ฟิคหัวขโมยแห่งบารามอส : เรื่องราวที่ยังไม่จบ

ลำดับตอนที่ #1 : กลับสู่เอดินเบิร์ก

          "ให้เวลาครึ่งชั่วโมงเท่านั้น ห้ามสาย!" มาทิลด้าประกาศลั่น ก่อนจะเริ่มปวดหัวตุบๆเมื่อพบว่าแทบไม่มีใครฟังเธอเลย


          "โธ่ ครึ่งชั่วโมงมันจะทันที่ไหน ใครมันจะ... อ๊าก!"


          คทาพิฆาตของแม่สาวน้อยแม่มดของฟาดที่แขนเจ้าตัวดี ทำเอาเพื่อนทั้งป้อมหัวเราะคิกคัก


          "ทำมาเป็นพูดมาก ก็ใครล่ะแวะนู่นแวะนี่"


          "อะไร ใครกัน? ไปเถอะคิล คาโล ไปซื้อของกัน" เฟรินทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้อย่างน่าหมั่นไส้ ก่อนจะหันไปคว้าแขนเพื่อนเตรียมชิ่ง แต่ก็ต้องหยุดกึกเมื่อคนข้างตัวพูดขึ้นว่า "แองเจลีน่าฝากเฟรินด้วยนะ ฉันคงพามันไปเลือกของไม่ถูก"


          "ได้เลยคาโล มานี่เลยไปซื้อของ เวลายิ่งน้อยๆอยู่" ว่าพลางทางลากแขนเจ้าตัวยุ่งเฟรินที่ทั้งโวยวายทั้งพยายามหนีจากการเกาะกุม


          "หน็อย! ไอ้เพื่อนทรยศ คิล!  เฮ้ยช่วยด้วยย... โร! แกคงไม่ปล่อยให้ยัยแองจี้ลากฉันไปหรอกนะ ไม่~" เมื่อขอความช่วยเหลือของเพื่อนซี้ไม่ได้ เธอก็เริ่มหันไปหาขอทานกำมะลอ "เดี๋ยวปีนี้ก็ต้องนอนห้องเดียวกันไม่ใช่หรอ ไปอยู่กับแองจี้นั่นแหละ โชคดี" ว่าเสร็จเจ้าตัวก็ฉีกยิ้มแล้วชิ่งหนีทันที เพื่อนที่เหลือก็ได้แต่ส่งสายตาขำขันมาให้


          "เฮ้อ..."


          "อย่ามัวแต่ถอนหายใจ มาลองชุดนี่เร็วเข้า" แองเจลีน่ายัดเสื้อผ้าใส่มือเฟรินก่อนจะดันเข้าไปในห้องลอง "มาทิลด้า เรนอน ฝากเรื่องหนังสือด้วยนะ ฉันคงต้องจัดการเรื่องชุดของแม่นี่ก่อนน่ะ"


          "ได้เลยค่ะคุณแองเจลีน่า" หลังจากสองเจ้าหญิงก็จากไปก็มีเสียงโวยวายดังขึ้นเป็นระยะๆ


          "เฮ้ย! ไม่เอา ไม่! ไม่! ไม่! ใส่เองสิ! อ๊าก! ยัยบ้า!"






          ครึ่งชั่วโมงผ่านไป


          เฮ้ย! เป็นไปไม่ได้! ว้าว!


          เสียงอุทานดังมาจากฝูงทะโมนแห่งป้อมอัศวิน เมื่อเฟรินกลับมาหลังจากที่แองเจลีน่าพาไปซื้อชุดใหม่พร้อมกับเครื่องประดับที่ทำให้เจ้าหล่อนดูสวยสง่าสมเป็นเจ้าหญิงแห่งสองดินแดง


          "ไอ้พวกบ้านี่ ร้องหาอะไร ไม่เคยเห็นคนเรอะ" ฉับพลันภาพพจน์สาวงามก็ถูกทำลามโดยปากมอมๆของเจ้าของร่าง "ไปๆ ไหนบอกว่าไม่อยากไปสายไงมาทิลด้า"


          "เฮ้ยคาโล แกว่าไง เฟรินสวยไหมวะ?" ครี้ดกระทุ้งสีข้างของเจ้าชายน้ำแข็งอย่างไม่สนใจแววตาดุๆที่ส่งมาให้ "แต่แหม ขนาดเป็นครึ่งหญิงครึ่งชายแกยังชอบ เป็นสาวสวยขนาดนี้จะไม่ชอบได้ไงวะ ฮ่าๆ" เสียงแซวจากบุรุษตาเดียวทำเอาเฟรินหันขวับมา


