ไม่ว่ายังไง นายก็ต้องเป็นของฉัน!

ลำดับตอนที่ #1 : จุดเริ่มต้น

 

ตัวข้าคือ ปีศาจ แต่ เจ้าเป็นพระเจ้า

เจ้าคือ สีขาว แต่ ข้าเป็นสีดำ

ข้าคือ นรก แต่ เจ้าเป็นสวรรค์

เจ้าคือ ดวงจันทร์ แต่ ข้านั้นร่วงหล่นลงสู่ดิน

ความรัก สีขาว....

“ข้าคือบาทหลวงผู้เดินทางร่อนเร่ไปทั่วเพื่อเยียวยาจิตใจผู้คนด้วยอานุภาพแห่งพระผู้เป็นเจ้า นามว่า จัสติน คาร์เฟรย์ริโอนัลด์ ซึ่งปัจจุบันข้าอาศัยอยู่ที่อาณาจักรอคาเทเซีย เป็นครูสอนศาสนาให้แก่ชาวบ้านและเด็กเล็ก โดยปกติข้าจะสวมชุดคลุมสีขาว และไม่มีเครื่องหมายบ่งบอกถึงคริสจักรใด ผมของข้ายาวสลวยสีฟ้าอ่อน ซึ่งก็ไม่รู้ว่าได้รับมาจากผู้ใดระหว่างพ่อกับแม่ เพราะข้าไม่เคยเจอพวกเขา ดวงตาของข้าสีทอง ซึ่งผู้คนเล่าขานกันว่าเป็นดวงตาแห่งพระเจ้า แต่ข้านั้นไม่ใช่พระเจ้า เพราะพระเจ้ามีเพียงพระองค์เดียว พระสิริของพระองค์นั้นยิ่งใหญ่จนข้าผู้นี้ไม่อาจทาบติด

            แม้ว่ารูปกายภายนอกของข้าจะดูบริสุทธิ์ แต่ทว่าความจริงภายในนั้นมีซาตานตนหนึ่งแอบอยู่ ข้าตั้งชื่อให้เขาเป็นภาษาญี่ปุ่นว่า คุโร(สีดำ) คุโรแอบแฝงอยู่ในร่างกายข้า กัดกินแสงสว่างในตัวข้าทีละน้อย ทำให้ความมืดปกคลุมในใจข้าอย่างรวดเร็ว เขาคือเด็กน้อยที่ยังหลงทางผู้น่าสงสาร อีกไม่นานเขาจะเข้ามาแทนตัวข้า และข้าจะต้องตาย ข้าไม่สามารถทำอะไรได้ เพราะว่าคุโร............

ก็คือตัวข้า..........................................”

ความรัก สีดำ.....

            “ข้าคือปีศาจที่หลบหนีการตามล่าของพระเจ้าลงมายังโลกมนุษย์ นามของข้านั้นไม่มี เพราะเหล่าผู้คนต่างเรียกขานข้าว่าเป็นมารร้าย เป็นซาตาน เป็นปีศาจ แต่เจ้าเลือดสองสีนั่นสะเออะตั้งชื่อให้ข้าว่า คุโร  มาคิดตอนนี้มันก็น่าหงุดหงิดจริงๆ ข้าบาดเจ็บสาหัสไม่อาจทำอะไรผู้ใดได้ ในวินาทีที่ข้ากำลังอยู่ในภาวะครึ่งเป็นครึ่งตาย ข้าก็เห็นเจ้านั่นผ่านมาพอดี เจ้าสวะเลือดสองสีนั่น ยื่นมือให้แก่ข้าผู้กำลังจะหมดลมหายใจ ข้าจึงถือโอกาสเข้าไปหลบอยู่ในก้นบึ้งที่ลึกที่สุดในหัวใจของเจ้านั่น ในหัวใจของเจ้านั่นมีแต่สีขาวเต็มไปหมด ทำเอาข้าแทบทนอยู่ไม่ได้ โดยเวลาที่ข้าปรากฏกายโดยใช้ร่างของเจ้านั่นผมของข้าจะเป็นสีดำยาว ดวงตาของข้าเป็นสีม่วงซึ่งเหล่าผู้คนเรียกขานว่าเป็นดวงตาของเผ่าปีศาจ ข้าก็เป็นปีศาจอยู่แล้วนี่ ไม่รู้ว่าจะอะไรกันนักหนา ตอนนี้ข้าแข็งแรงขึ้นจนสามารถควบคุมร่างกายของเจ้านั่นได้ดั่งใจนึก ทำให้เจ้านั่นกลายเป็นคนสองร่าง บทจะดีก็ดีสุดขีดจนน่าคลื่นไส้ บทจะเลวก็เลวสุดขั้ว สะใจข้านัก นอกจากนี้ข้ายังกัดกินพลังสีขาวในตัวมันทุกวัน จนมันก็ใกล้จะลงหลุมอยู่รอมร่อ แต่ข้าจะไม่ให้มันตายหรอก เพราะข้ายังอยากจะเล่นสนุกกับตัวมันต่อไปอีกหน่อย หึหึ....

