ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : พรสวรรค์กับการเริ่มต้นแห่งคำสาบาน
พรสวรรค์กับการเริ่มต้นแห่งคำสาบาน
กลางดึกวันหนึ่งในเขตชานเมืองริดเดิลยามฤดูหนาวมาเยือนเมื่อ15ปีก่อน
ก๊อกๆๆๆ
เสียงเคาะประตูที่ดังขึ้นอย่างเร่งรีบปลุกให้หญิงสาววัยแรกรุ่นผู้มีอุดมการณ์จะช่วยเหลือคนที่ได้รับความเดือดร้อนต่างๆลุกขึ้นมาเปิดประตูบ้านรับลมพายุแรกแห่งฤดูที่เย็นยะเยือกนี้
"ช...ช่วยด้วย..ได้โปรดรับเด็กคนนี้ไว้ ซ่อนเธอไว้ทีนี่คือค่าจ้างและทุกสิ่งที่คุณอยากรู้ลูกแก้วนี้จะตอบให้ ฉะ..ฉัน ฉันไม่มีเวลาแล้วลาก่อน" หญิงสาวหน้าซีดเผือดในชุดคลุมเก่าๆสีเทาตุ่นยื่นร่างอันบอบบางของเด็กทารกเพศหญิงอายุไม่ถึงขวบปีในห่อผ้ารุ่ยๆที่มีจี้รูปจักรราศีที่เว้นช่องตรงกลางไว้เป็นรูปหยินหยางกับกล่องที่ทำจากงาช้างล้วนๆให้เธอ
"ดะ.เดี๋ยวก่อนค่ะ รีบเข้ามาในบ้านฉันก่อนเถิด เร็วเข้าไม่ต้องกลัวฉันจะจัดการให้เองคะ" หญิงสาวรีบดึงร่างทั้งสองเข้ามาและลงกลอนประตูไว้ "ฉันชื่อเอ็มพีเช่ เดมโมร่าเป็นวิซค่ะ ไม่ต้องกลัวไปเหล่าน้ำได้บอกฉันว่าคุณโดนพวกG.O.Dไล่ตามมาสินะ ฉันจะช่วยคุณเองคะ" เอ็มพีเช่แนะนำตัวแล้วอุ้มเด็กทารกมาวางที่บนโต๊ะทานอาหาร
จากนั้นเธอก็เดินไปหยิบผ้าขนหนูกับขันใส่น้ำมาเช็ดตัวให้เด็กทารกคนนั่น "คุณรีบไปอาบน้ำเถอะค่ะ ฉันจะดูแลเธออย่างดีเลย" เอ็มพีเช่ยิ้มให้แล้วชี้ทางประตูไปห้องน้ำให้หญิงสาวปริศนาได้ทราบ "ขอบพระคุณอย่างสูงค่ะ ท่านเอ็มพีเช่ ข้าคือคนรับใช้ของปราสาทกลาร่า นามว่าเชลด้า เพียวรีน ทารกนี่คือคุณหนู เทียร่า พาราไดซ์ที่โดนลอบทำร้ายคะ โปรดดูแลท่านทีก็พอ ส่วนข้าก็คงอยู่ได้ไม่นานแล้วเพราะข้าก็เป็นผู้ใช้กิฟท์เหมือนกันพลังของข้าคือ การถอดจิตตอนนี้ข้าคงต้องจากไปแล้วเพราะร่างของข้าได้โดนสังหารไป หากท่านมีปัญหาเรื่องใดจงดูจากลูกแก้ว ค่าจ้างอยู่ในกล่องแล้วค่ะน่าจะใช้ได้ซักสิบปี ขอความการุณด้วยนะคะท่านเอ็มพีเช่"
ร่างของเชลด้าเริ่มเลือนลางก่อนจะหายไปเมื่อพูดจบประโยคพอดี "ได้เลยฉันจะปกป้องเธอเองนะ หยาดน้ำตาแห่งความบริสุทธิ์เอ่ย นามใหม่ของเจ้านับแต่นี้คือ เนมีดะ เดมโมร่าหลานของฉัน" เอ็มพีเช่เริ่มเช็ดตัวของเนมีดะที่ร้องไห้จ้าราวกับรู้ว่าคนที่ดีกับตนคนหนึ่งได้จากไปเสียแล้ว
