Love blizzard รักของเราพิลึกพิลั่น[fantastic+love]

ลำดับตอนที่ #1 : โรงเรียนวินเทอร์และสองเพื่อนซี้100%

ณ โรงเรียนวินเทอร์

"เฮ้ วินเรย์ทางนี้จ้า"เปรีย่ากล่าวเรียกเพื่อนที่สนิทกันมาตั้งแต่เด็กๆที่กำลังเดินเข้าโรงเรียนมา

 "ไม่ต้องวิ่งก็ได้ เปรีย่า ถ้าหกล้มแล้วข้าไม่รู้ด้วยนะ" วินเรย์เด็กหนุ่มวัย 16 ปีแห่งเกาะวายุพูดเตือนเด็กสาวนาม เปรีย่า เด็กสาววัยเดียวกันที่รู้จักกันมาตั้งแต่เด็กๆแห่งโรงเรียนวินเทอร์

"ก็ข้าไม่ได้เจอวินเรย์นานนี่นา ช่วงปิดเทอมเจ้าเอาแต่ช่วยงานในบ้านไม่ออกมาเที่ยวกับข้าบ้างเลย” เปรีย่ากล่าวด้วยน้ำเสียงแง่งอน

"จะให้ทำเช่นไรได้ ในเมื่อเราสองคนต่างอยู่กันคนละแคว้นการเดินทางไปไหนมาไหนก็ลำบาก งานในฟาร์มก็งานยุ่ง เวลาพักหายใจยังแทบไม่มีเลยนะ" วินเรย์เอ่ยขึ้น จ้องมองใบหน้างอนเหมือนเด็กเล็กๆของเด็กสาวอย่างขำๆ

“แต่วินก็น่าจะติดต่อเปมาบ้างนี่นา งั้นวันนี้วินต้องเต้นรำกับเปเป็นการไถ่โทษนะๆ”เปรีย่าพูดเสียงหวาน

วินเรย์หน้าขึ้นสี "จะ....จะบ้าเหรอ เรื่องแบบนี้จู่ๆเจ้ามาขอข้าเนี่ยนะ .....เจ้าก็รู้ว่ามันผิดประเพณี" (สมัยก่อนการจะเต้นรำ คนที่ขอต้องเป็นชายเท่านั้น ถึงผู้หญิงอยากจะรำด้วยมากแค่ไหน ก็ทำได้แต่รอคอยว่าเมื่อไหร่เข้าจะมาชวน การที่ผู้หญิงมาขอถือว่าผิดประเพณีมาก)

"ไม่รู้ล่ะ ยังไงข้าก็จะเต้นรำคู่กับเจ้า เพราะข้าไม่มีเพื่อนชายคนอื่นเลย เรื่องประเพณี เจ้าก็ผ่อนๆให้ข้าบ้างนะๆ วินเรย์นะ"เปรีย่าพูด

  "ไม่มีทาง ข้าไม่เต้นรำกับเจ้าแน่ ...แต่ถามหน่อยเถอะ ที่เรียกมาพูดนี่มีแค่นี้เหรอ? ข้าว่าเจ้าน่าจะมีเรื่องสำคัญกว่านี้นะ" วินเรย์ถามเมื่อเริ่มจับไต๋ ความขี้แกล้งของเพื่อนสาวได้

"ว้า ข้านึกว่าจะหลอกเจ้าได้นานกว่านี้สักหน่อย ที่วันนี้ข้าเรียกเจ้ามาให้มาเจอกับข้าก่อน ก็เพื่อจะถามเจ้าว่า จบการศึกษาจากโรงเรียนนี้ไปเจ้าจะไปเรียนต่อที่ไหนหรือ?"เปรีย่าพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง

 วินเรย์เงยหน้ามองท้องฟ้า "ข้าไม่รู้ว่าจะไปเรียนต่อที่ไหนดี ข้าคิดว่าพอจบแล้วก็คงจะช่วยงานที่ ทำงานในฟาร์ม"

"ทำไมล่ะ ทั้งๆที่ท่านลุงกับท่านน้าก็พอมีเงินนี่นา เจ้าไปเรียนที่โรงเรียนอัศวินกับข้าเถิดนะ"เปรีย่าพูด

วินเรย์ก้มมองเพื่อนสาวอย่างงๆ "โรงเรียนอัศวินที่ไหนล่ะ? ถ้าแพงไปข้าก็ไปไม่ไปนะ"

"ก็โรงเรียนอัศวินอีเทอร์นอลยังไงล่ะ ราคาค่าเทอมก็ไม่แพงไปนัก เป็นโรงเรียนในฝันของเด็กในโรงเรียนวินเทอร์เลยนะ เจ้าไม่รู้จักหรือ" เปรีย่าพูดด้วยน้ำเสียงภาคภูมิใจ

         "หา?!" วินเรย์แทบทำหนังสือในมือตกพื้น "อยู่ตั้งเกาะอีเทอนอลเนี่ยนะ เจ้าคิดจะไปเรียนจริงๆเหรอ!!"

