คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ตอนที่1 คิมฮิมชาน
ตอนที่1 คิมฮิมชาน
เสียงฝีเท้าย่ำเป็นจังหวะสม่ำเสมอ ไนกี้คู่สวยพาร่างของชายหนุ่มร่างสูงมาหยุดที่หน้าห้องพักอาจารย์ที่ปรึกษาของคลาสดนตรี บังยงกุกถอนหายใจเฮือกใหญ่ก่อนจะเปิดประตูบานเลื่อนเข้าไปเพื่อจะฟังอาจารย์จงฮยอนซึ่งเป็นที่ปรึกษาบ่นให้หูชา
ก็ผลการเรียนเขามาต่ำเตี้ยเรี่ยดินรั้งท้ายใกล้จะโดนรีไทล์เข้ามาทุกที ถ้าเทอมนี้ได้ต่ำกว่า2.5มีหวังได้กลับไปสอบแกท-แพทหาที่เรียนใหม่ชัวร์ๆ
ก็มันช่วยไม่ได้นี่นา เขาทำงานตอนกลางคืน กลางวันก็เลยเผลอหลับในคาบบ่อยๆ ยิ่งวิชาไหนนั่งห้องแอร์เย็นๆนี่ล่ะคือสวรรค์โดยแท้ ไปแอบนอนยาวเหยียดอยู่หลังห้องไม่สนที่อาจารย์สอนเลยสักนิด
“ขออนุญาตครับ”เสียงทุ้มต่ำเอ่ยขออนุญาตก่อนจะเลื่อนประตู ตอนแรกคิดว่ามีแค่อาจารย์จงฮยอนที่อยู่ในห้อง แต่เมื่อเปิดประตูไปกลับพบใครอีกคนนั่งอยู่เก้าอี้ตรงข้ามกับอาจารย์หนุ่ม
“อ้าว นายมาพอดี โอเคนะคิมฮิมชาน เดี๋ยวครูจะส่งเอกสารไปให้ที่บ้านเขาแล้วกัน”ประโยคแรกอาจารย์หนุ่มหันมาพูดกับร่างสูงที่เพิ่งเข้ามาในห้อง ประโยคหลังเขาพูดกับอีกคนที่นั่งอยู่ตรงข้าม คู่สนทนาของอาจารย์จงฮยอนลุกขึ้นยืนเต็มตัวแล้วโค้งตัวเล็กน้อยก่อนจะเดินออกจากห้องไป
ถ้าจำไม่ผิดนั่นคือคิมฮิมชาน เด็กคลาสดนตรีเหมือนยงกุก เคยเห็นผ่านตาบ่อยๆ แต่หมอนั่นเป็นคนเงียบขรึม โลกส่วนตัวสูง ไม่ค่อยคบเพื่อน เขาเลยไม่ค่อยสนิท
แต่อีกเหตุผลที่ไม่อยากสนิทกับคิมฮิมชาน...ก็เพราะหากมองหน้าของคนๆนั้น ความรู้สึกหวาดกลัวเล็กๆก็จะก่อตัวขึ้นอย่างน่าประหลาด แววตาของหมอนั่นมันทำให้เขากลัว
“คิมฮิมชานเขามาทำอะไรเหรอครับ”เอ่ยถามอาจารย์ที่ปรึกษา เพราะแปลกใจที่คนสันโดษอย่างนั้นมีเรื่องจะต้องปรึกษาที่ปรึกษา ..หรือว่าเรื่องผลการเรียนเหมือนเขากัน
“อ่อ...เรื่องนักศึกษาเพื่อนนายที่ชื่อจองแดฮยอนน่ะ”อาจารย์หนุ่มค้นเอกสารในล็อกเกอร์พลางขยับปากพูด ยงกุกแปลกใจเล็กน้อยกับชื่อของจองแดฮยอน ไอ้หมอนี่ไม่เคยมีใครเห็นหน้ามาก่อน มีชื่อเรียนอยู่ในคลาสดนตรีมาสองปีแล้ว แต่ไม่เคยมาเรียน ไม่เคยมาสอบ ไม่เคยมีใครพบเห็นใบหน้าค่าตาของเขาเลย ทั้งที่การไม่เข้าเรียนนั้นสามารถทำให้พ้นสภาพนักศึกษาได้ แต่กับจองแดฮยอน...ผู้ชายคนนี้มีชื่อเรียนมาถึงสองปีได้อย่างไรไม่มีใครรู้ แม้แต่อาจารย์เองก็ตาม
