ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : แสงประหลาด
�����������
������������������������������������ @1.แสงประหลาด@
���������� สมุทรปราการ�
�������� วันที่ 1 มกราคม พ.ศ.255X
�
�������� ณ�ถนนสุขุมวิ�ซอยบุญศิริ ลึกเข้าไป ในซอย5 บ้านสีชมพูหลังใหญ่�
�������� "หาววววววววว!!!!" เสียงหาวจากหญิงสาวอยู่ในสภาพชุดนอน หลุดลุ่ย� เธอลุกขึ้นมานั้งบนเตียงนอน ผมยุ่งเป็นสายไหม และยังสะลึมสะลืออยู่ เธอเอื้อมมือไปหยิบนาฬิกาบนหัวนอนมาดูเวลา�
���������ดวงตาเธอต้องเบิกกว้างเป็นสนามฟุตบอล"เห้ยยยยย!!! หกโมงครึ้ง"เธอโยนนาฬิกาทิ้ง วิ่งหน้าตั้งเข้าห้องน้ำด้วยความรวดเร็ว ไม่ถึง30นาทีเธอก็อาบน้ำและแต่งตัวเสร็จ และวิ่งออกไปโรงเรียน ดั่งจรวดตอปีโด ติดมิสไซ
�������� กิ๊งก๊อง!�กิ๊งก๊อง! ๆ ๆ!�เสียงสัญญาณที่บอกให้นักเรียนเข้าแถวที่หน้าเสาธง
��������ตึก! ตึก! ตึก!�เสียงบางสิ่งวิ่งมาด้วยความเร็วอย่างสูงมุ่งมาที่รั่วประตูของโรงเรียน�
��������"หืม นั้นอะไรอ่ะ"เสียงของครูแก่ๆที่เดินปิดประตูโรงเรียนหันมองไปที่ต้นเสียง
���������� "แย่ละสิประตูปิดแล้ว แบบนี้ต้อง!!!!!!"�ฮึม "ย้ากกกกกกกกกกกก!!!!!" หญิงสาวผมสั้น สี่ม่วงอมแดง ตาสีเขียวโปร่ง ใบหน้าเรียวสวย�สวมชุดเครื่องแบบนักเรียนสีขาวขอบสีคราม โบว์สีเขียว ใส่ที่คาดผมสีม่วงเข้ม
�����....ใช่แล้ว!! ฉันเอง 'เทียร์' หรือ�อภัยศร�กันนิกา�สาวห้าวโหด(โสดด้วย)อายุ15ปีถ้วนแห่งโรงเรียนเซนต์ราฟาแอลตอนนี้กำลังกระโดดข้ามรั่วประตูของโรงเรียนและหัวของอาจารย์ (*0*)อยู่�
����
��������� ���
�������� ตึก!เสียงเท้าของฉันกระทบถึงพื้น�และวิ่งต่อในทันใด
�
���������"นี่!!!! เธอ เดี๋ยวก่อนกลับมาขอโทษครูก่อน"-*-�
���������"ขอโทษนะคร้า'จารย์หนูรีบ"ฉันยังคงวิ่งอยู่แต่หันหน้าไปข้างๆ พอให้เห็นครูและยกมือเอียงๆกล่าวขอโทษ
������...ให้ตายดิเพลงชาติจะขึ้นแล้ว�ถ้าไปไม่ทันมีหวังได้โดนเจ้ปราณียึดสันติภาพในเวลาพักเที่ยงไปตลอดชีวิตแน่ๆ...
