ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : 18 กันยายน 2554 - ทำงานวันแรก
โหยต้น วิ่งช้า ๆ หน่อยซี่ >_< นี่เป็นแชมป์เอเอฟหรือแชมป์สี่คูณร้อยเนี่ย >0<
งานแรกในวงการบันเทิงของเรา ก็ต้องออกแรงกันซะแล้ว...เรา ต้น แพรว กับทีมงานคนนึง และก็ตากล้องอีกคนนึง วิ่งผ่านสยามเซ็นเตอร์มุ่งตรงไปจุดหมาย...ออกมาจากบ้านวันแรก กะว่าจะค่อย ๆ เดินไปงานเท่ห์ ๆ ยิ้มทักทายประชาชนซะหน่อย หมดกัน +_+ ตอนนี้ไม่รู้แล้วว่าใครสนใจเรารึเปล่า วิ่งไปให้ทันเป็นพอ
งานแรกของเรา เอ่อ...งานอะไรนะ อ้อ ไนน์เอ็นเตอร์เทน จริง ๆ ตอนแรกก็งงว่างานมอบรางวัล ทำไมปีนี้ไปจัดกลางแจ้งที่ลานพารากอนหว่า ที่ไหนได้ เพิ่งรู้ตอนหลังว่าเป็นคอนเสิร์ตฉลองครบรอบสิบปี แหะ ๆ
มาถึงลานพารากอนซักที พอเราเริ่มเดินช้าลง ก็เริ่มมีคนทักเรา ขอจับมือเราแล้วอ่ะ แอบทำตัวไม่ถูก แหะ ๆ >_^ ค่อย ๆ เดินไปหลังเวที ยังดีที่มาทัน ^_^ แต่ความตื่นเต้นเริ่มมาและ >0^ อีกแปปเดียวก็จะต้องขึ้นไปร้อง (เพลงที่เพิ่งท่องเนื้อเมื่อกี้นี้ -_-.) แล้ว กลัวลืมเนื้อจังเลยอ่ะ >_< ...อยากจะบอกว่าจริง ๆ ก็ไม่ได้เลือกร้องเพลงนี้หรอก ทีมงานจัดให้ร้อง ต้องร้องเพลงเดียวกันสามคน ก็เลยต้องเป็นเพลงเนื้อหากลาง ๆ และก็เป็นการโปรโมตเพลงในค่ายด้วย
อยู่หลังเวที เจอพี่พะแพง...เอ๊ะ เค้าเป็นพี่หรือรุ่นเดียวกับเราหว่า ไม่เป็นไร เรียกพี่แหละ เราจะได้ดูน่ารักดี ^_^ พี่พะแพงบอกว่า ‘พวกน้องไม่รู้จักพี่หรอกจะ แต่พี่รู้จักน้องหมดเลย’ ใครว่าล่ะค้าบ ผมชอบพี่มากเลย >0^ แอบเห็นหนูนาแว้บ ๆ เค้าจะรู้จักเรารึเปล่าหว่า...
วันนี้รู้สึกแปลก ๆ เนอะ ไม่รู้เป็นไร สงสัยยังไม่ชินกับโลกภายนอกมั้ง...
=============================
“ขอบคุณคร้าบ ^0^” วู่ว ^_^ ผ่านไปได้ด้วยดี
รู้สึกงง ๆ เนอะ เมื่อกี้นี้ยังอยู่บ้านแมกโนเลียอยู่เลย อยู่ ๆ ตื่นขึ้นมา รีบท่องเนื้อเพลง แต่งหน้า ขึ้นรถ วิ่ง ขึ้นเวที สัมภาษณ์ ทั้งหมดนี้เกิดขึ้นในเวลาเพียงแปปเดียว ตั้งตัวไม่ทัน เหอ ๆ +_+
ถึงเราจะไม่คุ้นกับเวทีนี้ แต่เสียงกรี๊ดของแฟนคลับก็ทำให้เรารู้สึกอบอุ่นเหมือนอยู่ธันเดอร์โดมเสมอ ^_^ เมื่อกี้ ‘ม้วฟฟฟฟ’ ให้แฟนคลับไปทีนึง กระแสตอบรับดีมาก 555+
=============================
ตอนเดินกลับ มีแฟนคลับเดินตามมาเต็มเลย มาถึงหน้าลิฟท์เลย ขอบคุณทุกคนจริง ๆ ค้าบ ^w^
แต่ทำไมยังรู้สึกแปลก ๆ อยู่นะ ร้องเพลงเสร็จแล้วหนิ หายตื่นเต้นแล้ว แต่ทำไมยังรู้สึกโหวง ๆ อยู่เลย...
