คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ [แก้ไขเรียบร้อย>O
@ อาคารสีขาว มหาวิทยาลัยซีเคร็ด
ท่ามกลางบรรยากาศยามเย็นที่ดูวังเวงของอาคารที่เก่าแก่ที่สุดของมหาวิทยาลัย หลายคนคงคิดว่าฉันบ้ามากที่เข้ามาในที่ๆมีคนลือกันว่ามีผีสิงในตอนเย็นๆเช่นนี้ =_=;; ใช่แล้ว ฉันก็คิดว่าตัวเองบ้าไปแล้วเช่นกันที่เข้ามาที่นี่T^T แต่ทำไงได้ล่ะของที่ลืมไว้ดันเป็นของยัยแม่มดใจร้ายT_T ฉันเลยต้องระเห็ดตัวเองออกมาเอาของที่ลืมไว้ในเวลาเช่นนี้T^T เพราะถ้าฉันไม่ยอมมาเอาล่ะก็นะ ฮึก ยัยนั่นบีบคอฉันแน่TOT
“เพิร์ลเอ๊ย~จะขี้ลืมไปถึงไหนกันนะ ลืมไว้ที่ไหนไม่ลืม ดันมาลืมในที่ที่เค้าพึ่งลือกันว่ามีคนเจอผีซะได้T^T เฮ้ย!”
ฉันอุทานออกมาเบาๆเมื่อนึกออกว่าเพิ่งเอ่ยคำต้องห้ามออกมา เอาแล้วไงเพิร์ลT_T โบราณเค้าว่าเข้าป่าอย่านึกถึงเสือ เดี๊ยวเสือจะมาหา แล้วฉันเข้าอาคารผีสิง เอ๊ย! อาคารที่มีคนลือว่ามีผีสิง แล้วอย่างงี้ผีจะไม่มาหาฉันหรอT^T
แกรก!
เฮือก! ฉันสะดุ้งจนตัวโยนเมื่อได้ยินเสียงคนเปิดประตูดังมาจากทางข้างหลังฉัน อย่าบอกนะว่าผีมาหาฉันจริงๆอ่ะTOT เอาอย่างนี้ละกันนะ ทุกคนคะ เพิร์ลอยากจะบอกว่า...
เพิร์ลโกยละก๊ะTOT
แต่ก่อนที่ฉันจะใช้สองขาเรียวยาวของตัวเองให้เกิดประโยชน์โดยการออกวิ่งร้อยเมตรเพื่อหนีผี =_=;; ก็มีมือปริศนามาจับที่ข้อมือฉันไว้อย่างแน่น!!
หมับ!
“กรี๊ดดดดดด”
ฉันกรี๊ดออกมาทันทีเมื่อถูกจับข้อมือไว้อย่างแน่น กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดด ผีจับมือเค้า กรี๊ดดดดดดดดดดTTOTT ใครก็ได้ช่วยเพิร์ลด้วยยยยยยTOT
ฉันดิ้นไปมาราวกับหมาโดนน้ำร้อนลวกพลางสะบัดข้อมือของตนเองที่ถูกจับไปด้วย แต่สะบัดเท่าไหร่มือปริศนานั่นก็ยังจับข้อมือฉันไว้อย่างแน่นโดยไม่มีทีท่าว่าจะปล่อย แถมยังบีบแน่นกว่าเดิมด้วยซ้ำ!
“โอ๊ย!”
ฉันร้องออกมาเมื่อรู้สึกเจ็บข้อมือที่ถูกบีบTOT ไอ้ผีบ้า!! บีบมาได้ สะบัดเท่าไหร่ก็ไม่หลุดซักที มือแกทำมาจากคีมหรืองายยยยยยยยยยTOT
“ขอโทษ”
“ไม่เป็นไรหรอก เอ๊ะ!!”
จู่ๆฉันก็ได้ยินเสียงทุ้มต่ำที่คุ้นหูพึมพำเบาๆดังมาจากข้างหลัง ฉันก็เลยเผลอตอบไปโดยอัตโนมัติ ตามประสาคนขี้เกรงใจที่เมื่อใครขอโทษก็ต้องบอกว่าไม่เป็นไร ก่อนจะนึกขึ้นได้ว่าเสียงนี้มัน...เป็นเสียงของ‘เขา’นี่!!!O_O บ้าน่าเพิร์ล...เขาจะมาอยู่ที่นี่ได้ไงกัน ก็แค่คนเสียงเหมือนน่า หือ คน??? คนงั้นเหรอ เอ บางทีเจ้าของมือปริศนานี่อาจจะเป็นคนก็ได้นะ เอาไงดีอ่ะ จะหันไปมองดีไหมน้า...??