�
���������(ปล.ถ้ามาเข้าแถวไม่ทันก่อนเคารพธงชาติบ่อยๆ อาจโดนประหารชีวิต เอ้ย!�ทำเวรตลอดชีวิต�โดย คุณหญิงปรานีได้)
�������� ฉันตัดสินใจกระโดดขึ้นโตะโรงอาหาร"ตึ้ง"และกระโดดอีกที ม้วนตัว2ตลบ ข้ามหัวรุ่นน้องที่ยืนเข้าแถวอยู่อยู่ข้างๆ ทุกคนมองฉันเป็นตาเดียว�
�������ตึก!!!!!!!�เสียงเท้ากระทบถึงพื้น ที่แถวนักเรียนม.ปลายห้อง3
ซึ่งนั้นคือแถวของห้องฉันพอดี ฉันยืนกอดอกด้วยความภุมิใจกับการกระโดดไกลจากโต๊ะถึงแถว
��������� "แตง แต่ง แต้ง แต๊ง"และแล้วเสียงเพลงชาติก็ขึ้น�ซึ่งนั้นหมายถึงการมาเรียนทันเวลา และเมื่อฉันเคารพธงชาติเสร็จ ทุกคนเดินขึ้นห้องเรียนโดยอัตโนมัติอย่างมีระเบียบวินัย จนกระทั่งถึงฉันเดินชั้น2�
���������� " ออกมา เทียร์�เธอไม่มีบัตร"�เสียงของคุณครูอันคุ้นหูที่ฉันไม่เคยคิดอยากจะได้ยินเสียงนั้นคือ ครุปราณีเจ้าเก่าเจ้าเดิม�ยืนตรวจจับนักเรียนที่ไม่แขวนบัตร�เฮอออ�!�ในที่สุดก็หนีไม่พ้น
������������" คร้า!!! " ฉันหน้ามุ่ยเดินออกจากแถวอย่างๆเซงๆ อุสาห์วิ่งแทบตายเพื่อให้เข้าแถวทัน แต่ดันโดนจับเพราะไม่มีบัตร คิดแล้วเจริญพะยะคะ!!! (- -')a
������������� ครูปราณีให้ฉันยืนรอ จนกว่านักเรียนจะขึ้นห้องกันหมด แล้วเขาค่อยทำโทษหลังจากนั้น เขาฉันให้ลุกนั้ง�50 ที พร้อมกับให้พูดดังๆว่า "ต่อไปนี้จะไม่ลืมบัตรอีกแล้วคะ�" น่าอายสุดๆคือไอ้พวกเด็กประถมบ้า มารุมจ้องฉันตาเขม็จ แถมไอ้อาเจ้ปรารีก็หนีไปคุยโทรศัพท์จึงไม่ได้ไล่เด็กออกไป เมื่อเสร็จจากการโดนทำโทษ ฉันเดินหายใจหอบ แฮ่กๆ พร้อมกับใบหน้าที่แตกออกเป็นเสี่ยงๆ และขึ้นชั้นเรียนด้วยท่าทีที่อิดโรยและขายหน้า แถมห้องของฉันยังอยู่ชั้นห้าอีก โอยย!!!�ชีวิตบัดซบ
������������� เมื่อถึงที่ห้อง�ฉันก็ขออนุญาติเข้าห้อง และกลับมานั้งที่ประจำกับเพื่อนสนิท ที่ชื่อ�เนรริน กิติปกา หรือ เน�รูปหน้าเรียวสวย ผมสีดำสนิทใส่ที่คาดผมสีขาว ตาสีดำน้ำตาล�อายุปี16(แก่กว่าฉันปีนึง)เรียนเก่งทุกวิชา สวยมากๆ จะว่าเป็นดาวของโรงเรียนก็ว่าได้ แถมโสดอีกด้วย
��������������
�����������(หน้าตาประมาณนี้ แต่ชุดเป็นชุดขาวขอบสีฟ้า กระโปรงสีน้ำเงินดั่งภาพนางเอก)
�
����������" โอยยยย~ เหนื่อยจริงๆให้ตายดิ� " ฉันบ่นลอยๆขึ้นมา
����������"โดนเรื่องอะไร? ลืมบัตรหรอ!!"เสียงอ่อนๆเล็กๆของเนถามฉัน�
