คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : [ บทนำ ]จุดเริ่มต้น
โตโน่
" พี่โน่ เอ้กท้อง " เสียงเครียดๆของคนรักของผม
" ท้อง " ผมเผลอพูดดังเพราะความตกใจ
" เอ้กจะไปเอาเด็กออก " เอ้กพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง
" เอ้กอย่า น่ะ "
" เอ้กอย่าน่ะ " ผมสดุ้งตื่นขึ้นมา เฮ้อ ฝันถึงเรื่องเก่าๆอีกแล้ว ฝันถึงเรื่องเอ้ก คนรักที่ทิ้งผมให้ผมเลี้ยงลูกของเธออยู่เพียงลำพัง
" พ่อโน่ เป็นไรฮะ " เสียงงัวเงียของริวจิลูกชายของผมและเอ้ก ความฝันนี้ทำให้ผมคิดถึงเรื่องตอนนั้น เพราะความรักแบบเด็กๆทำให้ผมและเอ้กหลงผิด จนมีริวจิขึ้นมา
" เปล่าครับ พ่อแค่ฝันร้ายครับ " ผมพูดพร้อมยิ้มให้ริวจิ
" โอ๋ๆ ไม่เป็นไรน่ะครับ " ริวจิพูดอย่างน่ารัก ผมจึงได้แต่ลูบหัวเด็กน้อยเบาๆ
"หิวยังครับ " ผมถาม ริวจิพยักหน้าหงึกหงัก ผมจึงพาเค้าไปอาบน้ำแล้วลงไปกินข้าว
ณ ร้านอาหาร NR
" เฮ้อ วันนี้เหนื่อยมากล่ะ ผมขอตัวกลับก่อนน่ะพี่" เสียงไอ้กัน น้องชายแสนเจ้าชูของผม
" เหนื่อยทุกวันอ่ะมึงอ่ะ จริงๆจะไปหาสาวอ่ะดิ " ผมพูด
" ก็นิดนึงอ่ะพี่ ไปล่ะ " กันพูดแล้วเดินจากไป
เฮ้อผมก็กลับบ้านดีกว่า ตอนนี้ริวจิคงหิวแย่ล่ะ ผมจึงเดินออกจากร้าน กำลังจะข้ามถนนแต่ !!!!
ริท
เอี๊ยดดดดดดดดดด เสียงเบรกรถผมดังจนแสบแก้วหู ต้นเหตุเป็นเพราะอีตาบ้าที่ไหนก็ไม่รู้เดินไม่ดูตาม้าตาเรือ จนรถผมแทบชน ไม่รู้ตอนนี้จะเป็นไงมั้ง เฮ้ย ! แล้วถ้าเค้าตายล่ะ T^T ฮื่อ ผมต้องติดคุกกี่ปี อ๊ากกก ไม่ แต่ถ้าเค้ายังไม่ตายเค้าก็คงบาดเจ็บ ต้องลงไปช่วยคนหน่อยดีกว่า เราเป็นดีจัง หึหึ ผมลงจากรถอย่างกล้าๆกลัว เค้าจะตายม้ายยยยย ( วบพฟ) อะฮึกๆ แต่พอผมเดินไปหน้ารถกลับเจอ เทพบุตรสุดหล่อโครตหล่อ โครตหล่อ อร๊ายยยยย -*- ไม่ใช่ล่ะ แต่เค้าหล่อมากจริงๆ น่ะ เค้านอนสลบอยู่อ่ะ ทำไงดีๆๆๆ ต้องช่วยเค้าผมพยายามแบกร่างหนักของเค้าขึ้นรถอย่างทุลักทุเล คนหรือช้างเนี๊ยย พาเค้าไปบ้านก่อนดีกว่า เฮ้ยยย ทุกคนอย่าคิดไปไกลน้าา >//< ผมแค่จะพาเค้าไปตรวจดูอาการก็แค่นั่นเอง อะแฮ่ม ไม่อยากจะคุยหรอกน่ะผมน่ะเป็นถึงนักศึกษาแพทย์เชียว หึหึ คิดได้อย่างนี้ก็ไปดีกว่า ฟุบุฟุบุ เฟี้ยวววววววววววววว ~~~
เก่ง
ไอ้โน่น่ะไอ้โน่ไม่ยอมกลับบ้านกลับช่อง โทรไปก็ไม่รับ ปล่อยให้ริวจิอยู่บ้านคนเดียวดีน่ะ ที่ผมผ่านมาแถวนี้พอดีเลยเอากล้วยปิ้งมาฝากริวจิ -*-
