คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : The Secrets of Pharaohs [1]
ท่ามกลางความมืดมิดและเปลวไฟอันร้อนระอุที่เผาผลาญทุกชีวิต
ความสิ้นหวังและความโดดเดี่ยวครอบคลุมทุกแห่งหน
จากเมืองที่เต็มไปด้วยแสงสว่างและชาวเมืองที่ข้ารัก
กลับถูกแทนที่ด้วยเสียงกรีดร้อง และ กลิ่นคาวของเลือด
วินาทีนั้นข้าจึงได้ตระหนักว่า….
“ข้าได้สูญเสียทุกสิ่งที่ข้ารักไปแล้ว”
.
.
.
“นี่ข้า….พ่ายแพ้แล้วอย่างงั้นหรือ?”เสียงหวานที่ดูเหมือนแผ่วเบาและอ่อนระทวยดังขึ้น ท่ามกลางเปลวเพลิงที่กำลังเผาไหม้บ้านเมืองที่ตนเคยปกครอง และ ชาวเมืองที่ตนรัก
ขาที่เคยยืนอย่างมั่นคงบัดนี้ขาคู่นั้นกลับล้มลงอย่างอ่อนแรง แขนทั้งสองข้างและมือที่เคยที่อาวุธอย่างอาจหาญบัดนี้กลับถูกปล่อยทิ้งอยู่ข้างลำตัวไร้เรี่ยวแรง ดวงตาคู่สวยที่มักฉายแววแห่งความมุ่งมั่นบัดนี้กลับดูว่างเปล่าและเลื่อนลอย
หมดแล้ว…ทุกสิ่งที่ตนเคยเห็น ทุกสิ่งที่ตนเคยสัมผัส ทุกสิ่งที่ตนเคยรัก
หมดแล้ว หมดสิ้นทุกสิ่ง…ราวกลับถูกเปลวไฟแห่งความสิ้นหวังเผาผลาญทุกอย่างไปจนหมด
“ใช่…เจ้าแพ้ข้าแล้ว”เสียงที่ฟังดูน่าสะพรึงกลัวดังขึ้นพร้อมกับร่างของปีศาจขนาดยักษ์ที่แฝงตัวอยู่ท่ามกลางความมืดมิดของท้องฟ้า ดวงตาสีแดงฉานของมันจ้องมองบุคคลตรงหน้าด้วยความปรีดายิ่งนัก เรียวปากที่เต็มไปด้วยฟันอันแหลมคมของมันฉีกยิ้มเยาะด้วยความยินดี และเอ่ยคำพูดที่อาจไม่มีพูดใดจะทำให้ปีศาจตนนี้ตื่นเต้นมากไปกว่านี้อีกแล้ว
“และชัยชนะของข้าจะสมบูรณ์แบบก็ต่อเมื่อข้าได้ปลิดชีพของเจ้าไปแล้ว ฟาโรห์ อาเทม!!”
“ฮึก….”ใช่แล้วเขาพ่ายแพ้แล้ว และไม่อาจที่จะอดกลั้นอารมณ์ของตนได้อีก น้ำบริสุทธิ์ไหลรินออกมาจากดวงตาเม็ดสีทับทิมคู่สวยที่หลับตาลงอย่างสิ้นหวัง
ไม่มีหนทางใดที่จะเอาชนะเจ้าแห่งความมืดได้อีกแล้ว
“หึหึ…ข้าล่ะสงสารเจ้าพวกลิ่วล้อที่ยอมสละชีวิตให้แก่เจ้าเสียจริง พวกมันคิดจริงๆหรือว่าจะเอาชนะข้าผู้เป็นเจ้าแห่งความมืดโซรค เนโครฟาเนสได้”ทุกๆคำพูดของโซรค ราวกลับจะตอกย้ำร่างบางที่กำลังสิ้นหวัง เขารู้สึกละอายแก่ใจ เมื่อนึกถึงเหล่าผู้เสียสละทั้งหลายที่ต้องมาตายเปล่า เพราะ ความไร้ความสามารถของตน
ยิ่งคิดข้าก็ยิ่งรู้สึกละอายยิ่งนัก
“โดยเฉพาะอย่างยิ่งเจ้านักพรตหนุ่มน่าโง่ที่ตายเพื่อความรักงี่เง่านั่น”
“ฮ่ะ…”ดวงตาเม็ดทับทิมคู่สวยเบิกกว้างอีกครั้งเมื่อได้ยินคำพูดที่ออกมาจากปีศาจนั้น ริมฝีปากขบเน้นกันแน่นเพื่ออดกลั้นอารมณ์
“เซโตะ…”เสียงหวานเอือนเอ่ยขึ้นอีกครั้งก่อนร่างบางที่ล้มลงไปแล้วจะลุกขึ้นมาอีกครั้งหนึ่งพร้อมกับดวงตาคู่สวยจะฉายแววความมุ่งมั่นอีกครั้ง สร้างความแปลกใจให้แก่ปีศาจร่างยักษ์ผู้เป็นเจ้าแห่งความมืดยิ่งนัก
“ข้าจะไม่มีวันยอมให้ความรักที่เจ้ามีต่อข้าต้องสูญเปล่า”