��������� " อืม "
��������� " แล้ว โดนอะไรมั้งอ่ะ " เนถามฉัน
����������" ลุกนั้ง50ที เอาซะหอบกินเลย แล้วยังไม่พอครูเจ้แกยังให้ฉันตะโกนว่า 'ต่อไปนี้จะไม่ลืมบัตรอีกแล้วค่า!!!'�แถมยังโดนไอ้เด็กประถมเวง�ล้อว่า ปัญญาอ่อนอีกต่างหาก คิดแล้วเซง"
��������� " ที่หลังก็อย่าลืมสิ� บอกกี่ครั้งแล้........."��
���������ยังไม่ทันที่เนจะพูดจบประโยค ฉันยกมือห้ามคำพูดต่อไปของเนทันที�
�������� " หยุดเลยๆ ฉันโดนมาเยอะพอแล้ว ยังไม่อยากจะโดนเธอมาว่าอีก เหนื่อยสุดๆ ฉันก็ขอนอนพักสบายๆสักงีบหนึ่ง เพราะฉะนั้นฉันไม่อยากจะโดนต่อว่าอีกแล้ว" ว่าแล้วฉันก็เอาแขนมาหนุนหัวและหลับตาในคาบโฮมรูม�
��������� "ก็ได้" -3- เนทำหน้าปัญญาอ่อน
��������� "เออนี่! เทียร์หลังเรียนเสร็จแล้วมาหาฉันหน่อยนะ�รออยู่ที่หน้าประตูโรงเรียน" เนบอกกับฉันด้วยท่าทีที่จริงจัง "
����������ฉันลืมตาข้างหนึ่งขึ้นมามองเนพร้อมกับกล่าวว่า�" ได้ๆ�ว่าแต่มีอะไรหรอ�" (-.-)
���������� "�น่าๆ เอาเป็นว่ามาละกัน "
����และเวลาก็ผ่านไปไวราวกับโกหก������������
���������"กริ๊งงงงงงงงงงงงง!!!!"เสียงออนบอกเวลาเลิกเรียน
��������� " เย้!! เรียนเสร็จสักที ทนเรียนมาตั้งนาน(ไม่ได้เข้าสมองสักนิด)" ฉันบ่นพึมพำคนเดียวพลางบิดขี้เกลียดๆไปมาให้หายปวดเมื่อยตามร่างกายกับเก็บของใส่กระเป๋า และ เดินออกจากห้องเรียนเพื่อไปหาเนตามที่นัดไว้ ที่หน้าทางออกประตูโรงเรียน
���������ฉันยืนรอที่หน้าประตูตามที่ตกลงกันไว้ ประมาณ5นาทีกว่าๆ แล้วเนก็เดินมา�
�������� " นัดฉันให้รอ มีเรื่องอะไรหรอ " ฉันทำหน้าเอ๋อ
�
��������� "�วันนี้ไปฉลองกัน�เนื่องด้วยวันคล้ายวันเกิดของเธอไง อย่าบอกนะว่าเธอลืมวันเกิดตัวเอง "เนยิ้ม
�������� "�อ่ะ ! จริงด้วย ! วันนี้วันเกิดฉันนี่นา�ลืมสนิทเลยนะเนีย แต่น่าเสียดายที่ฉันไปไม่ได้เพราะเอาตังติดตัวมานิดเดียวเองอ่ะ�" ������
�������
��������� " ไม่เป็นไรเดี๋ยวฉันเลี้ยงเอง "
���������� ....โอ้*0* เจ๋งเลย....
����������"จริงนะ"�ฉันทวนคำเพื่อความแน่ใจ
��������� " จ้ะ เพื่อแทนคำขอบคุณ สำหรับทุกๆสิ่ง "
�������� "�น่ารักที่สุดเลย เน�ขอกอดที "�ฉันเดินเข้าไปกอดเน�( >3<)
����������
�������....เยส!!! ได้กินของฟรีแล้ว เหอๆ เสร็จโจร อิอิ......
