ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ตอนที่ 1 นางอสูร
ตอนที่ 1 นางอสูร
“การวาดภาพเหมือนของคนที่ยังมีชีวิตอยู่นั้นถือเป็นสิ่งต้องห้าม เพราะมันจะทำให้โชคชะตาของผู้ที่วาดและผู้ถูกวาดต้องเปลี่ยนแปลงไปตลอดกาล”
“เรื่องงมงาย...” เสียงของชายหนุ่มหุ่นอุดมสมบูรณ์คนหนึ่งดังขึ้น
“อ้วนเกิ้ล...ไอ้เจ้าเด็กนอกคอก เจ้าคนที่ทำตัวไม่เคารพผู้แก่ผู้เฒ่าเช่นเจ้า จงไสหัวไปซะ!!!” ผู้เฒ่าตะโกนใส่
“ไม่ต้องไล่หรอก...” อ้วนเกิ้ลตอบกลับ “ข้าขอไปหาจาพนมดีกว่ามานั่งฟังเรื่องงมงายแบบนี้” (แสดงโดย Eagle ตานี่ไม่ใช่พระเอกนะบอกก่อน)
ว่าแล้วอ้วนเกิ้ลก็เดินส่ายก้นออกมา ชายหนุ่มเดินไปทางลำธารที่มีโขดหินแบนเรียบ บนโขดหินมีรูปที่เขาวาดค้างไว้อยู่ สักพักก็มีหญิงสาวคนหนึ่งโผล่หน้าออกมาจากพุ่มไม้
“เหวอ!!! กุยยาเจ้าไปไหนมาไหนรวบผมหน่อยได้ไหม แล้วอย่าโผล่มาแบบนี้อีก ข้าตกใจหมด นึกว่าผีโผล่”
“พูดมากน่า ข้าอุตส่าห์เอาเจ้านี่มาให้นะ” ว่าแล้วกุยยาก็เอากระต่ายน้อยที่แอบอยู่ข้างหลังขึ้นมา (แสดงโดยกุยแกคนสวย นางเอกเฟ้ย นางเอก)
“มาก็ดีแล้วจะได้วาดรูปกระต่ายของเจ้ากันต่อ จับไว้ดี ๆ ละ อย่าให้มันโดดหนีเหมือนหนก่อนอีก ไม่งั้นข้าก็วาดไม่เสร็จสักที เออ...เอาผมเจ้ารวบขึ้นไปด้วยนะ ข้าเห็นทีไรสยองทุกที”
กุยยาเอาผักให้กระต่ายล่อให้มันอยู่นิ่งให้อ้วนเกิ้ลวาด ส่วนมืออีกข้างก็รวบผมที่ปิดหน้าปิดตาตัวเองขึ้นไปทำเป็นมวย
“กุยยา”
“กุยยา”
“กุยเว้ยยยยยยยยยย”
“เฮือก อะหือ อะไร ทำไม” กุยยาสะดุ้งสุดตัว
“เจ้าแอบหลับอีกแล้วหรือ กระต่ายเจ้าหนีไปแล้วนะ”
“กรี๊ด โจโฉของฉ้านหายไปหนาย กรี๊ด ๆ ๆ ช่วยกันตามหาเร็ว เพราะเจ้าแท้ ๆ อ้วนเกิ้ล เจ้าอยากวาดกระต่ายของข้านัก เป็นไงละ”
“อ้าว ก็กระต่ายของเจ้าอ้วนน่ากิน เอ้ย น่ารักที่สุดนี่นา อีกอย่างทั้งหมู่บ้านมีเจ้าเลี้ยงกระต่ายอยู่คนเดียว ถ้าไม่เอากระต่ายเจ้ามากิน เอ้ย มาเป็นแบบวาดภาพ ข้าจะหากระต่ายจากไหนละ”
“โอ้ย พูดมากน่า รีบหาเร็ว เดี๋ยวโจโฉโดนตัวอะไรจับไปกินก่อน”
กุยยากับอ้วนเกิ้ลช่วยกันตามหาโจโฉ จนอ้วนเกิ้ลไปพบกระต่ายน้อยของกุยยาแอบซุกหลับอยู่ใต้โพรงไม้แห่งหนึ่ง
อ้วนเกิ้ลส่ายหน้าแบบระอาใจ “เฮ้อ...กระต่ายกับเจ้าของไม่ต่างกันเล้ย” ว่าแล้วก็อุ้มกระต่ายน้อยขึ้นมาแนบอก เดินไปหากุยยา “กุยยา ข้าเจอกระต่ายของเจ้าแล้ว กุยยา เจ้าอยู่ไหน วู้ กุยยา วู้” อ้วนเกิ้ลตะโกนเรียกแต่ไม่เห็นกุยยาขานรับ
