คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ตอนที่ 1 การพบเจอ ( ริเวนเดลล์ )
ได้มาอยู่ริเวนเดลล์ ฟังเรื่องเล่าของท่านลอร์ดเอลรอนด์และลุงบิลโบ...
บทนี้ ขอเล่าถึงฉากในหนังก่อนนะครับผม ^T^
***********
“ จงส่งตัวเขามาซะ นางพราย “ ร่างสูงในชุดสีดำปกคลุมทั่วตัวและมองไม่เห็นใบหน้า นั่งอยู่บนหลังม้าพร้อมกับบริวารอีกแปดตน แน่นอน..พวกเขามีกลิ่นไอของความเป็นปีศาจ แม้แต่สิ่งมีชีวิตทั่วพิภพมิดเดิ้ลเอิร์ธก็ต้องทราบดีว่า นี่คือ “ นาซกูล “ ภูตธำมรงค์ที่น่าสยดหยอง ทาสรับใช้ผู้ซื่อสัตย์ที่ติดตามรับใช้เจ้านาย หรือจอมมารเซารอน ผู้เป็นเจ้าของแหวนเอกธำมรงค์ บัดนี้อยู่ในมือของฮาล์ฟลิ่งหรือฮอบบิทหนุ่มในอ้อมกอดของเอลฟ์นารีผู้งดงามที่สุดในแผ่นดิน
อาร์เวน อีฟเวนนิ่งสตาร์ ธิดาแห่งลอร์ดเอลรอนด์ ผู้ปกครองริเวนเดลล์
นางคว้าดาบเรียวยาวคู่กาย ที่มีชื่อว่า “ ฮัดฮาแฟง “ ขึ้นมาขู่ศัตรูที่อยู่คนละฝั่งกับแม่น้ำ
“ อยากได้เขา ก็ข้ามมาเอาเองซิ “
ภูตแหวนจึงตัดสินใจข้ามมา แต่ไม่ทันระวังตัว อาร์เวนก็ร่ายเวทภาษาพรายว่า
Nîn o Chithaeglir lasto beth daer; Rimmo nîn Bruinen
dan in Ulaer!
" นิน โอ คีธายเกียร์ ลาสโต เบธ ดายร์ รินโม นิน บูรเนน ดาน อิน อุลลายร์ ! "“ เทือกเขาสีน้ำเงินจงฟังข้า จงบันดาลให้นทีบรูเนนของท่านพัดเหล่าภูตแหวนให้พ้นไปเสีย !! “
เมื่อนั้น สายน้ำก็ม้วนเป็นคลื่นใหญ่ กลายเป็นฝูงม้าใหญ่ กระเซ็นมาถูกเหล่าภูตแหวนจมหายไป...
“ อา...อะ.. “
“ โฟรโด ! อย่าเป็นไรไปนะ เข้มแข็งไว้“
อาร์เวนจึงลงจากหลังม้าสีขาว เพื่อวางร่างเล็กบางบนพิ้นดิน
“ โฟรโด ! “
แต่ดวงตาสีฟ้าของอีกฝ่ายก็ค้างอยู่ครู่หนึ่ง และค่อยปิดลง
“ เจ้าอยู่ต่อให้ได้นะ ! “
นางจึงโอบกอดเขาไว้แนบอก นำ้ตาก็ไหลลงมาอาบแก้มนวล ในใจของนางก็รำพันว่า
“ พรใดที่ข้าได้รับมา ให้ส่งผ่านไปให้เขา ให้เขารอดด้วย “
ZZZZZZZZZZZZZZZZ
ในชุดสีแดงเข้มอย่างกระวนกระวาย
" ข้าทราบแล้ว เลดี้อาร์เวนพาโฟรโดมา " ท่านรู้แล้วเหรอ ? "
ลอร์ดเอลรอนด์ก็พยักหน้าและจับมือเรียวหนาของบิลโบไว้