���������" รีบไปกันดีกว่าเดี๋ยวมืดค่ำ กันพอดี "�เนจูงมือฉันไปขึ้นรถที่มารับเน ก็ตามที่บอก ว่าจะกินไอติม(ฟรี)ที่ร้านสเวนเซ่นกับเพื่อนเนสุดที่รัก�โดยที่ฉันไม่เสียตังสักบาท เนออกให้หมด�ซึ่งไหนๆก็เนก็เลี้ยงแล้ว ฉันจึงขอจัดแบบเต็มที่ ไม่เกรงใจ�ไม่ให้เสียน้ำใจเพื่อน�
(ปล. บ้านเนรวยมาก จะเรียกว่าเนเป็นคุณหนูก็ไม่ผิดนัก�ค่าของหวานที่เทียร์สั่งมา�แค่�1ส่วน4ของเงินต่อวัน�ของเน �)
����������เมื่อกินไอติมเสร็จ เนยังพาฉันไปชอปปิ้ง เล่นเกมส์กับร้องคาราโอเกะอีกด้วย ซึ่งมันเป็นของชอบของฉันทั้งนั้น�โดยที่เนออกตังให้หมดเลย (เป็นเพื่อนที่ดีจริงๆ)�และกว่าฉันจะเที่ยวเสร็จก็ปาเข้าไป3ทุ่ม�ไปตั้งแต่4โมงเย็น�
�����
��������� ฉันกลับบ้านโดยพี่วิน(วินมอเตอร์ไซ)�ระหว่างทางฉันเห็นพระจันทร์สีแปลกๆสีมันจะออกขาวฟ้าหน่อยๆ หรือฉันคิดไปเองรึเปล่าก็ไม่รู้��แต่แล้วพอวิ่งไปได้ประมาณครึ่งทาง� .......
���������
����������ซีสสสสสสสสส!!!!!! (เสียงคล้ายๆลมออกฟันอ่ะ)แสงสีครามประหลาด เปล่งประกายออกมาจากตัวของฉัน แสงนั้นทำพี่วินต้องเบรกหยุดรถแบบกะทันหันเพราะความตกใจ แสงยังคงสว่างสไสวเจิดจรัส ลมรอบๆเริ่มบิดเบิ้ยว หักเหไปทางอื่น�วงแหวนเวทย์ปรากฏใต้เท้าและหมุนไปเรื่อยๆ ตัวของฉันลอยขึ้นมาเหนือดิน ผมสะบัดไม่เป็นทาง��แล้วจู่ๆแสงสีครามทั้งหมดที่เปล่งออกมา พุ่งเข้าไปที่กลางอก ปรากฎตัวหนังลือ รูปคล้ายๆตัวhเฉียงไปทางขวามือและมีขีดที่ตรงกลาง�และแสงนั้นก็ดับไปก่อนที่ฉันจะตกลงสู่พื้นดิน
����� .......................................................................
ณ ทุ้งน้ำแข็งที่เย็นยะเยือก ติดลบ10กว่าองศา
�����������หญิงสาวผมยาวขาวน้ำเงินอ่อนและมีดวงตาสีฟ้าสดหันหน้าไปมองทิศตะวันออก ที่ซึ่งพระอาทิตย์กำลังเริ่มขึ้นมาอย่างช้าๆ
�������������
���������� "หึ"
������������������.......................................
��������� ณ กลางป่าอะเมซอน
����������ชายหนุ่มสวมผ้าคลุมสีน้ำตาลอ่อนปกปิดใบหน้าอย่างมิดชิดมองไปทางทิศตะวันออกและสะแหยะยิ้มออกมา ปรากฏเขี้ยวที่แหลมคม
����������"� หึหึ ผนึกคายแล้วสินะ หึหึ�"�
��������� เขาหันไปมองที่พระอาทิตย์ที่กำลังตก�เขาเดินออกไป4ก้าว เมื่อชายหนุ่มเริ่มก้าวเป้นก้าวที่5 ตัวของเขาก็หายไปภายในพริบตา
��������� วูดดดด!!!!
����������������..............................................................