ปัจจุบัน ณ ใจกลางเมืองได้มีเด็กสาวสองคนยืนประจันหน้ากับเหล่าชายหนุ่มสี่ห้าคน "นี่ๆเนมีดะหลบไปซะ เราไม่อยากให้เธอโดนลูกหลงไปด้วยนะ" สาวน้อยผมทรงทวินเทลสีแสดหันหน้ามาบอกเพื่อนสนิทที่สุดให้หนีไป ทว่าเพื่อนผมแดงดุจโลหิตของเธอกลับเปิดประเดิมลงมืออัดพวกนักเรียนรุ่นพี่ที่ท้าดวลพวกเธอแทน
"นุชากิ ไทกะอย่ามาลืมว่าเพื่อนของเธอคนนี่นะเป็นแชมป์การประลองระดับเมืองนี้ตั้งแต่อายุ13ปีเลยนะย่ะ แค่นี้น่ะไม่เป็นไรหรอก" เนมีดะลงมายืนสะบัดปลายผมบอกนุชากิหลังจากกระโดดถีบขาคู่ใส่รุ่นพี่ที่ดูจะเป็นหัวหน้ากลุ่มแล้ว
แม้หัวหน้าจะสลบไป พวกหนุ่มๆก็ยังเริ่มพุ่งมาชกเธอบาง "เนมี่ล่ะก็...เราแค่อยากอัดพวกมันแบบไม่ต้องหารใครแท้ๆอ่ะ" พูดประชดเล่นๆให้ขำๆก่อนจะตวัดมือท้าทายพวกมันอีกรอบ "เฮ้ย!พวกเราจัดการยัยสองคนนั่นเลย" รุ่นพี่คนหนึ่งที่ย้อมผมเป็นสีเขียวอี๋ตะโกนสั่งพร้อมหยิบไม้หน้าสามขึ้นมา
"ชักท่าไม่ดีแล้ว อัดให้สลบเลยจ้าเนมี่จัง" นุชากิรีบเรียกเพื่อนสาวที่ไปบู๊ใส่คนที่ใช้วิชามวยให้มาช่วยอีกที ทั้งๆที่เธอก็สู้เองได้ "ค้าๆ ยัยยากูซ่า" เนมิดะชักเซ็งก็เลยงัดอาวุธคู่ใจมีดบินมาบรรเลงเพลงสีเลือดให้พวกมันใหญ่
หลังจากเก็บกวาดซากพวกมันแล้วลากไปส่งให้อาจารย์ฝ่ายบุคลากรมาพิจารนาโทษ "เอาล่ะ พวกเธอสองคนวันนี้ก็หมดแล้วล่ะขอบใจนะ ของน่ะส่งไปแล้วรอซักพักนะ" อาจารย์เอื้อมไปหยิบกล่องแป้งฝุ่นมาเปิดแล้วส่งดาวทองให้พวกเธออีกคนล่ะดวง "ที่นี่พวกเธอก็เลื่อนเป็นระดับC+แล้วยิ่งดีด้วย" อาจารย์ว่าจบสองสาวก็วิ่งออกเพื่อกรี๊ดด้วยความดีใจ
"เนมี่จังไปกินเค้กกัน วันนี้เราเลี้ยงเองจ้า" สาวผมแสดเหลือบตาสีฟ้าใสไปมองเพื่อนรักที่มีฐานะค่อนข้างกลางๆทำให้มักไปเที่ยวหรือไปกินขนมราคาแพงๆด้วยกันไม่ได้ "อืม...เอาสิช่วงนี้บ้านฉันมีแต่โยรุกับฉันเท่านั้นที่อยู่นอกนั้น น้าเอ็มก็ไปทำธุระตั้งหลายวันด้วย กลับดึกหน่อยก็คงไม่เป็นไรมั้ง" ว่าแล้วเด็กสาวก็เงยหน้าไปจ้องมองท้องฟ้าแทน
ภาพท้องฟ้าที่สะท้อนจะดวงตาสีดำสนิทดูว่างเปล่าและแสนจะอ้างว้างจนคนที่แอบมองอย่างนุชากิต้องเผลอปล่อยให้น้ำตาไหลลงมายามมองดูดวงตาคู่นั่นหัวใจก็รู้สึกหนาวถึงขั้นจะหยุดเต้นเลย
"ป่ะ!..ไปกินเค้กกันเถอะท่านเจ้ามือ" เนมิดะเปลี่ยนอารมณ์อย่างไวแล้วลากตัวเพื่อนสาวไปกินของหวานที่ร้านเจ้าประจำซึ่งจะมาบ่อยๆเมื่อนุชากิจะยอมเลี้ยงขนมเพื่อน