“...”
“ลัคกี้...”
ฉันครางชื่อของ‘เขา’ออกมาเบาๆหลังจากตัดสินใจหันกลับมามองจึงได้พบกับใบหน้าที่คุ้นเคย... ใบหน้าที่ฉันไม่ได้เจอมาเกือบ 4 ปีเต็ม ฉันเริ่มมองไล่สายตาตั้งแต่เส้นผมสีดำไฮไลต์สีเงินที่ถูกเซ็ตเป็นทรงให้ดูไม่ยุ่งเหยิงเหมือนแต่ก่อน อืม...ใช่แล้ว แต่ก่อนผมเขาจะเป็นสีดำสนิทและยุ่งเหยิงตลอดเวลาเพราะเขาจะนอนเกือบ(ตลอด)ทั้งวัน ดวงตาเรียวคมสีหยกทอประกายวาวโรจน์ด้วยความโกรธ=_=;; เอ่อ ไม่ทราบว่าใครไปแตะโดนต่อมระเบิดนายหรอ คนๆนั้นช่างน่าสงสารเสียจริงที่คิดจะมีเรื่องกับนาย=_=;; เอ...หรือว่าคนๆนั้นคือฉันกัน โอ๊ะ ไม่นะTOT
“...”
“เอ่อ...ลัคกี้กำลังโมโหใครหรอ^^;;”
ฉันลองถามหยั่นเชิงดู เผื่อคนๆนั้นเป็นฉันจริงๆจะได้วิ่งหนีทัน(หรือเปล่า???) แต่ดูเหมือนคำพูดของฉันจะไปกระตุ้นต่อมระเบิดของเขาให้ทำงานเร็วขึ้นนะT_T สังเกตได้จากดวงตาของเขาซึ่งถ้าตาเค้าปล่อยแสง(???)ได้ ฉันคงไหม้ไปนานแล้วล่ะT^T และไหนจะแรงบีบข้อมือที่เพิ่มขึ้นอีก และสุดท้าย...เสียงตะโกนอันแสงดังราวๆ 180 เดซิเบล(เว่อร์ไป=_=)TOT
“เธอไง!!!!!”
“TOT”
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด TTOTT!!! หนูจะโดนลัคกี้ฆ่าหมกอาคาร กลายเป็นผีสิงอยู่ที่นี่แล้วTOT ใครก็ได้ช่วยหนูด้วยยยยยยยยยยยยย
“-_-++!!”
“ละ แล้วฉันไปทำอะไรให้นายโกรธอ่ะT_T”
ฉันเอ่ยถามเสียงเบาราวกับกำลังกระซิบ หลังจากรวบรวมความกล้าท่ามกลางสายตาเชือดเฉือนของลัคกี้ประมาณ 1 นาที(แต่ฉันรู้สึกว่ามันนานประมาณ 1 ชั่วโมงได้ TOT)
“เธอยังจะถามอีกหรอเพิร์ล!!!”
“ก็ฉันไม่รู้จริงๆนี่T_T”
กรี๊ดดดดดดดดดTOT ลัคกี้โกรธหนักกว่าเดิมแล้ว ฮึก ฉันทำอะไรผิดอ่ะ แค่ถามก็ผิดหรอ TOT
“อยากรู้ก็ก้มดูตัวเองซะ ว่าใส่ชุดอะไรออกมา-_-!!”
“ชุด?? ก็เสื้อผ้าปกติธรรมดานี่”
เอ ก็ชุดปกติแบบที่คนอื่นเค้าใส่กันนี่ ไม่ได้ขาดไม่ได้แหว่งอะไรสักหน่อย-*-
“ปกติ? เธอเรียกชุดแบบนี้ว่าปกติงั้นหรอ!!”
“ก็ใช่ไง มันก็ไม่ได้ขาดไม่ได้แหว่งอะไรสักหน่อย”
“ไม่ขาด ไม่แหว่ง”
เค้าทวนคำพูดของฉันอย่างช้าๆ นิ้วมือเรียวของเขาเริ่มออกแรงบีบที่ข้อมือฉันอย่างช้าๆอีกรอบTOT
“ใช่แล้ว โอ๊ย!!”