“เฮ้ย คงไม่ได้.....” อ้วนเกิ้ลนึกถึงนิสัยของกุยยาขึ้นมาได้
- หลงทาง -
ความคิดนี้แวบเข้ามาในหัว อ้วนเกิ้ลสบถกับตัวเอง “เว้ย รู้งี้ไม่น่าปล่อยให้ไปไหนมาไหนคนเดียวเล้ย ยัยคนนี้หลงทางทุกที” อ้วนเกิ้ลเดินหากุยยาพลางตะโกนเรียกชื่อไปพลาง กว่าจะเจอตัวกุยยาก็พลบค่ำ
อ้วนเกิ้ลต่อว่าต่อขานกุยยาเป็นการใหญ่ “เจ้านี่นะ ไปตามหากระต่ายอิท่าไหนเนี่ย ดันไปหลงทางซะเอง นี่ข้ามัวแต่เดินหาเจ้ากับกระต่ายอยู่เลยทำให้วาดภาพไม่เสร็จสักที ดูสิเห็นไหมค่ำแล้วเนี่ย จะวาดภาพต่อก็ไม่ได้แล้ว”
“ข้าไม่ผิดนะ เจ้านั่นแหละผิด”
“เจ้านี่ ตัวเองแอบหลับแถมหลงทางยังมาเถียงข้าง ๆ คู ๆ อีก”
กุยยาทำหน้าเบ้น้ำตาซึม “ฮือ ๆ ๆ อ้วนเกิ้ลว่าเค้าอะ แง แง แง”
“อ้าว เวรแล้วตรู โอ๋ อย่าร้องนะ ข้าไม่ว่าเจ้าแล้ว”
“ฮือ ฮือ ฮือ ฮือ ฮือ ฮือ ฮื้อ”
“เออ” อ้วนเกิ้ลเริ่มปวดหัวกับเสียงร้องไห้ที่ดังขึ้น “เดี๋ยวข้าจะไปหาจาพนม ข้าพาเจ้าไปด้วยแล้วกันนะ เลิกร้องไห้ได้แล้ว เดี๋ยวข้าพาเจ้ากลับไปส่งบ้านด้วย เจ้าจะได้ไม่หลงทางอีก”
..............................................................
“นึกว่าวันนี้จะไม่มากันซะแล้ว”
ชายวัยกลางคนเจ้าของกระท่อมเล็กๆเอ่ยกับแขกทั้งสองคนที่กำลังเดินเข้ามาในขณะที่กำลังจัดข้าวของที่รกรุงรังของตัวเองให้เข้าที่
อ้วนเกิ้ลเหลือบไปมองกุยยาที่อุ้มกระต่ายอยู่ “ทำธุระน่ะ จาพนม แต่ถึงยังไงพวกเราก็ต้องมาหาอยู่ดี” พลางคิดถึงความหลังในใจเมื่อ 3 ปีที่แล้ว ที่กุยยามาหาจาพนมด้วยตัวเอง แต่กลับหลงทางจนคนทั้งหมู่บ้านตามหากันจนเช้าถึงเจอ... ทำให้ตั้งแต่นั้นเขาต้องเป็นคนพากุยยามาด้วยทุกครั้ง
“จากัวน่ะ ยังสอนเรื่องนั้นให้พวกเราไม่จบเลยนี่นา พวกเราเลยต้องมาฟังต่อไง” กุยยาที่เดินตามหลังมาเอ่ยขึ้นบ้าง
อ้วนเกิ้ลเหลือบไปมองอีกรอบพลางหมั่นไส้ เฮอะ เคยรู้เรื่องอะไรกับเค้าด้วยหรือไงเจ้าเนี่ย แต่ไม่กล้าพูดออกมาให้กุยยาได้ยิน
“กุยยา”
“กุยยา”
“กุยเว้ยยยยยยยยยย”
“เฮือก เรียกทำไมอ้วนเกิ้ล” กุยยาสะดุ้งสุดตัว
จาพนมได้แต่ส่ายหน้า
“ก็เจ้านะสิแอบหลับอีกแล้ว จาพนมอุตส่าห์เล่าเรื่องให้ฟังนะ” อ้วนเกิ้ลต่อว่า
“อะอ้อ เรื่องล้านนาของเรานะหรือ”
แน่ะ ขนาดแอบหลับยังรู้เรื่องอีกนะเนี่ย อ้วนเกิ้ลคิดในใจ
“ฮ่า ฮ่า ฮ่า” จาพนมหัวเราะด้วยความถูกใจ “กุยยาเจ้ามาทีไรเห็นหลับทุกที แต่ก็รู้เรื่องทุกทีเหมือนกันนะ เจ้านี่ยังกับมีญาณวิเศษ”
อ้วนเกิ้ลเหลือกตาขึ้นข้างบน อย่างยัยคนนี้อะหรือ...
