คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Intro & Character.
Ha .ha
แนะนำตัวละคร
ยุนดูจุน ; ลูกชายคนเดียวของประธานบริษัทน้ำมันรายใหญ่ในเกาหลี ผู้ชายที่ไม่สนใจคนรอบข้าง นิสัยเถื่อนดิบ ไม่มีความปราณีกับใครทั้งสิ้น มีคนเดียวที่สามารถอยู่กับเขาได้คือจุนฮยอง ไม่เคยมีคำว่า “ความรัก” อยู่ในหัว ไม่ลงรอยกับพ่อของตัวเองเพราะพ่อไม่มีเวลาให้เขา และบางทีที่นิสัยก้าวร้าว มีเหตุผลมาจากที่แม่ของเขาเลิกกับพ่อไปตั้งแต่เขายังเล็ก เป็นคนที่มีอิทธิพลในโรงเรียน เกลียดโยซอบเข้าสายเลือดเพราะคิดว่าโยซอบมาแย่งความรักจากพ่อของตัวเองไป และมักจะหาเรื่องไปพาลโยซอบบ่อยๆ
ยงจุนฮยอง ; หลานชายเจ้าของโรงแรมห้าดาวอันดับต้นๆของเกาหลี มีนิสัยไม่ต่างจากเพื่อนสนิทอย่างดูจุน แต่ยังมีข้อดีคือจะไม่รังแกคนที่อ่อนแอกว่า เป็นคนซาดิสต์เงียบ แต่เซนซิทีฟเรื่องความรัก เป็นคนที่ค่อนข้างหัวรุนแรงเพราะเจอเหตุเลวร้ายในอดีตมาก่อน เนื่องจากเป็นหลานเจ้าของโรงแรม ทำให้มีห้องส่วนตัวระดับหรูเป็นบ้านพัก และดูจุนก็มักจะไปค้างคนกับจุนฮยองบ่อยๆเพราะไม่มีใครอยู่ที่บ้าน
ดงอุน ; เด็กมหา’ลัยปี 2 คณะเดียวกับโยซอบ กีกวัง และฮยอนซึง เรียนเก่ง เป็นที่รักของอาจารย์ทั้งมหาวิทยาลัย แต่ไม่มีเพื่อนแม้แต่คนเดียว เพราะทุ่มเวลาให้กับการเรียนและมีโลกส่วนตัวสูง ทำให้ใช้ชีวิตอยู่คนเดียวและไม่สนใจคนรอบข้าง ดงอุนมักจะโดนคนรอบข้างพูดใส่บ่อยๆว่า “ไม่มีใครคบ” “คนไม่มีเพื่อน” ไม่มีคนรอบข้างอยากเข้าใกล้ถ้าไม่จำเป็น จริงๆเป็นคนดี จิตใจอบอุ่น แต่ไม่แสดงออก และมีคำถามค้างคาใจว่า “กีกวังพูดมากขนาดนั้น โยซอบกับฮยอนซึงทนได้ยังไง ??”
