คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ดีเลย์ - 1
“... ที่ตอบช้าแบบนี้ วอทแอปหรือพี่นทคะ ที่ดีเลย์ ?”
...ดีเลย์...
“นท.. ลุก”
เสียงรนๆพร้อมกับสัมผัสเฉี่ยวหัวไหล่ เรียกนทที่กำลังก้มหน้าก้มตาอยู่กับเจ้าสมาร์ทโฟนราคาโคตรแพงให้สะดุ้งขึ้นมาสุดตัว .. บรรยากาศหลังเวทีคอนเสิร์ตเล็กๆวุ่นวายได้ใจจนนทต้องยอมวางมันลง ศีรษะเล็กๆพยักหงึกหงักรัวๆ ก่อนที่นทจะลุกขึ้น หมุนรอบตัวเองเพื่อเช็คเสื้อกางเกงให้มันควรเป็นในแบบที่ต้องเป็น
จากวันนั้นถึงวันนี้ ...
สิบสามวัน แล้วสินะ
“เอ้ยนท .. โอเคป้ะ ไหวป้ะวะ”
ตูมตามถามน้องสาวคนสนิทอย่างนึกห่วง ในสีหน้าของน้องสาวที่แสดงออกชัดเจนเหลือเกินว่าไม่สบายใจ ... มือพี่ชายเลื่อนไปขยี้หัวน้องสาวไปมาสนุกมือ แต่สายตาคมๆก็ยังคงจ้องตรงมองน้องสาวไม่คลาดสายตา
ไอ้นทเอง นทจริงๆ มันกำลังไม่สบายใจ...
“โอเคเว้ย ไหวเว้ยพี่ ...”
นทตอบพี่ชายเสียงเข้มก่อนจะสะบัดหัวเล่นไปมาอย่างทะเล้น .. ปั้นรอยยิ้มก๋ากั่นขึ้นมากลบเกลื่อน และเลี่ยงไปคว้าไมโครโฟนสีดำสนิทขึ้นมาถือแล้วดีดดิ้นไปมา ทำตัวเป็นนทที่ปกติที่สุดได้อย่างแนบเนียน ... เรื่องไม่สบายใจของเธอให้มันเป็นเรื่องส่วนตัว คนอื่นไม่เกี่ยว ...
“ไหวแน่นะ ?”
แต่ก็ไม่วายที่จะต้องถามอีกครั้ง พี่ชายชี้นิ้วคาดหน้าน้องสาวเอาไว้อย่างคาดคั้น ... ก็ดูเอาสิ สายตามันไม่ได้สบายเหมือนน้ำเสียงเลยนี่นา...
เสียงลั่นของแกที่บอกว่าสบายดีน่ะ ... มันปั้นได้
“โห่พี่ รู้จักกันมาตั้งปี ยังไม่รู้อีกเรอะว่านทโอเคตลอดกาล 555555.”
แต่สายตาหม่นๆกังวลๆของแก ... มันปั้นไม่ได้หรือเปล่าว้ะ ?
ไอ้เจ้านทเอ้ยย
.
.
“เพลงเขินในแบบของนทนะคะ ไม่ค่อยปกติเท่าไร เอ้อว...”
ตูมตามยืนเท้าสะเอวมองน้องสาวเขาที่กำลังขยับตัวยึกยึกอยู่บนเวทีแบบสนุกเว่อร์ด้วยสายตาไม่สบายใจ เสียงเพลงของนท ... ท่าทางของนท กับไอ้ฟีลแบบมันส์หลุดๆที่ถูกขุดมาเพื่อโปรโมตซิงเกิ้ลใหม่ มันกลบเกลื่อนอารมณ์ภายในของน้องสาวเขาได้ดีทีเดียว !
คนอื่นมองคงไม่รู้ ... โถ่ แต่เขารู้
“ตูมตาม ... นทมันเป็นอะไรรึปะ วันนี้เห็นจ้องแต่มือถือ ไม่อเลิร์ตเหมือนปกติเลย”
เสียงนุ่มของพี่ดิวที่ยืนอยู่ไม่ไกล ดังถามตูมตามพร้อมกับที่เดินเข้ามาใกล้เข้าเรื่อย... ครู่เดียว นทบนเวทีก็โดนสายตาจากพี่ชายจ้องเพิ่มไปอีกคู่
สายตาที่เต็มไปด้วยความเป็นห่วงเป็นใยจากพี่ชาย
“มันเป็นฮะ แต่ผมไม่รู้มันเป็นอะไร ...”
