ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : สมุดต้นเรื่อง?
คาโล...แกเป็นหนี้ฉัน เป็นหนี้อย่างที่มีแต่ฉันเท่านั้นที่จะเอาชีวิตของแกได้
...
..
.
\"เฟริน\" เสียงเรียกพร้อมกับการเขย่าตัวปลุกจากเพื่อนข้างตัว ทำให้เฟรินสะดุ้งเฮือกขึ้นมาพร้อมกับโวยลั่น
\"อะไรวะ คิล! คนกำลัง...\"
\"คนกำลังอะไรรึ เฟลิโอน่า เกรเดเวล เดอะ ปริ๊นเซส ออฟ เดมอส\" การเรียกชื่อแบบเต็มสตีมดังขัดขึ้นมาจากอาจารย์ที่กำลังสอนอยู่หน้าห้อง \"หรือเธอมีคำถามอะไรจะถามฉันรึเปล่า?\"
\"อ่า...\"
เฟริน หรือในอีกนามหนึ่งคือเฟลิโอน่าอ้ำอึ้ง ขืนอาจารย์แกรู้ว่าเธอแอบหลับไปในชั้นมันจะเกิดอะไรขึ้น ดวงตาสีน้ำตาลคู่โตตวัดไปยังคนข้างๆ อย่างมุ่งร้าย
\"คือผม...เอ๊ย คือหนู\" เจ้าหล่อนรีบเปลี่ยนสรรพนามทันทีเมื่อนัยน์ตาดุๆ ของอาจารย์ปราดมามอง \"หนูไม่มีคำถามอะไรหรอกค่ะ แต่รู้สึกว่าคิล ฟีลมัสจะมี\"
คิลเลิกคิ้วสูงอย่างแปลกใจกับแผนร้ายของคนตรงหน้า เมื่อเห็นยิ้มหวานอย่างมุ่งร้ายจากอีกฝ่ายพร้อมกับเสียงจากอาจารย์หน้าชั้น นักฆ่าจึงเข้าใจแผนอย่างแจ่มแจ้งในทันใด
\"คิลมัส ฟีลมัส ถ้าเธอมีคำถามก็ควรถามฉันตรงๆ ไม่ใช่ไปถามเพื่อน\"
เฟรินละสายตาจากเพื่อนผู้โชคร้ายให้รับชะตากรรมของตนเองต่อไป แล้วคิ้วเรียวก็ขมวดมุ่นขึ้นมาเมื่อนึกถึงความฝันเมื่อครู่...เรื่องที่เกิดขึ้นตั้งนานแล้วตั้งแต่ตอนที่เดินทางไปเดมอสเพื่อไปหาเลือดจิ้งจอกเก้าหาง เรื่องตั้งแต่ตอนที่เพิ่งจบปีหนี่งที่โรงเรียนพระราชาเอดินเบิร์กมาหมาดๆ ถ้าจะนับเวลาก็ผ่านมาราวหกปีเห็นจะได้
\"เฟริน\" เสียงเรียกจากขอทานทางด้านหลังทำให้เฟรินหันไปมอง \"การบ้านของวิชาต่อไป นายทำเสร็จรึยัง\"
คำถามลอยๆ กลับเรียกปฏิกริยาโต้กลับได้อย่างชะงัดงันนักเมื่อเฟรินอุทานออกมาซะดังลั่น
\"เฮ้ย! ยัง\"
คิ้วของโรเลิกขึ้นสูงพร้อมกับที่นัยน์ตาสีเขียวที่ดูมีเลศนัยมองเฟรินอย่างระอาใจ แล้วพยักเพยิดไปทางคนที่กำลังสอนอยู่หน้าห้อง
\"เฟลิโอน่า เกรเดเวล! ฉันบอกแล้วใช่มั้ยว่ามีอะไรให้ถาม\"
เสียงอาจารย์ตวาดอีกครั้ง เฟรินมองไปรอบข้างเพื่อขอความช่วยเหลือ แต่ราวกับกรรมเก่าที่เคยกระทำ เพื่อนต่างก้มหน้างุดไม่ยอมสบตา แถมยังมีบางคนแกล้งหลับ...เอาวะ คนอื่นไม่ช่วย ก็ตนเป็นที่พึ่งแห่งตนละกัน...