คนเขียน :�ก็จบไปแล้วอีกนึงตอน ต้องขออภัยกับตัวหนังลือที่�เขียนผิดอยู่หลายที่นะครับ ผมไม่ค่อยเก่งภาษาไทยน่ะครับ�แล้วบางคำก็เอามาจากภาษาวิบัด ที่เขียนกันในเฟส จึงเขียนไม่ถูกตรงๆสักเท่าไหร่ แต่ยังไง ผมจะพยายามแก้ไข้นะครับ�
�������������������กราบขอบคุณแทบเท้าคุณผู้อ่านที่คอมเม้น
���������������
������������������������������������ @1.แสงประหลาด@
���������� สมุทรปราการ�
�������� วันที่ 1 มกราคม พ.ศ.255X
�
�������� ณ�ถนนสุขุมวิ�ซอยบุญศิริ ลึกเข้าไป ในซอย5 บ้านสีชมพูหลังใหญ่�
�������� "หาววววววววว!!!!" เสียงหาวจากหญิงสาวอยู่ในสภาพชุดนอน หลุดลุ่ย� เธอลุกขึ้นมานั้งบนเตียงนอน ผมยุ่งเป็นสายไหม และยังสะลึมสะลืออยู่ เธอเอื้อมมือไปหยิบนาฬิกาบนหัวนอนมาดูเวลา�
���������ดวงตาเธอต้องเบิกกว้างเป็นสนามฟุตบอล"เห้ยยยยย!!! หกโมงครึ้ง"เธอโยนนาฬิกาทิ้ง วิ่งหน้าตั้งเข้าห้องน้ำด้วยความรวดเร็ว ไม่ถึง30นาทีเธอก็อาบน้ำและแต่งตัวเสร็จ และวิ่งออกไปโรงเรียน ดั่งจรวดตอปีโด ติดมิสไซ
�������� กิ๊งก๊อง!�กิ๊งก๊อง! ๆ ๆ!�เสียงสัญญาณที่บอกให้นักเรียนเข้าแถวที่หน้าเสาธง
��������ตึก! ตึก! ตึก!�เสียงบางสิ่งวิ่งมาด้วยความเร็วอย่างสูงมุ่งมาที่รั่วประตูของโรงเรียน�
��������"หืม นั้นอะไรอ่ะ"เสียงของครูแก่ๆที่เดินปิดประตูโรงเรียนหันมองไปที่ต้นเสียง
���������� "แย่ละสิประตูปิดแล้ว แบบนี้ต้อง!!!!!!"�ฮึม "ย้ากกกกกกกกกกกก!!!!!" หญิงสาวผมสั้น สี่ม่วงอมแดง ตาสีเขียวโปร่ง ใบหน้าเรียวสวย�สวมชุดเครื่องแบบนักเรียนสีขาวขอบสีคราม โบว์สีเขียว ใส่ที่คาดผมสีม่วงเข้ม
�����....ใช่แล้ว!! ฉันเอง 'เทียร์' หรือ�อภัยศร�กันนิกา�สาวห้าวโหด(โสดด้วย)อายุ15ปีถ้วนแห่งโรงเรียนเซนต์ราฟาแอลตอนนี้กำลังกระโดดข้ามรั่วประตูของโรงเรียนและหัวของอาจารย์ (*0*)อยู่�
����
��������� ���
�������� ตึก!เสียงเท้าของฉันกระทบถึงพื้น�และวิ่งต่อในทันใด
�
���������"นี่!!!! เธอ เดี๋ยวก่อนกลับมาขอโทษครูก่อน"-*-�
���������"ขอโทษนะคร้า'จารย์หนูรีบ"ฉันยังคงวิ่งอยู่แต่หันหน้าไปข้างๆ พอให้เห็นครูและยกมือเอียงๆกล่าวขอโทษ
������...ให้ตายดิเพลงชาติจะขึ้นแล้ว�ถ้าไปไม่ทันมีหวังได้โดนเจ้ปราณียึดสันติภาพในเวลาพักเที่ยงไปตลอดชีวิตแน่ๆ...