ตูมตามก็บอกได้แค่นี้ ... บอกได้แค่ว่ามันคงเป็นอะไรสักอย่าง แค่นี้ ... มากกว่านี้เขาก็ไม่รู้จะไปเอามาจากไหน
มือหนานุ่มเอื้อมไปคว้าปิ๊กกีต้าร์มาติดตัว ... เมื่อเพลงเขินจวนจะจบลงเต็มที
“ลองดูไปสักพักก็ได้มั้ง ... ถ้ายังไงให้ไอ้เจ้าซิลตะล่อมคงได้เรื่อง”
พี่ดิวว่าทางออกพร้อมกับพยักหน้าหงึกหงักกับตัวเองอย่างเห็นด้วย ... ให้ตูมตามที่กำลังรวบรวมสมาธิได้พยักหน้าตาม เขาตัดมันออกจากหัวในวินาทีสุดท้าย ก่อนที่ขายาวจะก้าวออกจากจุดนั้นให้ใกล้บันไดเวทียิ่งขึ้น เตรียมก้าวต่อไปเพื่อทำหน้าที่ของตนให้ดีที่สุด ...
เสียงน้องสาวของเขากำลังเจื้อยแจ้วร่าเริงอยู่บนเวที เตรียมจะเข้าเพลงที่มีเขาเป็นส่วนร่วมในอีกไม่กี่วินาทีต่อไปนี้…
“ขอเชิญบักหำน้อยบนเวทีหน่อยได้ไหมค๊า...”
.
.
“แอป.. ใจคอจะไม่หายงอนพี่นทจริงดิ”
เสียงหงอยๆกับท่าทางออดอ้อนผ่านเฟสไทม์ในไอโฟนของเพื่อนรัก ... มันไม่ได้น่าสนใจมากพอที่จะทำให้แอปเปิ้ลละความสนใจจาก ‘จอใหญ่’ ของเธอไปได้ ... เวลาราวๆสี่ทุ่ม ศิลปินสาวค่ายแอกแซคท์กำลังขมักขเม้นอยู่กับการตอบทวิตของเหล่าแฟนคลับที่ถาโถม ... แน่นอน ที่มันน่าสนใจกว่าเรื่องเดิมๆจากคนเดิมๆเยอะ !
“แอปเปล่างอนนะซิล..”
กรอกเสียงผ่านไมโครโฟนแต่ไม่คิดจะมองหน้าจอนั่นสักนิด .. ก็บอกแล้ว ‘จอใหญ่’ ของเธอ มันน่าสนใจกว่าจอเล็กนั่นเยอะ ..
“เจ้แก้มบอกพี่นทซึมมาหลายวันแล้วน้า...”
ถ้าไม่มีเจ้แก้มที่เธออ้างถึง ไอ้พฤติกรรมไร้สาระพวกนี้มันคงเกิดขึ้นมาไม่ได้ ... ซิลวี่เริ่มกระบวนการหว่านล้อมแบบล้านเล่มเกวียน เพื่อช่วยให้แอปเปิ้ลใจอ่อน ... ไม่ใช่แค่เธอคนเดียวที่ทำ แต่ทำกันเป็นขบวนการ
พี่ตูมตาม พี่ดิว เจ้แก้ม เจ้จู เจ้กวาง ลามไปถึงพี่สต็อป สมายด์ หรือสเฟรม ทุกคนต้องมาร่วมชะตากรรมเดียวกันหมด...
“ฮ่าๆ.. นี่ วันนี้ไปชิดแชทฮามากเลยนะ”
แอปเปิ้ลหัวเราะร่าใส่ซิลวี่ เปลี่ยนเรื่องไปทะลุขอบโลกที่สุดแบบไม่แคร์อะไรทั้งนั้น ... พยายามไม่สนใจสิ่งที่ซิลวี่พูด พยายามไม่มองจอไอโฟนไม่ว่ามันจะยั่วยวนแค่ไหนก็ตาม ...นี่ ! เธอมีจอใหญ่แล้ว วันนี้จอใหญ่กลับมาแล้ว ต้องเล่นจอใหญ่ให้คุ้มซี !