" อาเก่งครับ เมื่อไหร่พ่อโน่จะกลับอ่ะครับ " ริวจิพูดด้วยสายตาน่าสงสาร ฮึมมมมมมมมมมมม ไอ้โน่ถ้าเอ็งกลับมาเมื่อไหร่ ข้า ด่าเละเเน่
" พ่อโน่คงติดงานอ่ะครับ ริวจิกินกล้วยปิ้งของอาไปก่อนน่ะครับ " ผมพูดพลางลูบหัวเด็กน้อย
" ริวจิไม่ใช่อาเซนน่ะครับที่จะได้กินกล้วยปิ้งแทนข้าว คิคิ " ริวจิพูดแล้ว หัวเราะ จริงด้วยไอ้หน้าแมวนั่นมันชอบกล้วยปิ้งเป็นชีวิตจิตใจนี่นา ก๊ากกกกก เด็กยังรู้ เออ ชวนมันมาดู ริวจิเป็นเพื่อนดีกว่า ( แหมมมมม )
" 55 จริงด้วยงั้นเดี๋ยวอาเก่งโทรเรียกอาเซนดีกว่า จะได้ให้อาเซนซื้อกับข้าวเข้ามาด้วย " ผมพูดพร้อมกดเบอร์หาไอ้หน้าแมว
" มีอะไรไอ้หลอดไฟเดินได้โทรมาไรป่านนี้คนจะหลับจะนอนรู้ไว้ซะด้วย จะไปเดินเรืองเเสงที่ไหนก็ไปสิจะโทรมาทำไม ฮ่วยยยย " ใส่เป็นชุดครับ
" นี่ไอ้หน้าแมว ฉันไม่อยากโทรหาแกซักเท่าไหร่หรอก ถ้าริวจิไม่ได้อยู่บ้านคนเดียวน่ะ " ผมพูด
" อ้าวแล้วไอ้โน่ไปไหนอ่ะ " มันยังถามไม่เลิก
" ไม่รู้เว้ยย รีบมาน่ะ ซื้อกับข้าวมาด้วย เออ แล้วก็ที่นี่มีกล้วยปิ้งน่ะรีบมาล่ะ" ผมพูดตัดบท
" เออๆเดี๋ยวรีบไปมีกล้วยปิ้งด้วยใช่มะ " มันพูดแล้วกดตัดสายอย่างรวดเร็ว
" เดี๋ยวอาเซนก็มาแล้วน่ะครับริวจิไปอาบน้ำรอได้เลย" ผมพูด แล้วริวจิก็รีบวิ่งไปอาบน้ำอย่างด่วนจี๋
15 นาทีผ่านไป
" ริวววววววววววววววจิ " นั่นไงไอ้หน้าแมวเดินมาพร้อมกับ กับข้าวมากมาย
" อาเซนนน " ริวจิพูดแล้ววิ่งไปกอดไอ้หน้าแมวทันที
" มั่วแต่กอดกันอยู่นั่นแหละไปกินข้าวกันเถอะ " ผมพูดแล้วเดินไปที่โต๊ะอาหาร
หลังจากที่กินข้าวเสร็จเรียบร้อยผมกับเซนก็พาริวจิขึ้นมานอน โดยมีผมเล่านิทาน ผมเล่านิทานไม่ทันจบริวจิก็นอนหลับปุ๋ยซะแล้ว และพอผมหันไปข้างๆ ก็เจอไอ้หน้าแมวหลับใส่อีก หลับง่ายจริงพวกนี้ ผมมองหน้าเซนแล้วปัดผมที่ปรกหน้าขึ้น นานเท่าไหร่แล้วน่ะ ที่ผมรู้จักกับเซน ผมค่อยๆโน้มหน้าลงไปเพื่อที่จะจูบ เฮ้ย เราจะทำไรเนี๊ย ผมสะบัดหัวไล่ความคิดบ้าๆนี้ออกไป แล้วอุ้มเซน ขึ้นไปนอนข้างริวจิ และผมก็ขึ้นไปยัดด้วยอีกคน เฮ้ออ รู้สึกดีจัง ~~~~~
_________________________________________________________________________________________
สวัสดีค่ะทุกๆคนเป็นไงบ้างค่ะ ถ้าแต่งไม่ดีก็ขอโทษด้วยน่ะค่ะ ช่วยแนะนำหน่อยน่ะค่ะ ^^
หนึ่งเม้นหนึ่งโหวตหนึ่งคำวิจารณ์ = หนึ่งกำลังใจในการปั่นฟิค >.<
ความคิดเห็น