Fic HaeEun "อยากให้รู้ว่าคิดถึง"

ลำดับตอนที่ #1 : การจากลา

“ทงเฮอ่า~  ฮึก ฮืออ นะ... นายไม่ไป มะ..ไม่ได้หรอ” ร่างบางกำลังร้องไห้ตัวโยน เมื่อรู้ว่าคนรักกำลังจะจากเค้าไปอยู่ที่ไกล ไกลแสนไกล ไกลเสียจนบางทีเค้าอาจมองไม่เห็น

“ฮยอกแจ” สิ้งเสียงเอ่ยใดๆทั้งสิ้น เมื่อร่างหนาดึงร่างบางตรงหน้าเข้าไปกอด กอดเพื่อเป็นการปลอบใจ ว่าไม่ว่าเค้าจะอยู่ที่ใด ฮยอกแจจะมีทงเฮ อยู่ข้างกายเสมอ “ชั้นสัญญานะว่า ชั้นจะกลับมา กลับมาหานาย ฮยอกแจ ที่รักของชั้น” ทงเฮพูดพร้อมกับ กระชับกอดให้แน่นขึ้น

“แล้วเมื่อไหร่นายถึงจะกลับมา แล้วสัญญาของเราล่ะ นายจะทิ้งมันไปอย่างนั้นหรอ นายลืมสัญญาของ “เรา” แล้วใช่มั๊ย สัญญาที่ว่า ชั้นกับนาย เราจะอยู่ด้วยกันตลอดไป” ร่างบางของฮยอกแจสั่นเทาไปพร้อมกับแรงสะอื้อ น้ำใสไหลออกจากดวงตาเรียวอย่างไม่ขาดสาย ร่างหนาผละร่างบางตรงหน้าออกเล็กน้อย ดวงตาคม จ้องมองลึกเข้าไปยังดวงตาเรียวของร่างบาง

“ฟังชั้นนะ ฮยอกแจ ชั้นสัญญาว่าชั้นจะต้องกลับมาหานายอย่างแน่นอน” ร่างหนาพูดด้วยน้ำเสียงหนักแน่น และแววตาที่จริงจังไม่เหลือแววขี้เล่นอีกแล้ว เพื่อสื่อให้ร่างบางตรงหน้ารู้ว่า เค้าจริงจังกับคำสัญญานั่น ขนาดไหน พร้อมกับพรมจูบลงไปบนหน้าผากมนของร่างบาง เพื่อให้คนตรงหน้าเชื่อมั่นในคำสัญญาของเค้า ว่าเค้าจะต้องกลับมาหาฮยอกแจอีกครั้ง

5ปีต่อมา

@ โซล วันที่ 110402 เวลา 02.30 น.

“ทงเฮ อย่าไป ทงเฮ ทงเฮ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!” ร่างบางที่กำลังโวยวาย รีบดีดตัวขึ้นจากที่นอน พร้อมกับเอามือทั้ง2ข้างทาบลงบนหน้าอกของตัวเอง ภายในห้องสี่เหลี่ยมที่เงียบสงบและเย็นเยียบเพราะเครื่องปรับอากาศ ตอนนี้มันกลับร้อนยิ่งนัก เมื่อใบหน้าหวานมีเม็ดเหงื่อผลุดขึ้นเต็มใบหน้าพร้อมกับเสียงลมหายใจที่เหนื่อยหอบ เพราะความกลัวของฮยอกแจ ที่ กลัวว่าทงเฮ จะไม่กลับมาหาเค้า 

“ทงเฮ นี่ก็5ปีแล้ว นายไปอยู่ที่ อเมริกา 5ปี แล้วนะ” ร่างบางพูดกับตัวเองพร้อมกับมองสร้อยข้อมือที่มีจี้ตัว“EH” ของทงเฮ ที่ทงเฮเคยให้เค้าเอาไว้ก่อนที่จะไปเรียนต่อที่ อเมริกา ซึ่งอีฮยอกแจใส่มันติดตัวไว้มาตลอด5ปี  5ปีที่แสนทรมานของฮยอกแจ 5ปีที่ฮยอกแจรอคอยหวังว่า สักวัน อีทงเฮจะกลับมา อีทงเฮเคยรู้บ้างไหมว่า ไม่มีสักวันที่ ฮยอกแจคนนี้จะนอนหลับอย่างสนิทสักคืน ทุกคืนเค้าคอยเปิดคอมรอ เพื่อที่ใครบางคนที่เค้ารอ จะตอบอีเมลเค้ากลับมาบ้าง ครั้งล่าสุดก็เมื่อ4ปีที่แล้ว หลังจากนั้น อีทงเฮก็หายไปไม่มีแม้แต่อีเมลสักฉบับที่จะตอบกลับมา หรือว่า นายจะลืมชั้นจริงๆซะแล้ว อีทงเฮ นายลืม อีฮยอกแจ คนนี้แล้วหรือ ร่างบางนึกแค่นั้น น้ำใสก็ไหล ลงมาอาบแก้มเนียนทั้ง2ข้าง