“ท่าทางกุยยาจะง่วงนอนแล้วนะ งั้นข้าพากลับก่อนแล้วกัน วันหลังข้าจะมาใหม่นะท่านจาพนม”
จาพนมแอบยิ้มให้กับหนุ่มสาวคู่นี้พลางสัพยอก “ไปส่งให้ถึงบ้านละอ้วนเกิ้ล อย่าให้ต้องหลงทางเหมือนหนก่อนจนผู้คนต้องตามหาทั้งหมู่บ้านอีกละ”
“ข้าไม่เด็กแล้วนะ ข้าโตแล้วสาวแล้ว ไม่หลงแล้วนา”
“ฮ่า ฮ่า ฮ่า” จาพนมหัวเราะพร้อมมองอย่างเอ็นดู “นี่ถ้าไม่ได้อ้วนเกิ้ลไปรับไปส่งทุกวัน ข้าว่า เจ้าคงหลงทางไปถึงพม่าแล้วละกุยยาน้อยเอ๋ย”
.................................
“ท่านนายกองเจฆา!! อย่าไปไกลนักสิครับ!!!” นายทหารหนุ่มตะโกนเรียกหาชายผู้เป็นหัวหน้าของตน ซึ่งกำลังเดินฝ่าลุยน้ำไปโดนไม่สนใจว่ามันจะทำให้ตัวของเขาต้องเปียกโชก
“น้ำเย็นสบายดีออกนะ” นายกองหนุ่มหันไปพูดกับลูกน้องที่วิ่งตามมาอย่างกระหืดกระหอบ (แสดงโดย J-KidZ พระเอกมาแล้วจ้า)
“โธ่ ท่านครับ พื้นที่แถวนี้น่ะอยู่ในบริเวณของพวกชาวเขาชาวดอยป่าเถื่อนนะครับ ถ้าท่านจะไปไหนช่วยนำทหารติดตามไปด้วยสักหลายคนจะได้ไหม เกิดท่านไปเจอพวกพม่าเข้าล่ะก็...” นายทหารรับใช้หนุ่มบ่นใส่ผู้เป็นนายอย่างท้อใจ
“ไม่ต้องห่วงหรอก” นายกองหนุ่มเจฆายิ้มกลับ “ข้าตรวจสอบมาแล้ว พื้นที่แถบนี้อยู่ในเขตของชาวเขาสามเผ่าที่รักสงบ รับรองว่าไม่มีอันตรายแน่นอน
ในเสี้ยววินาทีนั้นเอง หางตาของเจฆาได้ไปเจอะเข้ากับโขดหินก้อนใหญ่ก้อนหนึ่ง
แล้วสิ่งที่เขาพบเห็นอยู่บนโขดหินนั่น ก็ทำให้เขาได้แต่ยืนตะลึงงัน
“.....กระต่ายรึ....” เมฆาอุทานออกมาเบาๆ
“ข้าพบนางอสูรของข้าแล้ว...ต่อให้ต้องพลิกแผ่นดิน ข้าจะหาตัวนางให้พบให้ได้”
“การวาดภาพเหมือนของคนที่ยังมีชีวิตอยู่นั้นถือเป็นสิ่งต้องห้าม เพราะมันจะทำให้โชคชะตาของผู้ที่วาดและผู้ถูกวาดต้องเปลี่ยนแปลงไปตลอดกาล”
“เรื่องงมงาย...” เสียงของชายหนุ่มหุ่นอุดมสมบูรณ์คนหนึ่งดังขึ้น
“อ้วนเกิ้ล...ไอ้เจ้าเด็กนอกคอก เจ้าคนที่ทำตัวไม่เคารพผู้แก่ผู้เฒ่าเช่นเจ้า จงไสหัวไปซะ!!!” ผู้เฒ่าตะโกนใส่
“ไม่ต้องไล่หรอก...” อ้วนเกิ้ลตอบกลับ “ข้าขอไปหาจาพนมดีกว่ามานั่งฟังเรื่องงมงายแบบนี้” (แสดงโดย Eagle ตานี่ไม่ใช่พระเอกนะบอกก่อน)
