Clown

ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ

 

                เปรี๊ยง!

เสียงกระทบกันระหว่างเหล็กกล้ากับเหล็กกล้า ที่จะได้ยินทุกๆวินาที

บัดนี้ ทั่วทั้งพื้นปฐพี ได้เกิดสงครามกันแทบทุกตารางนิ้ว ที่แบ่งออกเป็นสองฝ่ายผู้มีอิทธิพลในแต่ละดินแดน ผู้นำทัพของแต่ละฝ่ายต่างก็ไม่ยอมแพ้ แต่ทั้งสองก็มีความต้องการเพียงอย่างเดียว ‘ชิงความเป็นใหญ่เพียงหนึ่งเดียว’

                นับวันเหล่าทหารก็ได้ลดน้อยลง แต่สงครามกับไม่ลดลงตามไปด้วย เหล่าผู้คนที่พยายามจะหลีกเลี่ยงสงคราม ก็เริ่มที่จะไม่มีที่ให้อยู่ ข้าวปลาอาหารก็เริ่มน้อยลงๆ แต่ผู้ก่อสงครามทั้งสองฝ่ายต่างก็ไม่สนใจใยดี ได้แต่คิดว่า ‘จะต้องทำให้อีกฝ่ายพ่ายให้แก่ตน’ ช่างเป็นความคิดที่เห็นแก่ตัวสิ้นดี

                “ข้าจะขอประกาศเป็นครั้งสุดท้าย!” เสียงที่ฟังดูน่าเกรงขาม โหดเหี้ยม บ่งบอกถึงลักษณะของผู้พูดเป็นอย่างดี “คลอ! นายเห็นไหม ว่าสิ่งที่นายก่อขึ้นน่ะ มันส่งผลกระทบต่อชาวบ้านทั้งหลายอย่างไร”

ผู้ซึ่งนามว่าคลอสงเสียงหึในลำคอแล้วกล่าวกลับไปจนเสียงจะกลายเป็นตะโกนอยู่รอมร่อ “แล้วอะไรกัน ที่ยังงี้ล่ะมาโทษว่าข้าผิด! ข้าผิดตรงไหน เจ้าบอกข้ามาสิ ข้าทำอะไร!”

                ต่างฝ่ายต่างมองหน้ากันจนถ้าใครมาเห็นสีหน้าเข้าอาจจะตกใจจนหัวใจวายไปเลยก็ได้ “เจ้าอยากจะรู้ใช่ไหมว่าเจ้าทำอะไรผิด...” ตอนนี้ทั้งสนามรบต่างก็หยุดการฆ่าฟันกันเรียบร้อย พร้อมใจกันที่จะฟังเรื่องราวต่างๆว่า ทำไมตนถึงต้องมาอยู่ในสนามรบที่มีแต่การฆ่าฟันที่น้องที่เคยร่วมรบกันมาก่อนด้วย “...ข้าได้รับสารรายงานมาว่าเจ้าน่ะ แอบลอบคบหากับองค์หญิง!” สิ้นเสียง เหล่าทหารที่อยู่ในบริเวณที่พอจะสามารถจะได้ยินเสียงต่างก็มีสีหน้าตกตะลึงกับสิ่งที่ตนได้ยิน