 

@ อเมริกา 110401 เวลา 15.30 น. 

“แม่ครับ ทำอะไรทานคับเนี่ยหอมจังเลย” ร่างหนาเรียกผู้เป็นแม่พร้อมอ้อมกอด ที่กอดผู้เป็นแม่จากทางด้านหลัง คางมนวางลงบนไหล่บางของผู้เป็นแม่ขณะที่แม่กำลังยกกับข้าวจากในครัวมาไว้ที่โต๊ะ พร้อมกับทำท่าสูดดมอาหารที่อยู่ตรงหน้า

“ก็ไม่มีอะไรมากหรอกลูก ก็แค่ บิบิมบัม กิมจิชิเก ต๊อกโบกิ” ผู้เป็นแม่ว่าพลางสงสัยอะไรบางอย่างในตัวลุกชาย จึงถามต่อว่า

“แล้วมีอะไรหรอทงเฮ จะอ้อนอะไรแม่อีกล่ะ หืม?” ผู้เป็นแม่เอียงคอถามพลางเหล่มอง ลูกชายหัวแก้วหัวแหวน คนเดียวของเธอ

“แม่ยังจำฮยอกแจ อีอยอกแจ แม่ยังจำได้ใช่มั๊ยคับ” ทงเฮถามผู้เป็นแม่ก่อนจะคลายกอดแล้วอ้อมตัวมาจ้องหน้าผู้เป็นแม่

“ฮยอกแจ เพื่อนลูก สมัยมัธยม  ใช่มั๊ยจ๊ะ” ผู้เป็นแม่พูดพลางทำท่านึกถึงดวงหน้าหวานๆของอีอยอกแจ 

“อ่า คับคือผมกะว่าผมจะกลับไปโซล ผมอยากกลับไปหาเค้า ตั้งแต่ผมมาอยู่ทีนี่ เวลาที่ผมกับฮยอกแจ มันไม่ตรงกัน ผมอยากจะคุยกับเค้าใจแทบขาดแต่ก็กลัวว่าอีฝ่ายจะนอนแล้ว และอีกอย่างผมอยากจะเซอร์ไพรส์วันเกิดให้ อีฮยอกแจด้วยคับ ผมคิดถึงเค้า” ทงเฮ อธิบายเหตุผล ต่างๆนาๆให้ผู้เป็นแม่ฟัง

“แล้วจะไปเมื่อไหร่ล่ะ” ผู้เป็นแม่ถาม

“ไม่เกิน2ทุ่มครับ เพราะถ้าตอนนี้ที่เกาหลีก็เลยเข้าวันที่2แล้ว ห่างกันตั้ง14 ชม. แหน่ะ กว่าจะนั่งเครื่องไปถึงอีก ไปถึงโน่นก็คงจะเลยเข้าวันที่3ของเกาหลีแล้วล่ะคับ” ทงเฮ อธิบายให้ผู้เป็นแม่ฟัง ผู้เป็นแม่ก็พยักหน้าเข้าใจในสื่งที่ลูกชายกำลังอธิบาย

“ถ้าถึงเกาหลีแล้วยังไงก็อย่าลืมโทรมาหาแม่นะ” ผู้เป็นแม่พูดกับลูกชายพลางดึงเข้ามากอดด้วยความเอ็นดู บวกกับเป็นห่วงเพราะเธอต้องปล่อยให้ลูกชายของเธอเดินทางคนเดียว

