หยาดน้ำ กับ ปลายฟ้า

ลำดับตอนที่ #1 : Chapter1

Chapter1  : 







    "ยัยปลายหยุดเดี๋ยวนี้ ฉันบอกให้แกหยุด!!"เสียงทรงอำนาจของผู้เป็นใหญ่ของกระกูลที่ตะโกนอย่างสุดเสียงเพื่อห้ามบุตรสาวคนกลาง



"ปลายยอมพ่อทุกอย่างแต่ไม่ใช่เรื่องนี้ เพราะมันเป็นอนาคตของปลาย"หญิงสาวหันมาตอบก่อนจะเดินลาก

ประเป๋าเดินออกไปยังรถที่จอดอยู่หน้าบ้าน ตระกูลพิทักษ์สันต์



"ฉันเป็นพ่อแกน่ะยัยปลาย ฉันเลือกสิ่งที่ดีที่สุดให้กับแก แกยังจะมาว่าฉันอีกงั้นหรอ"ผู้เป็นพ่อยังคงเดินตามตะโกนแต่หญิงสาวก็ยังไม่ยอมหยุดตามคำสั่งของผู้เป็นบิดา



"ถ้าแกเดินจากบ้านฉันไปแม้แต่ก้าวเดียว แกกับฉันขาดกัน ฉันไม่ใช่พ่อแก และแกก็ไม่ใช่ลูกฉัน!!"

ประโยคที่ทำให้ขาทั้งสองข้างแข็งไปโดยอัตโนมัติ ก่อนจะหันมาสบตากับบิดาอย่างไม่แกรงกลัว



"พ่อไม่มีสิทธิ มันเป็นชีวิตของปลายและอนาคตของปลาย ปลายเลือกคู่ชีวิตของปลายเองได้ อยู่ๆพ่อจะให้ปลายไปแต่งงานกับคนที่ปลายไม่ได้รักและพ่อรู้จักเขาดีแค่ไหน พ่อไม่เคยคิดหรือไงว่าถ้า...."



"ไม่มีคำว่าถ้า!!เพราะฉันเลือกสิ่งที่ดีที่สุดให้กับแกแล้ว แล้วแกต้องทำตามที่ฉันสั่งยัยปลาย"

....นี้หรอเหตุผลของพ่อเหตุผลที่เห็นแกตัวที่สุด.....ความคิดที่กรัดกรุ้มเข้ามาแทนที่ในหัวใจอย่างเฉียบพลัน

ก่อนจะกลั้นใจพูดประโยคต่อไปอย่างไม่คิดถึงปัญหาที่ตามมา



"แล้วพ่อแต่งงานกับแม่เพราะอะไรละ ให้ปลายเดาไม๊ละ คลุมถุงชนอย่างปลายงั้นซิ"



"เพี๊ยะ!!"เสียงของฝ่ามือที่กระทบกับใบหน้ารูปไข่ของปลายฟ้าอย่าแรง ที่ทำให้เหตุการณ์ทุกอย่างหยุดเหมือนเวลาหยุดเดิน



"พ....พ่อ"ปลายฟ้าครางเสียงออกมากับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเธอคิดไม่ถึงจริงๆว่าพ่อของเธอทำถึงขนาดนี้กับเธอ



"แกออกไปจากบ้านฉัน!!  ออกไปนังลูกไม่รักดี!!"คำพูดที่กั้นใจเปร่งตะโกนออกมาก่อนจะเดินลับสายตาเข้าไปในบ้าน



น้ำตาอุ่นๆที่ค่อยไหลรินจากดวงตาคู่งามของปลายฟ้าและเท้าที่พอจะมีแรงก้าวออกมาจากบ้าน พิทักษ์สันต์ ชีวิตใหม่ที่เป็นของเธอ

ชีวิตใหม่ที่จะไม่มีใครมาบังคับเธอได้อีกชีวิตใหม่ที่ เธอจะเลือกและลิขิตด้วยตัวของเธอเอง..........














