คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Chapter#0 บทนำ
“เออ..ือว่า” เ็สาวเสียใสราวับลูแ้ว เอ่ยึ้นหลัาเธอมอหน้าผม าสีฟ้าอเธอส่อประายวนให้ผม้อมอริๆ
“มีอะไรเหรอ?” ผมอบไปห้วนๆ
แสแส่อระทบหน้า ลมยามบ่ายพัรีบอไม้้าๆสวนหย่อมอโรเรียนพัสะพรั่ลอเ้ามาบรรยาาศ่าเป็นใ ผมและเธอ่า้อหน้าึ่ันและัน แ้มอเธอฝาึ้นเป็นสีมพูอ่อน
รู้สึว่าเธอมีวามในใะบอับผม...
“เออ...ือว่า ัน...” เสียอเธอูสั่น เพราะวามัวล
“หืม..?” ผมเอียอเล็น้อย
“ัน....” เสียอเธอเริ่ม่อย และลาเสียยาวึ้น ราวับไม่มีวามมั่นใ
ผมยิ้มเบาๆรอฟัวามในใาเธอ
“ะ...อ..”
“ริ๊ๆๆๆๆๆ!” เสียออหมเวลาัึ้นทำให้ผมสะุ้เฮือ ะผมำลัลุ้นับนิยายเรื่อใหม่ที่ผมไปเอมาในร้านหนัสือในเมือ ผมรีบปิหนัสือนิยายพลาเ็บลในระเป๋าทันที
“เฮ้อ..ััหว่ะริๆ” ผมบ่นลอยๆพลามอนาฬิาที่ิฝาผนัหน้าห้อเรียน
นั่นสินะไม่ว่าใรที่ไ้ยินเสียออเ้าเรียน็พาันเสียอารม์ันไปหม ให้อารม์่าาเมื่อไ้ยินเสียออเวลาพัมาเลย..
นัเรียนเริ่มทยอยเ้ามาในห้อเรียนเรื่อยๆ เสียเอะอะเริ่มั้อภายในห้อเรียน มันทำให้ผมรำาสุๆไปเลย..บารั้ผมแทบะอิไม่ไ้ว่า “ที่นี่มันสวนสัว์ัๆ”
เวลาพัเที่ยเป็นเวลาสวรร์อผมเพราะนัเรียนส่วนมาะออไปทำิรรมนอห้อเรียนันทำให้ห้อูโล่และเียบึ้น มันเป็นเวลาที่เหมาะสำหรับารอ่านนิยายเรื่อโปรอผม เป็นเวลาที่เยี่ยมริๆ ผมิเ่นนั้น
“เอาละนัเรียนราวที่แล้วเราเรียนันถึรไหนันนะ?” รูสอนวิาสัมเอ่ยึ้นเพื่อทวนวามำอนัเรียน มือที่ถืออล์รึ่แท่และำราเรียนทั้สอ้าูมีอำนาสุๆไปเลย
ถึะเป็นารสอนที่หน้าเบื่อแ่ผม็รู้ีอยู่ว่ามันเป็นประโยน์่อีวิอผมแน่ๆผมึ้อั้ใเรียนให้มาๆเพื่อเป็นประโยน์ในอนาอผม ารใ้ีวิอนัเรียน ม.ปลาย ที่แสนหน้าเบื่ออผมำเนินแบบนี้มาประมาสอเือนไ้แล้วนับั้แ่ผมึ้น ม.ปลาย มาผมยัหาเพื่อนไม่ไ้ันเพราะผมเป็นนเ้าับนไม่่อยเ่อบเ็บัวอยู่เียบๆ ึ่เป็นสาเหุที่ไม่่อยมีใรมาสนใในัวผมเท่าไหร่
เวลา่วบ่ายผ่านไปเลยผ่านล่วไปนถึเวลาเย็นผมเ็บำราเรียนลระเป๋าเพื่อเรียมะเินทาลับบ้านพลาถอนหายใเฮือให่ๆ้วยวามโล่ใเหมือนนัโทษที่พ้น้อหาาารัสินียัไยัั้น
“นี่ๆเธอวันนี้ไป าราโอเะ ันไหม?”
“นั่นสิ! ท่าะสนุสุๆไปเลยว่าไหม ิๆ”
“นี่ๆไปร้านเมส์ันหรือเปล่า?”
“แน่สิ! วันนี้ารบ้านนิเียวูท่าะไป้วยไ้ละนะ”
ผมเี่ยหูฟัเพื่อนนัเรียนหิและายในห้อนัันไปทำิรรม่าๆหลัเลิเรียน บาทีผม็ิอิานพวนี้อยู่หน่อยๆเหมือนัน แ่ในหัวอผมอนนี้มีแ่ “ารบ้าน” และ “นิยาย” ไหลพล่านไปทั้หัว
ผมึยระเป๋าสะพายมุ่รออไปยัประูห้อทันที
ระหว่าเินทาลับบ้านแสอาทิย์ยามเย็นส่อระทบหน้าผมเ็มๆ ผมไ้เินผ่านึเ่าๆบริเวหลัโรเรียน ที่นั่นูเียบสัและไร้ผู้น ึ่บริเวนั้นสะุาผมเป็นอย่ามามันเหมือนมีแรึูบาอย่าวนผมให้เ้าไปูบริเวนั้น
ผมรู้สึัวอีทีผม็ยืนอยู่บริเวนั้นแล้ว ลมเย็นๆพัผ่าน้นาผมเบาๆ บรรยาาศวนัน สถานที่ๆเียบสัไม่มีแม้แ่ผู้น พอมอออไปรอบๆ ็มีึเล็ๆหลัหนึ่ั้อยู่บริเวนั้นูเหมือนะเป็นห้อเ็บออโรเรียน ผมรู้สึีอย่าบอไม่ถูเมื่อผมไ้ยืนอยู่บริเวนั้นมันเป็นสถานที่เียบเียบ และ เป็นเหมือนสวรร์สำหรับผม ผมัะิใบริเวนี้เ้าให้แล้วสิ..
ความคิดเห็น