BlackPhantomz รักของเราอมตะ

ลำดับตอนที่ #1 : ตอนที่ 1 : จุดเริ่มต้นของเรื่องทั้งหมด

�ปลายเดือนตุลาคมแสนเงียบเหงา.... �

7 PM (1 ทุ่ม ) กรุงเทพมหานคร

ผมเดินอยู่บนถนนที่เปลี่ยวในกรุงเทพมหานคร หลังจากกลับมาจากการเรียนพิเศษ ที่ผมต้องไปเรียนทุกๆวันเสาร์ �
ตอนนี้ผมไม่มีความรู้สึกใดๆนอกจาก 'เหงา' �ผมเดินไป..ผ่านเส้นทางเดิม สะพานลอยเดิมๆ ร้านสะดวกซื้อที่อยู่ที่เดิม�
และเห็น ' คนที่กำลังมีความรัก ' จับมือกันแน่น กอดกัน มันเป็นอารมณ์ที่ผมไม่เคยจะสัมผัสมันแม่แต่นิดเดียว

'เห้ย!!..แกน่ะมองหน้าพวกเรา อยากหาเรื่องนักหรือไงวะ?' เสียงของกลุ่มอันธพาลที่ผมได้ยินเป็นเกือบทุกอาทิตย์
แต่คราวนี้ คนที่พวกมันมาหาเรื่องไม่ใช่พวกวัยรุ่น หรือ พวกนักเลง ด้วยกัน แต่เป็น ชายวัยซักประมาณ 40 กว่าๆ�
ใส่เสื้อโค้ทสีดำสนิท ยืนอย่างนิ่งๆ ผมที่ยืนอยู่ตรงนั้น ไม่อยากให้เขาต้องได้รับบาดเจ็บ ก็คงต้องไปช่วยเขา โดยการ�

' ขอโทษนะครับ มีเรื่่องอะไรกันน่ะ ช่วยเคลียร์กันอย่างเบาๆ ได้มั้ยครับ นี่เขาเป็นผู้สูงอายุนะครับ ( = =)'�
พวกนักเลงหันมามองที่ผม เหมือนผมเป็นก้อนเนื้อ และ พวกมันเป็นหมาป่า�
' หึหึ ไอ้หนูเอ้ย...มาหาเรื่องผิดคนซะแล้วซิ! เห้ยย พวกเรา จัดไปซักยกเด่!!! ' �

บอสของพวกมันพูดจบ นักเลงที่กล้ามบึกๆ เป็นมัดๆ เป็นอะไรที่โดนที่เดียวแล้วต้องตายชัวร์ๆ แต่อย่างน้อย ผมก็แมนล่ะว้า�
ผมยกหมัดขึ้นมาสู้กับพวกมัน แต่ก็นะ..ตัวคนเดียวจะทำไรได้ ผมโดนนักเลง คนที่ตัวใหญ่ที่สุด ต่ิอยเขาที่หน้าผมจังๆ�
ทำให้ผมลงนอนลงไปกับพื้น แน่น้อน! ธรรมชาติของนักเลง คงไม่ต่อยซักหมัดสองหมัดแล้วถุ้ยน้ำลายทิ้งแล้วจากไปแน่นอน�
ก็คงต้อง กระทืบซ้ำ �วินาทีนั้น ผมโดนพวกมันกระทืบไปหลายเท้าอยู่เหมือนกัน ถ้าขา แขน และร่างกายส่วนอื่นของผมพูดได้มันก็คงจะพูดไปว่า หยุดได้มั้ย ขอร้องล่ะ ชั้นเจ็บ!!�

' หยุดกระทืบเขาได้แล้ว ไอ้พวกขยะเอ๊ย!! '�
ชายคนนั้น..พูดขึ้น ผมที่ยังพอมีสติบ้าง ก็แค่หันไปดู เขา แล้วก็....สลบไป....�

� � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � � __________________________________________________�


' หนุ่ม..พ่อหนุ่ม..' เสียงทุ้มกล่าว เรียกผมให้ตื่นขึ้นมาจากห้วงนิทราที่แสนยาวนาน �ผมค่อยๆลืมตาขึ้นอย่างช้าๆ ก่อนที่จะเห็นภาพมัวๆ�
ก่อนที่จะกลายเป็นภาพชัด คนที่มาปลุกผมคือ ชายคนนั้นคนที่...พวกนักเลงมาหาเรื่องด้วย ตาของเขาสีแดงเข้ม ผิวสีซีด เหมือนไข่มุก�
' เป็นอะไรมากหรือเปล่า?' เขาถามผมด้วยสายตาที่ดูเป็นห่วง�
' ไม่ครับ ล่ัะ..แล้ว..นักเลงพวกนั้นล่ะ ' ผมถาม�
'.....' เขาไม่ตอบผม พร้อมลุกขึ้นยืน�
'ไปเถอะ ชั้นไม่อยากเสียเวลา เดี๋ยวชั้นไปส่งเธอก็แล้วกัน ' เขาพูดกับผม�
ผมไม่พูดอะไรนอกจากลุดขึ้นมา แต่ที่ผมสงสัยก็คือ ทำไม?..ตัวผมไม่มีบาดแผลเลย มันเป็นอะไรที่แปลกมากๆ แต่เป็นเพราะสายตาที่เขามองผม ผมเลยไม่กล้าที่จะถามเขา�
' และชั้นต้องทำอย่างไรต่อจากนี้วันเวลาดีๆที่มีหมดความหมาย ( อีกนานไหม - Mild) ' เสียงโทรศัพท์มือถือของผมดังขึ้น�
ก่อนที่จะกำหนดสายว่า ''แม่'' �

To be continue : ) ......