ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ
ฉันมันก็แค่ดอกไม้ริมทางที่ถูกเหยียบย่ำ สกปรก และโสมม...
ฉันมันก็แค่คนที่ไม่มีใครต้องการ แม้แต่คนที่ฉันรักสุดหัวใจ...
ฉันมันก็แค่คนที่ถูกรังเกียจเดียดฉันท์ และอยู่อย่างไร้ค่าไปวัน ๆ...
ฉันมันก็แค่คนที่ถูกลืม อาศัยอยู่อย่างไม่มีตัวตน ไม่มีใครเห็นค่า...
แต่อย่าคิดว่าตัวฉันเองต้องการที่จะมีตัวตน ต้องการให้คนเห็นค่า หรือต้องการความรักจากคนอื่น...
ฉันต่างหากที่ต้องการจะไป ไปจากทุกสิ่งที่ทำให้ฉันเจ็บปวด...
เพราะอะไรน่ะหรือ ?...
เพราะฉันมันอ่อนแอ...
อ่อนแอเกินกว่าที่จะมีชีวิตอยู่ โดยที่ทุกคนทอดทิ้งฉันไป...อย่างไม่ใยดี...
อ่อนแอเกินกว่าจะยืนหยัด และต่อสู้กับอุปสรรคทั้งมวลที่ขวางกั้น...
อ่อนแอเกินที่จะจำ และรักทุกคนที่ฉันรักอย่างเต็มที่...
อ่อนแอเกินกว่าที่จะกล้าพอจะแสดงตัวตน ให้โลกได้รับรู้...
แต่ฉันกลับยังหวัง...
หวังว่าเขาคนนั้นจะมองฉันบ้าง...
แม้จะเห็นฉันเป็นเพียงเศษเสี้ยวที่ไร้ค่า เกินกว่าจะมอง...
แต่เพียงเขาหันมาทางฉัน...แม้จะโดยด้วยความรู้สึกเหยียดหยามอย่างไรก็ตาม...ฉันกลับดีใจ และสุขอย่างที่ไม่เคยเป็น...
มาถึงตอนนี้...วันที่ฉันได้ลืมเขา...ลบเขาออกไปจากใจ...
มาถึงตอนนี้...ที่ฉันจำเขาไม่ได้แม้เสี้ยวของความทรงจำ
มาถึงตอนนี้...ที่ฉันเริ่มรักเขาใหม่...และเจ็บปวดใจไปพร้อมกันโดยไม่รู้สาเหตุ
มาถึงตอนนี้...ที่เขาหันมาทางฉันแล้วพร่ำคำรัก พร้อมกับรอยน้ำตาแห่งความเจ็บช้ำที่ฉันไม่เข้าใจ
แต่เขากลับทิ้งฉันไป...โดยที่ในใจฉันพร่ำบอกว่า \'อีกแล้วหรือ ?\'
อีกแล้วสำหรับอะไร...ฉันกลับจำไม่ได้ แม้จะรำลึกได้ว่ามันแสนจะสำคัญเพียงใด
แต่ไม่ผิดใช่ไหม ?
ที่ฉันจะจากไปโดยทิ้งทุกคนเอาไว้เบื้องหลัง...
แต่ไม่ผิดใช่ไหม ?
ที่ฉันตัดสินใจอย่างนี้ และเก็บความเจ็บช้ำไว้คนเดียว...
แต่ไม่ผิดใช่ไหม ?
ที่ฉันไปที่ไกลแสนไกล ด้วยความเห็นแก่ตัวของตัวเอง...
แต่ไม่ผิดใช่ไหม ?
ที่ฉันจะไม่เลิกรักเขา แม้เวลาจะผันผ่านไปนานสักเพียงใด...
และคำถามสุดท้าย...
มันไม่ผิดใช่ไหม ?...
ที่ฉันยังหวังอยู่ดีว่าเขาจะยังคงรักฉัน...ดั่งที่เขาเคยพร่ำบอกไว้ยามที่ฉันมีเขาอยู่เคียงข้าง...
แม้ช่วงเวลานั้นจะเป็นช่วงเวลาของฉันกับเขาที่แสนสั้นก็ตาม...
************
นี่เป็นเรื่องรัก ๆ เรื่องแรกที่เคยแต่งค่ะ ช่วยติเตียนและคอมเม้นมาเยอะ ๆ หน่อยน่ะค่ะ เพราะเรื่องแนวนี้ไม่ค่อยถนัดมืออ่ะค่ะ เคยแต่เขียนเรื่องแนวแฟนตาซีทั้งนั้น
ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านน่ะค่ะ !
