ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : สายเรียกเข้า (ตีพิมพ์กับมอร์มูฟแมกกาซี นิตยสารท้องถิ่นของนครราชสีมา)
เรื่องราวของคนที่รอคอยความรักจากคนหนึ่งมานานแสนนาน และพร้อมที่ทำทุกอย่างเพื่อเธอ แต่มีเรื่องเดียวที่เขาไม่สามารถทำให้คือ บอกเธอว่า “รัก” เพราะเขากลัวคำตอบและกลัวที่จะเสียเธอไป จึงทำได้เพียงอยู่ข้างๆ เธอเท่านั้น
เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นมาทำเอาเจ้าของโทรศัพท์สะดุ้ง แต่พอเขาหันไปมองโทรศัพท์แล้วก็ยิ้มออกมาได้ เบอร์ขึ้นว่า “ต่าย”
“ไงจ๊ะ”
“พี่กบ ต่ายเลิกกับพี่โอไปแล้ว”
ปลายสายส่งเสียงร้องไห้กระซิก ๆ ทำเอากบถึงสะดุ้งโหย่งและทำอะไรไม่ถูกแล้ว
“ใจเย็น ๆ นะต่าย ไม่เป็นอะไรเดี๋ยวก็หายเอง”
“ทำไมพี่เขาทำกับต่ายแบบนี้ล่ะ เราคบกันมาตั้งนานแล้วนะ ต่ายไม่ดีตรงไหน”
“ดีสิ ต่ายเป็นคนดี แต่เขาแค่มองไม่เห็นความดีของต่ายเท่านั้นล่ะ อย่าไปสนใจไม่เอาน่าต่าย อย่าร้องนะ คนน่ารักร้องไห้มันไม่ดีหรอก”
“พี่กบแต่หนูรักพี่เขานี่ ที่ผ่านมาเราก็รักกันมาตลอด แต่พี่เขาเปลี่ยนไปหนูไม่ดีใช่มั้ย”
“หนูเป็นคนดีนะ เป็นคนดีมากเลยล่ะแค่ไม่ดีสำหรับเขาเท่านั้น ไม่เอาน่าหนูร้องไห้แบบนี้พ่อแม่หนู มาเห็นเข้า ท่านจะไม่สบายใจนะ”
“ค่ะพี่กบ หนูจะเข้มแข็งค่ะ ขอบคุณพี่กบมากนะคะ พี่กบเป็นพี่ชายที่ดีเสมอ”
ต่ายวางสายไป กบได้นั่งกังวล เขารู้จักต่ายมาเจ็ดปีแล้ว และตลอดเวลามานี่ต่ายก็เห็นเขาเหมือนกับพี่ชายมาตลอด แต่ความรู้สึกของเขามันไม่ใช่แบบนั้น เขารักผู้หญิงคนนี้มาก
แต่เขาไม่กล้าจีบเธอสักที ดูเหมือนเธอจะไม่รู้ด้วยว่าเขาคิดอะไร และเวลาเธออกหักเธอจะโทรมาหาเขาตลอด เขาเองก็ยินดีรับฟังเสมอ แม้มันจะทำให้เขาต้องเจ็บปวดไปด้วยก็ตาม
เขาถอนใจและนั่งทำงานต่อไป โดยคิดว่าเขาต้องทำอะไรสักอย่างแล้วล่ะ แต่ไม่ใช่ตอนนี้เธอกำลังเศร้า เขาไม่อยากเป็นคนฉวยโอกาส
ตลอดสามเดือนกบโทรไปหาบ้าง แวะไปหาโดยคอยดูแลเธอ หาหนังสนุกๆ มาให้ดู หาหนังสือมาให้อ่านและพาเธอไปเที่ยว เพื่อให้คลายความเศร้าไปบ้าง แรก ๆ ต่ายก็ยังมีสีหน้าอมทุกข์ แต่ว่าหลังๆ พอได้รับการดูแลปลอบใจจากกบแล้วเธอก็ดีขึ้น โทรศัพท์ของกบก็ดังขึ้นมาอีก เป็นเบอร์ของต่าย กบรีบรับสายทันที
“ว่าไงจ๊ะ”
“พี่กบ หนูขอบคุณมากนะคะพี่ ที่ช่วยดูแลหนูมาตลอดสามเดือน ตอนนี้หนูหายแล้วค่ะ”
“ดีใจนะที่เราสบายใจ”
“พี่กบเป็นพี่ชายที่น่ารักของหนูเสมอล่ะค่ะ”
กบอึ้งไปสักพัก คำนี้อีกแล้วเหรอ
“จ้า พี่ก็ดีใจนะที่เห็นต่ายสบายใจ”
“ค่ะพี่ พี่กบมีรุ่นพี่ที่มหาวิทยาลัยมาบอกชอบหนูด้วยล่ะ อิอิ และหนูก็แอบมองเขาอยู่นะ เขาดูดีมากเลยพี่ หนูว่าจะลองคบเขาดู เขาชื่อพี่ก้องค่ะ”
เหมือนฟ้าผ่ากลางใจกบซะได้ กบอยากจะบอกเธอว่า ไม่ได้นะพี่รักเธอนะ แต่กบรู้ว่าพูดไปเธออาจไม่สนใจเลยได้แต่บอกว่า
“ยินดีด้วยนะ ที่จะได้เจอคนดี ๆ”
“ค่าพี่ชาย พี่กบเนี่ยน่ารักเสมอ ๆ เลย ถ้าไม่มีพี่กบนะ หนูคงเตลิดไปแล้วล่ะ”