บอกตัวเองแต่ก็อดไม่ได้เลยที่จะเหลือบๆมองจอไอโฟนที่โยนอยู่ข้างๆตัว .. วินาทีสลับวินาทีที่สลับสายตาไปมา แอปเปิ้ลเห็นซิลวี่นั่งเท้าค้างกระพริบตาปริบๆใส่กล้องอย่างน่าสงสาร น่าสงสารที่ต้องมาตามเคลียร์ตามบิลท์เรื่องที่ไม่ใช่เรื่องของตัวเอง ... น่าสงสารที่ตอนนี้ซิลวี่ไม่ได้เห็นหน้าเธอ แต่เห็นวอลเปเปอร์ห้องแทน ...
เชอะ ก็ใครใช้ให้เป็นพวกพี่นทล่ะ ฮึ !
“ไม่ฮาหรอกแอป... แอปใจร้ายอ่ะ ไม่สงสารพี่นทเลยหรือไง ? ทำงานเหนื่อยจะตาย นี่รอขึ้นคอนพัทยาอยู่นะ แถมพรุ่งนี้ต้องไปอุดรอีก”
“เกี่ยวอะไรกับแอปเล่า...”
งานพี่นทเยอะ ... มันเยอะเป็นธรรมดามาตั้งแต่ไหนแต่ไร
งานเยอะ – เวลาน้อย – เจอกันน้อย – คุยกันน้อย
เป็นธรรมดา ...
เธอก็ไม่ได้งอน ไม่ได้งอแง .. เธอก็เข้าใจ
“เกี่ยวดิ ... คนทำงานเยอะ เหนื่อยเว่อ ขาดกำลังใจ หัวใจวายได้นะแอป !”
ซิลวี่ใส่เต็มทันทีที่ได้ยินเสียงอ่อนๆของอีกคน ... ไม่ต้องเห็นสีหน้าแต่แค่มองเพดานก็รู้ ... แอปเปิ้ลบอกชัดผ่านน้ำเสียง ผ่านจังหวะการตอบที่เนิ่นนาน ว่าไอ้การบิลท์ของเธอมันกำลังเริ่มได้ผล อย่างน้อยๆก็ซัก10%...
แอปเปิ้ลใช่พระอิฐพระปูนที่ไหน เอาเหตุผลไปให้ ก็คงจะเข้าใจได้บ้าง...
“คิดดูแล้วกัน ... เอาแค่งานคร่าวๆแค่ในวันสองวันนี้นะ ... คืนนี้คอนพัทยา พรุ่งนี้เที่ยงต้องไปอุดร เล่นคอนเสิร์ตจนค่ำ สองทุ่มกลับกรุงเทพ ... มะรืนมีขึ้นคอนจบเดอะดาว ... ซิลก็ไม่ได้ว่าอะไร แต่แอปก็ดูเอา...”
“พี่นทแทบไม่มีเวลาว่างเลย ... แทบไม่มีเวลาให้คนรอบตัว แต่ถ้ามีแค่เสี้ยวนาทีพี่เค้าก็ให้แอปตลอด ...”
“งอนแค่ที่พี่เค้าตอบวอทแอปช้า ... มันจะดีเหรอแอป ?”
.
.
ห้าทุ่ม ... แอปเปิ้ลโยนจอใหญ่ไปทาง จอเล็กไปทาง ปล่อยตัวเองให้นั่งขัดสมาธิจ้องจอทีวีที่ปิดสนิทนิ่งๆ ... ให้เวลากับตัวเองเงียบๆเพื่อตัดสินใจอะไรบางอย่างที่มันกำลังตีกันไปมา...
ซิลวี่ร้ายมาก ... ร้ายกาจมากที่มาโยกความคิดเธอด้วยวิธีนี้
มันก็จริง ... ที่พี่นทมีงานเยอะ มีเวลาน้อย เธอเข้าใจ
มันก็จริง ... ที่พี่นทจะต้องเหนื่อย จะต้องทำงานหนัก เพื่อการประสบความสำเร็จ และเธอก็เป็นกำลังใจให้
แต่ไม่ใช่แค่นั้นหรือเปล่านะ ที่ทำให้เธอน้อยใจมาจนถึงทุกวันนี้ ...
เพราะพี่นทไม่มีเวลาให้เธอ ...
เพราะพี่นทมีเวลาให้หลายคนที่ไม่ใช่เธอ ...
