ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : You're my endless love [Intro]
Intro
“ดงเฮ วันนี้น้าอนุญาตอยากไปไหนก็ตามสบายเลยนะลูก”
“ขอให้สนุกนะฮะพี่ดงเฮ แล้วผมกับแม่จะมารับนะฮะ”
“ฮะคุณผู้หญิง...ฮะคุณซองมิน” เสียงของเด็กหนุ่มวัย 16 ตอบรับด้วยความดีใจปนประหลาดใจเล็กน้อยก่อนที่จะวิ่งเข้าไปภายในเกาะนามิทันที
วันนี้ถือว่าเป็นวันแรกที่เจ้าของบ้านนั้นปฏิบัติตัวราวกับว่าเขามีตัวตนอยู่ในบ้านหลังนี้ เสื้อผ้าที่เขาสวมใส่นั้นก็เป็นเสื้อผ้าแบรนด์เนมอย่างดีที่เพิ่งแกะจากกล่อง ซองมินที่เมื่อก่อนไม่เคยพูดใช้คำสุภาพ ตอนนี้กลับเรียกดงเฮว่า “พี่” ..ซึ่งเป็นเรื่องที่น่าแปลกมากเลยทีเดียว
ดงเฮเดินเข้ามาภายในเกาะนามิก่อนที่จะสูดเอากลิ่นไอของความอิสระเข้าไปเต็มปอด หลังจากที่เขาไม่ได้ออกมาจากดูโลกภายนอกเลยเกือบๆ 10 ปี
...วันนี้เป็นวันที่มีความสุขที่สุดในโลกเลย...
หลังจากที่ดงเฮเก็บเกี่ยวความอิสระจนถึงเย็น เขาก็ได้เดินมาที่ทางเข้าเพื่อที่จะรอให้ลี ซูจิน และซองมินมารับ เขาจึงตัดสินใจนั่งรออยู่ที่ม้านั่งข้างหน้านั้น
6.00pm
‘ขณะนี้ทางเกาะนามิกำลังจะปิดแล้วนะคะ ท่านใดที่ยังอยู่ข้างในขอความกรุณาออกมาด้วยนะคะ’
เสียงประกาศจากข้างในที่ดังมาถึงข้างนอกนั้น ทำให้ดงเฮใจหายเล็กน้อย เพราะนี่มันก็หกโมงเย็นแล้ว แต่ก็ยังไม่เห็นว่าสองแม่ลูกนั้นจะมารับเขาเลย
“สงสัยกำลังมาล่ะมั้ง ไม่มีอะไรหรอก” ดงเฮพยายามพูดปลอบใจตัวเอง เพื่อไม่ให้ตัวเองรู้สึกว่าเหมือนโดนทิ้ง
7.10pm
ดงเฮเริ่มหันมองซ้ายทีขวาที เมื่อยังไม่เห็นว่าจะมีใครมารับเขาเลย แม้ว่ารถที่มาจอดอยู่ข้างหน้าเขาจะคล้ายกับรถของเจ้าของบ้าน แต่ทว่าคนที่ขับนั้นกลับไม่ใช่
“ไม่หรอกน่า...นายไม่ได้ถูกทิ้ง พวกเขาอาจจะไปธุระข้างนอกเลยลืมเราเท่านั้นเอง”
8.00pm
ดงเฮนั่งอยู่ที่เดิมพร้อมกับน้ำตาที่ไหลอาบเต็มแก้ม ความรู้สึกของเขาราวกับได้เงินมาล้านวอน แต่ก็ปลิวหายไปหมดต่อหน้าต่อตา ตอนนี้ก็เช่นกัน เมื่อกี๊นี้เขารู้สึกมีความสุขที่ทุกคนทำดีด้วย แต่แล้วมันก็หายไปอย่างรวดเร็ว
...เราโดนหลอก ทุกคนไม่ได้ตั้งใจจะทำดีกับเรา...
...แต่ที่เขาทำดีเพราะต้องการให้ตายใจ แล้วมาปล่อยทิ้งอย่างนั้นสินะ...