อยู่ในห้องเก็บตัว แล้วก็นั่งให้สัมภาษณ์ทรูโมเม้นพร้อมต้นกับแพรว...ทำไมเราดูรน ๆ จัง และยังรู้สึกโหวง ๆ อยู่ด้วย นี่เราเป็นอะไรของเราเนี่ย >_<
=============================
“ต้น คชา แพรว ไปได้เลยจ้ะ” พี่ป๊อปปี้ ทีมงานเอเอฟ เรียกให้พวกเรา...เราจะต้องไปงานไนน์เอ็นเตอร์เทนอีก ไปปิดงาน คราวนี้ไปกันทั้งสิบสองคนเลย
“ชา!!” เสียงนี้ทำให้ผมหันไป
“ต๋าววววว ^w^”
“เดินกันเลยนะจ๊ะ เดี๋ยวไปสแตนบายไม่ทัน” พี่ป๊อปปี้เรียกอีกรอบ เราเลยยังไม่ได้คุยกับเต๋าเลย >_<
แต่เอ๊ะ ความรู้สึกเมื่อกี้นี้มันหายไปแล้วหนิ อ่อ...รู้แล้วล่ะว่าเราเป็นอะไร...ผมหันไปมองหน้าขาว ๆ ของคนที่มาช่วยรักษาอาการของผม แล้วกลับมายิ้มให้กับตัวเองเบา ๆ ...นายเท่านั้นแหละนะ ที่จะทำให้เราไม่ต้องรู้สึกแบบนั้นอีก
ระหว่างเดินไปงานเรากับเต๋าก็ยังอยู่ด้วยกันตลอด เหมือนตอนอยู่ในบ้าน...ความรู้สึกมันต่างจากเมื่อเช้านี่ไม่มีนายอยู่จริง ๆ เลยเต๋า...
“ขึ้นไปร้องแล้วใช่ป่ะ” เต๋าถามขึ้นมาระหว่างเราอยู่ในลิฟท์
“ฮะ...อ้อ ร้องแล้ว” เมื่อกี้เป็นประโยคสนทนาแรกของเราอย่างเป็นทางการในวันนี้...อยากคุยกับนายให้มากกว่านี้จัง...
“กรี๊ดดดดดดด” เสียงนี้ดังขึ้นมาทันทีเมื่อประตูลิฟท์เปิด โฮ้โห แฟนคลับเยอะมาก เยอะกว่าตอนกลางวันอีก คราวนี้ป้ายไฟทุกอย่างพร้อมมาก จัดเต็มสุด ๆ มีคนเรียกชื่อเราเยอะแยะเลย ^0^
มาถึงหลังเวที โอ้โห ดาราเต็มไปหมดเลย ตอนที่เมื่อกี้ขึ้นร้องมีนิดเดียวเอง...ตื่นเต้นอ่ะ นี่เราได้มาอยู่หลังเวทีเหมือนกันแล้วเหรอเนี่ย ไม่อยากจะเชื่อเลย >0< อ้าว แอ้นไปกอดกับนทเดอะสตาร์ได้ไงอ่ะ งง เหอ ๆ ...อ้อ ใช่ แอ้นเข้ารอบยี่สิบคนของเดอะสตาร์เจ็ด คงพอรู้จักกันบ้างแหละ
“คชา มา ๆ ๆ” อยู่ ๆ พี่ตุ้ยเอเอฟสามก็เรียกเรา
“คับ” งง พี่เค้ารู้จักเราด้วยหรอ
“มา ๆ มาถ่ายรูปกับพี่หน่อย...น้องเต๋า” พี่ตุ้ยกวักมือเรียกเต๋า “มาถ่ายรูปด้วยกันมา” และพี่ตุ้ยก็อยู่ตรงกลาง โอบเราสองคนถ่ายรูป
“ขอบคุณค้าบ” เรากับเต๋าไหว้พี่ตุ้ย
“โชคดีนะน้อง ขอให้มีงานเยอะ ๆ”
“ขอบคุณค้าบ ^_^” เรากับเต๋าพูดพร้อมกัน
“ดูแลเพื่อนดี ๆ นะเต๋า” พี่ตุ้ยตบไหล่เต๋า แล้วหันหน้ามาทางเรา และยิ้มแปลก ๆ ...อะไรของพี่เค้าเนี่ย -_-?