โยซอบ ; เพื่อนสนิทของกีกวังและฮยอนซึง พ่อกับแม่ของเขาทิ้งเขาไว้กับคุณลุงข้างบ้านตั้งแต่ยังเล็ก แต่ก็มีความอบอุ่นทางจิตใจ จนกระทั่งคุณลุงจากไปกะทันหัน ทำให้โยซอบต้องไปอยู่ในความดูแลของพ่อของดูจุน เนื่องจากลุงของโยซอบเคยช่วยพ่อของดูจุนไว้ พ่อของดูจุนเลี้ยงโยซอบเป็นอย่างดี ทำให้ดูจุนเกลียดขี้หน้าและถูกดูจุนแกล้งเป็นประจำ ทำให้โยซอบกลัวดูจุนและจุนฮยองมาก
กีกวัง ; เพื่อนซี้ของฮยอนซึงและโยซอบ ค่อนข้างจะหนักไปทางเอ๋อๆนิดๆ แต่รวมๆคือน่ารัก เป็นคนที่ทำให้โลกตกอยู่ภายใต้รอยยิ้มโดยไม่มีใครรู้ว่าเรื่องทางบ้านของกีกวังเลวร้ายขนาดไหน เพราะกีกวังไม่เคยแสดงความอ่อนแอให้คนรอบข้างเห็น ค่อนข้างจะพูดมากเมื่ออยู่กับเพื่อน แต่จะเงียบเมื่ออยู่กับที่บ้าน มักจะโดนดงอุนทำท่าเย็นชาใส่บ่อยๆแต่ก็ไม่เคยเก็บมาคิดให้หนักหัว
ฮยอนซึง ; ผู้ชายที่ติดอันดับเรื่องหน้าสวยอันดับต้นๆของมหาวิทยาลัย อาศัยอยู่ที่หอพักหลังมหาวิทยาลัยเพราะพ่อแม่อยู่ต่างประเทศ ค่อนข้างจะเงียบและมีมิติพอสมควร ถือคติว่าฆ่าได้หยามไม่ได้ จะปกป้องเพื่อนทั้งสองของตัวเองเสมอ และนั่นทำให้โดนจุนฮยองเล็งตัวไว้เพราะชอบไปขัดขวางเวลาดูจุนแกล้งโยซอบ เกลียดจุนฮยองเพราะคิดว่าเป็นคนเห็นแก่ตัว ใจร้าย
CHARACTER IN "Love is...." PROJECT
INTRO
คุณว่ามั้ย ?? ... ความรักมันมีหลายแบบเหลือเกินเนอะ
สำหรับหลายๆคนอาจคิดว่า “ความรัก” คือส่วนหนึ่งของชีวิต เป็นสิ่งที่สวยงามและ
แต่สำหรับบางคน ‘ความรัก’ มันก็ไม่ใช่แบบข้างต้นที่กล่าวมา
เพราะสำหรับผม...
“มันน่าขยะแขยงสิ้นดี และผมก็ไม่เคยต้องการมันจากใคร !”
- - - - - - - - - - - - - - - - -
… ชายหนุ่มวัย 60 กว่าๆกำลังเก็บร้านขายต๊อกปกกีอย่างเช่นทุกวัน เขาทำอาชีพนี้มาร่วม 30 ปี โดยอาศัยอยู่กับหลานชายวัย 20 ปีที่ชื่อ “ยัง โยซอบ” ที่กำลังช่วยผู้เป็นลุงเก็บร้าน โยซอบไม่ใช่เลือดเนื้อเชื้อไขของเขา แต่เพราะเด็กหนุ่มถูกทิ้งไว้ตั้งแต่เล็กๆ ชายสูงวัยสงสารจึงเก็บมาเลี้ยงและทำงานหนักเพื่อส่งเสียให้หลานชายเรียนจนถึงชั้นปี 2 ได้ และโยซอบก็ไม่เคยทำให้ผู้เป็นลุงผิดหวัง...
“ลุงฮะ...ทำไมวันนี้ลุงเลิกร้านเร็วจัง” โยซอบถามด้วยแววตาสงสัย
“ป...เปล่าหรอก...ก็วันนี้ขายดีน่ะ ดูสิ...” ชายสูงวัยชี้ถาดที่ว่างเปล่าให้เด็กหนุ่มดูพร้อมยิ้มบางๆเพื่อกลบเกลื่อนความรู้สึกที่แท้จริง เพราะตอนนี้ผู้เป็นลุงเกิดอาการไม่สบายกะทันหัน แต่ไม่อยากให้หลานชายรู้
“ลุงฮะ...วันนี้ผม...”
เอี๊ยดดดดดดดดดดดดดดด~
“เสียงอะไรน่ะโยซอบ ??”