" ไม่ต้องห่วงนะ ข้าจะรักษาเขาให้ได้ บิลโบ "ทั้งสองจึงเดินออกจากคฤหาสน์หลังงาม และพบว่าเลดี้อาร์เวนได้อุ้ม
ฮอบบิทหนุ่ม หรือผู้ถือแหวนวงนั้นมาถึงแล้ว"อดา ท่านพ่อค่ะ "
" พาโฟรโดมาเร็ว อาร์เวน " ท่านจอมพรายกล่าวเสียงหนัก ดวงตาสีเทาคู่นั้นมองร่างที่บอบช้ำ
“ พาเขาไปที่ห้องอภิบาลโดยเร็ว ลูกหญิง “ ลอร์ดแห่งริเวนเดลล์กระชับอย่างเร่งรีบ และรับร่างเล็กบางมาจากเลดี้อาร์เวน
ดวงตาสีฟ้าของโฟรโดก็ไม่รู้สึกถึงอะไรอีกแล้ว นอกจากได้ยินภาษาพรายอันหวานละมุนที่เขาได้ยินประโยคสั้นๆว่า
" Frodo, lasto beth nîn, tolo dan nan galad "
“ โฟรโด ลาสโต เบธ นิน โทโล ดาน นา กาลาด ( จงฟังข้า และกลับคืนสู่แสงสว่าง ) “
FFFFFFFFFFFFFFFFFFFFFFFFFอีกสองวันต่อมา
ฮอบบิทหนุ่มก็ตื่นขึ้นว่า เมื่อแสงตะวันยามเช้าสาดส่องทั่วห้องนอน และเตียงที่นอนอยู่นุ่ม และอุ่นสบายจนน่าประหลาดใจ
แผลที่ถูกภูตแหวนแทงเข้าที่อกมานั้น ก็..ไม่ได้รู้สึกเจ็บมากนักแล้ว
แซม...เมอร์รี่...ปิ๊ปปิ๊น...สไตรเดอร์....อยู่ที่ไหนกันล่ะ ?
แล้วเขาก็มองเห็นร่างสูงของคนที่เขาจำได้ดี เพราะนั้นคือชายชราในชุดสีเทา และสูบไปป์ยาวพ่นควัน
“ แกนดัลฟ์ ! “
“ ว่าไงล่ะ เด็กน้อย เจ้าสลบไปนานเลยนะ เจ้าฮาล์ฟลิ่งคนเนี่ย เข้มแข็งไม่เบาทีเดียว “
“ แล้วแหวนล่ะ ? “
“ ก็อยู่บนหน้าอกของเจ้านั้นล่ะ “ ริมฝีปากบางเฉียบที่ประดับด้วยหนวดเคราสีขาวยิ้มละไม
ฮอบบิทหนุ่มจึงลูบดูพบแหวนสีทองที่ตกเองห้อย...เอ้อ มันยังอยู่จริงๆ ด้วย
“ ลุงแกนดัลฟ์ ทำไมลุงไม่ไปเจอพวกเราที่โรงเตี้ยมม้าตื่นที่บรีล่ะครับ ? “
ใบหน้าที่ยิ้มแย้มเมื่อครู่ ก็กลับมาเป็นรอยแห่งความตึงเครียดอีกครั้ง
“ ลุงถูกหลอก โดยซารูมาน พ่อมดขาว เขาไปสวามิภักดิ์กับจอมมารเซารอนเสียแล้ว “
โฟรโดก็หน้าซีด เมื่อนึกถึงที่ตนเองเห็นภาพของดวงตาเดียวที่เป็นประกายไฟน่าสยดสยอง
“ แล้วลุงก็หนีออกมาได้ “
“ เพราะลุงได้รับความช่วยเหลือจากพญาอินทรีไกวเฮียร์ ใช้ทางลัดหนีมาได้งั้ย “
ทันใดนั้น หนุ่มฮอบบิทอ้วน และมีหน้าตาที่บ่งบอกว่าเป็นคนซื่อ จริงใจ แม้จะไม่จัดว่าหล่อเหลาเหมือนโฟรโด
ก็รีบกระโจนมาบนเตียงสีขาวจนดังตุ้บ !