นัยน์ตาสีน้ำตาลฉายแววมุ่งร้ายขณะมองไปที่ขอทานต้นเรื่องที่ยังคงยิ้มชวนถีบจริงๆ
\"คือเมื่อกี้ หนูได้ยินโร เซวาเรสกับกัส โทนีย่ากำลังนินทาอาจารย์อยู่น่ะค่ะ หนูอดไม่ได๊ ไม่ได้จริงๆ เลยนะคะ เลยเผลอด่า เอ๊ย ปรามซะดัง\"
กัส โทนีย่าที่เป็นหนึ่งในคนที่แกล้งหลับถึงกับสะดุ้ง หันมามองหน้าขอทานผู้ร่วมชะตากรรมอย่างมึนงง คิ้วแทบจะขมวดกันเป็นเครื่องหมายคำถามที่ว่า \'ฉันไปนินทาอาจารย์กับแกตั้งแต่เมื่อไหร่?\' ซึ่งดูท่าทางอีกฝ่ายจะหน้าเอ๋อไม่แพ้กัน
\"เอาเถอะ เธอสองคน\" อาจารย์กล่าวอย่างรำคาญ \"เพื่อเป็นการลงโทษ ไปเขียนเรียงความเรื่องพระคุณของครูมาร้อยหน้า แล้วก็ตัดธงป้อมอัศวินยี่สิบ\" เสียงค้านดังขึ้นจากป้อมอัศวินแทบจะในทันที \"หรือจะเอาสามสิบ?\"
มาทิลด้ากับแองเจลีน่าหันมามองแม่ตัวดีอย่างคาดโทษ เพราะรู้ดีว่าโร เซวาเรส กับกัส โทนีย่า ผู้เป็นจำเลยทั้งสองน่าจะโดนใส่ความจากเฟริน ตัวปัญหาตัวจริงแห่งป้อมอัศวิน ซึ่งเฟรินได้แต่ยิ้มแหยๆ รับ ก่อนจะหันไปหาคาโลที่นั่งอยู่ข้างๆ
\"ส่งการบ้านมา\"
\"ไม่ให้\" คำตอบเรียบๆ จากเจ้าชายน้ำแข็ง
\"คาโลจ๋า ขอยืมสมุดการบ้านหน่อยได้มั้ยจ๊ะ\" สงสัยมันอยากให้พูดหวานๆ ละมั้ง
\"ไม่ให้\"
\"คาโล...........ขอยืมหน่อยเถอะนะ\"
\"ทำเองสิ\"
\"ก็มันทำไม่ได้อ่า ช่วยหน่อยนะ\" เฟรินยังคงอ้อนไม่เลิก แต่เมื่อเห็นว่าอ้อนจะไร้ผลจึงเริ่มใช้ไม้แข็ง \"ไม่งั้นฉันจะยืมการบ้านของโร แล้วก็ไปออกเดทกับมันเป็นการตอบแทนดีมั้ยเนี่ย\"
บุคคลที่ถูกกล่าวถึงหันมามองด้วยสายตาแปลกๆ ก่อนจะหันไปยักไหล่ให้คาโล ในขณะที่ดวงตาสีเขียวมีประกายขบขันปนนึกสนุก ซึ่งนั่นทำให้คาโลส่งสมุดของตนให้เฟรินทันที
\"แหม ให้แต่แรกก็สิ้นเรื่อง\" เจ้าตัวดียังไม่วายบ่นพึม \"แต่ไงๆ ก็ขอบใจนะ\"
คาโลมองสมุดของตนเงียบๆ ด้วยความคิดแปลกๆ ที่ไม่มีคนอื่นรู้...