"พ...พ่อ"ภาพความฝันที่ตอกย้ำความทรงจำให้แก่หญิงสาวที่ตื่นขึ้นมาด้วยภาพความทรงจำเมื่อ2วันก่อน

ก่อนที่เธอจะก้าวออกมาจากรั้วบ้าน พิทักษ์สันต์ ใบหน้าเต็มไปด้วยเหงื่อน้ำตาที่เริ่มหลั่งรินอีกครั้งกับภาพที่หวนกลับมา

ว่าเธออยู่ตัวคนเดียวแล้วตอนนี้



"เธอต้องอยู่ได้ปลายฟ้า ถึงเธอจะไม่มีใครเลยก็ตาม"ปลายฟ้าบอกกับตัวเองก่อนจะเดินไปล้างหน้าล้างตาเข้าสู่วันที่3

ของชีวิตใหม่ที่เธอได้เลือก





--กิ๊งก๊อง........กิ๊งก๊องกิ๊งกอง--



"มาแล้วๆจะกดอะไรนักหนาย่ะยัยเฟรน"ถึงไม่ต้องบอกเธอก็รู้ว่าใครเพื่อนสาวคนสนิทที่เธอเหลืออยู่เพียงคนเดียวตอนนี้ และที่พึ่งที่สุดท้ายที่เธอมีอยู่



"ก็แกมาเปิดประตูช้าเองช่วยไม่ได้ฉันมันพวกใจร้อน"เฟรนพูดพลางเดินมานั่งอยู่บนโซฟาสีครีมพลางโยนเอกสารไว้บนโต๊ะกระจก



"ทำเป็นวันรุ่นใจร้อนไปได้นี้ก็ปากันไปตั้ง23แล้วไม่ใช่หรอ"หญิงสาวเล่นเข้าจุดต่อยจุดดำของเพื่อนเพื่อความสนุกหากแต่เพื่อนสาวของเธอนั้นกลับหันหน้ามาเผชิญด้วยความขัดใจ



"โอ๋ๆล้อเล่นน่า   แล้วว่าไงเรื่องที่ฉันขอให้ช่วยหน่ะ"ปลายฟ้าพูดพร้อมกับเดินไปค้องคอเพื่อนรักจากด้านหลังทำท่าทีเอาใจ



"แหมๆที่นี้ละพูดดีเชียวนะแก มือยัยเฟรนมีหรือจะไม่ได้ หึๆ"ประโยคที่ทำให้คนที่ค้องคนถึงกับคลี่ยิ้มหอมเพื่อนสาวซะฟอดใหญ่



"ฉันละรักแกที่สุดเลยยัยเฟรน แล้วเขานัดให้ไปสัมภาษณ์วันไหนละ"



"อืมอีก2วันฉันว่าความสามารถระดับแกได้ชัวร์ ของมันกล้วยๆเลยละมั้งสำหรับแกหน่ะเก่งรอบด้านอยู่แล้วหนิ"



"แกจะเหน็บแนมฉันไปถึงไหนย่ะ ไว้ถ้าเขารับฉันๆจะพาแกไปเลี้ยงเปิดฉลองงานใหม่เลยคอยดู"



"ให้มันจริงเหอะย่ะ เป็นคุณหนูดีๆไม่ชอบทำตัวเองลำบากแท้ๆ"



"เป็นแกๆยอมไม๊ละแต่งงานกับคนที่แกไม่รู้จักและไม่ได้รัก"



"แล้วเขาหน้าตาเป็นไงอ่า คุณอะไรนะ เดี๊ยวฉันของนึกก่อน  ภูมริน ใช่แล้วคุณ ภูมริน "



"ก็okอ่ะหน้าตาผ่าน"



"แล้วรวยไม๊"



"อืมเรียกว่ามหาเศรษฐีเลยก็ว่าได้"



"o_Oยัยงั่งเอ้ยถ้าเป็นฉันนะแกแม่จะกระโดดตะครุบให้ ทั้งรวยทั้งหล่อแกยังไม่เอาอีกหรอเนี่ย"ดูมันๆดูเพื่อนฉัน

ดีแสนดีเหลือเกิน-_-^



"ยัยเฟรน!!"



"แหะๆ- -^ฉันล้อเล่นหน่ะแกก็รู้ว่าฉันชอบแหย่แกเล่นอย่าเครียดซิแกก็..."