"ทำไมล่ะ จากที่นี่ไปที่นั่นก็ไม่ได้ไกลมากนี่นา พ่อกับแม่ของข้าก็อยากให้ข้าไปเรียนที่นั่น"เปรียาพูดด้วยน้ำเสียงสดใส

         "อืม ก็ตามใจเจ้าล่ะนะ ขอให้โชคดีละกัน ข้าไม่ไปหรอก" วินเรย์พูดก่อนจะตบบ่าเพื่อนสาวเบาๆ "อย่าให้ทางนั้นส่งจดหมายมาล่ะว่าเจ้าก่อเรื่อง"

"เหตุใดเล่า เจ้าจึงไม่ไป"เปรีย่าถามด้วยความตกใจ

      "ชู่ว์ เบาๆสิ " วินเรย์ดุนิดๆ "คือ สมัยเด็กๆ ข้าก็เคยไปเกาะอีเทอร์นอล แล้วข้าก็พบว่าสายลมของที่นั่นมันไม่เหมือนกับที่นี่ ทำให้ข้า....เอ่อ.....รู้สึกแปลกๆน่ะ"

"สายลม? เจ้าหมายถึงอะไร"เปรียาพูดเสียงดังลดลงมานิดนึง(นิดหนึ่งจริงๆ)

 

    "เจ้าไม่รู้จริงๆ หรือเจ้าแกล้งโง่กันแน่ เจ้าก็น่าจะรู้นี่นาว่าชาวสายลมอย่างข้าอยู่คู่กับสายลมมานาน แค่ลมเปลี่ยนนิดหน่อยเราก็รู้สึกแปลกๆกันแล้ว.......ข้าก็เคยบอกเจ้า เจ้าจำไม่ได้หรือ?"

"ฮึก..."เปรีย่าเริ่มส่งเสียงสะอื้นเมื่อถูกวินเรย์ต่อว่า"ก็ข้าอยากมีเพื่อนไปอยู่ที่นั่น...ฮึก...ฮืออออ"

"เฮ้...." วินเรย์จับไหล่ของเพื่อนสาวเอาไว้ ใบหน้าอันหล่อเหลาเริ่มมีเหงื่อไหลซึมออกมา ตายล่ะ....เพื่อนร้องไห้เพราะเขาแล้ว "...จะ...ใจเย็นๆนะไปถึงโรงเรียนอีเทอนอลเจ้าก็มีเพื่อนเองแหละ ครั้งนี้ข้าไปไม่ได้จริงๆนะ"

"สายลมที่เปลี่ยนไป มันมีความสำคัญกับเจ้ามากขนาดนั้นเชียว?"เปรีย่าพูดอย่างดูถูก

     "กะ....ก็ ร่างกายเราจะอ่อนแอลงง่ายน่ะ" วินเรย์พูด ใบหน้าเริ่มซีด.......เริ่มรู้สึกถึงลางร้ายแล้วสิ............ "บางคนอาจถึงตายได้เลยด้วยซ้ำ"

"จริงรึ เจ้าอย่าหลบสายตาข้า พูดออกมาตรงๆสิว่าสิ่งที่เจ้าพูดน่ะ เป็นความจริงรึ"เปรีย่าจ้องวินเรย์อย่างจริงจัง

 "นี่เป็นความสัตย์"   วินเรย์จ้องตาเปรีย่า......โทษที ประโยคแรกนะใช่ แต่ประโยคที่ 2 น่ะ โกหก

"สายลมก็คือสายลมไม่ว่าอย่างไรมันก็คือสายลมถึงแม้จะเปลี่ยนไปบ้างมันก็ยังคงทำให้เจ้ามีชีวิตอยู่มิใช่หรือ ถึงสายลมจะอ่อนลงแต่ร่างกายของเด็กธาตุลมก็มิได้ผันแปรไปตามสายลม เพราะฉะนั้น เมื่อสายลมเปลี่ยนแปลงเด็กธาตุลมก็จะไม่เป็นเช่นไรแต่จะรับรู้ถึงความผิดปกติและสาเหตุเท่านั้น"เปรีย่าพูดด้วยน้ำเสียงจริงจังเมื่อเห็นวินเรย์ทำท่าตกใจจึงพูดต่อว่า"เพราะฉะนั้น การที่เจ้าจะบอกข้าว่าเจ้าจะไม่ไปที่อีเทอร์นอลเพราะสายลมเปลี่ยนแปลงบ่อย มันมิใช่สาเหตุ ในนิยามที่ข้าได้กล่าวไปแล้วนั้น พวกเราได้เรียนกันแล้วในวิชาคุณลักษณะและเด็กธาตุลมแล้วมิใช่หรือ"เปรีย่าพูด

