- . this is OLYMPUS ❀

ลำดับตอนที่ #1 : this is olympus l intro .

      theme by super cell
          


 


                       
                  

 

                                                             this is olympus  นี่ล่ะฉัน .

                                                                   ipuangmid . pre

          
                                   i n t r o .
               
              

      
                       ‘โรงพยาบาลบ้า’ โอ้แน่นอนว่าใครที่ได้ยินชื่อนี้ก็คงจะคิดว่ามันเป็นแค่โรงพยาบาล
           รักษาคนที่มีอาการป่วยทางจิตที่เพียงแต่เก็บตัวผู้ป่วยเอาไว้ในห้อง โดยแยกห้องกัน แต่
           ละห้องก็จะมีผู้ป่วยทางจิตที่คอยเพ้อละเมอฝันทุกทุกวินาทีของลมหายใจเดอะมิวสิคัล 
            เกี่ยว ? = =

                 ทุกคนจะเพ้อคนละเรื่องต่างกันออกไป ตามภาษาผู้ป่วยทางจิต หรือที่บุคคลต่างก็พา
            กันเรียกพวกเค้าว่า ‘คนบ้า’

                  “เฮ้ยซ้ายสิวะซ้าย ต่อยแม่มให้ตายเลยยย.”

                  “เอออออออออ ! นั่นแหละ ถูกต้องที่สุดเลยน้องพี่ ฮ่ะฮะ”

                   เสียงผู้ชายคนนึงส่งเสียงแรงเชียร์ยกใหญ่ ให้แด่นักมวยอันมีชื่อเสียงโด่งดัง ‘ยิ่งยง
             ยอดบัวงาม’ เย้ย .. ‘สมจิต จงจอหอ’ ที่สนามหญ้ากลางโรง’บาล อย่าพึ่งนึกเลยเชียวว่า 
             โรงบาลบ้าแห่งนี้ยอมจิตยอมใจลงทุนซื้อทีวีมาให้คนบ้าดูอยู่สนามหญ้าน่ะ ถ้าเป็นเช่น
             นั้นคงจะรวยและลงทุนมากเกินไป ..

                    เพียงแค่ชายหนุ่มคนนี้กำลังนั่งมองทีวีที่จินตนาการขึ้นเองเท่านั้น เชื่อได้เลยว่าคนบ้า
              แต่ละคนมีจินตนาการอันสูงส่ง พวกเขาควรได้รับการยกย่องทางด้านพัฒนาการทาง
              สมอง ดังนั้นพวกเราควรเอาเป็นแบบอย่างอย่างยิ่ง - -v   

                    ถัดมาจากสนามหญ้ามีกลุ่มคนบ้าที่นั่งตั้งวงฝอยแหลกกันประมาณสี่ห้าคนที่มุมตึก
              แคบ ๆ ช่องท้องปลากระโห้ก็เป็นได้ พวกเขาใช้ชีวิตในแต่ละวันโดยมีการฝอยแหลกแต่
              เช้ายันเย็น พวกเขามักจะพูดคุยเรื่องซ้ำ ซากพูดอยู่อย่างนั้นแหละ หากเป็นคนปกติคง
              เรียกได้ว่า ฟังจนกูจำได้ .

                    “สวัสดีเราบานเย็นโหนกเบิกบาน นามสกุลโหนกเบิกบาน”

                    “เธอทำไมถึงชื่อบานเย็นโหนกเบิกบาน โหนกเบิกบานล่ะ”

                    “อารายยยย” เสียงที่ออกมาถูกเปล่งแบบยืดยาวและมีน้ำลายที่ไหลออกมาเลอะ
              เต็มริมฝีปากด้วย

                     “ถุย !” เธอถุยน้ำลายของเธอออกมาแล้วใช้นิ้วมือล้วงทะลวงเข้าไปในปาก ควาน
              แคะขี้ฟันทีละซี่ทีละซี่ เออนะถ้าแม่งจะสกปรกซกมกอะไรขนาดนี้ .

                     “อาหร่อยยยย -w-”

                     ไอ้คนบ้าไร้เดียงสาแคะขี้ฟันตัวเองด้วยมือ แล้วจากนั้นก็ยัดเข้าปากตัวเองอย่าง
              สำเร็จอะเหร็ดอร่อย ท่าทางลิ้นจะลิ้มรสได้ดีมาก ก็นะ .. อย่าถือสา มันคือคนบ้า ! ได้ยิน
              มั้ยย ? มันบ้าจ้ะ มันบ้า = =;

                    อีกฝั่งนึงของตึก มีหญิงสาวคนหนึ่งนั่งเงียบอยู่คนเดียวทุกวัน และ .. ถูกแกล้งทุกวัน

                    “โอลิมป๊าสสสส !”

                    ผู้ป่วยทางจิตระยะแรกอายุราวๆประมาณสิบขวบได้ กำลังขมีขมันในการรุมย่ำ ยี 
              ทึ้ง ผมของหญิงสาวผู้ที่มีนามว่า ‘โอลิมปัส’ อย่างไม่ใยดี พร้อมกับทำหน้าตาอันหื่นกาม
              ซาดิสม์แยกเขี้ยว ตาโต เหมือนนางยักษ์ผู้หิวโหยผู้ชาย อุ้ย แรงโว้ย =3=

                    “โอลิมเปี๊ยสสสสส !”

                    ผู้ป่วยทางจิตอีกคนกำลังกระชากแขนโอลิมปัสอย่างไร้ความสงสารแถมยังเรียกชื่อ
                โอลิมปัสผิดอีก เดียะเหอะ !

                     “โอลิม ง่าบบ!”

                    ผู้ป่วยคนนี้หนักไปใหญ่ หน้าบานดั้งหักโหนกใหญ่กลิ่นปากเหมือนดอกอุตพิดเน่ามี
                ฟันเป็นอาวุธ เขาได้อ้าปากงับมืออันเรียวงามของโอลิมปัสแล้วกัดทันใด จากนั้นก็เคี้ยว
                เหมือนเคี้ยวลูกชิ้นหมูโอเด้ง ( พูดแล้วหิวเลยทันที -v- )

                         
                          โอ้นี่คนป่วยทางจิต หรือคนซาดิสต์ยิ่งคิดยิ่งกลัว

                          โอ้นี่หรือคนบ้า นี่คนโรคจิตชัดชัดชัวร์ชัวร์ ! -o-

                            
                           “-_-”  สีหน้าโอลิมปัส เธอกลายเป็นคนไร้ความรู้สึกไปโดยปริยาย - -v