***************************************
เปิดเรื่องมาแบบน่าสงสารนิดนึงเนอะ
เอาล่ะ หลังจากนี้ชีวิตของดงเฮจะเป็นอย่างไร อย่าลืมเอาใจช่วยด้วยนะคะ
“ดงเฮ วันนี้น้าอนุญาตอยากไปไหนก็ตามสบายเลยนะลูก”
“ขอให้สนุกนะฮะพี่ดงเฮ แล้วผมกับแม่จะมารับนะฮะ”
“ฮะคุณผู้หญิง...ฮะคุณซองมิน” เสียงของเด็กหนุ่มวัย 16 ตอบรับด้วยความดีใจปนประหลาดใจเล็กน้อยก่อนที่จะวิ่งเข้าไปภายในเกาะนามิทันที
วันนี้ถือว่าเป็นวันแรกที่เจ้าของบ้านนั้นปฏิบัติตัวราวกับว่าเขามีตัวตนอยู่ในบ้านหลังนี้ เสื้อผ้าที่เขาสวมใส่นั้นก็เป็นเสื้อผ้าแบรนด์เนมอย่างดีที่เพิ่งแกะจากกล่อง ซองมินที่เมื่อก่อนไม่เคยพูดใช้คำสุภาพ ตอนนี้กลับเรียกดงเฮว่า “พี่” ..ซึ่งเป็นเรื่องที่น่าแปลกมากเลยทีเดียว
ดงเฮเดินเข้ามาภายในเกาะนามิก่อนที่จะสูดเอากลิ่นไอของความอิสระเข้าไปเต็มปอด หลังจากที่เขาไม่ได้ออกมาจากดูโลกภายนอกเลยเกือบๆ 10 ปี
...วันนี้เป็นวันที่มีความสุขที่สุดในโลกเลย...
หลังจากที่ดงเฮเก็บเกี่ยวความอิสระจนถึงเย็น เขาก็ได้เดินมาที่ทางเข้าเพื่อที่จะรอให้ลี ซูจิน และซองมินมารับ เขาจึงตัดสินใจนั่งรออยู่ที่ม้านั่งข้างหน้านั้น
6.00pm
‘ขณะนี้ทางเกาะนามิกำลังจะปิดแล้วนะคะ ท่านใดที่ยังอยู่ข้างในขอความกรุณาออกมาด้วยนะคะ’
เสียงประกาศจากข้างในที่ดังมาถึงข้างนอกนั้น ทำให้ดงเฮใจหายเล็กน้อย เพราะนี่มันก็หกโมงเย็นแล้ว แต่ก็ยังไม่เห็นว่าสองแม่ลูกนั้นจะมารับเขาเลย
“สงสัยกำลังมาล่ะมั้ง ไม่มีอะไรหรอก” ดงเฮพยายามพูดปลอบใจตัวเอง เพื่อไม่ให้ตัวเองรู้สึกว่าเหมือนโดนทิ้ง
7.10pm
ดงเฮเริ่มหันมองซ้ายทีขวาที เมื่อยังไม่เห็นว่าจะมีใครมารับเขาเลย แม้ว่ารถที่มาจอดอยู่ข้างหน้าเขาจะคล้ายกับรถของเจ้าของบ้าน แต่ทว่าคนที่ขับนั้นกลับไม่ใช่
“ไม่หรอกน่า...นายไม่ได้ถูกทิ้ง พวกเขาอาจจะไปธุระข้างนอกเลยลืมเราเท่านั้นเอง”
8.00pm
ดงเฮนั่งอยู่ที่เดิมพร้อมกับน้ำตาที่ไหลอาบเต็มแก้ม ความรู้สึกของเขาราวกับได้เงินมาล้านวอน แต่ก็ปลิวหายไปหมดต่อหน้าต่อตา ตอนนี้ก็เช่นกัน เมื่อกี๊นี้เขารู้สึกมีความสุขที่ทุกคนทำดีด้วย แต่แล้วมันก็หายไปอย่างรวดเร็ว
...เราโดนหลอก ทุกคนไม่ได้ตั้งใจจะทำดีกับเรา...
...แต่ที่เขาทำดีเพราะต้องการให้ตายใจ แล้วมาปล่อยทิ้งอย่างนั้นสินะ...
***************************************
เปิดเรื่องมาแบบน่าสงสารนิดนึงเนอะ
เอาล่ะ หลังจากนี้ชีวิตของดงเฮจะเป็นอย่างไร อย่าลืมเอาใจช่วยด้วยนะคะ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น