---------------------------------------------------------
เฟรินบิดขี้เกียจอย่างเมื่อยขบในห้องพักส่วนตัว เมื่อขึ้นมาปีเจ็ดแล้ว นักเรียนทุกคนจะได้ห้องพักเดี่ยวทั้งหมด แม้ว่าในตอนแรกเจ้าตัวไม่วายบ่นว่ากลัวจะเหงา แต่ด้วยการข่มขู่แกมบังคับจากเพื่อนทั้งหลายว่าชายหญิงอยู่ห้องเดียวกันมันไม่สมควร เฟรินจึงยอมแยกห้องแต่โดยดี (ซึ่งสมควรจะแยกมาตั้งนานแล้ว แต่ไม่ยอมทำ)
เฟรินวางสมุดการบ้านสองเล่มซึ่งเป็นของตัวเองกับคาโลที่เขาลืมคืนให้เจ้าของลงบนโต๊ะ ปรากฏว่าอาจารย์ไม่มาทำให้งานที่อุตส่าห์ลอกเลือดตาแทบกระเด็นใต้โต๊ะไร้ค่าไปโดยปริยาย แล้วเฟรินก็ล้มตัวลงนอนเล่นอยู่บนเตียง โดยทิ้งสมุดของคาโลไว้บนโต๊ะอย่างไม่ใส่ใจนัก ด้วยความคิดที่ว่า
\'เดี๋ยวค่อยคืนมันก็ได้มั้ง...มันคงไม่หวงขนาดนั้นหรอก\'
โดยที่เฟรินไม่รู้เลยว่าในสมุดมีกระดาษแผ่นเล็กคั่นหน้าอยู่ กระดาษที่จะเปลี่ยนเรื่องเล็กอย่างการไม่คืนสมุดให้เป็นเรื่องใหญ่ได้ ด้วยลายมือหวัดๆ ที่เขียนว่า...
\'ฉันจะรออยู่ใต้ต้นแอปเปิ้ลตอนเย็น รีบมาหน่อย มีเรื่องจะพูดด้วย
คาโล\'
---------------------------------------------------------
...
..
.
\"เฟริน\" เสียงเรียกพร้อมกับการเขย่าตัวปลุกจากเพื่อนข้างตัว ทำให้เฟรินสะดุ้งเฮือกขึ้นมาพร้อมกับโวยลั่น
\"อะไรวะ คิล! คนกำลัง...\"
\"คนกำลังอะไรรึ เฟลิโอน่า เกรเดเวล เดอะ ปริ๊นเซส ออฟ เดมอส\" การเรียกชื่อแบบเต็มสตีมดังขัดขึ้นมาจากอาจารย์ที่กำลังสอนอยู่หน้าห้อง \"หรือเธอมีคำถามอะไรจะถามฉันรึเปล่า?\"
\"อ่า...\"
เฟริน หรือในอีกนามหนึ่งคือเฟลิโอน่าอ้ำอึ้ง ขืนอาจารย์แกรู้ว่าเธอแอบหลับไปในชั้นมันจะเกิดอะไรขึ้น ดวงตาสีน้ำตาลคู่โตตวัดไปยังคนข้างๆ อย่างมุ่งร้าย
\"คือผม...เอ๊ย คือหนู\" เจ้าหล่อนรีบเปลี่ยนสรรพนามทันทีเมื่อนัยน์ตาดุๆ ของอาจารย์ปราดมามอง \"หนูไม่มีคำถามอะไรหรอกค่ะ แต่รู้สึกว่าคิล ฟีลมัสจะมี\"
คิลเลิกคิ้วสูงอย่างแปลกใจกับแผนร้ายของคนตรงหน้า เมื่อเห็นยิ้มหวานอย่างมุ่งร้ายจากอีกฝ่ายพร้อมกับเสียงจากอาจารย์หน้าชั้น นักฆ่าจึงเข้าใจแผนอย่างแจ่มแจ้งในทันใด