"เฮอๆ อ่าๆฉันไม่โกรธแกก็ได้เดี๋ยววันนี้ฉันว่าจะไปซื้อของแต่งห้องซะหน่อยดูมันโล่งๆพิกล"ปลายฟ้าพูดพลางหลิ่วสายตาไปรอบๆห้อง ไม่สิไม่ใช่แค่ห้องมันเป็นบ้านใหม่ของเธอตั้งหาก


"อย่าคิดมากเลยเดี๋ยวเธอก็ชินกับที่นี้เองนั้นแหละ"เฟรนพูดปลอบเพื่อนสาวที่รู้สึกท่าทีของเพื่อนนั้นเปลี่ยนไป

ดวงตาที่บงบอกไม่ใช่ปลายฟ้าที่เข้มแข็งคนเดิมในสภาพตอนนี้เธอดูเหมือนสาวน้อยไรพิษสงใดๆ

ไม่ใช่สาวมั่นอย่างเคยกลับกลายเป็นสาวที่อ่อนไหวต่อโลกและความแปลกใหม่ที่ต้องทำอะไรด้วยตัวเองตัดสินอะไรด้วยตนเอง



      



ณ กลางเมืองกรุง ตึกขนาดใหญ่สูงเสียดฟ้า บริษัทของเครือ ตระกูล มณีกุล ที่เป็นบริษัททำธุรกิจเกี่ยวกับส่งออกต่างประเทศไทย



..ก๊อก...ก๊อก ก๊อก..



"เชิญครับ มาร์ย  เรดี้  "เสียงนุ่มทุ้มที่บอกเป็นเชิงอนุญาตอย่างสนิทสนมกับแขกผู้มาเยือน



ร่างบางเอวคอดสูงโปร่งแบบสาวสมัยใหญ่ ตาคมที่เชือดเฉือนหัวใจของชายหนุ่ม กับหน้าคมเปรี้ยวที่ส่งผลมาจาก

การเป็นลูกลูกครึ่งไทย-ฝรั่งเศส ประทินโฉมด้วยเครื่องสำอางอย่างจัด ก้าวเข้ามาในห้องสีฟ้าอ่อนที่ตกแต่งอย่างหรูหรา



"คุณน้ำ รู้ได้ไงค่ะว่าเป็นเจสกี้"หลอนเอ่ยออกมาอย่างพอใจกับวาจาของชายหนุ่ม ก่อนจะเดินอ้อมไปด้านหลังเก้าอี้ของชายหนุ่มพร้อมกับประทับริมฝีปากบางกับปากหนาของชายหนุ่มอย่างต้องการ ชายหนุ่มค่อยๆผละออก

จากจูบของหลอน ก่อนจะเริ่มซักหาจุดประสงค์ของหลอนที่มาหาเขาในวันนี้ แต่ไม่วายที่จะช้อนตัวหลอนเข้ามาไว้ในอ้อมตัก



"ว่าแต่กี้มาหาผมมีเรื่องอะไรละครับ สาวน้อย"



"ก็กี้เบื่อหนิ เมื่อคืนคุณก็ทิ้งให้กี้นอนคนเดียว"หลอนพูดอย่างน้อยใจที่เมื่อคืนชายหนุ่มตรงหน้าออกจากคอนโดของเธอมาโดยไม่บอกไม่กล่าว



"โอ๋ไม่เอานะ คนดีผมมีงานจริงๆคุณก็รู้หนิ อีกอย่างคุณก็หลับอยู่ด้วยหนิผมเลยไม่อยากปลุก"ชายหนุ่มพร้อมกับทำหน้าง้อหญิงสาวตรงหน้าอย่างเอาใจ



"อย่าให้กี้รู้นะว่าคุณนอกใจกี้หน่ะ"



"ผมว่าผมบอกคุณแล้วนะกี้ ว่าความสัมพันธ์เราไม่มีผูกมัดไง หืม..คุณจำไม่ได้หรอ"ชายหนุ่มพูดพลางก้มลงไซร้ตามซอกคอหญิงสาว



"ต...แต่ก..กี้ไม่อ..อยากให้.."การกระทำของเขาส่งผลให้เธอนั้นเปร่งเสียงออกมาได้ค่อนข้างยากอย่างอึดอัด



"ไม่เจสกี้คุณควรจะจำข้อนั้นไว้ว่าผมไม่ผูกมัดกับใคร แล้วคุณจะบอกผมได้หรือยังละว่ามาหาผมมีเรื่องอะไร"



"เฮอๆ....ทำยังไงฉันถึงจะได้ครอบครองคุณอย่างเต็มตัวนะ   เอาละวันนี้เจสกี้อยากไปช๊อปปิ๊ง"



"งั้นเราไปกันเลยดีกว่า เดี๋ยวผมต้องรีบกลับมาจัดการกับงานให้เสร็จ"



หญิงสาวไม่พูดอะไรเพียงให้จุมพิตเป็นการตอบแทน





To be con...