“คับผม ^0^” แล้วนายไปตบปากรับคำอะไรเค้าเนี่ย >_<
ถึงเวลาขึ้นเวที...ศิลปินดาราอยู่บนเวทีเพียบ แต่เราไม่ตื่นเต้นและ รู้สึกงงมากกว่า อะไรเข้าตาเข้าหูมากมาย +_+ มึน
“ชา นั่ง ๆ” เต๋าโอบไหล่เราให้นั่งลง
“อะ...อ่ะ ๆ” เพิ่งรู้ตัวว่าเต๋าอยู่ข้าง ๆ เรา
ยิ้มให้คนดู แต่ในสมองไม่ได้คิดอะไรเลย เหมือนมันว่างเปล่า เพราะหูกับตามันรับแสงรับเสียงเยอะเกิน +_+
“...แฮปปี้เบิร์ดเดย์ทู้ยู...” เหล่าศิลปินบนเวทีพากันร้องเพลง เราก็งง ๆ เค้าร้องก็ร้องกันไปด้วย +_+
=============================
“กรี๊ดดดดดด...แอทเลิฟ ๆ...เฟรม...ต้นเจมส์” หลังจากที่เราออกมาจากลานพารากอนแล้ว เราก็เข้าห้องเก็บตัว แฟนคลับก็มาหน้าห้องกันเต็มเลย น่ารักกันจริง ๆ
เราไปยืนคู่กับเต๋าให้แฟนคลับถ่ายรูป โดยมีแพรวายืนชงอยู่ข้างหลัง -_-* เอ่อ...คนเค้าคิดกันก็เพราะเธอเนี่ยแหละยัยตัวแสบ >_<
ซักพักเราก็ต้องออกจากที่นี่กัน ตอนเดินออกจากห้องเราได้เกาะไหล่เต๋าด้วย ^_^ ครั้งแรกของวันนี้เลยนะเนี่ย...ไม่เหมือนตอนอยู่บ้านเลยเนอะ ได้อยู่ด้วยกันตลอดเวลา...
=============================
ถึงร้านอาหารซักที เหนื่อยกับการทำงานวันแรกมาก ได้พักจริง ๆ ซักที...นั่งโต๊ะเดียวกับเต๋าอีกแล้ว ไม่ได้ตั้งใจเลยนะเนี่ย ^_^ กล้องทรูโมเม้นต์ไปถ่ายโต๊ะไทด์ซะส่วนใหญ่ เพราะจอยนั่งอยู่ด้วย 555+ เราเลยสบายหน่อย แหะ ๆ >_^ แอบเหนื่อยอยู่เบา ๆ ต้องคุยกับกล้องทั้งวัน
“ทำหน้าให้มันดี ๆ หน่อยดิคชา”
“-_-” หน้าเราก็เป็นอย่างงี้อยู่แล้ว อยู่ (กิน) กันมาตั้งขนาดนี้แล้วยังจะมาว่าอีก >_<
“ดู ๆ ยังทำอีก...เดี๊ยะ....”
“ทำไม จะทำอะไร” เอาดิ ยื่นหน้าให้และอยากทำอะไร ;P
“ยึ้ย...รอกลับบ้านก่อน เดี๋ยวจะจัดการ”
=============================
ดีเนอะ ที่ทีมงานเค้ายังให้เราอยู่ที่บ้านแมคโนเลียต่ออีกหน่อย ^_^ วันนี้ก็เลยยังได้นอนที่นี่อยู่...ถ้าถามตอนนี้ รู้สึกผูกพันกับบ้านนี้มากกว่าบ้านตัวเองจริง ๆ อีกนะ เหอ ๆ
“คชา!!” เสียงเรียกจากนายสว่างดังขึ้นจากโต๊ะกินข้าว (เพิ่งรู้วันนี้ว่าข้างนอกเค้าเรียกเต๋ากันว่า สว่าง)
“จ๋า!!”