“ คุณโฟรโด ! “
“ แซม ! “
“ พระเจ้า คุณหายแล้ว “
แกนดัลฟ์ก็อมยิ้ม “ แซมไม่เคยคิดอยากที่จะห่างเจ้าเลยนะ “
ฮอบบิทหนุ่มเจ้าของดวงตาสีฟ้าใสก็อมยิ้ม “ ผมอยากเห็น ลุงขี่นกอินทรีจังเลย “
“ แล้วเจ้าจะได้เห็น หวังว่า โอกาสหน้าคงมีนะ และเจ้าก็หายอาการเจ็บแผลได้ เพราะท่านลอร์ดเอลรอนด์ช่วยไว้ “
โฟรโดก็เห็นผู้ที่เดินมาด้านหลังของลุงแกนดัลฟ์
จอมพรายที่มีหน้าตาเคร่งขรึม แต่งามสง่าราวกับเป็นนักปราชญ์ หรือพระราชาสูงศักดิ์
มีหน้าผากกว้างใหญ่ที่เปียมด้วยปัญญา เรือนผมสีดำยาวถักไว้รอบศีรษะอย่างประณีต
เขากล่าวเป็นภาษากลาง พร้อมกับรอยยิ้มว่า “ ยินดีต้อนรับสู่ริเวนเดลล์ โฟรโด แบ๊กกินส์ “
GGGGGGGGGGG
หลังจากที่ได้ทานอาหารเรียบร้อยแล้ว โฟรโดก็ได้พบกับท่านหญิงอาร์เวน
ซึ่งพาตนมายังริเวนเดลล์ได้ เขาจึงค้อมศีรษะ แซมเองก็ทำเช่นกัน
“ ขอบคุณท่านหญิงมากนะครับ ที่ช่วยชีวิตผมไว้ “
อาร์เวนก็ยิ้มตอบ และคุกเข่าเพื่อโอบกอดคนที่ตัวเล็กเพียงแค่เอวของนาง
“ หายแล้วซินะ โฟรโด แบ๊กกินส์ “
ฮอบบิทหนุ่มก็อดตะลึงไม่ได้ เพราะว่าท่านหญิงแห่งริเวนเดลล์นั้น งดงามเหลือเกินที่ผ่านมาเขาได้เห็นแต่เหล่าฮอบบิทสาวๆ ที่หน้าตาน่ารักน่ามอง มีเพียงโรส คอตต๊อนที่แซมแอบชอบอยู่นั้นก็จัดว่า
“ สวยที่สุด “ แล้วนะ แต่นางพรายนี้พูดได้คำเดียวว่า “ แสนโสภาและหาใครเปรียบได้ยากยิ่ง “
นางก็ประพิมพ์ประพายคล้ายลอร์ดเอลรอนด์มาก โฟรโดก็มองดูก็รู้ว่า เป็นญาติใกล้ชิดกันแน่นอน
ดวงตาสีเทาเป็นประกาย และเรือนผมสีดำเรียบลื่น ไม่เหมือนกับสไตรเดอร์
จะนึกไปแล้ว ก่อนที่เขาจะหมดสติไป ก็ได้ยินสองคนนี้พูดเป็นภาษาพราย
ทั้งสองเป็นสหายหรือคนรักกันล่ะ ?
