คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ [เพิ่มเนื้อหาแล้ว]
“ฉันยอมรับว่าเคยเกลียดนายนะ แต่ตอนนี้ ฉันรักนายแล้วล่ะ >////////<”
“ฉันรู้ตั้งนานแล้วว่าเธอน่ะชอบฉัน แล้ว....ฉันก็รักเธอเหมือนกัน”
บทนำ
Introducing : Candy
ในโลกที่สวยหรูของฉันซึ่งมีทั้งคุณพ่อ คุณแม่ และฉันอยู่ในคฤหาสห์ที่แสนจะมีความสุข เอ๊าะฉันลืมแนะนำตัว
เองไป ฉันชื่อ “แคนดี้” เป็นลูกเจ้าของบริษัททอผ้าไหมที่ส่งออกไปต่างประเทศ ตอนนี้ฉันมีอายุ 18 ปี
ฉันกำลังอยู่ในช่วงที่เตรียมตัวจะเปิดเรียนที่แสนจะน่าเบื่อเพราะเปิดเทอมไปก็ไม่เห็นจะมีอะไรใหม่ๆเลยซักนิด
นอกจากเจอเพื่อนหน้าเดิมๆ =____=’ เฮ้อออออออ ฉันล่ะเบื่อเป็นที่สุดเหลืออีกแค่ 2 วันฉันก็ต้องเปิดเทอมซะ
แหละ โอ้ยตายๆๆๆๆๆๆๆๆๆฉันยังใช้เวลาในช่วงปิดเทอมไม่หน่ำใจเลย Y_____Y
ก๊อก ก๊อก ก๊อก~
“แคนดี้ แคนดี้ อยู่ในห้องรึเปล่าลูก”
“เข้ามาเลยค่ะคุณแม่ ประตูไม่ได้ล็อคค่ะ”
แอ๊ดดดดด~
“คุณแม่มีอะไรหรือเปล่าค่ะ”
“แม่กะจะมาชวนลูกไปช็อปปิ้งที่ห้าง >____< แคนดี้จะไปมั้ยลูก” คุณแม่ฉันเนี้ยขอบอกเลยว่าวัยรุ่นสุดๆ แต่งตัว
สุดจ๊าบ เวลาฉันเดินกับแม่ยังโดนทักว่าเป็นพี่น้องกันเลยทีเดียว =*=”
“ไปสิค่ะคุณแม่ แคนดี้กะจะลองไปดูเสื้อผ้าซักหน่อย >__<”
“’งั้นแม่ลงไปรอข้างล่างนะจ้ะ”
“ค่ะ ^_____^”
ณ ห้าง color full
“เราจะเริ่มไปดูจากตรงไหนดีค่ะคุณแม่ >()<” ฉันล่ะมีความสุขจริงจริ๊งที่ได้มาช็อปปิ้งแบบนี้ แต่เปิดเทอมฉันคงไม่
ค่อยได้มีโอกาสมาช็อปปิ้งอีกแน่เลย ฮืออออๆๆ T__T
"อืมมม แม่ว่าเราไปดูแถวเสื้อผ้าดีกว่าาาา ^O^" คุณแม่เนี้ยสมกับเป็นคุณแม่ฉันจริงๆรู้ใจฉันแบบสุด >O<
"งั้นเราก็ไปกันเลยยย >___<~" ฉันพูดคุยกับคุณแม่พร้อมกับการเลือกเสื้อผ้าไปด้วยความสนุกสนาน
“คุณแม่ชอบตัวนี้มั้ยค่ะ >_< เป็นลายี่นำเข้ามาจากปารีส สวยเริศสุดๆค่า~”
“ว้าว! เริศที่สุดค่ะลูก งั้นเอาตัวนี้แล้วกันเนอะ (>_<)b” คุณแม่บอกด้วยท่าทางที่ร่าเริงสดใสแต่อยู่ดีๆคุณแม่ก็
โพล่งขึ้นมาว่า “ อุ๊ย! ตายแล้ว แม่เกือบลืมไปเลยว่าวันนี้แม่มีนัดกับคุณนายศรีจันทร์ว่าจะไปดูเพชรกัน งั้นแคนดี้
เดินเที่ยวไปก่อนนะลูก เดี๋ยวตอนเย็นๆแม่จะให้คนขับรถมารับนะ”
“ค่ะคุณแม่ เดี๋ยวแคนดี้จะเดินเล่นรอแล้วกันนะคะ J” ฉันบอกกับคุณแม่ก่อนที่คุณแม่จะรีบเดินไปทางออก ส่วน
ฉันน่ะเหรอ ก็ต้องเดินเล่นรอจนกว่าคนขับรถจะมารับน่ะสิ -*- ชิคิดแล้วก็เซ็งคุณแม่เป็นคนชวนมาช็อปปิ้งเองแท้ๆ
ฮึ่ย! คุณแม่นะคุณแม่
ตุ้บ!