“ว่าแต่เรื่องของนายเถอะ เกรดเทอมนี้จะเอาเท่าไหร่กัน พีเอของนายมันอยู่ภาวะวิกฤตินะ เพลาๆเรื่องทำงานพิเศษบ้างเถอะ”อาจารย์ที่ปรึกษาเริ่มบ่น ยงกุกรับฟังคำบ่นนั้นอย่างขอไปที ไม่ได้สนใจอะไรมากมาย ถ้าจะให้เขาเลิกทำงานพิเศษ แล้วเขาจะเอาเงินที่ไหนมาจ่ายค่าเทอมกัน ถ้าจะให้ขอพี่สาวตลอดก็คงเป็นไปไม่ได้ รายนั้นกำลังจะแต่งงานแล้วด้วย ไม่อยากจะพึ่งพาเขาเท่าไรนัก
“อาจารย์ก็รู้ว่าผมต้องช่วยเหลือตัวเอง”ชายหนุ่มเถียงเบาๆ อาจารย์ที่ปรึกษาเลยได้แต่ถอนหายใจกับนักศึกษาในความปกครอง อยกจะปล่อยให้โดนรีไทล์ไปให้รู้แล้วรู้รอด แต่ถ้าหากปล่อยไปเขาเองก็ตเองมานั่งเขียนรายงานให้คณะบดีอีกสิบหน้าเป็นแน่แท้ ดังนั้นจึงต้องพยายามดึงให้ลูกศิษย์มีชีวิตรอดต่อไป
“งั้นเอาอย่างนี้ไหมล่ะ ฉันจะหาคนมาติวให้นาย นี่ก็ใกล้มิดเทอมพอดี ได้คนช่วยติวอาจจะดีขึ้นก็ได้”
G•O•I•N•G•C•R•A•Z•Y
เฮ้อ~
ถอนหายใจรอบที่เท่าไหร่ก็ไม่รู้ คำพูดของอาจารย์จงฮยอนยังก้องอยู่ในหัว
“คิมฮิมชานน่ะเขาเรียนเก่งนะ ฉันจะพูดให้เขาช่วยติวนาย”
นั่นน่ะคือคำพูดของอาจารย์จงฮยอนที่ทำให้ยงกุกต้องมานั่งถอนหายใจอยู่หลังลำโพงในขณะที่เสียงเพลงในผับแห่งนี้ก็ยังเปิดดังกระหึ่ม
นึกถึงแววตาคู่สวยที่มีอิทธิพลทำให้เขาเกิดอาการหวาดกลัวเล็กๆนั้นแล้วต้องลูบแขนตัวเองเพราะรู้สึกหนาวๆร้อนๆแปลกๆ
“เฮ้ย วันนี้สุดยอดดีเจของทีเอสผับเป็นอะไรไปหว่า”เสียงเล้กๆของไอ้เด็กอายุ16ดังขึ้นข้างๆหู ยงกุกหันไปมองไอ้ชเวฮงจุนเล็กน้อยก่อนส่ายหน้าไม่อยากจะคุยด้วย แต่ไอ้ลูกหมาความสูง182ก็ยังสั่นหางพั่บๆมาคลอเคลียด้วยความอยากรู้ เห็นคนเป็นพี่หน้าบึ้งๆบูดๆ รมณ์บ่จอยก็อยากจะรู้เรื่องบ้างอะไรบ้าง
“เฮีย มีไรบอกผมได้นะเว้ย ถึงจะห่างกันตั้งหลายปี แต่ผมก็เรียนปีหนึ่งแล้วนะเว้ย”ร่างเล็กบอก เขย่าแขคนเป็นพี่ยิกๆ
จริงอยู่ที่ฮงจุนเกิดปี96แล้วยงกุกเกิดปี90 ห่างกันตั้งหกปี แต่เพราะความฉลาดล้ำเกินมนุษย์มนาทำให้เด็กอายุ16ก้าวเข้ามาเรียนคลาสดนตรีได้สำเร็จ ตอนสอบสัมภาษณ์เด็กชายโชว์สเต็ปแรปกับบัทบ็อกซ์ขั้นเทพให้อาจารย์ฟังจนแทบจะบอกให้ผ่านแทบไม่ทัน
