ห้องส่วนตัว (ห้ามเข้า)

ลำดับตอนที่ #1 : ดีโอไวท์บทที่หนึ่ง

 บทนำ

                คุณเคยได้ยินเรื่องพระเจ้าไหม ? คุณเชื่อรึเปล่าว่าพระเจ้ามีจริง สำหรับฉันแล้วฉันไม่ค่อยจะเชื่อเรื่องพวกนี้สักเท่าไหร่ แต่...ถ้าสำหรับในเรื่องนี้แล้วคงพูดไม่ได้ว่าสิ่งที่จะเกิดขึ้นไม่เกี่ยวกับพระเจ้าเลย...เพราะ...ตัวเอกของเรื่องนี้จะเป็นถึงผู้พิทักษ์รับใช้พระเจ้ายังไงล่ะหรือจะให้พูดคือ...เธอจะมาเป็นตัวแทนของพระเจ้านั่นเอง

                เรื่องราวเริ่มต้นขึ้นโดยเด็กกำพร้าที่ไม่รู้เรื่องอะไรคนหนึ่ง ซึ่งถูกเลี้ยงดูมาจากสถานเลี้ยงเด็กกำพร้านอกเมืองที่ค่อนข้างจะห่างไกลจากความเจริญนัก เด็กหญิงไม่เคยคิดว่า เธอจะได้มีโอกาสออกจากที่แห่งนี้ไป จนกระทั่ง...

                วันนึง...ขณะที่เธอและเพื่อนกำลังเล่นด้วยกันเหมือนอย่างทุกวัน...ได้มีผู้หญิงร่างสูงในชุดกระโปรงยาวสีขาวลากพื้น สวมหมวกสีเทาอ่อนใบใหญ่ทำให้ไม่มีใครสามารถมองเห็นได้ว่าหน้าตาของเธอเป็นอย่างไร มีเพียงผมยาวสีบลอนด์ทองที่ปล่อยสยายถึงกลางหลังให้เห็น หญิงสาวผู้นั้นมีศักดิ์เป็นถึงคุณหญิงผู้อาศัยอยู่ ณ คฤหาสน์เก่าแก่แห่งหนึ่งในเมือง และด้วยความไร้เดียงสาของเด็กหญิง เมื่อมีแขกมาเยี่ยมที่สถานเลี้ยงเด็กกำพร้าแห่งนี้ก็คงเกิดความอยากรู้อยากเห็นเป็นธรรมดา ในตอนนั้นเองเมื่อเด็กหญิงและเพื่อนเห็นหญิงสาวร่างสูงก็ได้ตรงเข้าไปห้อมล้อมหญิงสาวร่างสูงทันที

                เมื่อหญิงสาวได้เห็นอย่างนั้นก็ยิ้มให้กับพวกเด็กๆ เล็กน้อยและก้มลงเล่นกับเด็กๆ พวกนั้น...แต่รอยยิ้มบนในหน้าก็แทบจะหายไปในทันทีเมื่อสายตาของเธอมาหยุดลงที่เด็กหญิง เด็กหญิงเห็นว่าหญิงสาวกำลังมองเธออยู่ก็ยิ้มให้ ทำให้รอยยิ้มที่หายไปบนใบหน้าของหญิงสาวเมื่อกี้คืนกลับมา แต่รอยยิ้มนั้นเปลี่ยนไป เป็นรอยยิ้มที่ดูโหยหา คิดถึง และอ่อนโยน จนเด็กหญิงที่เห็นยิ้มกว้างกว่าเดิม

                ‘หนู...ชื่ออะไรจ๊ะ’ หญิงสาวลูบศีรษะของเด็กหญิงแล้วเอ่ยถามชื่อ

                ‘หนูเหรอคะ...หนูก็ไม่รู้เหมือนกันค่ะ แต่คุณนายแคทเทอร์รีนมักจะเรียกหนูว่ายัยหนูผมบลอนด์’

                ‘...งั้นเหรอจ๊ะ...หนูน้อยผมบลอนด์’

                พูดจบหญิงสาวร่างสูงก็ลุกขึ้นแล้วจูงมือเด็กหญิงเข้าไปภายในอาคารของสถานเลี้ยงเด็กนั้น

                ‘ฉันจะพาเธอออกจากสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าแห่งนี้ เธอจะไปกับฉันมั้ย’ หญิงสาวถามขึ้นมาขณะพาเด็กหญิงเดินไปตามทาง

                ‘ออกไปจากที่นี่น่ะเหรอคะ...’ เด็กหญิงทวนคำถาม

                ‘ใช่จ่ะ’

                ‘แล้วจะได้เจอกับเพื่อนๆ ที่นี่อีกรึเปล่าคะ’ เด็กหญิงถามด้วยสีหน้ากังวล

                ‘อาจจะได้เจอและอาจจะไม่ได้เจอจ่ะ’ หญิงสาวตอบ

                ‘งั้นเหรอคะ...’