\"คิลมัส ฟีลมัส ถ้าเธอมีคำถามก็ควรถามฉันตรงๆ ไม่ใช่ไปถามเพื่อน\"
เฟรินละสายตาจากเพื่อนผู้โชคร้ายให้รับชะตากรรมของตนเองต่อไป แล้วคิ้วเรียวก็ขมวดมุ่นขึ้นมาเมื่อนึกถึงความฝันเมื่อครู่...เรื่องที่เกิดขึ้นตั้งนานแล้วตั้งแต่ตอนที่เดินทางไปเดมอสเพื่อไปหาเลือดจิ้งจอกเก้าหาง เรื่องตั้งแต่ตอนที่เพิ่งจบปีหนี่งที่โรงเรียนพระราชาเอดินเบิร์กมาหมาดๆ ถ้าจะนับเวลาก็ผ่านมาราวหกปีเห็นจะได้
\"เฟริน\" เสียงเรียกจากขอทานทางด้านหลังทำให้เฟรินหันไปมอง \"การบ้านของวิชาต่อไป นายทำเสร็จรึยัง\"
คำถามลอยๆ กลับเรียกปฏิกริยาโต้กลับได้อย่างชะงัดงันนักเมื่อเฟรินอุทานออกมาซะดังลั่น
\"เฮ้ย! ยัง\"
คิ้วของโรเลิกขึ้นสูงพร้อมกับที่นัยน์ตาสีเขียวที่ดูมีเลศนัยมองเฟรินอย่างระอาใจ แล้วพยักเพยิดไปทางคนที่กำลังสอนอยู่หน้าห้อง
\"เฟลิโอน่า เกรเดเวล! ฉันบอกแล้วใช่มั้ยว่ามีอะไรให้ถาม\"
เสียงอาจารย์ตวาดอีกครั้ง เฟรินมองไปรอบข้างเพื่อขอความช่วยเหลือ แต่ราวกับกรรมเก่าที่เคยกระทำ เพื่อนต่างก้มหน้างุดไม่ยอมสบตา แถมยังมีบางคนแกล้งหลับ...เอาวะ คนอื่นไม่ช่วย ก็ตนเป็นที่พึ่งแห่งตนละกัน...
นัยน์ตาสีน้ำตาลฉายแววมุ่งร้ายขณะมองไปที่ขอทานต้นเรื่องที่ยังคงยิ้มชวนถีบจริงๆ
\"คือเมื่อกี้ หนูได้ยินโร เซวาเรสกับกัส โทนีย่ากำลังนินทาอาจารย์อยู่น่ะค่ะ หนูอดไม่ได๊ ไม่ได้จริงๆ เลยนะคะ เลยเผลอด่า เอ๊ย ปรามซะดัง\"
กัส โทนีย่าที่เป็นหนึ่งในคนที่แกล้งหลับถึงกับสะดุ้ง หันมามองหน้าขอทานผู้ร่วมชะตากรรมอย่างมึนงง คิ้วแทบจะขมวดกันเป็นเครื่องหมายคำถามที่ว่า \'ฉันไปนินทาอาจารย์กับแกตั้งแต่เมื่อไหร่?\' ซึ่งดูท่าทางอีกฝ่ายจะหน้าเอ๋อไม่แพ้กัน
\"เอาเถอะ เธอสองคน\" อาจารย์กล่าวอย่างรำคาญ \"เพื่อเป็นการลงโทษ ไปเขียนเรียงความเรื่องพระคุณของครูมาร้อยหน้า แล้วก็ตัดธงป้อมอัศวินยี่สิบ\" เสียงค้านดังขึ้นจากป้อมอัศวินแทบจะในทันที \"หรือจะเอาสามสิบ?\"
มาทิลด้ากับแองเจลีน่าหันมามองแม่ตัวดีอย่างคาดโทษ เพราะรู้ดีว่าโร เซวาเรส กับกัส โทนีย่า ผู้เป็นจำเลยทั้งสองน่าจะโดนใส่ความจากเฟริน ตัวปัญหาตัวจริงแห่งป้อมอัศวิน ซึ่งเฟรินได้แต่ยิ้มแหยๆ รับ ก่อนจะหันไปหาคาโลที่นั่งอยู่ข้างๆ
