บันทึกลับ อาณาจักรเวเนเกรฟ

ลำดับตอนที่ #1 : อาณาจักรโปปุรอนบุกถล่มเวเนเกรฟตะวันออก

ข้ามีนามว่า มารัน เป็นทหารของอาณาจักรเวเนเกรฟตะวันออก หลังจากอาณาจักรอันยิ่งใหญ่ของพวกเราพ่ายแพ้ จนรวมตัวกันไม่ติด อาณาจักรโปปุรอนคิดพิชิตเรา เพื่อขยายอำนาจ ควบคุมภาคกลางตอนล่าง และในตอนนี้พวกมัน ก็ส่งกองทัพอันเกรียงไกรของพวกมัน มากำราบเรา ทางนึงมาจากเมือง อาดาร์ส จากทางเหนือ อีกทางมาจากตะวันตก จากเมืองหลวงเวเนเกรฟของเราที่ถุกยึดไป อาณาจักรโปปุรอนยึดเมืองหลวงของเราแล้วตั้งเป็นเมืองหลวงของพวกมัน ขณะนี้พวกเรากำลังประชุมหารือเพื่อต่อต้านสองกองกำลังนี้ที่กำลังรุกรานเรา

" มารัน เจ้าคิดว่าเราจะต่อต้านการบุกของอาณาจักรโปปุรอนยังไงดี" ลิเทียร่า ถามข้าด้วยน้ำเสียงเคร่งเครียด

"ข้ารู้กลยุทธของพวกอาณาจักรโปปุรอนดี พวกมันชอบใช้กลยุทธการแยกทำลายพวกเรา โดยพวกมันมักจะหลอกล่อพวกเราไปทำลายทีละส่วน และเวลารบในที่รบ พวกมันจึงมีกำลังเหนือกว่าพวกเราอยุ่ทุกครั้ง ดังนั้นจึงชนะพวกเราเสียทุกครั้ง"ข้าตอบ 

หลายคนในที่ประชุมทำหน้าไม่ค่อยสบายใจนัก เนื่องจากศึกคราวนี้พวกอาณาจักรโปปุรอนบุกเราเป็นรูปคีม จากทั้งสองด้าน
และถ้าสองกองกำลังนี้รวมกำลังกันได้ ก็จะมีกำลังเหนือเราอีกครั้ง 

" เราคงจะปล่อยให้พวกมันมารวมกำลังกันไม่ได้ ข้าคิดว่าเราควรนำกำลังทหารของเราไปดักซุ่มโจมตี กองทัพที่มาจากเมืองอาดาร์ส ก่อน เนื่องจากกำลังทหารทางเมืองอาร์ดาร์ส ขาดปืนใหญ่ในการรบ พวกเขาจึงรุดหน้ามาเร็วกว่ากองทัพที่มาทางเวเนเกรฟ และเราสามารถใช้จุดนี้บดขยี้พวกมันได้" ราโป เสนอความเห็น

" มีใครคดค้านแผนการนี้หรือไม่" ลิเทียร่ากล่าว มีแต่ความเงียบกริบ มติเป็นเอกฉันท์ เราจะต้อนรับการมาเยือนของกองทัพโปปุรอนด้วยการบดขยี้พวกมัน  

ณ ฝั่งเหนือของ หมู่บ้านรูม กองทัพจากเมืองอาดาร์สข้ามสะพานมาแล้ว และพวกมันตั้งค่ายอยู่หลังหมู่บ้าน หลังจากที่แมวมองของเรา มาส่งข่าว เราจึงส่งกองกำลังเล็กเข้าตีค่ายของเมืองอาดาร์ส เป็นไปตามแผนพวกมันไล่ติดตามกองทัพน้อยของเรามา

"ได้เวลาสนุกแล้วซิพวก" ราโปพุดด้วนน้ำเสียงดีใจที่ทหารอาดาร์สหลงเข้ามาติดกับดักของพวกเรา ความย่ามใจของพวกมันที่ชนะเราอย่างต่อเนื่อง ทำให้พวกมันย่ามใจละทิ้งที่มั่น เราได้ส่งกองทัพเล็กๆอีกกองนึงไปตีค่ายของพวกมัน เมื่อไฟในค่ายของพวกมันจุดติดขึ้นนั่นก็คือเวลาตายของพวกมัน

กองทัพเมืองอาดาร์สของอาณาจักรโปปุรอน เมื่อเห็นเพลิงไหม้ค่ายของตน จึงรีบถอยกลับ เราจึงติดตามตีพวกมันไป ขณะที่อีกกองทัพนึงของพวกเรารอพวกมันอยุ่อีกด้านนึงของสะพาน กองทัพของอาณาจักรโปปุรอนถูกต้อนเข้าไปในสะพาน พวกเราระดมทั้งธนู และปืนใหญ่ยิงอัดพวกมันที่เบียดเสียดกันอยุ่บนสะพาน กองทหารอาดาร์ส ปราชัยย่อยยับทั้งกองทัพ ทหาร แปดหมื่นหกพันนาย ล่มทั้งกองทัพ ช่างเป็นภาพที่น่าอภิรมณ์ยิ่งนัก พวกมันทำกับเรามามากแล้ว และพวกมันต้องชดใช้ 

"เราควรจัดงานเลี้ยงฉลองชัยชนะครั้งนี้นะ" ราโปกล่าว ขณะที่ข้ามองไปยังซากศพของกองทหารอาดาร์ส กลิ่นศพโชย คละคลุ้ง มันเป็นภาพที่น่าสังเวช หรือน่าอภิรมณ์กันแน่ ข้าคิด

" อย่าคิดมากน่า ข้ารู้นะว่าเจ้าคิดอะไร อย่างน้อยนั่นก้ไม่ใช่พวกเรา ลองคิดกลับกันดูซิว่าถ้าเราเป็นฝ่ายพ่ายแพ้ พวกมันจะยอมไว้ชีวิตพวกเราเหรอ วันนี้มีผู้กล้าชาวเวเนเกรฟพลีชีพเพื่อชาติถึงร้อยกว่าคนเชียวนะ เราต้องจัดการศพของพวกเขาอย่างสมเกียรติ์"

ณ ขณะนั้นกองทัพอีกด้านนึงของอาณาจักรโปปุรอน ก็เดินทัพข้ามฟากมาใกล้จาถึงเมือง มาโดส เมืองหลวงของพวกเรา และพวกมันมีปืนใหญ่มาด้วย ถึงแม้ว่าพวกมันเดินช้า เพราะต้องคุ้มครองปืนใหญ่ แต่ทว่าศึกนี้พวกเราคงต้องวางแผนกันใหม่