�
���������(ปล.ถ้ามาเข้าแถวไม่ทันก่อนเคารพธงชาติบ่อยๆ อาจโดนประหารชีวิต เอ้ย!�ทำเวรตลอดชีวิต�โดย คุณหญิงปรานีได้)
�������� ฉันตัดสินใจกระโดดขึ้นโตะโรงอาหาร"ตึ้ง"และกระโดดอีกที ม้วนตัว2ตลบ ข้ามหัวรุ่นน้องที่ยืนเข้าแถวอยู่อยู่ข้างๆ ทุกคนมองฉันเป็นตาเดียว�
�������ตึก!!!!!!!�เสียงเท้ากระทบถึงพื้น ที่แถวนักเรียนม.ปลายห้อง3
ซึ่งนั้นคือแถวของห้องฉันพอดี ฉันยืนกอดอกด้วยความภุมิใจกับการกระโดดไกลจากโต๊ะถึงแถว
��������� "แตง แต่ง แต้ง แต๊ง"และแล้วเสียงเพลงชาติก็ขึ้น�ซึ่งนั้นหมายถึงการมาเรียนทันเวลา และเมื่อฉันเคารพธงชาติเสร็จ ทุกคนเดินขึ้นห้องเรียนโดยอัตโนมัติอย่างมีระเบียบวินัย จนกระทั่งถึงฉันเดินชั้น2�
���������� " ออกมา เทียร์�เธอไม่มีบัตร"�เสียงของคุณครูอันคุ้นหูที่ฉันไม่เคยคิดอยากจะได้ยินเสียงนั้นคือ ครุปราณีเจ้าเก่าเจ้าเดิม�ยืนตรวจจับนักเรียนที่ไม่แขวนบัตร�เฮอออ�!�ในที่สุดก็หนีไม่พ้น
������������" คร้า!!! " ฉันหน้ามุ่ยเดินออกจากแถวอย่างๆเซงๆ อุสาห์วิ่งแทบตายเพื่อให้เข้าแถวทัน แต่ดันโดนจับเพราะไม่มีบัตร คิดแล้วเจริญพะยะคะ!!! (- -')a
������������� ครูปราณีให้ฉันยืนรอ จนกว่านักเรียนจะขึ้นห้องกันหมด แล้วเขาค่อยทำโทษหลังจากนั้น เขาฉันให้ลุกนั้ง�50 ที พร้อมกับให้พูดดังๆว่า "ต่อไปนี้จะไม่ลืมบัตรอีกแล้วคะ�" น่าอายสุดๆคือไอ้พวกเด็กประถมบ้า มารุมจ้องฉันตาเขม็จ แถมไอ้อาเจ้ปรารีก็หนีไปคุยโทรศัพท์จึงไม่ได้ไล่เด็กออกไป เมื่อเสร็จจากการโดนทำโทษ ฉันเดินหายใจหอบ แฮ่กๆ พร้อมกับใบหน้าที่แตกออกเป็นเสี่ยงๆ และขึ้นชั้นเรียนด้วยท่าทีที่อิดโรยและขายหน้า แถมห้องของฉันยังอยู่ชั้นห้าอีก โอยย!!!�ชีวิตบัดซบ
������������� เมื่อถึงที่ห้อง�ฉันก็ขออนุญาติเข้าห้อง และกลับมานั้งที่ประจำกับเพื่อนสนิท ที่ชื่อ�เนรริน กิติปกา หรือ เน�รูปหน้าเรียวสวย ผมสีดำสนิทใส่ที่คาดผมสีขาว ตาสีดำน้ำตาล�อายุปี16(แก่กว่าฉันปีนึง)เรียนเก่งทุกวิชา สวยมากๆ จะว่าเป็นดาวของโรงเรียนก็ว่าได้ แถมโสดอีกด้วย
��������������
�����������(หน้าตาประมาณนี้ แต่ชุดเป็นชุดขาวขอบสีฟ้า กระโปรงสีน้ำเงินดั่งภาพนางเอก)
�
����������" โอยยยย~ เหนื่อยจริงๆให้ตายดิ� " ฉันบ่นลอยๆขึ้นมา
����������"โดนเรื่องอะไร? ลืมบัตรหรอ!!"เสียงอ่อนๆเล็กๆของเนถามฉัน�
��������� " อืม "
��������� " แล้ว โดนอะไรมั้งอ่ะ " เนถามฉัน
����������" ลุกนั้ง50ที เอาซะหอบกินเลย แล้วยังไม่พอครูเจ้แกยังให้ฉันตะโกนว่า 'ต่อไปนี้จะไม่ลืมบัตรอีกแล้วค่า!!!'�แถมยังโดนไอ้เด็กประถมเวง�ล้อว่า ปัญญาอ่อนอีกต่างหาก คิดแล้วเซง"
��������� " ที่หลังก็อย่าลืมสิ� บอกกี่ครั้งแล้........."��
���������ยังไม่ทันที่เนจะพูดจบประโยค ฉันยกมือห้ามคำพูดต่อไปของเนทันที�
�������� " หยุดเลยๆ ฉันโดนมาเยอะพอแล้ว ยังไม่อยากจะโดนเธอมาว่าอีก เหนื่อยสุดๆ ฉันก็ขอนอนพักสบายๆสักงีบหนึ่ง เพราะฉะนั้นฉันไม่อยากจะโดนต่อว่าอีกแล้ว" ว่าแล้วฉันก็เอาแขนมาหนุนหัวและหลับตาในคาบโฮมรูม�
��������� "ก็ได้" -3- เนทำหน้าปัญญาอ่อน
��������� "เออนี่! เทียร์หลังเรียนเสร็จแล้วมาหาฉันหน่อยนะ�รออยู่ที่หน้าประตูโรงเรียน" เนบอกกับฉันด้วยท่าทีที่จริงจัง "
����������ฉันลืมตาข้างหนึ่งขึ้นมามองเนพร้อมกับกล่าวว่า�" ได้ๆ�ว่าแต่มีอะไรหรอ�" (-.-)
���������� "�น่าๆ เอาเป็นว่ามาละกัน "
����และเวลาก็ผ่านไปไวราวกับโกหก������������
���������"กริ๊งงงงงงงงงงงงง!!!!"เสียงออนบอกเวลาเลิกเรียน
��������� " เย้!! เรียนเสร็จสักที ทนเรียนมาตั้งนาน(ไม่ได้เข้าสมองสักนิด)" ฉันบ่นพึมพำคนเดียวพลางบิดขี้เกลียดๆไปมาให้หายปวดเมื่อยตามร่างกายกับเก็บของใส่กระเป๋า และ เดินออกจากห้องเรียนเพื่อไปหาเนตามที่นัดไว้ ที่หน้าทางออกประตูโรงเรียน
���������ฉันยืนรอที่หน้าประตูตามที่ตกลงกันไว้ ประมาณ5นาทีกว่าๆ แล้วเนก็เดินมา�
�������� " นัดฉันให้รอ มีเรื่องอะไรหรอ " ฉันทำหน้าเอ๋อ
�
��������� "�วันนี้ไปฉลองกัน�เนื่องด้วยวันคล้ายวันเกิดของเธอไง อย่าบอกนะว่าเธอลืมวันเกิดตัวเอง "เนยิ้ม
�������� "�อ่ะ ! จริงด้วย ! วันนี้วันเกิดฉันนี่นา�ลืมสนิทเลยนะเนีย แต่น่าเสียดายที่ฉันไปไม่ได้เพราะเอาตังติดตัวมานิดเดียวเองอ่ะ�" ������
�������
��������� " ไม่เป็นไรเดี๋ยวฉันเลี้ยงเอง "
���������� ....โอ้*0* เจ๋งเลย....
����������"จริงนะ"�ฉันทวนคำเพื่อความแน่ใจ
��������� " จ้ะ เพื่อแทนคำขอบคุณ สำหรับทุกๆสิ่ง "
�������� "�น่ารักที่สุดเลย เน�ขอกอดที "�ฉันเดินเข้าไปกอดเน�( >3<)
����������
�������....เยส!!! ได้กินของฟรีแล้ว เหอๆ เสร็จโจร อิอิ......