“โอ้ย! อะไรว่ะเนี้ย นี่เดินภาษาอะไรฮ่ะ ไม่รู้จักดูทางมีตาไว้ทำไมว่ะ” เสียงผู้ชายคนหนึ่งล้มเพราะเดินมาชนฉัน
หน๊อยยย กล้าดียังไงมาว่าฉันแบบนี้เนี้ย! อย่างนี้มันต้องเจอกันซักฉาด
“กรี้ดดดด นี่นายมาว่าฉันอย่างนี้ได้ยังไง นายนั่นแหละที่เดินไม่ดูทางเองแล้วยังจะมีหน้ามาโทษคนอื่นอีก เป็นผู้
ชายซะปล่าวยังมีหน้ามาด่าคนอื่นปาวๆอีก” ฉันพูดและมองด้วยสายตาเกรียดกราดใส่อีตาผู้ชายร่างสูงโปร่ง หน้า
ตี๋ จมูกโด่ง ผมยาวประมาณต้นคอ แต่จะว่าไปเขาก็หน้าตาพอใช่ได้เหมือนกันนะเนี้ย ว้ายยย นี่ฉันคิดอะไรอยู่เนี้ย
ดันไปคิดอะไรกับอีตาผู้ชายคนนี้ได้ยังไง =[]=!
“เธอนั่นแหละที่ผิด ฉันไม่ผิดเพราะฉะนั้น....”
‘สุดหล่อคะ รับโทรศัพท์ด้วยคะ’
ยังไม่ทันที่นายนั่นจะพูดให้จบ เสียงโทรศัพท์ของนายนั่นก็ดังขึ้นขัดก่อน โหย เสียงเรียกเข้าบอกได้คำเดียว
‘โครตหลงตัวเองสุดๆอ่ะ’
“ฮัลโหล ซูซี่ เดี๋ยวจะไปหาเดี๋ยวนี้ล่ะ พอดีมีเรื่องกับคนบ้าอยู่น่ะรออยู่ที่นั่นแปปเดียวนะ"
"กรี้ดดดด นี่นายว่าฉันเป็นคนบ้าเรอะ นายตายยยย!" เมื่อสิ้นเสียงฉัน ฉันก็กระโดดถีบนายนั่นจนล้มไปอีกครั้ง หึ
สมน้ำหน้า ฮ่าๆๆๆ สะใจจริงๆ
“อ๊ากกกกก!! นี่เธอทำไรเนี้ย มันเจ็บนะโว้ย มาทำกับคนไม่รู้จักมักจีอย่างนี้ได้ยังไง”
“ช่วยไม่ได้ นายอยากมาว่าฉันก่อน รู้จักหรือไม่ฉันไม่สน ชิ สมน้ำหน้า ฮ่าๆ” เมื่อสิ้นคำของฉันก็เดินหนีจากนายนั่น
แถมยังได้ยินเสียงแว่วๆจากนายนั่นอีกว่า
“ยัยบ้าเอ๊ย ฝากไว้ก่อนเหอะ!” ก๊ากๆๆๆ สะใจสุดๆค่า ฝากไว้ก่อนหรอรีบมาเอาคืนเร็วๆนะ โฮ่ๆ ^O^
<New year talk>
“ยัยบ้าเอ๊ย ฝากไว้ก่อนเหอะ!” ฮึ่ยทำไมผมต้องโชคขนาดนี้ด้วยเนี้ยต้องมาเจอยัยบ้าที่ไหนก็ไม่รู้มาวีนใส่แถมยังโดน
ถีบอีกด้วย ทั้งเจ็บกายและเจ็บใจจริง คอยดูนะถ้าผมเจอยัยบ้านั่นอีกเมื่อไหร่ล่ะก็ได้เจอดีแน่
แต่ว่าตอนนี้ผมต้องไปหาน้องซูซี่ก่อน เดี๋ยวเธอจะรอนาน J
ฟึ่บ
“(. .) ใครทำกระเป๋าเงินตกไว้หว่า” ผมก้มลงไปเก็บกระเป๋าเงินที่ผมเพิ่งเหยียบไปเมื่อกี้ขึ้นมาเปิดดูและพบว่าเป็น
ของยัยบ้านั่น หึๆ ฉันคิดออกแล้วว่าจะเอาคืนเธอยังไงดี!
เม้นๆให้ด้วยนะจ๊ะ เพื่อจะได้เป็นกำลังใจให้กับผู้เขียน(มือใหม่)คนนี้ ^_^
ความคิดเห็น