ทันทีที่ฉันพูดจบฉันก็ต้องร้องออกมาด้วยความเจ็บ เมื่อลัคกี้บีบข้อมือของฉันไว้อย่างแน่น! ฮือๆเค้าเจ็บนะ ข้อมือเค้าจะหักหรือเปล่าอ่ะ แต่ถ้าไม่หักมันก็ช้ำไปแล้วแน่เลยTOT ลัคกี้นิสัยไม่ดีT^T
“มันไม่ขาดไม่แหว่งอย่างที่เธอบอกก็จริง...แต่เธอคิดหรอว่า‘เศษผ้า’พวกนี้จะปิด‘อะไรๆ’ของเธอได้!! ดูซิ เสื้อกล้ามก็คว้านหน้าคว้านหลังซะ แล้วไหนจะกางเกงยีนสั้นๆรัดๆของเธออีกล่ะ! นี่นะปกติ!!!”
“ลัคกี้!!”
ฉันตะโกนชื่อเค้าออกมาอย่างเหลืออด เด็กบ้าเอ๊ย! ฉันไม่เถียงเข้าหน่อยทำเป็นข่ม(จริงๆไม่กล้าเถียงเองแหละTOT)
“ฉันไม่ได้ใส่เศษผ้าอย่างที่นายบอกซักหน่อย!! คนนิสัยไม่ดี เด็กไม่ดีT^T เสื้อกล้ามที่ฉันใส่มันก็เป็นแบบปกติธรรมดาไม่ได้คว้านหน้าคว้านหลัง แล้วกางเกงยีนก็ไม่ได้สั้นและก็ไม่ได้รัดด้วย -^- เอ่อ โอเค!T^T มันสั้นและก็รัดจริงๆนั่นแหละ เพียงแต่ว่ามันก็ไม่ได้สั้นมากนี่แล้วมันก็ไม่ได้รัดมากอย่างที่นายพูดด้วย เพราะงั้นนายเลิกใส่อารมณ์ได้แล้วน่า ฉันกลัวนะT^T ”
แรกๆฉันก็ตะโกนพูดกับเค้าอยู่หรอก แต่พอเจอกับสายตาอันน่ากลัวของเค้าแล้วเสียงฉันอ่อนลงทันทีTOT แต่พอฉันพูดว่าฉันกลัวเค้าสายตาของเค้าก็อ่อนลงทันที เขาอึกอักอยู่เล็กน้อยก่อนจะเอ่ยประโยคที่ทำให้หัวใจฉันเต้นระรัวและพองโตอย่างห้ามไว้ไม่อยู่ อา ดูเหมือนหัวใจฉันจะทำงานดีไปหน่อยนะ เลือดเลยมาเลี้ยงที่หน้าฉันเต็มเลย...//
“ก็ผมหวงเพิร์ลนี่-^-//”
“-///-”
เขาทำแก้มป่องเล็กน้อยพลางหันหน้าหนีเป็นเชิงบอกว่า‘งอนแล้วนะ ให้พูดประโยคน่าอายออกมาทำไมก็ไม่รู้’ ฉันก็เลยต้องกลั้นยิ้มไว้เพื่อไม่ให้เค้างอนฉันหนักกว่าเดิม แต่พอสายตาของฉันไปปะทะกับรอยช้ำที่ข้อมือ ความคิดที่จะง้อเด็กนิสัยไม่ดีก็เป็นอันหยุดชะงักทันที พระเจ้า!! ทำไมมันช้ำเยอะอย่างงี้อ่ะTOT ‘ทุกที’ไม่เห็นจะเยอะขนาดนี้เลยTOT
“เด็กนิสัยไม่ดี มาดูผลงานของนายเลยนะ ดูสิช้ำเป็นรอยนิ้วนายเลยT^T!!”
ฉันยื่นมือข้างที่เค้าฝาก‘ผลงาน’ให้เขาดู สายตาที่เขามองมาที่รอยช้ำดูเศร้าสร้อยราวกับกำลังมองของล้ำค่าที่ปรากฎรอยร้าวพร้อมกับพึมพำเบาๆ
“ผมขอโทษ”
ฉันชะงักทันทีแต่ไม่ใช่เพราะคำขอโทษของเขา(เพราะทุกครั้งที่เขาทำให้ข้อมือฉันมีรอยช้ำ เขาก็จะขอโทษฉันทุกครั้ง ก็ลองไม่ขอโทษดูสิ จะไม่คุยด้วยเลย -^-!!)แต่เป็นเพราะการกระทำของเข้าต่างหาก...เขาดึงมือฉันไปใกล้พร้อมกับประทับริมฝีปากร้อนผ่าวไว้ที่รอยช้ำราวกับกำลังอวยพรให้รอยช้ำหายโดยไว...