อีกอย่าง ในตอนนี้ที่ข้ายังฆ่ามันไม่ได้ เพราะว่าจัสติน..................

ก็คือตัวข้า.................................”

    ร่างบางตื่นขึ้นมาในห้องสีทึมบนเตียงนุ่ม  รอบๆตัวเขามีเพียงความมืด ดวงตาสีทองสวยฉายแววกังวล เมื่อเห็นห้องอันคุ้นตา จัสตินยกแขนขึ้นมาปกป้องร่างกายของตนเองโดยอัตโนมัติ  ร่างบางนั่งคู้อยู่บนเตียงพลางมองไปรอบๆอย่างหวาดระแวง พลันหูก็ได้ยินเสียงฝีเท้าที่ดังขึ้นอย่างเป็นจังหวะ เสียงฝีเท้าที่คุ้นเคยพลอยทำให้มือเรียวนั้นสั่นน้อยๆ เหงื่อผุดขึ้นมาบนใบหน้าขาวนวล จัสตินหันหลังกลับไปมองช้าๆ  ดวงตาสีทองเบิกกว้างราวกับเห็นผี ริมฝีปากบางสั่นสะริกจนไม่อาจเอ่ยสิ่งใดออกมาได้ บุรุษผู้นั้นจึงก้าวออกมาจากความมืดทำให้เห็นหน้าอย่างชัดเจน แล้วชิงพูดขึ้นมาในความเงียบ

“ ว่าไง~ เจ้าสวะเลือดสองสี  ยินดีต้อนรับสู่โลกของข้า ในตอนนี้เจ้าน่าจะคุ้นกับมันแล้วกระมัง หึหึหึ…” 
ปีศาจหนุ่มเอ่ยเสียงเหี้ยม รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ผุดพรายให้เห็นที่มุมปาก ทำให้หน้าของจัสตินซีดขึ้นเป็นสองเท่า ร่างบางขยับปากเอ่ยอย่างยากเย็น  เสียงหวานนั้นเปล่งออกมาจากลำคอเพียงบางเบาพอได้ยินกันสองคน
 

“ คุโร......”
ในแววตาสีทองคู่งามนั้นแฝงความกลัวเอาไว้อย่างชัดเจน ทำให้ปีศาจหนุ่มเหยียดยิ้มอย่างผู้มีชัย แล้วนั่งลงข้างๆบาทหลวงร่างบางที่นั่งตัวสั่นอยู่บนเตียงนั้น  อีกฝ่ายขยับตัวหนีอย่างรวดเร็ว คุโรจึงดึงผมของจัสตินไว้แล้วกระชากอย่างแรง จนอีกฝ่ายนิ่วหน้าด้วยความเจ็บ ปีศาจหนุ่มขยับเข้าไปใกล้หูอีกฝ่ายแล้วกล่าวเสียงเย็น

“ นี่ก็ได้เวลาที่เจ้าน่าจะให้คำตอบที่น่าชื่นใจกับข้าได้แล้วนะ ว่า.....เจ้าจะยอมยกร่างกายนี้ให้ข้าได้แล้วหรือยัง..”
ปีศาจหนุ่มเหยียดยิ้มเมื่อเห็นอีกฝ่ายก้มหน้าอย่างผู้แพ้  จัสตินรวบรวมความกล้าเท่าที่มีแล้วเอ่ยออกไปเบาๆ