ฉับพลันบังเกิดแสงสว่างเจิดจ้าขึ้นรอบบริเวณนั้น จี้ห้อยคอที่คล้ายกับพีระมิดกลับหัวส่องแสงขึ้น พร้อมๆกับร่างของผู้ที่ได้ชื่อว่างฟาโรห์ที่บัดนี้ส่องแสงเรือนวาวเป็นประกาย
“เจ้าคิดจะทำอะไรก็ไร้ประโยชน์ในเมื่อเจ้าพ่ายแพ้แล้ว และโลกใบนี้ ต้องเป็นของข้า!!!”โซรคกล่าวพร้อมกับปล่อยพลังแห่งความมืดขึ้นมาอีกครั้ง ความมืดแผ่กระจายไปทั่วและกำลังขยายตัวเป็นวงกว้าง
เพื่อความมืดจะได้ปรกคุลมโลกใบนี้ทั้งใบ
“ไม่…”เสียงหวานที่แผ่วเบาแต่กลับเต็มไปด้วยความมั่นใจเต็มเปลี่ยม “ตราบใดที่ข้ายังมีชีวิตอยู่ ต่อให้แสงแห่งความหวังจะเลือนรางแค่ไหน ต่อให้ดวงวิญญาณนี้ต้องแหลกสลายข้าก็จะไม่มีวันยอมให้เจ้าได้ทำตามอำเภอใจเป็นอันขาด”
“ถ้าเช่นนั้นก็ลองขัดขวางข้าให้ดูหน่อยสิ อาเทม!!”มือใหญ่ขนาดยักษ์กางกรงเล็มสีดำที่ยาวเรียวแหลงคมดูน่ากลัวออกมา พุ่งตรงไปยังร่างของฟาโรห์เพื่อหวังจะปลิดชีพ แต่วินาทีที่ฟาโรห์คว้าเชือกคล้องคอที่มีจี้รูปทรงประหลาดขึ้น แสงสว่างก็เปล่งประกายอีกครั้งพร้อมกับมือของโซรคหยุดชะงักราวกับถูกสะกด
“นี่มัน….เกิดอะไ..ร….ขึ้น”ร่างของโซรคค่อยๆเลือนรางไปในขณะที่ฟาโรห์หลับตาลงและเริ่มสวดภาวนาออกมา
“โอม..ในนามแห่งสุริยะเทพ “ราห์” ข้ากษัตริย์ฟาโรห์ “อาเทม” ผู้เกรียงไกร บุตรแห่งฟาโรห์ “อาคุนัมคานอล”..ข้าขอริอาจใช้พลังต้องห้ามแห่ง “ตัวต่อพันปี” เพื่อทำการผนึกสะกดเจ้าแห่งความมืดผู้ชั่วร้าย “โซรค เนโครฟาเนส” …โดยใช้วิญาณแห่งข้าเป็นเครื่องบูชายัน..พร้อมทั้งใช้ชื่อขอข้า “อาเทม” เป็นคาถาสะกด…ข้ายอมถูกกักขังอยู่ในตัวต่อพันปี “ชัวนิรันดร์” จนกว่าจะมีผู้ใดต่อตัวต่อพันปีนี้ได้สำเร็จ..เมื่อวันนั้นมาถึง…ข้าจะขอชดใช้ความผิดทั้งหมดที่ข้าได้ก่อเอาไว้..ขอได้โปรดความมืดจงหายไปเถิดดด……”
“ม่าย!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!”
สิ้นเสียงคำภาวนาขอฟาโรห์แสงสว่างก็เข้าปกคลุมขับไล่ความมืดไปจนหมดร่างของจอมปีศาจ โซรค ก็ค่อยๆเลือนหายไปก่อนที่วิญญาณจะถูกเคลื่อนย้ายไปยังวิหารแห่งหนึ่ง ดวงวิญญาณของโซรค ถูกนำไปขังไว้นะส่วนที่อยู่ลึกที่สุดของวิหารภายในแท่นผนึกสะกด
“เซโตะ…”เสียงหวานเอ่ยขึ้นอีกครั้งพร้อมๆกับแสงที่เริ่มเข้าปกคลุมร่างของฟาโรห์เช่นกัน “ข้าขอสาบานไม่ว่าชาตินี้ชาติหน้า หรือชาติไหนๆ”ดวงตาทั้งสองถูกปิดลงพร้อมๆกับหยาดน้ำตาที่เริ่มหลั่งออกมา
“เราจะอยู่ด้วยกัน….จะไม่พรัดพรากจากกันอีกแล้ว…สัญญาที่เจ้าให้ไว้กับข้า ข้าจะไม่ลืมมันเด็ดขาด…เซโตะ”คราวนี้แสงสว่างปกคลุมเลือนร่างของฟาโรห์จนหมดพร้อมๆกับตัวต่อพันปีที่เริ่มเปล่งแสงประกายมากขึ้น
“ข้าจะขอรักเจ้าตลอดไป”
พร้อมกันนั้นร่างของฟาโรห์ก็สลายไปพร้อมๆกับตัวต่อพันปีที่ชิ้นส่วนกระจายออกมากลายเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อยไป
.
.
.
[To Be Continue]
Note:แต่งครั้งแรก เชิญติชม(หรือด่า)ได้ตามสบาย แต่คอมเม้นหน่อยนะ^ ^
ความคิดเห็น