“ครับแม่” ทงเฮว่าพลางผละออกจากอ้อมกอดคนตรงหน้า แล้วหอมแก้มผู้หญิงตรงหน้าเข้าให้ฟอดใหญ่ แล้วยิ้มทะเล้นให้กับผู้เป็นแม่ “แม่ต้องช่วยจัดกระเป๋าให้ผมนะคับ” ไม้ตายของทงเฮคือ ลูกอ้อนน่ารักๆที่ผู้เป็นแม่เห็นแล้วต้องใจอ่อนทุกที

“ว่าแต่ ก่อนที่ แม่จะเข้าไปจัดกระเป๋าให้ลูก เรามากินข้าวกันก่อนเถอะ” ผู้เป็นแม่ว่าพลางมองหน้าลูกชายน้อยๆก่อนจะดันเจ้าลูกชายตัวดีให้หันหน้าเข้าหาโต๊ะอาหาร

“ค๊าบ คุณแม่  ว่าแต่แม่ต้องทานเยอะๆนะคับ” ทงเฮยิ้มหวานให้กับผู้เป็นแม่ก่อนจะคีบ บิบิมบัม เข้าปาก ผู้เป็นแมได้แต่ยิ้มน้อยๆให้กันลูกชายในความทะเล้น

 

@ อเมริกา 110401 เวลา 18.00 น.

“แม่ไม่ต้องไปส่งผมที่สนามบินหรอกคับ ผมโตแล้วแม่อยู่บ้านเถอะ เดินทางไป-กลับมันอันตราย แล้วอีกอย่างถ้า คุณโรบิ้นจะกลับมาแล้วไม่เจอแม่ เค้าจะเป็นห่วงแม่เอานะคับ” ทงเฮว่าพลางสวมกอดแม่เอาไว้หลวมๆ

“แต่แม่ก็เป็นห่วงลูกของแม่นี่นา” ผู้เป็นยังคง อยากที่จะไปส่งลูกชายที่สนามบิน ด้วยความเป็นห่วง

“อ่าคุณโรบิ้นมาพอดีเลย” ทงเฮทักขึ้นพลางคลายกอดจากแม่

“ทำไมวันนี้คุณโรบิ้น กลับบ้านเร็วล่ะคับ” ทงเฮทักขึ้นพร้อมกับยิ้มน้อย เผยให้เห็นลักยิ้มเล็กๆที่มุมปาก ถึงคุณโรบิ้นจะไม่ใช่พ่อของเค้าจริงๆ แต่ทงเฮก็รักโรบิ้นแบบไม่ต่างจากพ่อแท้ๆของเค้า

“ว่าไงทงเฮ เธอกำลังจะไปไหน” โรบิ้นถามทงเฮ พร้อมกับเดินมายีหัวของทงเฮ

“โหย คุณโรบิ้น ผมเสียทรงหมดแล้วนะคับ แม่ดูสิ” ทงเฮว่าพลางทำปากยื่น งอนน้อยๆ แล้วเอามือจับผมของตัวเองให้เข้าที่


“คือผมกำลังจะกลับไปโซลอะคับ” ทงเฮว่าพลางชูกระเป๋าเป้สะพาย กระเป๋าเดินทางแบบลาก ให้โรบิ้นดู

“นี่เธอจะย้ายไปอยู่โซลเลยหรอ ขนอะไรไปซะเยอะแยะ” โรบิ้นหัวเราะน้อยๆพลางมองไปยังดวงหนาหวานของ ผู้ที่เป็นภรรยา

“ป่าวหรอกค่ะโรบิ้น ทงเฮบอกว่าจะกลับไปโซลแค่2อาทิตย์ แค่ไปเซอร์ไพรสืวันเกิดเพื่อนเค้า อีอยอกแจ คุณจำได้มั๊ยค่ะ เด็กที่ ร้องไห้ฟูมฟายไม่ยอมให้ทงเฮ มากับเรานะค่ะ” โรบิ้นทำท่าคิดตาม 

“อ่า ผมจำไม่ได้หรอกคับ บางทีผมอาจจะแก่แล้ว หลงๆลืมๆอะไรไปบ้าง แล้วนี่ทงเฮ เธอจะไปสนามบินยังไงหรอ?” โรบิ้นหันมาถาม ทงเฮ

