Twenty of love (20 วันแห่งรัก)

ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ(ขอเมล์หน่อยได้ไหมครับ?)

ณ หน้าสถานีรถไฟแห่งหนึ่ง มีชายคนหนึ่งวิ่งกระหืดกระหอบตามผู้หญิง

คนหนึ่งไปอย่างรีบร้อน เมื่อเข้าไปถึงจังหวะที่เธอพอจะได้ยินเสียงเขา เขาจึงกึ่งพูดกึ่งตะโกนไปว่า......

ชาย:เธอๆ
ผู้หญิง คนนั้นหันหน้ากลับมาอย่าง งงๆ ชายคนนั้นเมื่อเห็นคนที่ตัวเองวิ่งตามหยุดลง แล้วจึงผ่อนความเร็วของตัวเองแล้วเดินอย่างมั่นใจมาหยุดตรงหน้า ผู้หญิง คนนั้น
ชายคนนั้นยิ้มเล็กน้อย ก่อนพูดต่อไปว่า
ชาย:ขอโทษนะครับ คือ มีคนให้ผมมาขอเมล์คุณหน่ะ
ผู้หญิง คนนั้นทำหน้า งง เล็กน้อย ก่อนจะถามว่า
หญิง:คนไหนล่ะ
ชายคนนั้นชี้ไปยังพื้นที่ว่าง ที่ไม่มีใครยืนอยู่ ก่อนจะบอกว่า
ชาย:คนนี้ไง
ผู้หญิงคนนั้น ทำท่า งงงัน อีกครั้ง ก่อนจะพูดว่า
หญิง:ไม่มีใครนี่
ชายคนนั้นยิ้มอย่างมั่นใจอีกครั้ง แล้วจึงเดินไปยังพื้นที่ว่างที่เขาชี้ไปครั้งที่แล้ว เอานิ้วชี้เข้าที่ตัวเองก่อนตอบไปว่า
ชาย:คนนี้ไงครับ คือผม อยากรู้จักหน่ะ ขอเมล์หน่อยได้ไหมครับ
ผู้หญิง คนนั้นก้มหน้าลงอย่างขวยเขิน หลังจากนั้นก็นิ่งคิดสักพัก ก่อนตอบกลับมาด้วยประโยคสั้นๆ แต่มีความหมายสำหรับชายคนนั้นมากว่า
หญิง:ได้ค่ะ...
--------------------------------------------------------------------------------------------------------

"นี่ๆเธอคนนั้นหน่ะ มัวแต่หลับอยู่นั่นแหละ อย่างนี้นอนอยู่บ้านแทนดีกว่าไหม มาเรียนทำไมให้เสียเงินพ่อแม่ ฮ้ะ"?
เสียงอ.ในวีดีโอกำลังด่าใครบางคน แต่ก็น่าแปลกที่เสียงนั้นมันกลับทำให้ ชายหนุ่มคนหนึ่งสะดุ้งตื่นขึ้นมาทันที
เขางัวเงียตื่นขึ้นมา ก็พบว่าตัวเองยังคงอยู่ในห้องเรียนห้องเดิม ไม่ได้เดินหรือวิ่งตาม ผู้หญิงคนนั้นไปเลย และผู้หญิง คนนั้นก็ยังคงนั่งอยู่ข้างหน้าเขาเช่นเดิม นี่เราฝันไปหรอเนี่ย!!! ประโยคนี้ยังคงดังก้องอยู่ในใจชายหนุ่มตลอดเวลาเรียน

เขาออกอาการหงุดหงิดเล็กน้อยที่ความสำเร็จเมื่อตะกี้ มันเป็นเพียงแค่ความฝันของเขาเท่านั้น แต่แทนที่ความหงุดหงิดจะทวีเพิ่มขึ้นไปมากกว่านี้
ก็กลับถูกความตื่นเต้นเข้ามาแทรกภายในจิตใจของเขาแทน ก็นี่มันถึงเวลาเลิกเรียนแล้วหน่ะสิ และนั่นก็หมายความว่า เวลาในการเข้าหา ผู้หญิง ของเขาก็ได้เริ่มต้นขึ้นแล้วเช่นกัน...

ผู้หญิง คนนั้นเก็บของอย่างช้าๆแล้วค่อยเดินพร้อมกับเพื่อนของเธอ ออกไปข้างนอกห้อง และเหมือนภาพฉายซ้ำ
เมื่อชายคนนั้นก็เก็บของอย่างช้าๆ แล้วเดินพร้อมกับเพื่อนของเขาออกไป เช่นกัน
เมื่อเดินตามทางออกมาเรื่อยๆ ผู้หญิง คนนั้น ก็แยกออกจากเพื่อนของเธอ เพื่อจะกลับบ้าน ชายคนนั้นเห็นโอกาสเหมาะมาแล้ว จึงบอกเพื่อนของเขาให้รอเขาอยู่ตรงนี้
แล้วจึงเร่งฝีเท้าตามเธอไปทันที ฉากในขณะนี้มันช่างเหมือนเดจาวูไม่มีผิด มันเหมือนฉากที่ผ่านมาแล้วในความฝันของเขาแล้วมันก็สำเร็จอย่างงดงามเสียด้วย
แต่ที่เขากำลังเจออยู่ตอนนี้มันคือ ความจริง! และอาจจะไม่ได้สวยงามอย่างในความฝันเสมอไป!

 

 

แต่เวลาไม่ได้มีมากพอให้เขาคิดเรื่องนี้ เพราะ เธอกำลังเดินห่างเขาไปเรื่อยๆแล้ว ชายคนนั้นเร่งฝีเท้าเข้าไปจนทันเธอ แล้วจึงเรียกเหมือนในความฝันพอดิบพอดี
ชาย:เธอๆ
ผู้หญิง คนนั้นออกอาการตกใจเล็กน้อย แล้วจึงหันกลับมาพลางส่งสายตาถามว่าเรียกเธอ หรือเปล่า ชายคนนั้นเดินมาหยุดอยู่หน้าเธอ แล้วจึงพูดตะกุกตะกักเล็กน้อยว่า
ชาย:ขอโทษนะ คือมีคนให้เรามาขอเมล์เธอหน่ะ
ผู้หญิง คนนั้นออกอาการตกใจปนเขินเล็กน้อยเล็กน้อย แต่ก็ลุกลี้ลุกลน เหมือนจะรีบไปไหนสักที่ เธอนิ่งคิดสักพักก่อนตอบกลับมาว่า
หญิง:ไว้คราวหน้าแล้วกันนะ
เธอพูดพลางหันกลับไปทันทีเพื่อจะรีบเดินต่อ ชายคนนั้นยิ้มเล็กน้อย แต่ก็เป็นยิ้มที่ปนไปด้วยความผิดหวัง พลางพูดเบาๆตอบกลับไปว่า
ชาย:ครับๆ ไม่เป็นไรครับ
พูดเสร็จเขาก็เดินกลับออกไปจากเธอด้วยความผิดหวังปนอายทันที จากเหตุการณ์ในวันนี้แม้มันจะทำให้ความมั่นใจของเขาลดลงมากก็ตาม แต่ก็สอนให้เขารู้อะไรอย่างหนึ่ง นั่นคือ ทฤษฎีที่ว่า ความจริงต่างกับความฝัน มันเป็นเรื่องจริง เพราะวันนี้เขาพิสูจน์มันมาแล้ว....กับตัวเองเสียด้วยสิ...