                เมื่อได้ยินเสียงที่แฝงไปด้วยความกังวลของเด็กหญิงแล้ว ทำให้เธอหยุดเดินและก้มลงมองเด็กหญิงข้างลำตัว

                ‘อยากอยู่ที่นี่เหรอจ๊ะ...’ หญิงสาวใช้นิ้วเรียวปาดผมที่ปรกหน้าเด็กหญิงให้เกี่ยวข้างหูแล้วถามด้วยสีหน้ากังวลไม่แพ้เด็กหญิง

                ‘ที่นี่มีคุณนายแคทเทอร์รีน คุณนายซอร์เล็นท์ และเพื่อนของหนูอยู่ด้วยนี่คะ...’

                ‘...งั้นเหรอจ๊ะ’

                หญิงสาวถามด้วยสีหน้าเศร้าสร้อย เมื่อเด็กหญิงได้ฟังน้ำเสียงนั้นก็เงยหน้ามองหญิงสาว เธอมองหญิงสาวอยู่นาน จนหญิงสาวเกือบจะถอนใจแล้ว แต่ว่า...

                ‘ฮึ้บ !’

                เด็กหญิงสูดอากาศเข้าปอดด้วยท่าทางขยันขันแข็งขึ้นมา ทำให้หญิงสาวประหลาดใจเล็กน้อย ‘ถ้าคุณต้องการพาหนูไปด้วยก็ไม่เป็นไรคะ ถึงเพื่อนๆ และพวกคุณนายจะอยู่ที่นี่ แต่แค่หนูได้เคยอยู่กับพวกเขายังไงหนูก็จะไม่มีวันลืมพวกเขาได้...หนูจะไปกับคุณค่ะ’

                หญิงสาวที่ได้ฟังคำพูดนั้นของเด็กหญิงก็ยิ้มระบายยิ้มออกมาด้วยความดีใจ

                ‘ขอบใจมากนะจ๊ะ...’

                เด็กหญิงพยักหน้ารับ แล้วหญิงสาวก็ลุกขึ้นเดินจูงมือเด็กหญิงให้เดินตามเธอต่อไป เด็กหญิงเดินตามหญิงสาวไปโดยไม่รู้เรื่องอะไรเพราะความไร้เดียงสาของเด็ก

                หลายคนอาจสงสัยแล้วว่าทำไมหญิงสาวผู้เป็นถึงเจ้าของคฤหาสน์เก่าแก่ถึงได้รับเด็กหญิงกำพร้าไปอยู่ด้วย และเรื่องนี้เกี่ยวอะไรกับตัวแทนพระเจ้ากัน และเรื่องที่เด็กคนนี้ไม่รู้คืออะไร...

                มีอยู่หลายเรื่องที่เด็กคนนี้ไม่รู้เรื่องเลยเกี่ยวกับหญิงสาวเจ้าของคฤหาสน์เก่าแก่ และหนึ่งในนั้นที่เธอไม่รู้...คือเธอนั้นเป็นตัวแทนของพระเจ้านั่นเอง

                ตัวแทนพระเจ้า...คือหญิงสาวผู้ที่ต้องสืบทอดตำแหน่งดีโอควีนในอีกโลก ที่ซึ่งเป็นที่อยู่อาศัยของผู้วิเศษและนักเวทย์จำนวนมาก โดยอาจจะมีมนุษย์จากโลกของเราปะปนอยู่บ้าง เนื่องจากพิธีกรรมบางอย่างของในโลกนั้นเอง

                โลกนั้นมีชื่อเรียกว่าดีโอไวท์ ผู้ที่เป็นตัวแทนพระเจ้าหรือที่เรียกว่าดีโอควีนจะต้องทำหน้าที่ปกป้องดีโอไวท์ให้คงความสงบของประชาชนเอาไว้ แต่หน้าที่ไม่ได้มีแค่นั้น...เนื่องจากพิธีกรรมที่จะต้องพามนุษย์จากโลกไปที่แห่งนั้นทุกๆ ห้าปี ทำให้มนุษย์ที่อาศัยอยู่ที่นั่นมีจำนวนเพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆ และจากพิธีกรรมนั้น ไม่ได้ระบุแค่จะต้องพาตัวมนุษย์ที่มีความสามารถหรือมีจริยธรรมดีพอ เพียงแค่เป็นมนุษย์เท่านั้นก็สามารถพาตัวไปได้แล้ว นั่นทำให้แรกๆ มนุษย์ถูกมองเป็นพวกอ่อนแอและป่าเถื่อน จึงมีคนที่นั่นบางส่วนไม่ค่อยประทับใจกับพฤติกรรมของมนุษย์เท่าไหร่ หรือบางคนอาจถึงขั้นเกลียดไปเลยก็ว่าได้