\"ส่งการบ้านมา\"
\"ไม่ให้\" คำตอบเรียบๆ จากเจ้าชายน้ำแข็ง
\"คาโลจ๋า ขอยืมสมุดการบ้านหน่อยได้มั้ยจ๊ะ\" สงสัยมันอยากให้พูดหวานๆ ละมั้ง
\"ไม่ให้\"
\"คาโล...........ขอยืมหน่อยเถอะนะ\"
\"ทำเองสิ\"
\"ก็มันทำไม่ได้อ่า ช่วยหน่อยนะ\" เฟรินยังคงอ้อนไม่เลิก แต่เมื่อเห็นว่าอ้อนจะไร้ผลจึงเริ่มใช้ไม้แข็ง \"ไม่งั้นฉันจะยืมการบ้านของโร แล้วก็ไปออกเดทกับมันเป็นการตอบแทนดีมั้ยเนี่ย\"
บุคคลที่ถูกกล่าวถึงหันมามองด้วยสายตาแปลกๆ ก่อนจะหันไปยักไหล่ให้คาโล ในขณะที่ดวงตาสีเขียวมีประกายขบขันปนนึกสนุก ซึ่งนั่นทำให้คาโลส่งสมุดของตนให้เฟรินทันที
\"แหม ให้แต่แรกก็สิ้นเรื่อง\" เจ้าตัวดียังไม่วายบ่นพึม \"แต่ไงๆ ก็ขอบใจนะ\"
คาโลมองสมุดของตนเงียบๆ ด้วยความคิดแปลกๆ ที่ไม่มีคนอื่นรู้...
---------------------------------------------------------
เฟรินบิดขี้เกียจอย่างเมื่อยขบในห้องพักส่วนตัว เมื่อขึ้นมาปีเจ็ดแล้ว นักเรียนทุกคนจะได้ห้องพักเดี่ยวทั้งหมด แม้ว่าในตอนแรกเจ้าตัวไม่วายบ่นว่ากลัวจะเหงา แต่ด้วยการข่มขู่แกมบังคับจากเพื่อนทั้งหลายว่าชายหญิงอยู่ห้องเดียวกันมันไม่สมควร เฟรินจึงยอมแยกห้องแต่โดยดี (ซึ่งสมควรจะแยกมาตั้งนานแล้ว แต่ไม่ยอมทำ)
เฟรินวางสมุดการบ้านสองเล่มซึ่งเป็นของตัวเองกับคาโลที่เขาลืมคืนให้เจ้าของลงบนโต๊ะ ปรากฏว่าอาจารย์ไม่มาทำให้งานที่อุตส่าห์ลอกเลือดตาแทบกระเด็นใต้โต๊ะไร้ค่าไปโดยปริยาย แล้วเฟรินก็ล้มตัวลงนอนเล่นอยู่บนเตียง โดยทิ้งสมุดของคาโลไว้บนโต๊ะอย่างไม่ใส่ใจนัก ด้วยความคิดที่ว่า
\'เดี๋ยวค่อยคืนมันก็ได้มั้ง...มันคงไม่หวงขนาดนั้นหรอก\'
โดยที่เฟรินไม่รู้เลยว่าในสมุดมีกระดาษแผ่นเล็กคั่นหน้าอยู่ กระดาษที่จะเปลี่ยนเรื่องเล็กอย่างการไม่คืนสมุดให้เป็นเรื่องใหญ่ได้ ด้วยลายมือหวัดๆ ที่เขียนว่า...
\'ฉันจะรออยู่ใต้ต้นแอปเปิ้ลตอนเย็น รีบมาหน่อย มีเรื่องจะพูดด้วย
คาโล\'
---------------------------------------------------------
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น