$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$
จบตอนแรก ปวดหัวมากๆๆขอตัวล่ะ
ก๊อกๆๆๆ
เสียงเคาะประตูที่ดังขึ้นอย่างเร่งรีบปลุกให้หญิงสาววัยแรกรุ่นผู้มีอุดมการณ์จะช่วยเหลือคนที่ได้รับความเดือดร้อนต่างๆลุกขึ้นมาเปิดประตูบ้านรับลมพายุแรกแห่งฤดูที่เย็นยะเยือกนี้
"ช...ช่วยด้วย..ได้โปรดรับเด็กคนนี้ไว้ ซ่อนเธอไว้ทีนี่คือค่าจ้างและทุกสิ่งที่คุณอยากรู้ลูกแก้วนี้จะตอบให้ ฉะ..ฉัน ฉันไม่มีเวลาแล้วลาก่อน" หญิงสาวหน้าซีดเผือดในชุดคลุมเก่าๆสีเทาตุ่นยื่นร่างอันบอบบางของเด็กทารกเพศหญิงอายุไม่ถึงขวบปีในห่อผ้ารุ่ยๆที่มีจี้รูปจักรราศีที่เว้นช่องตรงกลางไว้เป็นรูปหยินหยางกับกล่องที่ทำจากงาช้างล้วนๆให้เธอ
"ดะ.เดี๋ยวก่อนค่ะ รีบเข้ามาในบ้านฉันก่อนเถิด เร็วเข้าไม่ต้องกลัวฉันจะจัดการให้เองคะ" หญิงสาวรีบดึงร่างทั้งสองเข้ามาและลงกลอนประตูไว้ "ฉันชื่อเอ็มพีเช่ เดมโมร่าเป็นวิซค่ะ ไม่ต้องกลัวไปเหล่าน้ำได้บอกฉันว่าคุณโดนพวกG.O.Dไล่ตามมาสินะ ฉันจะช่วยคุณเองคะ" เอ็มพีเช่แนะนำตัวแล้วอุ้มเด็กทารกมาวางที่บนโต๊ะทานอาหาร
จากนั้นเธอก็เดินไปหยิบผ้าขนหนูกับขันใส่น้ำมาเช็ดตัวให้เด็กทารกคนนั่น "คุณรีบไปอาบน้ำเถอะค่ะ ฉันจะดูแลเธออย่างดีเลย" เอ็มพีเช่ยิ้มให้แล้วชี้ทางประตูไปห้องน้ำให้หญิงสาวปริศนาได้ทราบ "ขอบพระคุณอย่างสูงค่ะ ท่านเอ็มพีเช่ ข้าคือคนรับใช้ของปราสาทกลาร่า นามว่าเชลด้า เพียวรีน ทารกนี่คือคุณหนู เทียร่า พาราไดซ์ที่โดนลอบทำร้ายคะ โปรดดูแลท่านทีก็พอ ส่วนข้าก็คงอยู่ได้ไม่นานแล้วเพราะข้าก็เป็นผู้ใช้กิฟท์เหมือนกันพลังของข้าคือ การถอดจิตตอนนี้ข้าคงต้องจากไปแล้วเพราะร่างของข้าได้โดนสังหารไป หากท่านมีปัญหาเรื่องใดจงดูจากลูกแก้ว ค่าจ้างอยู่ในกล่องแล้วค่ะน่าจะใช้ได้ซักสิบปี ขอความการุณด้วยนะคะท่านเอ็มพีเช่"
ร่างของเชลด้าเริ่มเลือนลางก่อนจะหายไปเมื่อพูดจบประโยคพอดี "ได้เลยฉันจะปกป้องเธอเองนะ หยาดน้ำตาแห่งความบริสุทธิ์เอ่ย นามใหม่ของเจ้านับแต่นี้คือ เนมีดะ เดมโมร่าหลานของฉัน" เอ็มพีเช่เริ่มเช็ดตัวของเนมีดะที่ร้องไห้จ้าราวกับรู้ว่าคนที่ดีกับตนคนหนึ่งได้จากไปเสียแล้ว
ปัจจุบัน ณ ใจกลางเมืองได้มีเด็กสาวสองคนยืนประจันหน้ากับเหล่าชายหนุ่มสี่ห้าคน "นี่ๆเนมีดะหลบไปซะ เราไม่อยากให้เธอโดนลูกหลงไปด้วยนะ" สาวน้อยผมทรงทวินเทลสีแสดหันหน้ามาบอกเพื่อนสนิทที่สุดให้หนีไป ทว่าเพื่อนผมแดงดุจโลหิตของเธอกลับเปิดประเดิมลงมืออัดพวกนักเรียนรุ่นพี่ที่ท้าดวลพวกเธอแทน