เธอที่เฝ้ารอจะช่วงชิงเพียงเสี้ยวเวลาว่างของพี่นทมาบ้าง ... แต่ก็พลาด ต้องโดนใครมาแย่งเอาไปทุกที
มันเป็นเพราะเหตุผลนี้มากกว่า
ที่ทำให้วันนี้ ... ไม่ดีเลย
“พี่นท ... วันนี้ถ่ายแคซเสร็จกี่โมงคะ ?”
“บ่ายๆพี่ก็เสร็จแล้วมั้ง... อยากเจอพี่เหรอ ? ที่ไหนดีนะ”
ข้อความยาวๆล่าสุดจากแอปพลิเคชั่นแชทชื่อดัง ทำคนรอคำตอบตาลุกขึ้นมาด้วยความดีใจ ... แอปเปิ้ลแทบจะกรี๊ดกับคำตอบที่แนบพร้อมมาแล้วซึ่งคำถาม ... คำถามที่เธอกำลังจะถามอยู่แล้วในประโยคถัดไป
วันนี้พี่นทว่าง ... พี่นทจะว่างมาเจอเธอ
“เซนลาด ? เดอะมอลล์งาม ? … ไหมคะ ?”
พิกัดของพี่นทอยู่ที่มหาวิทยาลัยเอกชนชื่อดังย่านรังสิต ... เท่านั้นแหล่ะ ไอ้ชื่อห้างที่สามารถจะไปมาได้โดยสะดวกก็พรั่งพรูออกมาจากความคิดทันทีโดยที่ไม่ต้องนึกนาน ... หัวใจแอปเปิ้ลเต้นรัวไม่เป็นจังหวะ ให้ตายสิ เธอแทบจะอดใจรอวินาทีที่จะได้เจอกันไม่ไหวอยู่แล้วนะ
ว่าแล้ว .. แอปเปิ้ลก็วางเจ้าเครื่องมือสื่อสารไว้บนเตียง ส่วนตัวก็กระโดดโลดเต้นไปที่ตู้เสื้อผ้า เตรียมตัวออกนอกบ้านไปหาคนที่เธอคิดถึง และคิดถึงเธอจับใจ
ชุดไหนก็สวยไปหมดเลยแฮะ เลือกไม่ถูกเลยนะเนี๊ยะ ...
แอปเปิ้ลหยิบชุดนู้นโยน ชุดนี้วางอย่างอารมณ์ดี นานเนิ่นกว่าจะได้ชุดที่เธอถูกใจ ... เนื้อตัวของแอปเปิ้ลพร้อมเสื้อผ้าในมือ จึงโถมลงเตียงเต็มแรงจนเจ้าเครื่องสื่อสารเครื่องจ้อยกระเด้งลอยขึ้นมา ...
คนอารมณ์ดีหัวเราะคิกคักก่อนจะคว้ามันไว้ในมือ กดปุ่มพาวเวอร์เพี่ออันล็อคและเตรียมตัวรับทราบพิกัดรวมไปถึงเวลาที่จะได้มาเจอกัน ..
นิ้วเรียวสไลด์ปื๊ด ... ไปจนสุด ... ยังคงอารมณ์ดีแม้จะไม่เห็น notifications ใดใดเตือนเลยก็ตาม ... นิ้วเดิมกดเข้าแอปพลิเคชั่นวอทแอปก่อนจะยิ้มกว้างจนสุดพื้นที่ ... หัวใจเต้นตุ๊มต่อมรอคอยสิ่งที่กำลังจะมาถึง ...
โอ้โฮแฮะ ... เธอไปเลือกเสื้อผ้านานเหมือนกันนะเนี่ย ... เทียบกับเวลาที่ส่งเมสเสจ จนตอนนี้ ก็สิบห้านาทีแล้วนี่นา
พี่นทก็ยังไม่ตอบเลย ...
ช้าแฮะ
แอปเปิ้ลยังคงกำไอโฟนอยู่ในมือ ... ตายังคงจ้องเป๋งอยู่ที่หน้าจอ ... ยังคงเห็นตัวเลขบอกเวลา ด้านบนสุดของหน้าจอ กับด้านหน้าข้อความที่ส่งไป ... มันห่างกันออกไปทุกที
จากสิบห้านาที เป็นสามสิบนาที ...
จากสามสิบนาที เป็นสี่สิบห้านาที ...
จากสี่สิบห้านาที สุดท้าย ... มันก็กลายเป็นหนึ่งชั่วโมง
.
