่ไม่ใช่บ้านฉันนี้หว่า..แล้ว...

            “เฮ้ย! ที่นี่ที่ไหน” เมื่อได้สติผมก็ลุกขึ้นนั่งบนเตียงอย่างรวดเร็วปานสายฟ้า(เว่อร์) แต่ความจริงไม่น่าลุกเลย อยากนอนต่อเตียงนิ่มดี (-.,-) แต่ถ้าจะนอนต่อตอนนี้มันก็เสียเซลฟ์อ่านะ ก็อุส่าเด้งขึ้นมาโวยวายทั้งทีแล้วนอนต่อได้ไง - -

คิดแล้วผมก็เริ่มหันไปสังเกตดูรอบๆตัว มันเป็นห้องๆหนึ่งที่ไม่เหมือนห้องนอนเลย  มันเป็นห้องที่มีแต่ต้นไม้ที่ผมไม่เคยเห็น แล้วก็ดอกไม้แปลกๆ มีผีเสื้อด้วยแฮะ อ๋อ แล้วก็ยังมีบ่อน้ำเล็กๆ ที่มีน้ำใสๆแล้วยังมีปลาด้วยนะ มันดูไม่เหมือนห้องนอนเลยสักนิด ผมคิดว่าเรียกมันว่าสวนหลังบ้านจะดีกว่า มันสวยดีนะ แต่ผมกลัวว่ามันจะมีเสือโผล่ออกมา เพราะมันเป็นธรรมชาติมากเกินไป - -

ว่าแต่ผมมาอยู่ในห้องๆนี้(หรืออาจเรียกว่าสวน?)ได้ไงเนี่ย อ๋อ...ผมจำได้แล้วฉันวิ่งไล่ตามไอ้กระต่ายนั่นจนหมดแรงนี่เอง... ว่าแต่เสือมันจะไม่ออกมาแน่นะ(แกพูดเหมือนอยากให้มันออกมางั้นแหละ)...

แอ๊ด~

ยังไม่ทันคิดจบ ผมก็เห็นเด็กผู้หญิงคนหนึ่งที่น่ารักที่สุดเท่าที่ผมเคยเห็นมาเลย เธอเปิดประตูเข้ามา เธอมีตาสีม่วง กับปากเล็กๆน่าหลงใหล และผิวที่ขาวอมชมพูและเรียบเนียนเหมือนเด็กๆ และผมที่ถ้าทำให้เป็นรากไทรสีม่วงเข้มจนแทบมองเป็นดำ ยาวมาถึงกลางหลัง และมีหูกระต่ายสีขาวที่ขัดกับสีผมนั่น ส่วนชุดของเธอนั้นเป็นเสื้อเชิ้ตสีขาวตัวใหญ่กว่าขนาดตัวของเธอและกางเกงขาสั้นเหนือเข่าสีดำ กับถุงเท้ายาวสีขาว แล้วจากการคาดเดาของผมความสูงของเธอคงประมาณ... 150 เธอดูน่ารักมากกกกกกก อ๊ะ..ผมไม่ชพวกโดลลิค่อนซะหน่อย... เย็นไว้รักษาศักศรีพระเอกไว้ ...เด็กน้อยน่ารักคนนั้นก้าวเข้ามาแล้ว...

ตึก ตึก ตึก (เสียงเดินนะไม่ใช่เสียงหัวใจผม)

“อ๊ากกกก น่าร๊ากกกกกก” แต่อันนี้เสียงผมเองแหละ ผมพูดพร้อมกับโดดเข้าไปกอดเด็กผู้หญิงสุดแสนน่ารักตรงหน้า (> <) โดยที่ลืมเรื่องศักดิ์ศรีเมื่อกี้ไปแล้ว ขณะนี้เธออยู่ข้างเตียงที่ผมนอนอยู่แล้วอ่า

“พี่สาวเอ่อ...หรืออาจเป็นพี่ชาย? เล่นอะไรฮะ เนี่ย” เสียงหวานจังอะ เธอเรียกผมว่าพี่ชาย ด้วยแหละ(> <) ถ้าฉันมีน้องสาวน่ารักแบบนี้ก็คงดีนะ เอ๋! ทำไมลงท้ายด้วย ‘ฮะ’ แต่ชั่งมันเถอะยังไงก็น่ารัก!

“เอ่อ...”ความน่ารักทำเอาผมพูดไม่ออกเลยอะ “เธอ...แบบว่า...ใคร?” ฉันเริ่มยิงคำถามแรกออกไป

“ก่อนถามชื่อคนอื่นพี่ควรบอกชื่อตัวเองก่อนนะฮะ มันเป็นมารยาท ^ ^ ” น่ารักแล้วยังมารยาทดีอีก

“พี่ชื่อ อลิซ ครับ น้องล่ะ > <”

“ผมชื่อ แรบบิท ฮะ …แต่พี่ปล่อยผมเถอะพี่ยังกอดผมไม่ปล่อยตั้งแต่เมื่อกี้แล้วนะ” เออใช่ลืมไปเลย หลังจากนึกได้ฉันก็คลายอ้อมกอดอย่างช้าๆเนื่องจากความเสียดาย ก็ใครจะอยากปล่อยล่ะผิวนุ่มขนาดนั้น...