���������" รีบไปกันดีกว่าเดี๋ยวมืดค่ำ กันพอดี "�เนจูงมือฉันไปขึ้นรถที่มารับเน ก็ตามที่บอก ว่าจะกินไอติม(ฟรี)ที่ร้านสเวนเซ่นกับเพื่อนเนสุดที่รัก�โดยที่ฉันไม่เสียตังสักบาท เนออกให้หมด�ซึ่งไหนๆก็เนก็เลี้ยงแล้ว ฉันจึงขอจัดแบบเต็มที่ ไม่เกรงใจ�ไม่ให้เสียน้ำใจเพื่อน�
(ปล. บ้านเนรวยมาก จะเรียกว่าเนเป็นคุณหนูก็ไม่ผิดนัก�ค่าของหวานที่เทียร์สั่งมา�แค่�1ส่วน4ของเงินต่อวัน�ของเน �)
����������เมื่อกินไอติมเสร็จ เนยังพาฉันไปชอปปิ้ง เล่นเกมส์กับร้องคาราโอเกะอีกด้วย ซึ่งมันเป็นของชอบของฉันทั้งนั้น�โดยที่เนออกตังให้หมดเลย (เป็นเพื่อนที่ดีจริงๆ)�และกว่าฉันจะเที่ยวเสร็จก็ปาเข้าไป3ทุ่ม�ไปตั้งแต่4โมงเย็น�
�����
��������� ฉันกลับบ้านโดยพี่วิน(วินมอเตอร์ไซ)�ระหว่างทางฉันเห็นพระจันทร์สีแปลกๆสีมันจะออกขาวฟ้าหน่อยๆ หรือฉันคิดไปเองรึเปล่าก็ไม่รู้��แต่แล้วพอวิ่งไปได้ประมาณครึ่งทาง� .......
���������
����������ซีสสสสสสสสส!!!!!! (เสียงคล้ายๆลมออกฟันอ่ะ)แสงสีครามประหลาด เปล่งประกายออกมาจากตัวของฉัน แสงนั้นทำพี่วินต้องเบรกหยุดรถแบบกะทันหันเพราะความตกใจ แสงยังคงสว่างสไสวเจิดจรัส ลมรอบๆเริ่มบิดเบิ้ยว หักเหไปทางอื่น�วงแหวนเวทย์ปรากฏใต้เท้าและหมุนไปเรื่อยๆ ตัวของฉันลอยขึ้นมาเหนือดิน ผมสะบัดไม่เป็นทาง��แล้วจู่ๆแสงสีครามทั้งหมดที่เปล่งออกมา พุ่งเข้าไปที่กลางอก ปรากฎตัวหนังลือ รูปคล้ายๆตัวhเฉียงไปทางขวามือและมีขีดที่ตรงกลาง�และแสงนั้นก็ดับไปก่อนที่ฉันจะตกลงสู่พื้นดิน
����� .......................................................................
ณ ทุ้งน้ำแข็งที่เย็นยะเยือก ติดลบ10กว่าองศา
�����������หญิงสาวผมยาวขาวน้ำเงินอ่อนและมีดวงตาสีฟ้าสดหันหน้าไปมองทิศตะวันออก ที่ซึ่งพระอาทิตย์กำลังเริ่มขึ้นมาอย่างช้าๆ
�������������
���������� "หึ"
������������������.......................................
��������� ณ กลางป่าอะเมซอน
����������ชายหนุ่มสวมผ้าคลุมสีน้ำตาลอ่อนปกปิดใบหน้าอย่างมิดชิดมองไปทางทิศตะวันออกและสะแหยะยิ้มออกมา ปรากฏเขี้ยวที่แหลมคม
����������"� หึหึ ผนึกคายแล้วสินะ หึหึ�"�
��������� เขาหันไปมองที่พระอาทิตย์ที่กำลังตก�เขาเดินออกไป4ก้าว เมื่อชายหนุ่มเริ่มก้าวเป้นก้าวที่5 ตัวของเขาก็หายไปภายในพริบตา
��������� วูดดดด!!!!
����������������..............................................................
คนเขียน :�ก็จบไปแล้วอีกนึงตอน ต้องขออภัยกับตัวหนังลือที่�เขียนผิดอยู่หลายที่นะครับ ผมไม่ค่อยเก่งภาษาไทยน่ะครับ�แล้วบางคำก็เอามาจากภาษาวิบัด ที่เขียนกันในเฟส จึงเขียนไม่ถูกตรงๆสักเท่าไหร่ แต่ยังไง ผมจะพยายามแก้ไข้นะครับ�
�������������������กราบขอบคุณแทบเท้าคุณผู้อ่านที่คอมเม้น
���������������
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น