.
แอปเปิ้ลขมวดคิ้วแน่นตั้งแต่สามสิบนาทีที่แล้ว ... เธอยังคงนิ่งอยู่ในอิริยาบถเดิม คือจ้องเขม็งอยู่ที่หน้าจอ รอข้อความตอบกลับ ไม่ละสายตาไปไหน
พยายามเหตุผลดีดีให้ตัวเอง ...
บางทีเครือข่ายมันอาจดีเลย์ วอทแอปดีเลย์ ออกจะบ่อยไป
คิดได้แบบนี้ก็สบายใจขึ้นมานิด ... แอปเปิ้ลตัดใจกดปุ่มโฮมออกจากหน้าที่เธอจ้องมาเนิ่นนาน แล้วเข้าทวิตเตอร์เพื่อเช็คโน่นนี่นั่นตามประสาคนแฟนคลับเยอะแยะถล่มทลาย ...
เธอฟอลโล่วนิตยสารวัยรุ่นเล่มที่พี่นทไปถ่ายวันนี้เอาไว้ด้วย เพื่ออัพเดทเรื่องราวของพี่นทในหนึ่งวันที่จะอัดแน่นไปด้วยความเอ๊กซ์คลูซีฟแบบหาไม่ได้จากที่ไหน ... รูปพี่นทถูกอัพลงเป็นสิบๆรูป ... และแทบจะในทุกรูป จะมี แนท ณัฐชา พรีเซนเตอร์คู่จากรถจักรยานยนต์ยี่ห้อหนึ่ง ... ยืนป้วนเปี้ยนยิ้มแย้มอยู่ไม่ไกล
ก็เข้าใจว่าวันนี้ถ่ายแฟชั่นคู่ ... แต่ขอโทษเถอะ ตอนนี้อารมณ์ของเธอมันเบี้ยวไปแล้วแบบห้ามไม่ได้...
แต่ละรูปที่เปิดดู ...
ต้อง ... ใกล้ ... ขนาดนั้นเลยหรือไงนะ ?
.
เธอยังไม่ได้สิทธิถ่ายรูปคู่พี่นทจนใกล้ขนาดนี้แล้วออกสื่อเลยให้ตาย ...
ยิ่งเปิดตายิ่งร้อนเป็นไฟ... ยิ่งเห็นยิ่งน้อยอกน้อยใจจนแทบคลั่ง
กองถ่ายปกหนังสือเลิกแล้ว ... แต่งานพี่นทยังไม่เลิก ... ทวิตเตอร์บก.หนังสือบอกไว้แบบนั้น
‘โบกมือลานทแนท สองสาวบอกกำลังไปหาไรทานก่อนแยกย้าย บ๊ายบาย ...’
พร้อมกับแนบลิ้งอินสตราแกรมที่พี่ใครบางกำลังนั่งหัวเราะอย่างมีความสุขจากมุมไกลๆ
หมดเวลารอ !
แอปเปิ้ลน้อยใจจนแทบคุมไม่อยู่ ... ความคิดถึงพลุ่งพล่านจนทำให้มีน้ำตา แต่มันคงไม่มากเท่าความเสียใจในตอนนี้ นิ้วเรียวนิ้วเดิมเลื่อนไปปุ่มโฮมเพื่อหนีภาพเหล่านั้นไปให้ไกล ... ใจร้าย พี่นทใจร้ายกับเธออีกแล้ว
จะไปไหนกับใคร ไม่บอกกันเลยสักคำ ...
เข้าแอปพลิเคชั่นสื่อสารสีเขียวเข้มที่อีกคนเคยบอกใครต่อใครว่าเป็นช่องทางสำคัญที่ใช้คุยกันตลอด ... นิ้วเรียวยาวกดพิมพ์ข้อความขนาดยาวสองอันเพื่อแสดงออกว่าเธอกำลังน้อยใจมากแค่ไหน ?
กับเวลาเนิ่นนานที่ไม่ได้พบกัน
กับเวลาที่พี่นทหยิบยื่นมันไปให้ใคร
“ตกลงนัดของเราวันนี้ แคนเซิลแล้วใช่ไหม คะ ?
“... ที่ตอบช้าแบบนี้ วอทแอปหรือพี่นทคะ ที่ดีเลย์ ?”
delay-2 will release tmr
ความคิดเห็น