“แท็กซี่ครับ” ทงเฮตอบพลางยิ้มน้อยๆ ให้กับโรบิ้นแล้วก็แม่

“มาเดี๋ยวชั้นไปส่ง” โรบิ้นพูดขึ้น

“ไม่เป็นไรคับผมไปแท็กซี่ดีกว่า เพราะว่าผม กะจะแวะซื้อของฝากให้เพื่อนได้วยนะคับ” ทงเฮพยายามที่จะไม่ให้ใครต้องเป็นห่วงเค้า

“ถ้า อย่างนั้นก็ไม่เป็นไร” โรบิ้นพูดพร้อมกับเดินเข้าไปหาทงเฮ ก่อนจะดึกทงเฮเข้าไปกอด “เดินทางปลอดภัยนะ ลูกรัก”

“ครับคุณโรบิ้น” ทงเฮพูดขณะอยู่ในอ้อมกอดใหญ่พลางยิ้มยิงฟันขาวให้ผู้เป็นแม่

“เมื่อไหร่เธอจะเรียกชั้นว่าพ่อซะทีนะทงเฮ” โรบิ้น เน้นคำว่าพ่อให้ฟังดูเข้มๆ

“อ่า ครับพ่อ” เสียงหัวเราะดังขึ้นจากทั้ง3คน เสียงหัวเราะที่เจือไปด้วยความสุข 

@ โซล 110402 เวลา 8โมงเช้า

“ก๊อก ๆ ๆ   ฮยอกแจ ฮยอกแจอ่า~” ตื่นได้แล้วนะลูก

“ผมตื่น นานแล้วครับแม่ แม่เปิดปะตูเข้ามาได้เลยผมไม่ได้ล็อค คับ” ฮยอกแจที่กำลังเหม่ออยู่บนเตียง พูดขึ้น พร้อมกับร่างบางของแม่ที่เปิดประตูแล้วเดินเข้ามาหาแล้วนั่งลงข้างๆเค้า ฮยอกแจพลางล้มตัวลงนอนแล้วเอาหัวหนุนตัก ของผู้เป็นแม่ น้ำตาที่กั้นมันไว้ตอนนี้เค้าไม่อายที่จะปล่อยโฮต่อหน้าผู้เป็นแม่อีกแล้ว ผู้เป็นแม่รู้ดีว่า ลูกชายของเธอเป็นแบบนี้เพราะอะไร ตั้งแต่ อีทงเฮ ไปเรียนต่อที่อเมริกา ฮยอกแจก็กลายเป็นคนเงียบๆ ความร่าเริง ก็หายตามไปด้วย ซึ่งแม่ของเค้าก้รู้ดีว่า อีทงเฮ กับอีฮยอกแจ คบกันแบบไหน ไม่ได้คบกันแบบที่เพื่อนธรรมดาเค้าคบกับ แต่ อีทงเฮกับอีฮยอกแจ คบกันแบบคนรัก ซึ่งผู้เป็นแม่ก็รู้มาโดยตลอดแต่ก็ไม่ได้ปิดกั้นหัวใจของลูก อันไหนที่ทำให้ลูกของเธอมีความสุขเธอก็พร้อมยินดีและยินดีไปกับมัน

“แม่ครับ แม่เคยรอคอยอะไรอย่างไร้ความหวังมั่งมั๊ยคับ” ฮยอกแจ เอ่ยถามผู้เป็นแม่ พลางเอามือปาดน้ำตาอย่างลวกๆ

“ฮยอกแจอ่า~” ผู้เป็นแม่ไม่รู้จะอธิบายเหตุผลอะไรให้อยอกแจฟัง เธอได้แต่ลูบหัวของฮยอกแจอย่างถนุถนอม เธอรู้ว่าฮยอกแจเป็นคนอ่อนไหวง่าย เธอก็ไม่ได้อยากให้ลูกของเธอเป็นแบบนี้ เธอพยายามทำทุกอย่างเพื่อให้ฮยอกแจกลับมาร่าเริงอีกครั้ง

 

“ทงเฮ มาดูนี่สิ” เสียงเรียกใสๆของร่างบางทำให้ร่างหนาต้องหยุดเดินก่อนจะหันไปเห็นคนที่ตัวเล็กกว่ากำลังจ้องมองอะไรบางอย่าง จนเค้าต้องเดินกลับไปดูด้วยความแปลกใจ