“เหมือนเสียงรถเบรกเลยฮะ เดี๋ยวผมไปดูให้นะ...” ว่าแล้วเด็กหนุ่มก็ค่อยๆเปิดประตูออกไปดู ก็พบกับรถเบนซ์สีดำคันหนึ่งจอดไว้ริมถนน พร้อมกับชายวัยกลางคนที่ดูมีภูมิฐานร่ำรวยยืนเกาหัวแกร่กๆราวกับหัวเสีย
“รถเสียเรอะคุณ ??” ลุงของโยซอบที่เดินตามออกมาถามขึ้น
“ครับ...โอย...ทำไงดีเนี่ย ผมมีประชุมต่อด้วย ไหนจะต้องไปรับลูกค้าที่สนามบินอีก ให้ตายเถอะ !”
“เอางี้...คุณเปิดกระโปรงรถให้หน่อยสิ เดี๋ยวผมซ่อมให้ ผมถนัดนะ...”
“ไหวเหรอฮะลุง...”
“เฮย...อย่ามาดูถูกลุงนะ ไม่รู้ซะแล้วว่าเมื่อก่อนน่ะ ลุงเป็นสิงห์มอเตอร์ไซค์แถวนี้เลยนะ” ชายสูงวัยพูดแซวหลานชายพลางหัวเราะ
“อ้อ น้ำกลั่นมันแห้งน่ะคุณ เดี๋ยวผมเอามาเติมให้ละกัน ผมเติมให้ฟรี”
“ขอบคุณมากนะลุง ไว้มีอะไร ลุงบอกผมได้เสมอนะ ผมจะช่วยลุงเอง ถือว่า ผมเป็นหนี้บุญคุณลุงนะ...”
“โอ๊ยยยย ไม่ต้องขนาดนั้นหรอก...คนกันเอง เอ๊ะ...ว่าแต่คุณหน้าคุ้นๆนะ เหมือนจะเคยเห็น...” ชายสูงวัยเพ่งหน้าชายกลางคนอยู่พักหนึ่ง แต่ก็นึกไม่ออกเสียที
“ล...ลุง ! ผมนึกออกแล้ว...คุณชายยุน เจ้าของบริษัทน้ำมันรายใหญ่ในเกาหลีไง !!!” โยซอบที่นึกออกรีบบอกลุงของตัวเอง
“ฮะๆๆ ก็ไม่ขนาดนั้นหรอกเจ้าหนู งั้นฉันไปก่อนนะ ไว้ว่างๆจะแวะมากินต๊อกปกกีนะลุง ^^”
“โชคดีครับคุณ...” สองลุงหลานลาชายวัยกลางคนก่อนจะเดินเข้าร้าน
“ตัวจริงดูมีสง่าราศีเนอะ...” โยซอบพึมพำขึ้นมาเบาๆ
“นั่นสิ...โอย..แค่กๆ”
“ลุงไม่สบายเหรอ ??”
“นิดหน่อยน่ะ เดี๋ยวพรุ่งนี้ก็ดีขึ้นแล้ว...ไปนอนได้แล้วไป...” ชายสูงอายุลูบหัวหลานชายก่อนจะเข้านอน
...เย็นวันต่อมา โยซอบรีบบึ่งกลับมาจากที่มหาวิทยาลัยเพราะเป็นห่วงลุงที่ไม่สบายเนื่องจากเมื่อเช้าลุงยังอาการไม่ดีขึ้น แต่ยังคงฝืนตื่นขึ้นมาปั้นแป้งต๊อกขาย
“ลุงฮะ...ผมกลับมาแล้ว...”
“โยซอบเหรอ ??” เสียงหญิงคนหนึ่งดังขึ้นมา
“อ๊ะ ป้าคิมนี่นา มาอยู่ที่นี่ได้ไงฮะ...”