          "ไอ้ครี้ด!" เฟรินกระโจนเข้าไปรัวหมัดใส่คนใจกล้าทันที แต่คู่กรณีทำได้แค่หลบซ้ายหลบขวาเท่านั้นเนื่องจากระลึกได้ว่าคนตรงหน้ามันเป็นผู้หญิง "อะไรวะ แซวหน่อยเดียวเอง"


          หลังพวกเพื่อนที่พยายามจะห้ามมวย (ที่ต่อยอยู่ฝ่ายเดียว) และได้รับลูกหลงกันมาคนละหมัดสองหมัดแล้ว คำตอบเบาหวิวก็เรียกเสียงวี้ดวิ้วดังมาจากทุกสารทิศ "ก็สวยจริงๆนั่นแหละ"


          ดวงหน้าของสาวสวยขึ้นสีอย่างสมหญิงก่อนจะก้มหน้างุดแล้วหันไปลากเจ้าเพื่อนซี๊ข้างตัว "ไปเหอะคิล" 


          "โธ่...แค่นี้ก็เขินแล้วหร... จ๊าก" เฟรินขว้างรองเท้าให้หัวครี้ด "เก็บมาให้ด้วย"

          




          "... ป้อมอัศวิน!"


          เฮ!


           หลังจากเสียงโห่ร้องต้อนรับสมาชิกใหม่สุดท้ายของเดอะไนท์ ออฟเอดินเบิร์กจบลงก็เป็นหน้าที่ของรุ่นพี่ที่ต้องแนะนำหอพักให้เหล่าสมาชิกใหม่ และหน้าที่นั้นจะเป็นของใครนอกเสียจากเฟลิโอน่า เกรเดเวลพ่วงด้วยขอทานจากทริสทอร์!


           "ห้องพักนักเรียนปีหนึ่งอยู่ชั้นสอง โรงอาหาร ห้องนั่งเล่นรวมและห้องหนังสือรวมอยู่ชั้นล่าง ส่วนชั้นสามถึงชั้นแปดเป็นห้องพักของพวกรุ่นพี่ไม่ควรขึ้นไปรบกวน..."


           "ยิ่งถ้ากวนตอนเปิดวงไพ่นี่ยิ่งน่าหงุดหงิด" น้ำเสียงกลั้วหัวเราะที่ดังมาจากเจ้าของเรือนผมสีน้ำตาลทำให้รุ่นน้องตาโตกันเป็นแถว โร เซวาเรสจึงต้องรีบปิดปากคนข้างตัวก่อนที่มันจะทำให้รุ่นน้องเข้าใจอะไรถูกไปกว่านี้


           "อย่าไปฟังยัยเจ้าหญิงนี่มาก ยังไม่ลืมใช่ไหม กฏข้อที่สามของป้อมอัศวิน ห้ามการพนันทุกชนิด เอาล่ะ ถึงไหนแล้ว อ้อ สัญลักษณ์ป้อมอัศวินของเราคือธงสีแดงดาบสีน้ำเงิน อย่าเผลอหลงไปที่อื่น..."


           "เพราะอาจจะไม่ได้กลับมา... โอเคโร เงียบแล้ว" 


           เฮ้อ... ไม่น่าหลวมตัวพามันมาด้วยเลย แต่นึกย้อนไปถึงตอนที่ดวงตาสีน้ำตาลใสแจ๋วจ้องมองมาอย่างออดอ้อนก็อดยิ้มไม่ได้


           "ยิ้มอะไรของแกคนเดียว" เฟรินหันมาแขวะ "บ้า"

           
           


            "เอาล่ะพี่คงไม่มีอะไรจะพูดแล้ว แบ่งห้องพักเลยละกัน เฟริน หน้าที่นาย"


            หลังจากฟังท่านผู้คุมกฏพล่ามอยู่นาน ก็ถึงเวลาของเธอสักที


            "ห้องเบอร์หนึ่งเป็นห้องของสามคนที่สอบเข้ามาได้คะแนนสูงสุดของป้อมอัศวิน แต่มีกฏว่าผู้ที่พักห้องนี้จะต้องตอบรับคำท้ารบจากนักเรียนห้องอื่น ซึ่งพี่คิดว่าใครได้ไปนี่ซวยชะมัด" ประโยคสุดท้ายเหมือนเจ้าตัวจะพึมพำบ่นกำตัวเอง แต่คนรอบข้างที่ได้ยินก็พากับหัวเราะคิกคัก