 “มีอะไรหรอ ฮยอกแจ” ทงเฮถามขณะกำลังเดินเข้าไปยังตู้กระจกที่เผยให้เห็น แหวนคู่หลายวงที่วางเรียงรายกันอยู่

“ชอบหรอ?” ร่างหนาถาม 

“อื้อ เฮ้ย...” และไม่ทันที่ฮยอกแจจะตอบทงเฮก็จูงร่างบางเข้ามาในร้าน แล้วยิงคำถามใส่ทันที 

“ลากเราเข้ามาทำไม เราไม่ได้บอกว่าอยากได้ซะหน่อย!” ฮยอกแจโวยวาย

“สวัสดีค่ะ กำดูแหวนคู่หรอค่ะ แบบนี้กำลัเป็นที่นิยมเลยนะคะ” พนักงานในร้านเอ่ยถามขึ้นพลางหยิบแหวนที่เป็นรูปไม้กางเขน2อันออกมาวางไว้ตรงหน้าของทงเฮ ร่างหนาหยิบแหวนวงนั้นขึ้นมาดู พร้อมกับแยกมันออกจากกัน ร่างหนาเอาวงเล็กกว่าสวมไปที่นิ้ว นางข้างขวาของฮยอกแจซึ่งมันใส่ได้พอดีเป๊ะ แล้งเอาวงที่ใหญ่กว่าส้วมไว้ที่นิ้วนางข้างขวาของตนเช่นกัน ก่อนจะหันไปมองหน้าฮยอกเจ แล้วบอก กับพนักงานขายว่า

“ผมเอาแหวนคู่นี้คับ” ทงเฮพูดพร้อมกับยื่นบัตรเคดิตให้กับพนักงานสาว แต่สายตายังคงจับจ้องที่ร่างบางของอีฮยอกแจ

“เป็นไง ชอบมั๊ย?” ทงเฮถาม พลางดึงมือขวาของร่างบางมาทาบกับมือของตัวเอง

“ซื้อให้เราทำไม เราไม่ได้อยากได้ซะหน่อย” ฮยกแจพูดด้วยท่าทางเขินๆ แก้มใสขึ้นสีแดงระเรื่อเล็กน้อยเพราะความเขินอายขณะที่เดินออกมาจากร้านขายแหวน เมื่อทงเฮรับบัตรเคดิตคืนมาจากพนักงานสาว

“ก็เราอยากจะซื้อให้ ฮยอกแจอยากได้อะไร อีทงเฮคนนี้จะหามาให้ แม้ว่ามันจะไกลสุดล่าฟ้าเขียวเราก็จะไปหามา” อีทงเฮพูดพร้อมกับกำชับมือบางไว้แน่น

“แล้วถ้าเราบอกว่าเราอยากได้ "ความรักจาก อีทงเฮ" ล่ะ อีทงเฮ คนที่ว่านั่น จะไปหามาให้เราได้รึป่าวล่ะ” ฮยอกแจพูดด้วยแววตาขี้เล่น

"ความรักของอีทงเฮมีให้กับอีฮยอกแจคนเดียวเท่านั้น" ร่างหนาพูดพร้อมกับกุมมือของร่างบางเอาไว้ ส่วนร่างบางนั้นก็ได้แต่เขิลอาย แก้มใสขึ้นสีแดงระเรื่อน้อยๆ ความรักที่อีทงเฮ จะมีให้กับอีฮยอกแจคนเดียว

 

@ อเมริกา 110401 เวลา 20.00 น.

 “Attention please! Korean Airlines International flight KE920 bound for Seoul is now ready for boarding. All passengers please proceed to gate9 Thank you.” 

ขณะที่ทงเฮกำลังคิดอะไรพลางๆก็ได้ยินเสียง ประกาศจากทางสนามบิน ซึ่งนั่นก็ทำให้ร่างหนาหลุดจาดภวังค์และเดินไปสู่จุดหมายทันที

 

 

 

 

 

เรื่องราวไม่ยาวนะฟิคเรื่องนี้ อยากจะบอกว่าตั๊นตัน

 

เป็นยังไงก็บอกกันด้วยนะฮ๊าฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟ

 

 

อยากแต่งอึนเฮ แนวดราม่า แต่มันจะดราม่ารึป่าวนั้น ไรเตอร์ก็ไม่รู้ 555+