                “ฮ่าๆๆ ที่แท้เจ้าก็หูเบาแบบนี้นี่เอง เจ้าก็รู้ว่าข้าเป็นคนยังไง! ข้ากับเจ้าร่วมสาบานว่าจะเป็นพี่น้องกันตลอดไป แต่เจ้ากลับไม่ฟังคำของพี่น้องตัวเอง ฟังแต่คำพูดไร้สาระของลูกน้องเจ้า เจ้ารู้รึเปล่าว่า ตอนนี้น่ะ ไอ้เจ้านั้นมันคงกำลังสนุกสนานกับหญิงในซ่องพร้อมกับเงินที่มันได้จากการเป่าหูเจ้า! เจ้าก็รู้ว่าข้าน่ะเป็นคนยังไง! การที่ข้าจะไปลอบคบหากับเจ้าหญิงน่ะ มันก็ยากเหมือนกับการที่ไม่ให้เจ้าฝึกวิชาดาบนั้นแหละ เร็นข้าน่ะ เชื่อว่าเจ้าจะต้องเข้าใจในสิ่งนี้มาตลอด แต่ว่าเจ้าแค่ทำตามหน้าที่ ทำตามคำสั่งของผู้เป็นเจ้านายเจ้า” เร็นหน้าถอดสีทันทีที่ได้ยินได้ยิน เขาไม่เคยรู้มาก่อนเลยว่า ผู้เป็นเพื่อนของเขา จะพูดถูกมาตลอด เพราะตั้งแต่เขาได้ข่าวนี้มา ก็แทบจะไม่เชื่อ แต่พอยิ่งมีคนที่เป็นลูกน้องที่สนิทและไว้ใจที่สุดมาพูดแล้ว ถึงเขาจะไม่อยากจะเชื่อ แต่ก็ต้องเชื่อ พอเมื่อเรื่องไปถึงหูพระราชา ก็ทำให้พระองค์โกรธมากจนแทบจะไปลากคอคนผิดมาลงโทษด้วยตนเองอยู่แล้ว แต่เมื่อลองไปถามบุตรสาวของตัวเองดู บุตรสาวได้กล่าวคำตอบที่พระองค์เองก็ไม่อยากจะได้ยิน นั้นก็คือ ‘ใช่’ เพียงคำเดียว เมื่อคลอรู้ข่าวเข้า ก็รีบไปทูลพระราชา แต่เมื่อพอไปถึง กลับถูกคนของพระราชาขับไล่ออกไป แล้วบอกว่า ถ้ากล้ากลับมาอีก จะถูกสั่งประหารชีวิต

                คลอผู้เป็นแพะรับบาปไปอย่างไม่รู้ตัว ยิ่งต้องการหาคำตอบแล้วไปบอกทุกคนให้รู้ว่า ตนไม่ได้ผิด แต่ยิ่งควานหามากเท่าไร ก็ยิ่งเข้าทางก็คนร้ายตัวจริงมากเท่านั้น แต่กระนั้นก็ยังไม่สารถจะจัดการขั้นเด็ดขาดแก่คลอได้ เพราะถึงแม้เขาจะเป็นคนร้ายตัวปลอม แต่ก็ยังมีคนที่จงรักภักดีต่อเขาเป็นจำนวนมาก จนทำให้เรื่องราวที่น่าจะสิ้นสุดไป ได้ก่อให้เกิดสงครามที่ไม่มีวันสิ้นสุดขึ้น

                “แต่ก็เอาเถอะนะ ยังไง ข้าก็ไม่สามารถที่จะลบล้างความผิดของข้าได้อยู่แล้ว เพราะฉะนั้น...” คลอเงียบไปสักพักก่อนที่จะปักดาบไว้ข้างตัวแล้วถอดชุดเกราะส่วนอกออก ก่อนกล่าวอย่างภาคภูมิใจว่า “เจ้าช่วยเป็นคนสังหารข้าจะได้หรือไม่” สิ้นสุดเสียง สีหน้าของเหล่าทหารแต่ล่ะคนตกตะลึงอย่างกับเห็นโลกกำลังจะแตก

                “มันเป็นเกียรติและความต้องของข้า ที่จะได้พี่น้องร่วมสาบาน ฉะนั้น ได้โปรดเร็น ข้าอยากจะขอให้เป็นเจ้า” ไม่มีผู้ใดที่คิดจะขยับตัวหรือส่งเสียงแม้แต่นิดเดียว ได้แต่มองสลับกันไปมาระหว่างคลอกับเร็น เร็นก็มีสีหน้าไม่ต่างไปจากพวกเขาเหล่านั้น อาจจะแย่ยิ่งกว่า แต่สุดท้าย เขาเดินไปที่หน้าของคลอ แล้วดึงดาบที่เหน็บไว้ตรงเอวออกมา ถึงตอนนี้ สีหน้าของทุกคนตกตะลึง แต่ก็ไม่มีใครที่คิดจะเข้าไปห้าม

                ฉึก!