“ก็มารอบอกเราน่ะสิ ตอนนี้ลุงของเธอน่ะ เข้าโรงพยาบาลแล้วนะ เนี่ย...เมื่อเช้ายืนขายแป้งต๊อกอยู่ก็เป็นลมคาร้านไปเลย พวกป้าก็เลยแบกแกไปส่งโรงพยาบาลน่ะ”
ตุ้บ...
เด็กหนุ่มทำกระเป๋าตกพื้น มือเรียวบางสั่นราวกับหมดแรงเมื่อรู้ข่าวจากหญิงวัยกลางคน
“อ..อะไรนะฮะ...”
“ตอนนี้ลุงพักอยู่ที่โรงพยาบาล....”
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
“ลุงฮะ...ลุง...”
“ตอนนี้คนไข้เริ่มไม่รู้สึกตัวแล้ว หมอพยายามเต็มที่แล้ว ลุงคงอยู่ได้อีกไม่นานนะ...”
“ม...ไม่...จริง...” เด็กหนุ่มพูดก่อนจะกลั้นเสียงสะอึกและน้ำตา แต่สุดท้ายก็ไม่สามารถทำได้ เด็กหนุ่มนั่งปล่อยโฮออกมาแบบไม่อายใคร
“ไม่จริงใช่มั้ยฮะ...ลุงฮะ...ลุงตื่นสิฮะ...ลุงมาอยู่กับผมสิฮะ...ลุงอย่าทิ้งผมไปสิฮะ...ฮือ...”
“ลุงคนนี้เหรอ ที่หมอบอกว่าจะอยู่ได้อีกไม่นานน่ะ” น้ำเสียงของผู้ชายดูมีอายุคนนึงดังขึ้นมาเบื้องหลังโยซอบ ก่อนที่โยซอบจะหันไปมองและพบกับ...
“ค...คุณชายยุน...”
“ลุงเกิดอาการช็อกเพราะร่างกายไม่ได้พักผ่อนน่ะครับคุณชาย คาดว่าคงอยู่ได้อีกไม่นาน...”
“ลุงครับ...ลุง...” ชายวัยกลางคนเดินไปที่เตียงคนไข้ที่เต็มไปด้วยสายระโยงระยาง และสะกิดเรียกชายสูงอายุ
...ราวกับว่าชายสูงอายุรู้ถึงอะไรบางอย่าง จึงลืมตาขึ้นมาและพูดอย่างแผ่วเบากับชายวัยกลางคนโดยไม่ยอมให้หลานชายฟัง
“ลุง...ผมรู้เรื่องของลุงแล้วนะ หมอบอกว่าลุงจะอยู่ได้อีกไม่นาน ....”
“เรื่องนั้นลุงไม่กลัวหรอก แต่คุณชาย...ช่วยลุงหน่อยได้มั้ย...”
“ลุงจะให้ผมช่วยอะไร บอกผมมาเลย ลุงเคยช่วยผม ผมก็จะช่วยลุง...”
“ลุงไม่ขออะไรมาก...ช่วย...ดูแล..หลานของลุง...หน่อย...ได้มั้ย...”
“แน่นอนครับลุง...ผมจะส่งเสียหลานลุงให้เรียนจบ ผมสัญญา...”
“ขอบใจมากนะ...” ชายสูงอายุพูดก่อนจะหลับตาไปพร้อมกับลมหายใจเฮือกสุดท้าย
“ลุงฮะ...ลุงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง~” เด็กหนุ่มร้องไห้หนักก่อนจะหมดสติไป....
- - - - - - - - - -
คุยกับไรท์เตอร์ :')
จบอินโทรไปอย่าง(โคตร)รวดเร็ว สำหรับเรื่องนี้
ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านทั้งอย่างตั้งใจและหลงเข้ามา
ช่วยกันภาวนาให้ฟิคเรื่องนี้อยู่กับพวกเราไปนานๆเนอะ ><
และช่วยติดตามกันทั้ง 3 เรื่อง 3 รูปแบบ ด้วยนะคะ ขอบคุณค่า รักทุกคน~
ความคิดเห็น