คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ
บทนำ
ก้อนเมฆดำครึ้มก่อตัวเป็นเม็ดฝนลงมาอย่างหนัก พื้นทางเดินเต็มไปด้วยน้ำเจิ่งนอง แม้จะยืนอยู่ในที่ร่ม
ก็โดนฝนที่กระหน่ำเทลงมาสาดอยู่ดีเพราะแรงลมที่พัดกระโชกแรง
"มีอะไรจะพูดก็รีบพูดยืนนานๆมันหนาว" เสียงที่ฟังดูห้วนๆดังขึ้นจากด้านหน้าที่มีร่างสูงใบหน้า
หล่อเหลาแต่สีหน้าดูเหมือนกับจะไม่พอใจทุกสิ่งบนโลกนี้เอาซะเลย
"เออ...คือ..อ..ว่า..ว่า...ผม..แบบผม....เอ่อ.......?"ร่างบางในชุดนักเรียนถูกระเบียบแลดู
เป็นเด็กเรียนและไม่ค่อยสะดุดตา พูดตะกุกตะกัก ถึงแม้เขาจะพยายามห้ามไม่ให้ตัวเองสั่นแต่พอได้มา
อยู่ต่อหน้าร่างสูงมันก็ห้ามตัวเองไม่ได้ง่ายๆอย่างที่ใจคิดเลย
"นี่ถ้าไม่พูดละก็ฉันจะไปแล้วนะ"ร่างสูงท้าวเอวมองร่างบางตรงหน้าอย่างเซ็งๆ ในเมื่อร่างบางเป็น
คนเรียกเขาออกมาแท้ๆแต่กลับไม่ยอมพูดอะไรเลยสักอย่าง แต่พอจะเริ่มพูดก็ติดอ่างอยู่ได้
"คือว่าผมชอ..."เหมือนกับว่าร่างบางจะพูดอะไรออกมาสักอย่างแต่คำๆนั้นมันกลับกลืนหายไปใน
ลำคอเอาซะดื้อๆ
"ฉันชักทนไม่ไหวแล้วนะ ไม่พูดงั้นฉันไปละ"ร่างสูงทนอีกต่อไปไม่ไหวเลยคิดที่จะจบๆเรื่องนี้สักที
หันหลังและออกตัวเดินไปยังอาคารเรียน
"ผมชอบรุ่นพี่คับ !!"ร่างบางรวบรวมความกล้าที่มีทั้งหมดและพูดสิ่งที่ตัวเองรู้สึกมาตลอด 5 ปีที่มี
ให้กับคนตรงหน้าออกไป
"ฮึ...ชอบฉันงั้นเหรอ"ร่างสูงหันมาเผชิญหน้ากับร่างบางสองมือล้วงกระเป๋ากางเกงนักเรียนตัว
ยาว สายตาที่จ้องร่างบางไม่สื่อถึงอะไรสักอย่าง จนทำให้ร่างบางตรงหน้าเริ่มหวั่นในสายตาลึกลับคู่นั้น
"เออถึงรุ่นพี่จะ...ไม่ได้...ไม่ได้ชอบผมก็ไม่เป็นไรคับ....คือผม...แค่อยากจะ..มีโอกาสบอกรุ่น
พี่ให้รับรู้.."ร่างบางเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงที่แผ่วเบาเกือบจะกลืนหายไปในสายฝนแล้วเสียด้วยซ้ำ
"............"
"เออคือ...ผม....คือผม...ว่าจ..."
"น่าสะอิดสะเอียน"
"เอ๋ ?"
"ก็รู้อยู่แล้วนิว่ายังไงก็ไม่สมหวัง แล้วจะเรียกฉันมาให้เสียเวลาทำไมมิทราบน่ารำคาญจริง"ร่างสูง
พูดแค่นั้นก็หันหลังและเดินหายไปท่ามกลางสายฝนที่โปรยปราย โดยที่เขาไม่รู้เลยว่าร่างบางที่อยู่ตรงนี้
เจ็บปวดมากแค่ไหน น้ำตาอุ่นๆไหลอาบสองแก้มร่างกายที่บอบบางทรุดลงที่พื้นอย่างหมดแรง
ไม่ใช่ว่าจะไม่รู้ว่ายังไงก็ไม่สมหวัง แต่เขาก็ขอแค่ได้บอกก็ยังดี ดีกว่าเก็บมันไว้ แล้วทรมานกับมัน
ไปตลอดชีวิต เขารู้อยู่แล้วว่าร่างสูงตรงหน้าไม่มีทางที่จะมีใจให้เขา แต่ว่านี้มันมากไปแล้ว ร้ายกาจอะไร
แบบนี้ทำไมถึง เจ็บไปถึงขั้วหัวใจแบบนี้
ร่างบางสั่นเทาเพราะความเจ็บปวดทางจิตใจอย่างแสนสาหัส ปล่อยให้น้ำอุ่นๆไหลอาบทั้งสอง
แก้มอย่างไม่คิดที่จะห้าม เพราะตอนนี้เขาไม่สนอะไรอีกแล้ว ไม่สนแล้วพอกันทีความเจ็บความทรมาน
เอาละคะ ^^
เรื่องนี้ก็เป็นเรื่องที่สองที่ อันนาไรฟิวร์ คิดพรอดเรื่องขึ้นมาได้แบบกระทันหันก็เลยลองเขียนออกมาดู
ยังไงก็ติชมกันได้อีกตามแต่ประสงเหมือนเดิมได้เลยคะ
ยังไงอ่านแล้วก็โหวด แล้วก็คอมเม้นบ้างก็ดีนะะคะ
อิอิ ยังไงก็รออ่านตอนต่อไปได้เลย
ความคิดเห็น