ก็คนมันโคตรเก่งและมีความสามารถจริงๆนี่นา
“แกจะเป็นดีเจแทนพี่ได้ไหมวะเซล”ยงกุกถามน้อง ชื่อเซลนั่นเป็นชื่อเล่นที่ยงกุกตั้งให้ ยอมาจากคำว่าเซลโล่ คนเป็นน้องขมวดคิ้วไม่เข้าใจ ปากบางยู่ๆอย่างใช้ความคิด
“เฮียจะเลิกเป็นดีเจเหรอ ได้ไงวะเฮีย พาผมมาทำงานที่นี่แล้วจะทิ้งผมเหรอวะ”ฮงจุนเขย่าแขนพี่ชายเข้าไปอีกจนอีกคนหัวสั่นหัวคลอน ยงกุกผลักหัวหยิกๆเพราะไปดัดเป็นลอนมาให้ออกห่าง มึนหัวตึ้บกับแรงเข่าของไอ้คนน้อง
“เปล่าเว้ย แกก็รู้ว่าเกรดพี่แย่...ก็แค่จะติวก่อนสอบเท่านั้นแหล่ะ เรื่องงานเดี๋ยวคุยกะพี่กีกวังว่าจะขอหยุดสักพก”พูดแล้วก็ต้องถอนหายใจอีกสักเฮือก
ข้อเสนอของอาจารย์จงฮยอนคือให้พักการทำงานว้สักพัก แล้วเวลาช่วงกลางคืนให้ติวหนังสือ...ไอ้เรื่องการพักงานกับติวหนังสือไม่เท่าไหร่ แต่เรื่องที่จะให้คิมฮิมชานเป็นคนติวเนี่ยเรื่องใหญ่ แล้วเงื่อนไขของฮิมชานก็คือจะติวเฉพาะตอนกลางคืนเท่านั้นและจะติวเฉพาะที่บ้านของตัวเองด้วย
ฟัค!!!
ทางเลือกผมมันก็ไม่มีเสียด้วย จีพีเอที่1.78มันอาจจะร่วงลงมาต่ำกว่า1.75และผมอาจต้องไปสอบแกท-แพทใหม่จริงๆ
ไอ้ชเวฮงจุนได้ฟังว่าบังยงกุกจะติวหนังสือถึงกับทำตาโต เอามือปิดหูด้วยความตกใจ ไม่อยากจะเชื่อว่าคนอย่างบังยงกุกจะติวหนังสือกับเขาด้วย แต่ถ้าคิดไปถึงเกรดที่ย่ำแย่มากของคนเป็นพี่แล้วก็เข้าใจดี
“เฮ้ยย แต่ผมคงรับผิดชอบอะไรไม่ค่อยไหวหรอกนะ ให้ช่วยจัดให้อ่ะได้ แต่พี่ต้องแวะมาดูมั่งนะเว้ย เผื่อจัดเพลงไม่โดนใจ เฮียกวังจะได้ไม่ปาดคอผม”คึรนเป็นน้องร่ายวืดแล้วตบบ่าพี่ชายปุปุ ก่อนจะหันไปค้นแผ่นเพลงมาเปิดใหม่เพราะแผ่นเก่ามันใกล้จบเต็มที
บังยงกุกชันเข่าขึ้นกอด ปล่อยตัวเองพิงลำโพงตัวใหญ่..
การติวของเขาจะเริ่มขึ้นพรุ่งนี้วันแรก..
การติวยามค่ำคืนของบังยงกุกกับคิมฮิมชานที่บ้านของฮิมชาน...
ฉันจะทนไม่มองหน้านายได้ไหมนะ ฉันจะหลบแววตาของนายได้ไหม...
แววตาของนาย.......มันน่ากลัวจังคิมฮิมชาน
ทีบีซี
ทอล์ก : มาเปลี่ยนเนื้อหา เพราะวางพล็อตใหม่ ให้มันเขียนง่ายขึ้น ลดการดูเป็นฟิคโรคจิตลงนิดส์นึง ฮ่าๆ
ความคิดเห็น