            "กิล์ด เมอเดรอน เดอะปริ๊นส์ออฟฟรานซ์ เชลดอน ซาโดเรีย เดอะซอร์เซอเรอร์ ออฟทริสทอร์ เฮ้ย! น้องพี่ลูคัสนี่" เฟรินหันไปตบไหล่เด็กหนุ่มคนที่สองที่ก้าวท้าวออกมาป้าบๆ ในใจก็นึกหวังว่าน้องมันจะไม่น่ากลัวอย่างพี่ัมันนะ แค่คิดก็สยอง "คนสุดท้ายแล้วหืมมขอทานหรอเนี่ย" เจ้าของนัยน์ตาสีน้ำตาลชะงัก ก่อนจะหันไปมองหน้าโรพลางทำหน้าครุ่นคิด อย่าบอกนะว่านี่ก็เจ้าชายปลอมตัวมา เห็นเจ้าชายพวกนี้ชอบอยู่ในคราบคนจนๆนัก จักพรรดิวิลเลี่ยม โบแดงที่สามยังเป็นนักพเนจรเลย


           "คิดอะไรของนาย ไหนดูซิ ไลท์ กัลเดอเรส เดอะเบ็กการ์ออฟกิลดิเรก"


           หลังจากที่โรพูดจบ คนเก่งทั้งสามก็มองหน้ากันอยู่หน้าห้อง


           "เอาล่ะ ห้องถัดๆไปจับฉลากละกันนะ ห้องละสามคน"





          การจับฉลากเสร็จเรียบร้อย เย้! ในที่สุดเธอก็ทำงานได้อย่างคนอื่นสักที


          "เข้าไปเก็บของ พักผ่อนกันนะ วันนี้คงเหนื่อยกันมาทั้งวัน" เฟรินยิ้มให้กับเหล่ารุ่นน้องเล็กน้อยก่อนจะหันหลังเดินออกมากับโร แต่ก้าวไปได้ไม่กี่ก้าวเเธอก็ต้องชะงัก


           "เอ่อ... รุ่นพี่ครับ รุ่นพี่ยังไม่ได้ให้กุญแจครับ"


           แล้วเฟรินก็ถึงบางอ้อก่อนจะหันไปค้อนเจ้าเพื่อนตัวดีที่ส่งสายตาไม่รู้ไม่ชี้มาให้ ราวกับจะบอกว่าไม่ใช่หน้าที่ของตน หน็อย เตือนกันสักหน่อยก็ไม่มี มันน่านัก 


           "อ่ะ แต่ละห้องส่งตัวแทนมาเอาละกันนะ" ปฏิบัติการแจกกุญแจเป็นไปได้ด้วยดี จนกระทั่ง
         

           "พี่ครับเบอร์หนึ่งครับ"


           "ไม่ต้องบอกก็รู้ ดอกสุดท้ายแล้วนี่ เอาไป" เฟรินยื่นกุญแจพรวดไปให้ แต่เจ้ารุ่นน้องตัวดีกลับไม่หยิบไปแค่กุญแจ แต่ดันคว้าข้อมือบางมาด้วย เฟรินหันไปมองอย่างงงๆก่อนจะช็อกค้างเมื่อเชลดอนจุมพิตที่มือเธออย่างแผ่วเบา


          "ขอบคุณครับรุ่นพี่" 

                                                                                           

เป็นยังไงกันบ้างเจ้าคะ ตอนแรกก็จบไปแล้ว ดีนะเนี่ยที่เฟรินมากับโร ถ้ามากับคาโลมีหวังน้องพี่ลูคัสโดนเชือดแน่ เอ๊ะหรือว่าถ้าเป็นโรก็โดนเชือดน้า? ติดตามชมในตอนต่อไปเจ้าคะ

ปล.ตอนนี้สั้นไปรึเปล่าเจ้าคะ รบกวนติชมด้วยนะเจ้าคะ เพื่อที่ข้าน้อยจะได้ปรับปรุ่งต่อไปในภายภาคหน้า :)