“แรบจังอายุเท่าไหร่เหรอ?” ผมเรียกชื่อน้องเค้าแล้ว

“ก็...”

“ก็อะไรจ๊ะ”

“หนึ่งพัน กับอีกประมาณ 476 ปีฮะ”ไม่รู้น้องเค้าจะประมาณทำไม- -ออกจะละเอียด สรุปก็ หนึ่งพะ...พัน ...เฮ้ย!!!...บ้าดิ

“หา?”

“นั่นไงพี่ก็ไม่เชื่อ”ใบหน้าหวานทำแก้งป่องแบบงอลสุดๆ

“เชื่อก็ได้จ้ะ”ถือว่าให้เด็กมันไปละกัน

อ๋อลืมเรื่องสำคัญไป

“คือ พี่มาอยู่ที่นี่ได้ไง”

“ผมพาพี่มาเอง พี่หมดสติไปตอนวิ่งตามผมมา ผมเลยอดไปปาร์ตี้น้ำชาเลย” เฮ้ย!...ที่ผมวิ่งตามมันกระต่ายไม่ใช่เหรอ ผมไม่ได้วิ่งตามน้องเค้ามานะ

“แต่พี่จำได้ว่าพี่วิ่งตามกระต่ายอ้วนมานะ”

“ผมไงกระต่ายตัวนั้น”

“หา?”

“ผมพูดจริงนะ”

“นี่แรบจังจะบอกพี่ว่า แรบจังเป็นกระต่ายตัวนั้นเหรอ?”

“ใช่ ผมจะแปลงเป็นร่างนั้นตอนอยู่โลกน่ะ”

“มันคือเรื่องเหนือความจริงนะ”

“พี่ไม่เชื่องั้นผมทำให้ดูก็ได้” จบประโยคนั้นก็มีแสงสีทองออกมาจากร่างนั้น แล้วหมุนรอบร่างกายบอบบางนั้น จากนั้นแสงสีทองได้หางไปพร้อมกับร่างของเด็กผู้หญิงน่ารัก เหลือเพียงกระต่ายน้อยตัวหนึ่งที่เป็นที่คุ้นตาของอลิซ

“ปะ...เป็นไปได้ยังไง *0* พี่เชื่อแล้วกลับมาเป็นน้องสาวน่ารักแบบเดิมเถอะ”

“อ้าว พี่หมายความว่าตอนผมเป็นกระต่ายผมไม่น่ารักเหรอฮะ”

“น่ารักสิ แต่ที่ชอบแบบคนมากกว่า”

“ก็ได้ฮะ” จากนั้นก็มีแสงสีทองแบบเดิม จากนั้นกระต่ายน้อยก็กลายเป็นน้องสาวสุดน่ารักเหมือนเดิม

“เออนี่ พี่ลืมถามเลยพี่อยู่ที่ส่วนไหนของประเทศไทยเหรอ”

“พี่ไม่ได้อยู่ประเทศไทยฮะ ที่นี่คือ อีกดินแดนที่ตัดขาดจากโลก ขณะที่พี่อยู่ที่นี่พี่จะไม่สามารถรับรู้ข่าวสารภายในโลกได้ ให้พูดก็คือโลกนี้คือโลกอีกโลก ที่ไม่ได้อยู่ในจักวาล ที่นี่คือ wonderland ไงฮะ”

“???!!!” เอาเป็นว่าไหนๆมันก็มีเรื่องไม่น่าเชื่อมาหลายเรื่องแล้ว เอาอีกสักเรื่องคงไม่ตายมั้งนะ...

“ฮะ แล้วทำไมน้องสาวถึงพาพี่มาที่นี่แหละ”

“ก็พี่คือ อลิซ ไงฮะ …แต่ถึงผมจะพลาดปาร์ตี้น้ำชาแต่ผมก็ได้เจออลิซ คนที่ในโลกนี้กำลังตามหา”

“ตามหา?? ตามหาฉันทำไมล่ะ”

“เหตุผมของผมน่ะ ผมไม่บอกหรอ... แต่เหตุผลของคนอื่นอะบอกได้”

“???”

“คือท่านผู้เฒ่าบอกว่าพี่สาวจะช่วยโลกนี้ไว้จากอันตรายที่กำลังใกล้เข้ามา...ถึงจะมีอะไรที่ผิดคาดไปหน่อยก็เถอะ...” แล้วผู้เฒ่าอะไรนี่คือใครฟ่ะ ช่างมันเถอะ

“เดี๋ยวนะๆ เอ่อ...แบบว่าที่บอกผิดคาดนี่คือ...”

“อลิซ...ควรจะเป็นผู้หญิงน่ะ”

“หา? แล้วทำไม...”

“สงสัยจะเกิดความผิดพลาดอะไรสักอย่างน่ะฮะ” เธอพูดพรางทำหน้าเหมือนว่ามันเป็นปัญหาใหญ่ระดับโลก

“อะไร?” เหมือนกำลังพูดว่าผม ไม่ควรเกิดมาเป็นผู้ชายตั้งแต่แรกแล้ว งั้นแหละT^T

_____________________________________________________________

ของคำชี้แนะด้วยจ๊ะ (โค้งให้งามๆ1ที)
ขอบคุณที่อ่าน(จนจบ)นะจ๊ะ