"นุชากิ ไทกะอย่ามาลืมว่าเพื่อนของเธอคนนี่นะเป็นแชมป์การประลองระดับเมืองนี้ตั้งแต่อายุ13ปีเลยนะย่ะ แค่นี้น่ะไม่เป็นไรหรอก" เนมีดะลงมายืนสะบัดปลายผมบอกนุชากิหลังจากกระโดดถีบขาคู่ใส่รุ่นพี่ที่ดูจะเป็นหัวหน้ากลุ่มแล้ว
แม้หัวหน้าจะสลบไป พวกหนุ่มๆก็ยังเริ่มพุ่งมาชกเธอบาง "เนมี่ล่ะก็...เราแค่อยากอัดพวกมันแบบไม่ต้องหารใครแท้ๆอ่ะ" พูดประชดเล่นๆให้ขำๆก่อนจะตวัดมือท้าทายพวกมันอีกรอบ "เฮ้ย!พวกเราจัดการยัยสองคนนั่นเลย" รุ่นพี่คนหนึ่งที่ย้อมผมเป็นสีเขียวอี๋ตะโกนสั่งพร้อมหยิบไม้หน้าสามขึ้นมา
"ชักท่าไม่ดีแล้ว อัดให้สลบเลยจ้าเนมี่จัง" นุชากิรีบเรียกเพื่อนสาวที่ไปบู๊ใส่คนที่ใช้วิชามวยให้มาช่วยอีกที ทั้งๆที่เธอก็สู้เองได้ "ค้าๆ ยัยยากูซ่า" เนมิดะชักเซ็งก็เลยงัดอาวุธคู่ใจมีดบินมาบรรเลงเพลงสีเลือดให้พวกมันใหญ่
หลังจากเก็บกวาดซากพวกมันแล้วลากไปส่งให้อาจารย์ฝ่ายบุคลากรมาพิจารนาโทษ "เอาล่ะ พวกเธอสองคนวันนี้ก็หมดแล้วล่ะขอบใจนะ ของน่ะส่งไปแล้วรอซักพักนะ" อาจารย์เอื้อมไปหยิบกล่องแป้งฝุ่นมาเปิดแล้วส่งดาวทองให้พวกเธออีกคนล่ะดวง "ที่นี่พวกเธอก็เลื่อนเป็นระดับC+แล้วยิ่งดีด้วย" อาจารย์ว่าจบสองสาวก็วิ่งออกเพื่อกรี๊ดด้วยความดีใจ
"เนมี่จังไปกินเค้กกัน วันนี้เราเลี้ยงเองจ้า" สาวผมแสดเหลือบตาสีฟ้าใสไปมองเพื่อนรักที่มีฐานะค่อนข้างกลางๆทำให้มักไปเที่ยวหรือไปกินขนมราคาแพงๆด้วยกันไม่ได้ "อืม...เอาสิช่วงนี้บ้านฉันมีแต่โยรุกับฉันเท่านั้นที่อยู่นอกนั้น น้าเอ็มก็ไปทำธุระตั้งหลายวันด้วย กลับดึกหน่อยก็คงไม่เป็นไรมั้ง" ว่าแล้วเด็กสาวก็เงยหน้าไปจ้องมองท้องฟ้าแทน
ภาพท้องฟ้าที่สะท้อนจะดวงตาสีดำสนิทดูว่างเปล่าและแสนจะอ้างว้างจนคนที่แอบมองอย่างนุชากิต้องเผลอปล่อยให้น้ำตาไหลลงมายามมองดูดวงตาคู่นั่นหัวใจก็รู้สึกหนาวถึงขั้นจะหยุดเต้นเลย
"ป่ะ!..ไปกินเค้กกันเถอะท่านเจ้ามือ" เนมิดะเปลี่ยนอารมณ์อย่างไวแล้วลากตัวเพื่อนสาวไปกินของหวานที่ร้านเจ้าประจำซึ่งจะมาบ่อยๆเมื่อนุชากิจะยอมเลี้ยงขนมเพื่อน
$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$
จบตอนแรก ปวดหัวมากๆๆขอตัวล่ะ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น