ฉันมันก็แค่คนที่ไม่มีใครต้องการ แม้แต่คนที่ฉันรักสุดหัวใจ...
ฉันมันก็แค่คนที่ถูกรังเกียจเดียดฉันท์ และอยู่อย่างไร้ค่าไปวัน ๆ...
ฉันมันก็แค่คนที่ถูกลืม อาศัยอยู่อย่างไม่มีตัวตน ไม่มีใครเห็นค่า...
แต่อย่าคิดว่าตัวฉันเองต้องการที่จะมีตัวตน ต้องการให้คนเห็นค่า หรือต้องการความรักจากคนอื่น...
ฉันต่างหากที่ต้องการจะไป ไปจากทุกสิ่งที่ทำให้ฉันเจ็บปวด...
เพราะอะไรน่ะหรือ ?...
เพราะฉันมันอ่อนแอ...
อ่อนแอเกินกว่าที่จะมีชีวิตอยู่ โดยที่ทุกคนทอดทิ้งฉันไป...อย่างไม่ใยดี...
อ่อนแอเกินกว่าจะยืนหยัด และต่อสู้กับอุปสรรคทั้งมวลที่ขวางกั้น...
อ่อนแอเกินที่จะจำ และรักทุกคนที่ฉันรักอย่างเต็มที่...
อ่อนแอเกินกว่าที่จะกล้าพอจะแสดงตัวตน ให้โลกได้รับรู้...
แต่ฉันกลับยังหวัง...
หวังว่าเขาคนนั้นจะมองฉันบ้าง...
แม้จะเห็นฉันเป็นเพียงเศษเสี้ยวที่ไร้ค่า เกินกว่าจะมอง...
แต่เพียงเขาหันมาทางฉัน...แม้จะโดยด้วยความรู้สึกเหยียดหยามอย่างไรก็ตาม...ฉันกลับดีใจ และสุขอย่างที่ไม่เคยเป็น...
มาถึงตอนนี้...วันที่ฉันได้ลืมเขา...ลบเขาออกไปจากใจ...
มาถึงตอนนี้...ที่ฉันจำเขาไม่ได้แม้เสี้ยวของความทรงจำ
มาถึงตอนนี้...ที่ฉันเริ่มรักเขาใหม่...และเจ็บปวดใจไปพร้อมกันโดยไม่รู้สาเหตุ
มาถึงตอนนี้...ที่เขาหันมาทางฉันแล้วพร่ำคำรัก พร้อมกับรอยน้ำตาแห่งความเจ็บช้ำที่ฉันไม่เข้าใจ
แต่เขากลับทิ้งฉันไป...โดยที่ในใจฉันพร่ำบอกว่า \'อีกแล้วหรือ ?\'
อีกแล้วสำหรับอะไร...ฉันกลับจำไม่ได้ แม้จะรำลึกได้ว่ามันแสนจะสำคัญเพียงใด
แต่ไม่ผิดใช่ไหม ?
ที่ฉันจะจากไปโดยทิ้งทุกคนเอาไว้เบื้องหลัง...
แต่ไม่ผิดใช่ไหม ?
ที่ฉันตัดสินใจอย่างนี้ และเก็บความเจ็บช้ำไว้คนเดียว...
แต่ไม่ผิดใช่ไหม ?
ที่ฉันไปที่ไกลแสนไกล ด้วยความเห็นแก่ตัวของตัวเอง...
แต่ไม่ผิดใช่ไหม ?
ที่ฉันจะไม่เลิกรักเขา แม้เวลาจะผันผ่านไปนานสักเพียงใด...
และคำถามสุดท้าย...
มันไม่ผิดใช่ไหม ?...
ที่ฉันยังหวังอยู่ดีว่าเขาจะยังคงรักฉัน...ดั่งที่เขาเคยพร่ำบอกไว้ยามที่ฉันมีเขาอยู่เคียงข้าง...
แม้ช่วงเวลานั้นจะเป็นช่วงเวลาของฉันกับเขาที่แสนสั้นก็ตาม...
************
นี่เป็นเรื่องรัก ๆ เรื่องแรกที่เคยแต่งค่ะ ช่วยติเตียนและคอมเม้นมาเยอะ ๆ หน่อยน่ะค่ะ เพราะเรื่องแนวนี้ไม่ค่อยถนัดมืออ่ะค่ะ เคยแต่เขียนเรื่องแนวแฟนตาซีทั้งนั้น
ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านน่ะค่ะ !
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น