"......." วินเรย์อึ้งพูดอะรไม่ถูกไม่นึกเลยว่า เปรีย่าที่มักจะนั่งหลับในชั่วโมงเรียนจะรู้เรื่องนี้ด้วย "........เหมือนเจ้าพูดเป็นนัยๆเลยนะ ว่าการที่ข้าโกหกหลบหลีกหนีปัญหามันไม่ใช่สิ่งที่ลูกผู้ชายควระกระทำ"

"แน่นอนสิเอาอย่างนี้เจ้าบอกข้ามาว่าเหตุใดเจ้าจึงไม่อยากไปที่เกาะอีเทอร์นอล"

    "ก็เพราะสายลมนั่นแหละ......." วินเรย์ตอบเนือยๆ "มันเป็นความรู้สึกที่................" วินเรย์หน้าแดงซ่าน

"เจ้าหมายความว่าชอบใครสักคนเพราะสายลมชักพางั้นหรือ0_0"เปรีย่าทำหน้าอยากรู้อยากเห็นเต็มที่

"ไม่ใช่!!" วินเรย์รีบปฏิเสธ "ก็.....เจ้าเป็นผู้หญิง....เจ้าคงอาจจะไม่เข้าใจหรอก.........."

"เดี๋ยวนี้หัดมีความลับกับข้านะ จำไว้เลยวิน ตกลงเจ้าจะไปเรียนกับข้าใช่หรือไม่"
  

"......

ขอข้าคุยกับพ่อก่อน แล้วค่อยว่ากัน..........""คืนนี้ ข้าให้เวลาเจ้าถึงคืนนี้ในงาน หากเจ้ายังไม่มีคำตอบข้าจะโกรธเจ้าไปตลอดกาลเชียว"

"เจ้าจะให้ข้าวิ่งไปคุยกับพ่อตอนนี้เนี่ยนะ เจ้าจะบ้ารึไง เจ้าเร่งซะอย่างกับว่าโรงเรียนเปิดสัปดาห์หน้างั้นแหละ!!"

"เจ้า...ฮึก...ตะคอกใส่ข้าอีกแล้วนะ...ฮือออ"

"เฮ้ อย่าร้องไห้สิ ข้าขอโทษ ข้าขอโทษจริงๆ ข้าไม่ได้ตั้งใจ"แต่สาวเจ้าก็ยังร้องต่อไป

"ฮึก...แต่เขาเริ่มรับสมัครกันสัปดาห์หน้าแล้วนะ หากเจ้าไม่รีบตัด...ฮึก...สินใจ...มันอาจไม่ทันนะ...ฮือออ"
"หา?!" วินเรย์อึ้ง "ทำไมมันเร็วจัง แล้วพึ่งมาบอกข้าเนี่ยนะ!"

"ฮึ! ก็เจ้ามัวแต่ยุ่งอยู่ในฟาร์มของเจ้านี่นา วันนี้ก็วันศุกร์แล้ว ถ้าอย่างนั้นวันเสาร์เจ้าต้องแน่นอนแล้วนะ เข้าใจหรือไม่ นายวินเรย์!"

"คราวหลังทำไมไม่ลากข้าขึ้นเรือเลยล่ะ ง่ายกว่าเยอะ!"

"ข้าก็ว่าจะทำอย่างนั้น แต่เห็นแก่ท่านลุงกับท่านน้าข้าเลยไม่ทำ หยุดบ่นและรีบเข้าห้องเรียนเร็ววินเรย์ ถึงเวลาเรียนแล้ว!"เปรีย่าพูดอย่างตกใจ

".......สรุปยังไงๆถึงพ่อข้าจะไม่เห็นดีด้วย ข้าก็ต้องไปอยู่ดีไม่ใช่เรอะ!"

"ท่านลุงจะต้องเห็นด้วยกับข้าอยู่แล้วมีแต่เจ้านั่นล่ะ หัวดื้อไม่ยอมไป"

------จบตอนที่1 แล้วขอรับ เม้นติชมกันได้ตามสบาย เจอกันตอนหน้าพร้อมภาพประกอบนะขอรับ><-------------------------