“ ไปหาเพื่อนๆ ของเจ้าเถอะ โฟรโด แซมไวส์ดูแลเขาให้ดีหน่อยแล้วกัน “
ฮออบิทเจ้าของเรือนผมสีบลอนด์ก็โค้งลงอย่างนอบน้อมต่อลอร์ดแห่งริเวนเดลล์
ทั้งสองก็รีบเดินผ่านไปถึงระเบียงที่ประดับประดาด้วยกิ่งไม้ และต้นไม้เล็กๆ ที่ดูสะดุดตา
“ โฟรโดๆ หายแล้ว หายแล้ว ลุงจากเตียงได้แล้ว ฮ่าๆๆๆ
“ ฮอบบิทหนุ่มที่อารมณ์ดีได้ตลอดอย่างปิ๊ปปิ๊นรีบวิ่งมากอดโฟรโด ญาติสนิทของ
ตนและตามด้วยเมอร์รี่ ซึ่งดูจริงจังกว่าหน่อย
“ โฟรโด ไม่เป็นไรแล้วนะ “
ฮอบบิทหนุ่มเจ้าของดวงตาสีฟ้าก็หัวเราะเสียงใส พร้อมกับกอดตาเมอร์รี่ไว้อีกคน
ทันใดนั้นเอง โฟรโดก็ได้พบกับคนหนึ่งที่เขาอยากเจอมากที่สุด หลังจากอาการเจ็บได้หายไป
“ ลุงบิลโบ ! “
เขาก็อดแปลกใจไม่ได้ว่า ลุงที่เขารักนั้น เมื่อไม่ได้ครอบครองแหวนแล้ว
ก็ดูชราลงไป เรือนผมหยิกนั้นก็เป็นสีเทาอมขาว แต่ใบหน้ากลมป้อมที่คล้ายกับเขานั้น
ก็มีรอยยิ้มที่อารมณ์ดีเช่นเคย เมื่อยังอยู่ที่บ้านแบ๊กเอนท์
“ โฟรโด เด็กน้อยของข้า “
“ ลุงบิลโบ “
ทั้งสองก็ยังกอดกันอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนที่บิลโบจะเปิดให้เขาดูหนังสือปกสีแดงเขียนว่า
“ คืนถิิ่น “ ที่ตนแต่งขึ้นเอง เพื่อเหล่าถึงการผจญภัยของตนในวัยหนุ่ม
“ สุดยอดจริงๆ “ โฟรโดพลิกอ่านไปมา และพบว่าลุงของตนนั้นเขียนด้วย
อักษรพราย และมีรูปวาดประกอบที่ชัดเจน
“ ลุงมันแก่แล้ว แต่ลุงก็อยากไปที่เก่าอีกครั้ง ทั้งรังมังกร ป่าเมิร์กวู้ด รังแมงมุม เจอพวกโทรลล์ “
“ อือม.. “
ฮอบบิทที่สูงวัยกว่า ก็นั่งคู่กับหลานชายคนเดียวของตน
“ สังขารไม่ไหวแล้ว เจ้าล่ะ เจ็บแผลดาบอยู่ไหม ? “
“ ไม่แล้วอ่ะครับ “
“ ท่านเอลรอนด์ ฮาล์ฟเอลฟ์คือผู้อภิบาลที่เก่งที่สุดในโลกแล้ว เจ้าก็ต้องหายปลิดทิ้ง “
โฟรโดก็รู้สึกว่าอยากพูดต่อ แม้ว่าจะยังอ่านหนังสืออยู่
“ ผมอยากกลับไชร์ซะแล้ว ลุงล่ะครับ ? “
“ ลุงพอใจในริเวนเดลล์ และก็บอกทุคน ญาติโกโหติกาไปแล้วนี่นา “
“ แต่ว่า...ใจของผมยังรักไชร์อยู่ เราคงคิดต่างกัน “
บิลโบก็ลูบแก้มนิ่มของหลานชายที่ตนรักยิ่ง เพราะโฟรโดเป็นกำพร้า
พ่อแม่ของเขานั่งเรือ และพลัดตกจมน้ำตาม ญาติที่เหลือจึงเลี้ยงดูเขา และบิลโบนั้น
ก็เป็นโสดอยู่คนเดียวในหมู่ฮออบิท จึงรับเขาไว้เป็นทายาท
เขาและโฟรโดก็สนิทสนมกันตามประสาลุงหลานเพียงสองคน
“ หลานเอ๋ย “ ริมฝีปากสีชมพูอ่อนของของบิลโบยิ้มให้
แต่หน้าตาของฮอบบิทหนุ่ม กลับดูน่ิงราวกับก้อนหินเสียแล้ว
“ ไปตามแซม มาอ่านหนังสือกันดีกว่านะ “
“ ครับผม “ เขาตอบรับ
FFFFFFFFFFFFF
อือม...โฟรโดและบิลโบน่ารักจัง ^^
ดูบทบาทของอาร์เวนจังได้ที่นี่ครับ !!!
http://youtu.be/kHJDhPVpI1s
ความคิดเห็น