                แต่เมื่อนานไป มนุษย์ที่เข้ามาอาศัยในดีโอไวท์เพิ่มมากขึ้น ทำให้ผู้คนในดีโอไวท์ได้เรียนรู้และปรับตัวเข้ากับมนุษย์ได้ แต่ถึงอย่างนั้นก็ยังคงมีบางส่วนที่มีอคติกับมนุษย์ และการที่มนุษย์เข้ามาอาศัยในโลกของเขามากขึ้นนั้นทำให้พวกเขามองว่าพวกมนุษย์อาจจะเข้ามายึดครองดีโอไวท์แห่งนี้เข้าสักวัน

                ดีโอไวท์จะมีกลุ่มคนที่เรียกว่าเบื้องบนอยู่ กลุ่มคนเหล่านั้นจะทำหน้าที่เป็นคนคอยคุมกฏหมายหรือออกกฏหมายต่างๆ ในดีโอไวท์ และกลุ่มคนเหล่านั้นก็ไม่ได้ดีไปหมดซะทุกคน เพราะบางคนก็เป็นพวกเดียวกับที่มีอคติกับมนุษย์ หรือบางคนก็มีอคติกับดีโอควีน แต่โชคดีที่เบื้องบนอยู่ภายใต้อำนาจของดีโอควีนอีกที ทำให้ดีโอไวท์ยังไม่เป็นอันตรายเพราะคนเหล่านั้นได้ แต่...แต่ถ้าเมื่อไหร่ที่ดีโอควีนไม่มีทายาทสืบทอดตำแหน่งแล้ว การแย่งชิงตำแหน่งดีโอควีนจะเกิดขึ้น โดยดีโอควีนจะเป็นผู้คัดเลือกผู้สืบทอดคนต่อไปเอง โดยการคัดเลือกจากความเป็นผู้นำและฝีมือของผู้วิเศษหรือนักเวทย์หรือมนุษย์ที่อาศัยอยู่ในดีโอไวท์ก็ได้ แต่ถึงอย่างนั้นก็ไม่ได้หมายความว่ามนุษย์จากโลกจะมีโอกาสเป็นดีโอควีนได้ทุกคน...

                คนที่เป็นดีโอควีนได้ จะจำกัดเฉพาะดีโอเท่านั้น ซึ่งดีโอก็คือประชากรทุกคนที่อาศัยอยู่ ณ ดีโอไวท์...

เรื่องราวของเด็กหญิงกำลังจะเกิดขึ้นต่อจากนี้ หากท่านประสงค์ติดตามเรื่องราวต่อจากนี้ จะขอเตือนไว้ว่ามันอาจจะไม่ได้สวยหรูอย่างที่พวกท่านคิด (และอาจไม่หวานเหมือนหน้าบทความ) ท่านจะยังประสงค์จะอ่านต่ออีกหรือไม่...

____________________________________________

อ่า...มาถึงบทนำแล้ว =0=; (กำลังอึ้งกับตัวเอง)

เข้าเรื่องดีกว่าเนอะ ^ ^; จริงๆ เรื่องนี้เคยเขียนไว้ก่อนหน้านี้แล้ว แต่ไรเตอร์ได้ลืมพล็อตเรื่องไปเรียบร้อย - -^

เพราะความบ้า (?) ที่ตัวเองไปอ่านบทความแนวเฟนตาซีของคนอื่น ทำให้รู้สึกคึก (?) ขึ้นมาอยากแต่งเรื่องนี้ต่อ

อาจจะไม่ค่อยมีคนเข้ามาอ่านเรื่องก่อนที่ลบไปแล้ว (และเรื่องนี้อีก) ก็เลยแต่ใหม่เพราะเห็นแล้วว่าเรื่องเก่ามันเน่าเกิน

อ่า...ตอนนี้อาจจะไม่ค่อนสนุกสักเท่าไหร่ เพราะมีแต่แนะนำเรื่องอย่างเดียวเลย แต่ตอนหลังจากนี้อาจจะสนุกขึ้น เรื่องนี้คง

ดูลึกลับไปนิดนะคะ ลองอ่านดูแล้วกันเนอะ