“ทำไข่ตุ๋นให้หน่อย”
“ไม่” ทำไมตอบไปแบบนี้ว้าเรา >_< ทั้ง ๆ ที่จริง ๆ อยากจะทำให้ใจจะขาด...อยากทำให้ตลอดไปเลยด้วย >w<
“จะทำไม่ทำ!!”
“ทำค้าบบบบบบบบ” ทำไมต้องดุด้วย >_<
“ดีมาก แอทเลิฟ ^_^”
“มองไร ไม่เคยเห็นคนกินไข่หรอก” นายสว่างที่นั่งอยู่ข้าง ๆ ผมพูดขึ้นมา
“-_-” ทำไมจะไม่เคย แต่ไม่เคยเห็นใครกินแล้วน่ามองขนาดนี้ต่างหาก >0<
“คชาทำไข่ตุ๋นอร่อยที่สุดเลย”
“-_-” แว้ก >0^ เค้าเขินนะ
“เอาไว้ ออกไปแล้วไปทำให้กินอีกนะ”
“-_-” o_O นายหมายความว่าไงเนี่ย o>_<o…ทำไมไม่แสดงออกอะไรให้เค้ารู้บ้างวะเรา ว่าเรารู้สึกอะไรบ้าง
“ชงจ้า แอทเลิฟ” เสียงนังต้น พร้อมท่าประกอบการชง ลอยมาจากครัว =_=
เราไม่มั่นใจว่าจริง ๆ แล้วเรารู้สึกกับเต๋ายังไง...เราชอบเต๋าเหรอ แสดงว่าเราเป็นเกย์สิ +_+ ไม่นะ >_< เราว่าเราไม่ใช่...แต่ทำไม เวลาอยู่กับเต๋า แล้วเรารู้สึกกับเต๋ามากกว่าเพื่อนปกติล่ะ หรือเพราะมีกันอยู่แค่นี้ เลยทำให้เราต้องสนิทกัน...ถ้าเป็นอย่างงั้น พอออกจากบ้านไปซักพัก เราก็คงรู้อ่ะนะ ว่าจริง ๆ แล้วเรารู้สึกกับเต๋ายังไงกันแน่...แต่ตอนนี้เรามีความสุขมาก ^_^ แค่ได้อยู่ข้าง ๆ ก็พอแล้ว...อยากรู้จัง ว่าเต๋าจะคิดเหมือนเรามั้ย...
=============================
ตอนนี้มาอยู่ในห้องนอนที่คุ้นเคย แต่คืนนี้ต่างจากเมื่อก่อนตรงที่กล้องไม่ถ่าย ไม่ต้องติดวายร์เลส และเราสามารถรับรู้เรื่องนอกบ้านได้แล้ว...ก็ดีนะ แต่จริง ๆ ก็อยากอยู่ในนี้แบบไม่ต้องรับรู้อะไรเหมือนเมื่อก่อน ทุกอย่างจะได้เหมือนเดิม ไม่อยากให้อะไรเปลี่ยนแปลงไปเลยจริง ๆ ...
เต๋าลุกขึ้นให้ผมนวดไหล่ หลังจากผมนวดขาให้เต๋าเสร็จ
“เอาไว้พรุ่งนี้สมัคร ทวิตเตอร์ ดีกว่า” เต๋าพูดขึ้นมาขณะที่เล่นมือถืออยู่ ผมก็อยู่ข้างหลังนวดไหล่ให้เต๋าไป
“เอาดิ”
“ชาเล่นอยู่แล้วใช่ป่ะ”
“อืม” ตอบอะไรให้มันมากกว่านี้ได้มั้ยเนี่ยเรา >0<
เต๋าก็ยังคงเล่นมือถือดูนู่นดูนี่ไป เปิดคลิปในยูทูปดู...