ว่าแล้วอ้วนเกิ้ลก็เดินส่ายก้นออกมา ชายหนุ่มเดินไปทางลำธารที่มีโขดหินแบนเรียบ บนโขดหินมีรูปที่เขาวาดค้างไว้อยู่ สักพักก็มีหญิงสาวคนหนึ่งโผล่หน้าออกมาจากพุ่มไม้
“เหวอ!!! กุยยาเจ้าไปไหนมาไหนรวบผมหน่อยได้ไหม แล้วอย่าโผล่มาแบบนี้อีก ข้าตกใจหมด นึกว่าผีโผล่”
“พูดมากน่า ข้าอุตส่าห์เอาเจ้านี่มาให้นะ” ว่าแล้วกุยยาก็เอากระต่ายน้อยที่แอบอยู่ข้างหลังขึ้นมา (แสดงโดยกุยแกคนสวย นางเอกเฟ้ย นางเอก)
“มาก็ดีแล้วจะได้วาดรูปกระต่ายของเจ้ากันต่อ จับไว้ดี ๆ ละ อย่าให้มันโดดหนีเหมือนหนก่อนอีก ไม่งั้นข้าก็วาดไม่เสร็จสักที เออ...เอาผมเจ้ารวบขึ้นไปด้วยนะ ข้าเห็นทีไรสยองทุกที”
กุยยาเอาผักให้กระต่ายล่อให้มันอยู่นิ่งให้อ้วนเกิ้ลวาด ส่วนมืออีกข้างก็รวบผมที่ปิดหน้าปิดตาตัวเองขึ้นไปทำเป็นมวย
“กุยยา”
“กุยยา”
“กุยเว้ยยยยยยยยยย”
“เฮือก อะหือ อะไร ทำไม” กุยยาสะดุ้งสุดตัว
“เจ้าแอบหลับอีกแล้วหรือ กระต่ายเจ้าหนีไปแล้วนะ”
“กรี๊ด โจโฉของฉ้านหายไปหนาย กรี๊ด ๆ ๆ ช่วยกันตามหาเร็ว เพราะเจ้าแท้ ๆ อ้วนเกิ้ล เจ้าอยากวาดกระต่ายของข้านัก เป็นไงละ”
“อ้าว ก็กระต่ายของเจ้าอ้วนน่ากิน เอ้ย น่ารักที่สุดนี่นา อีกอย่างทั้งหมู่บ้านมีเจ้าเลี้ยงกระต่ายอยู่คนเดียว ถ้าไม่เอากระต่ายเจ้ามากิน เอ้ย มาเป็นแบบวาดภาพ ข้าจะหากระต่ายจากไหนละ”
“โอ้ย พูดมากน่า รีบหาเร็ว เดี๋ยวโจโฉโดนตัวอะไรจับไปกินก่อน”
กุยยากับอ้วนเกิ้ลช่วยกันตามหาโจโฉ จนอ้วนเกิ้ลไปพบกระต่ายน้อยของกุยยาแอบซุกหลับอยู่ใต้โพรงไม้แห่งหนึ่ง
อ้วนเกิ้ลส่ายหน้าแบบระอาใจ “เฮ้อ...กระต่ายกับเจ้าของไม่ต่างกันเล้ย” ว่าแล้วก็อุ้มกระต่ายน้อยขึ้นมาแนบอก เดินไปหากุยยา “กุยยา ข้าเจอกระต่ายของเจ้าแล้ว กุยยา เจ้าอยู่ไหน วู้ กุยยา วู้” อ้วนเกิ้ลตะโกนเรียกแต่ไม่เห็นกุยยาขานรับ
“เฮ้ย คงไม่ได้.....” อ้วนเกิ้ลนึกถึงนิสัยของกุยยาขึ้นมาได้
- หลงทาง -
ความคิดนี้แวบเข้ามาในหัว อ้วนเกิ้ลสบถกับตัวเอง “เว้ย รู้งี้ไม่น่าปล่อยให้ไปไหนมาไหนคนเดียวเล้ย ยัยคนนี้หลงทางทุกที” อ้วนเกิ้ลเดินหากุยยาพลางตะโกนเรียกชื่อไปพลาง กว่าจะเจอตัวกุยยาก็พลบค่ำ