และต่ายก็วางสายไป เอาอีกแล้ว พอเขาคิดจะจีบหรือจะบอกรักเธอ ก็มักจะมีคนใหม่มา และคนนั้นก็มักจะดูดีกว่าเขาเสมอ
“เอาน่าต่ายคงคิดดีแล้วล่ะ จะทำไงได้ล่ะ เราก็แค่ดูแลเขาเท่านั้นเอง”
ต่ายก็โทรหาเขาบ่อย ๆ ส่วนมากก็เป็นเรื่องของก้อง ซึ่งเขาก็ต้องแข็งใจฟังอย่างงั้น แม้ใจจะเจ็บ เขาก็บอกตัวเองว่า ขอให้เป็นเรื่องที่เธอพูดเถอะเขายินดีฟัง
แต่แล้ววันหนึ่ง
“พี่กบ พี่ก้องเขาทิ้งหนูไปแล้ว”
“ใจเย็น ๆ อย่าร้องสิ”
“ทำไมล่ะ หนูรักพี่เขามากนะคะ หนูพยายามทุกอย่างแล้วค่ะแต่พี่เขาบอกแค่ว่าเราไปด้วยกันไม่ได้ฮือ ๆ”
คราวนี้ต่ายร้องไห้หนัก กบปลอบเธอสักพักจนกระทั่งต่ายพูดว่า
“หนูขออยู่คนเดียวสักพักนะค่ะพี่กบ ขอบคุณพี่มากเลย”
พอวางสายไปจริงๆ กบน่าจะดีใจนะโอกาสมาถึงเขาแล้ว แต่ว่าเขาทำแบบนั้นไม่ได้ ต่ายรักนายคนนี้ กบเลยต้องตัดสินใจทำอะไรบ้า ๆ กบไปหานายก้องที่มหาวิทยาลัยพอได้เจอตัว
“นายช่วยกลับไปดูต่ายสักหน่อยเถอะ ตอนนี้เธอกำลังแย่นะ”
“เรื่องอะไรกัน แล้วคุณเป็นใคร”
กบชะงักไป แล้วจะให้บอกว่าเขาเป็นใครล่ะ
“อย่าสนใจเลย นายช่วยกลับไปหาต่ายเธอรักนายมากนะ ตอนนี้เธอกำลังเสียใจมากนะ”
“ผมรู้ แต่ว่าผมไม่ได้รักเธอแล้วนะ คงต้องปล่อยให้อยู่แบบนี้สักพักล่ะ เดี๋ยวก็ทำใจได้เองล่ะ”
กบพยายามพูดอย่างไร ก้องก็เหมือนจะไม่สนใจ กบถอนใจ และเดินคอตกกลับบ้านไป เขาจะทำอย่างไรดีล่ะเนี่ย ไอ้คำปลอบที่พูดมาก็หมดแล้ว โทรศัพท์ของเขาก็ดังขึ้นอีก
“พี่กบ พี่ไปพูดอะไรกับพี่ก้องค่ะ”
“คือ พี่ไปขอร้องให้เขากลับมารักเธอไง”
“พี่บ้าไปแล้ว พี่จะไปทำแบบนั้นทำไมกัน”
“พี่แค่ไม่อยากเห็นเธอเศร้านะ พี่เป็นห่วงเธอมากนะ”
“ขอบคุณค่ะพี่ แต่หนูจะรับความหวังดีจากคนที่หนูต้องการนะค่ะ ถ้าหนูไม่ต้องการมันเป็นความ สมเพชซึ่งหนูไม่ชอบให้ใครมาสมเพชค่ะ”
ประโยคนี้ทำเอากบถึงกับน้ำตาร่วง เขารู้สึกเหมือนใครเอาน้ำเย็นๆ มาสาด เขาหวังดีและอยากช่วยเธอแท้ๆ ทำไมเธอมองแบบนี้ ทำไมต้องเป็นแบบนี้ด้วยล่ะ
“พี่ขอโทษนะ”
“ค่ะพี่หนู ไม่เป็นไรหรอก การอกหักทำให้หนูแกร่งขึ้น พี่ไม่ต้องห่วงนะคะ บางทีการห่วงมากไปก็ทำให้น่ารำคาญค่ะ”
ต่ายวางสายไปกบเข่าอ่อน เขาน้ำตาร่วงความรักของเขาที่ เขาตั้งใจจะให้เธอ แม้เขาไม่ได้หวังว่าเธอจะรักตอบ แต่เขาก็ไม่ได้หวังว่าเธอจะตอบเขาด้วยคำนี้ น่ารำคาญถ้าจะใช้คำนี้สู้ด่าเขายังดีกว่า ตอนนี้ใจเขาเหมือนกับโดนมีดกรีดเลย
“ไอ้หน้าโง่ รักเขามาได้ไงตั้งนาน แต่ไม่คิดจะบอก ตอนนี้มันคงจะสายไปแล้ว แกไป ๆ ซะดีกว่าเดี๋ยวเขาจะรำคาญแก พี่รักเธอนะต่าย ถึงเธอจะไม่เคยมองมาทางพี่ก็ตามที”
กบพยายามตัดใจแต่มันไม่ง่ายเลยสักนิด ตอนนี้เขาคงต้องหลบไปที่ไหนสักแห่ง ไปให้ไกลจากอะไรเดิม ๆ กบเลยเก็บกระเป๋าเสื้อผ้าและคิดที่จะไปไหนก็ได้สักพัก โทรศัพท์ของเขาดังขึ้นมาอีก กบหันไปมองเป็นเบอร์ของต่าย ตอนนี้เขากำลังสับสนอยู่ว่าจะรับสายดีมั้ย
(คุณอยากให้กบรับสายมั้ย)
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น