“ต๋าวววววว...” เสียงจากมือถือเต๋าที่กำลังเปิดคลิปในยูทูป “ทำเงี่ย ไม่เห็นใจคชาบ้างเลยนะ...”
“555+” เต๋าหัวเราะ พลางเอามือมาขยี้หัวผม
“^_^” นี่เราก็ลืมไปแล้วนนะเนี่ย ว่าเราพูดแบบนั้นไป เขินอ่ะ >_^ แต่ตอนนั้นเราก็อยากจะบอกเต๋าอย่างงั้นจริง ๆ นะ แหะ ๆ
“คนดูเพียบเลยอ่ะ เป็นหมื่นเลย”
“-_- <== (หน้าเดียว)” เออหวะ จริงด้วย เหอ ๆ คนกดไลค์ก็หลายร้อยเลยอ่ะ
“ท่าทางคนเค้าจะคิดว่าเราเป็นอะไรกันจริงจังเลยนะเนี่ย” เต๋าพูดลอย ๆ
“-_-” นายพูดอย่างงี้ แสดงว่าจริง ๆ แล้วนายก็ไม่ได้คิดอะไรกับเราใช่มั้ย...เต๋า...
“ไม่ไหว ๆ”
ความเงียบเกิดขึ้นอยู่พักนึง ซึ่งก็เป็นธรรมดา ถ้าเต๋าไม่พูดขึ้นมาก่อน เราก็ไม่ค่อยจะพูดอะไรอยู่แล้ว...แต่ตอนนี้สมองของผมมันกำลังคิดอะไรอยู่มากมาย...
ผมนวดไหล่ให้เต๋าไป มองมือถือที่เต๋ากำลังเล่นอยู่ไป...จนถึงคลิปในห้องนอนนี้ที่ผมกับเต๋านอนกอดกัน...เต๋าดูอย่างเงียบ ๆ เราอยู่ข้างหลังเต๋า ไม่รู้ว่าเต๋ามีสีหน้ายังไง เต๋าจะไม่พอใจกับภาพที่เกิดขึ้นรึเปล่าเนี่ย...ไม่นะ >_<
“พอและ นอนเถอะ” เต๋าจับมือผมบอกให้พอ
“อ่า” เต๋า...
“เรามาทำแบบในคลิปกันดีกว่า ^_^” เต๋าดึงผมลงไปนอน
“หา -_-?”
“มานี่มาตัวเล็ก” เต๋านอนเอามือขยี้หัวผม และก็กอดผม...
“ตัวเล็ก ??” ตัวเล็กอะไรหว่า
“^_^” เต๋านอนหลับตาพริ้ม และมือก็ยังกอดผมอยู่
ตกลงนายรู้สึกยังไงกับเรากันแน่เนี่ย...การกระทำของนายทุกอย่างมันทำให้เรารู้สึกว่านายก็รู้สึกว่าเราพิเศษเหมือนกัน...แต่บางทีเราก็รู้สึกว่านายไม่ได้รู้สึกอย่างงั้น...
แต่เอาเถอะ ตอนนี้ผมไม่อยากคิดอะไรมากแล้ว แค่ได้อยู่ข้าง ๆ นายสว่างของผม ได้สัมผัสลมหายใจของกันและกัน แค่นี้ก็ดีที่สุดสำหรับตอนนี้แล้ว...ผมขอเก็บความรู้สึกในช่วงเวลานี้ ไว้เป็นพลังเผชิญกับวันพรุ่งนี้ที่ยังไม่รู้ว่าอะไรจะเกิดขึ้นดีกว่า...นายสว่างของผม
ไม่มีพรุ่งนี้ รักเราจะมีเพียงวันนี้รออยู่
ปล่อยวันพรุ่งนี้ ให้ฟ้านำทางต่อไป
หน้าที่ของฉัน แค่เพียงรักเธอวันนี้ทั้งหัวใจ...
ปล่อยวันพรุ่งนี้ ให้ฟ้านำทางต่อไป
หน้าที่ของฉัน แค่เพียงรักเธอวันนี้ทั้งหัวใจ...
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น