อ้วนเกิ้ลต่อว่าต่อขานกุยยาเป็นการใหญ่ “เจ้านี่นะ ไปตามหากระต่ายอิท่าไหนเนี่ย ดันไปหลงทางซะเอง นี่ข้ามัวแต่เดินหาเจ้ากับกระต่ายอยู่เลยทำให้วาดภาพไม่เสร็จสักที ดูสิเห็นไหมค่ำแล้วเนี่ย จะวาดภาพต่อก็ไม่ได้แล้ว”
“ข้าไม่ผิดนะ เจ้านั่นแหละผิด”
“เจ้านี่ ตัวเองแอบหลับแถมหลงทางยังมาเถียงข้าง ๆ คู ๆ อีก”
กุยยาทำหน้าเบ้น้ำตาซึม “ฮือ ๆ ๆ อ้วนเกิ้ลว่าเค้าอะ แง แง แง”
“อ้าว เวรแล้วตรู โอ๋ อย่าร้องนะ ข้าไม่ว่าเจ้าแล้ว”
“ฮือ ฮือ ฮือ ฮือ ฮือ ฮือ ฮื้อ”
“เออ” อ้วนเกิ้ลเริ่มปวดหัวกับเสียงร้องไห้ที่ดังขึ้น “เดี๋ยวข้าจะไปหาจาพนม ข้าพาเจ้าไปด้วยแล้วกันนะ เลิกร้องไห้ได้แล้ว เดี๋ยวข้าพาเจ้ากลับไปส่งบ้านด้วย เจ้าจะได้ไม่หลงทางอีก”
..............................................................
“นึกว่าวันนี้จะไม่มากันซะแล้ว”
ชายวัยกลางคนเจ้าของกระท่อมเล็กๆเอ่ยกับแขกทั้งสองคนที่กำลังเดินเข้ามาในขณะที่กำลังจัดข้าวของที่รกรุงรังของตัวเองให้เข้าที่
อ้วนเกิ้ลเหลือบไปมองกุยยาที่อุ้มกระต่ายอยู่ “ทำธุระน่ะ จาพนม แต่ถึงยังไงพวกเราก็ต้องมาหาอยู่ดี” พลางคิดถึงความหลังในใจเมื่อ 3 ปีที่แล้ว ที่กุยยามาหาจาพนมด้วยตัวเอง แต่กลับหลงทางจนคนทั้งหมู่บ้านตามหากันจนเช้าถึงเจอ... ทำให้ตั้งแต่นั้นเขาต้องเป็นคนพากุยยามาด้วยทุกครั้ง
“จากัวน่ะ ยังสอนเรื่องนั้นให้พวกเราไม่จบเลยนี่นา พวกเราเลยต้องมาฟังต่อไง” กุยยาที่เดินตามหลังมาเอ่ยขึ้นบ้าง
อ้วนเกิ้ลเหลือบไปมองอีกรอบพลางหมั่นไส้ เฮอะ เคยรู้เรื่องอะไรกับเค้าด้วยหรือไงเจ้าเนี่ย แต่ไม่กล้าพูดออกมาให้กุยยาได้ยิน
“กุยยา”
“กุยยา”
“กุยเว้ยยยยยยยยยย”
“เฮือก เรียกทำไมอ้วนเกิ้ล” กุยยาสะดุ้งสุดตัว
จาพนมได้แต่ส่ายหน้า
“ก็เจ้านะสิแอบหลับอีกแล้ว จาพนมอุตส่าห์เล่าเรื่องให้ฟังนะ” อ้วนเกิ้ลต่อว่า
“อะอ้อ เรื่องล้านนาของเรานะหรือ”
แน่ะ ขนาดแอบหลับยังรู้เรื่องอีกนะเนี่ย อ้วนเกิ้ลคิดในใจ
“ฮ่า ฮ่า ฮ่า” จาพนมหัวเราะด้วยความถูกใจ “กุยยาเจ้ามาทีไรเห็นหลับทุกที แต่ก็รู้เรื่องทุกทีเหมือนกันนะ เจ้านี่ยังกับมีญาณวิเศษ”
อ้วนเกิ้ลเหลือกตาขึ้นข้างบน อย่างยัยคนนี้อะหรือ...