“…//”
“เพิร์ล ผมขอโทษ”
ลัคกี้เงยหน้ามองฉันพร้อมกับเอ่ยคำขอโทษอีกรอบ คำขอโทษที่เขาติดค้างมานาน...เขายังจำได้อยู่อีกหรอ ว่า 4 ปีก่อนเขาทำให้ฉันผิดหวังในตัวเขามากแค่ไหน...
“...”
เด็กนิสัยไม่ดี...ทำไมพึ่งมาพูดเอาตอนนี้กัน...
“ผมรู้ว่ามันยังไม่สายเกินไป ยกโทษให้ผมนะเพิร์ล”
“...”
ฉันยังคงเงียบ แต่ในหัวของฉันเต็มไปด้วยคำพูดของเขา ทั้งอดีตและปัจจุบัน...มันตีกันจนมั่วไปหมด ในที่สุดฉันก็ได้ข้อสรุปมาเป็นคำพูดแล้ว...
[ทางด้านลัคกี้]
“...ฉันเกลียดนาย”
“เพิร์ล...”
ผมครางออกมาอย่างไม่เชื่อหูตัวเอง ไม่ ผมกำลังฝันอยู่แน่ๆ เป็นไปไม่ได้ ผมไม่ยอมหรอกนะ ผมไม่ยอมให้เธอไปไหนเด็ดขาด!! ในขณะที่ผมกำลังคิดวิธีที่จะรั้งเธอให้อยู่ข้างกายผมให้ได้ ปากเล็กๆของเธอก็พูดตัดพ้อผมไม่หยุด แต่น่าแปลกที่คำตัดพ้อของเธอทำให้ผมยิ้มกว้างได้...
“ฉันเกลียดนายจริงๆลัคกี้ ทำไมนายต้องรู้ว่าฉันกำลังคิดอะไรอยู่ทุกครั้งเลย...ทั้งๆที่ฉันกำลังจะตัดใจได้แล้วแท้ๆ...เด็กนิสัยไม่ดี”
ผมหัวเราะในลำคอเบาๆเมื่อได้ยินคำพูดสุดท้ายของเธอ ‘เด็กนิสัยไม่ดี’งั้นหรอ ใช่แล้ว ผมนิสัยไม่ดี แต่ผมไม่ใช่เด็ก...อา ต้องขอบคุณเพิร์ลหน่อยแฮะ ที่ช่วยเสนอ‘ความคิด’ดีๆให้กับผม
ผมดึงร่างนุ่มนิ่มราวกับตุ๊กตาของเพิร์ลเข้ามากอดซึ่งเธอก็ไม่ขัดขืนซะด้วยJ สงสัยผมต้องให้‘รางวัล’พิเศษซะแล้วล่ะสิJ
ทุกคนช่วยเป็นพยานให้ผมด้วยนะครับ...ผมขอสัญญา ผมจะไม่มีวันปล่อยเพิร์ลไปไหนอีกแล้ว...เพราะไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ผมมั่นใจ หัวใจของเพิร์ล...จะมีผมอยู่ข้างในตลอดไป...เพราะผมจะไม่มีวันยอมให้เธอตัดใจจากผมเด็ดขาดไม่ว่าจะต้องทำด้วยวิธีไหนก็ตามJ
“เพิร์ล”
“ไม่ต้องมาเรียกเลยเด็กนิสัยไม่ดี คนนิสัยไม่ดี ปล่อยเพิร์ลเลยนะ ปล่อยๆ...”
มาขัดขืนตอนนี้ก็ไม่ทันแล้วล่ะครับ เพิร์ล^^ ผมไม่รอให้เธอเอ่ยคำพูดใดๆออกมาอีกแล้ว เพราะผม‘ปิดปาก’เล็กๆเธอไว้ด้วยปากผมเป็นการประทับตราสัญญาที่ทุกคนช่วยเป็นพยานให้ยังไงล่ะครับJ
ความคิดเห็น