“ ร่างกายนี้ชีวิตนี้  ข้าอุทิศให้แก่พระผู้เป็นเจ้าสิ้นแล้ว ไม่มีสิ่งใดเป็นของๆข้าอีก หากเจ้าอยากได้ร่างกายนี้ ก็จงไปทูลขอกับพระองค์เองเถิด คุโร....”
คำตอบที่หลุดออกมานั้นทำให้ปีศาจหนุ่มหงุดหงิดใจนัก จึงกระชากผมอีกฝ่ายแรงขึ้น ทำให้มีเสียงร้องด้วยความเจ็บปวดหลุดออกมาจากปากของคนตรงหน้า

“ ร่างกายนี้ ชีวิตนี้ ในเมื่อเจ้ายังไม่ตายมันก็ยังเป็นของเจ้า มันจะเป็นของใครไปไม่ได้ทั้งนั้น!!  เว้นเสียแต่ว่า.....เจ้าจะยกมันให้กับข้าซะ”
 ร่างบางสั่นเทา สาแก่ใจของปีศาจหนุ่มนัก น้ำตาใสๆคลออยู่ในดวงตาสีทองคู่สวย แต่เจ้าตัวก็พยายามห้ามไม่ให้มันไหลออกมาอย่างเต็มกำลัง ซึ่งคุโรเองก็ไม่ได้สังเกตเห็นกิริยานั้น  มือหนาไล้วนลำคอระหงของอีกฝ่ายเบาๆ ทำให้จัสตินสะดุ้งอย่างช่วยไม่ได้ คุโรเอ่ยเสียงเย็นเยียบ รอยยิ้มเจ้าเล่ห์พรายอยู่บนใบหน้า ก่อนที่ปีศาจหนุ่มจะเอ่ยข้างหูของอีกฝ่ายเบาๆแต่ทว่าแจ่มชัดในสมองของอีกฝ่ายอย่างสะใจ

“ เจ้าเองก็น่าจะรู้....ว่าความจริงร่างกายนี้....มันเป็นของข้าไปแล้ว จำไม่ได้หรือไง....เรื่องในคืนนั้นน่ะ......”

“ อย่าพูดนะ!!!!”
ร่างบางกรีดเสียงร้อง เมื่อรู้ตัวว่ากำลังจะได้ยินเรื่องอันน่าอัปยศนั้นอีก  มือเรียวถูกยกขึ้นมาปิดหูโดยอัตโนมัติ  สร้างความหงุดหงิดให้แก่อีกฝ่ายอีกทวีคูณ  คุโรจึงจิกผมของอีกฝ่ายแรงๆแล้วกดหัวอีกฝ่ายลงบนหมอน  จัสตินนิ่วหน้าด้วยความเจ็บ แต่ก็ไม่สามารถขัดขืนได้  ปีศาจหนุ่มกัดฟันกรอด แล้วตวาดเสียงเหี้ยม

“ แต่เจ้าต้องฟัง!!!  ร่างกายนี้น่ะ ข้าเป็นเจ้าของ ข้าเป็นคนค้นพบ ข้าเป็นคนได้มันมา เจ้าน่ะเป็นของข้า  เป็นของข้า  รู้ไว้ซะ!!!!”
ดวงตาของคุโรวาวโรจน์ด้วยความโกรธ มือแกร่งกดอีกฝ่ายแน่นกับหมอน  จัสตินผู้น่าสงสารทำได้เพียงดิ้นยุกยิกๆเท่านั้น ร่างบางเอ่ยปากช้าๆอย่างยากเย็น เขาพยายามสกัดกั้นทำนบน้ำตาซึ่งจวนจะไหลอยู่เต็มที่นั้นเอาไว้สุดฤทธิ์

“ ทุกสิ่งทุกอย่างในโลกนี้  พระเจ้าเป็นผู้สร้างสรรค์ขึ้นมา...อึก..ม..ไม่ว่ายังไง....ข้าก็ไม่ใช่ของเจ้า....คุโร..”

“หุบปาก!!!!” 
______________________________________________________________________________________