“ท่าทางกุยยาจะง่วงนอนแล้วนะ งั้นข้าพากลับก่อนแล้วกัน วันหลังข้าจะมาใหม่นะท่านจาพนม”
จาพนมแอบยิ้มให้กับหนุ่มสาวคู่นี้พลางสัพยอก “ไปส่งให้ถึงบ้านละอ้วนเกิ้ล อย่าให้ต้องหลงทางเหมือนหนก่อนจนผู้คนต้องตามหาทั้งหมู่บ้านอีกละ”
“ข้าไม่เด็กแล้วนะ ข้าโตแล้วสาวแล้ว ไม่หลงแล้วนา”
“ฮ่า ฮ่า ฮ่า” จาพนมหัวเราะพร้อมมองอย่างเอ็นดู “นี่ถ้าไม่ได้อ้วนเกิ้ลไปรับไปส่งทุกวัน ข้าว่า เจ้าคงหลงทางไปถึงพม่าแล้วละกุยยาน้อยเอ๋ย”
.................................
“ท่านนายกองเจฆา!! อย่าไปไกลนักสิครับ!!!” นายทหารหนุ่มตะโกนเรียกหาชายผู้เป็นหัวหน้าของตน ซึ่งกำลังเดินฝ่าลุยน้ำไปโดนไม่สนใจว่ามันจะทำให้ตัวของเขาต้องเปียกโชก
“น้ำเย็นสบายดีออกนะ” นายกองหนุ่มหันไปพูดกับลูกน้องที่วิ่งตามมาอย่างกระหืดกระหอบ (แสดงโดย J-KidZ พระเอกมาแล้วจ้า)
“โธ่ ท่านครับ พื้นที่แถวนี้น่ะอยู่ในบริเวณของพวกชาวเขาชาวดอยป่าเถื่อนนะครับ ถ้าท่านจะไปไหนช่วยนำทหารติดตามไปด้วยสักหลายคนจะได้ไหม เกิดท่านไปเจอพวกพม่าเข้าล่ะก็...” นายทหารรับใช้หนุ่มบ่นใส่ผู้เป็นนายอย่างท้อใจ
“ไม่ต้องห่วงหรอก” นายกองหนุ่มเจฆายิ้มกลับ “ข้าตรวจสอบมาแล้ว พื้นที่แถบนี้อยู่ในเขตของชาวเขาสามเผ่าที่รักสงบ รับรองว่าไม่มีอันตรายแน่นอน
ในเสี้ยววินาทีนั้นเอง หางตาของเจฆาได้ไปเจอะเข้ากับโขดหินก้อนใหญ่ก้อนหนึ่ง
แล้วสิ่งที่เขาพบเห็นอยู่บนโขดหินนั่น ก็ทำให้เขาได้แต่ยืนตะลึงงัน
“.....กระต่ายรึ....” เมฆาอุทานออกมาเบาๆ
“ข้าพบนางอสูรของข้าแล้ว...ต่อให้ต้องพลิกแผ่นดิน ข้าจะหาตัวนางให้พบให้ได้”
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น